บทที่ 457

จ้านหยินเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ให้น้องชายของเขาหลีกทางให้

โจวหงหลินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยพร้อมกับพ่อแม่ทันที

ไห่หลิงจับหยางหยาง ยกก้อนน้ำแข็งออกเพื่อให้โจวหงหลินเห็นใบหน้าของหยางหยาง แม้จะประคบน้ำแข็งมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ใบหน้าของหยางหยางก็ยังคงแดงและบวม

ผิวของเด็กนั้นบอบบาง เมื่อถูกเริ่นหมิงทำร้ายอย่างโหดเหี้ยม เป็นไปไม่ได้เลยที่มันจะฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นใบหน้าที่ปูดบวมของลูกชาย และดวงตาที่สดใสและใสซื่อ ซึ่งตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว โจวหงหลินแม้ว่าจะไม่ค่อยได้ใช้เวลากับลูกชาย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งเริ่นหมิงที่โหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรม

“เริ่นหมิงจะโหดร้ายขนาดนี้ได้ยังไง? ฉันเสียใจจริงๆ”

แม่โจวรู้สึกสงสาร พยายามสัมผัสใบหน้าของหยางหยาง แต่หยางหยางรู้สึกหวาดกลัว จึงรีบหันหน้าไปซุกไว้ในอ้อมอกของแม่ทันที จับเสื้อไว้แน่นด้วยความกลัว ร้องไห้ออกมา: "แม่ๆ"

ไห่หลิงปัดมือแม่สามีและพูดอย่างเย็นชา: "หยางหยางหวาดกลัวคุณ อย่ามาแตะต้องเขา"

“เด็กเวรเริ่นหมิง เมื่อฉันกลับไป ฉันจะสั่งสอนเขา ฉันเลี้ยงเขามาตั้งหลายปี ไม่ใช่เพื่อให้เขาทุบตีหลานชายของฉัน”

นอกจากรู้สึกเสียใจแกับหลาน