บทที่ 459

"พี่ นี่มัน..."

โจวหงหลินยังพูดไม่ทันจบ พ่อโจวที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับก็ยื่นมือมาแย่งโทรศัพท์ของเขาไป

"หงหลิน แกตั้งใจขับรถเถอะ"

พ่อโจวกำชับลูกชายเสียงขรึม จากนั้นพูดกับลูกสาวที่อยู่ในสายโทรศัพท์ "แกกล้าให้ไห่ถงชดใช้ไหมล่ะ?"

โจวหงอิงได้ยินน้ำเสียงของผู้เป็นพ่อ ก็โอดครวญทวงความเห็นใจ "พ่อ เหรินฮุยฟาดเหรินหมิงไปแล้วไง"

"เป็นลูกชายทำผิด คนเป็นพ่อจะตีแล้วมันทำไม? ตอนที่พวกแกเด็กๆไม่เชื่อฟัง ถูกฉันฟาดก็ไม่น้อยไม่ใช่หรือไง?"

โจวหงอิง "...พ่อ เป็นอะไร? ทำไมฟังดูเหมือนพ่อกำลังเข้าข้างยัยสองพี่น้องไห่หลิงเลยล่ะ? ฉันต่างหากที่เป็นลูกสาวพ่อ ลูกสาวแท้ๆน่ะ"

"ถึงเหรินหมิงจะทำผิด แต่เขาก็ยังเป็นแค่เด็ก จะทำผิดใหญ่โตได้ขนาดไหนเชียว ไม่ได้ไปฆ่าคนเผาบ้านสักหน่อย ก็แค่ตีหยางหยางไม่กี่ที เหรินหมิงบอกว่าเสียวเป่าร้องไห้ เสียวเป่าบอกว่าหยางหยางเป็นคนตี เขาที่เป็นพี่ชายถึงได้ไปเอาคืนแทนน้องชาย ก็ถีบหยางหยางไปแค่สองที ตบไปไม่กี่ที ถึงขั้นทำให้หยางหยางเข้าโรงพยาบาลเลยหรือไง? ฉันว่าพวกนั้นทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เองมากกว่า"

โจวหงอิงไม่มีวันยอมรับว่าตัวเองเอาภาพในกล้องวงจรปิดในบ้านมาเปิดดู ในภาพนั้น