บทที่ 345

จ้านหยินมองไห่ถงเงียบๆชั่วครู่ แล้วเขาก็ไม่พูดจริงๆ แล้วก็หมุนตัวเดินไป

ไห่ถงอ้าปากอยากจะเรียกเขา แต่ก็ล้มเลิกความตั้งใจ ถ้าเขาไม่อยากพูดต่อให้ง้างปากเขาออก เขาก็ไม่มีทางพูด

"เวลาจะพูดก็ไม่พูดเอาแต่อ้ำๆอึ้งๆนี่น่าเบื่อที่สุด ทำไมพูดออกมาตามที่รู้สึก?"

ความปากหนักของจ้านหยินทำเอาไห่ถงหงุดหงิดจนถากถางออกมา

มนุษย์ทุกคนต่างก็มีความขี้สงสัยกันทั้งนั้น เขามาพูดอมพะนำแบบนี้ ล่อเอาความอยากรู้อยากเห็นในใจของเธอออกมาแล้ว จนเอาแต่คิดว่าเขาอยากจะพูดอะไรกับเธอกันแน่

ไม่ถึงสองนาที ชายหนุ่มที่พูดอมพะนำคนนั้นก็หอบช่อดอกไม้เดินเข้ามา

ไห่ถงมองเขาอย่างอึ้งๆ

ไม่อยากจะเชื่อว่าจ้านหยินจะอุ้มช่อดอกไม้อยู่

เธอขยี้ตาแล้วมองดูให้อีกที ก็เป็นคุณจ้านของเธอจริงๆนี่นา

นี่เขา อยากจะให้ดอกไม้เธองั้นหรอ?

พิลึก หัวใจของไห่ถงเต้นเร็วระรัว เส้นประสาททั้งตัวจู่ๆก็ตึงขึ้นมา ผีหลอกน่ะ นี่เธอกำลังตื่นเต้นมาก!

ดอกไม้ช่อนั้นไม่ได้ส่งให้เธอต่อหน้าตรงๆ แต่ถูกมือใหญ่คู่นั้นวางเอาไว้บนโต๊ะแคชเชียร์ เธอได้ยินชายหนุ่มที่ราวกับกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากพูดว่า "ระหว่างทางผ่านร้านดอกไม้เห็นในนั้นมีดอกไม้สวยมาก ก็เลยซื้อมาให