จ้านหยินมองไห่ถงเงียบๆชั่วครู่ แล้วเขาก็ไม่พูดจริงๆ แล้วก็หมุนตัวเดินไปไห่ถงอ้าปากอยากจะเรียกเขา แต่ก็ล้มเลิกความตั้งใจ ถ้าเขาไม่อยากพูดต่อให้ง้างปากเขาออก เขาก็ไม่มีทางพูด"เวลาจะพูดก็ไม่พูดเอาแต่อ้ำๆอึ้งๆนี่น่าเบื่อที่สุด ทำไมพูดออกมาตามที่รู้สึก?"ความปากหนักของจ้านหยินทำเอาไห่ถงหงุดหงิดจนถากถางออกมามนุษย์ทุกคนต่างก็มีความขี้สงสัยกันทั้งนั้น เขามาพูดอมพะนำแบบนี้ ล่อเอาความอยากรู้อยากเห็นในใจของเธอออกมาแล้ว จนเอาแต่คิดว่าเขาอยากจะพูดอะไรกับเธอกันแน่ไม่ถึงสองนาที ชายหนุ่มที่พูดอมพะนำคนนั้นก็หอบช่อดอกไม้เดินเข้ามาไห่ถงมองเขาอย่างอึ้งๆไม่อยากจะเชื่อว่าจ้านหยินจะอุ้มช่อดอกไม้อยู่เธอขยี้ตาแล้วมองดูให้อีกที ก็เป็นคุณจ้านของเธอจริงๆนี่นานี่เขา อยากจะให้ดอกไม้เธองั้นหรอ?พิลึก หัวใจของไห่ถงเต้นเร็วระรัว เส้นประสาททั้งตัวจู่ๆก็ตึงขึ้นมา ผีหลอกน่ะ นี่เธอกำลังตื่นเต้นมาก!ดอกไม้ช่อนั้นไม่ได้ส่งให้เธอต่อหน้าตรงๆ แต่ถูกมือใหญ่คู่นั้นวางเอาไว้บนโต๊ะแคชเชียร์ เธอได้ยินชายหนุ่มที่ราวกับกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากพูดว่า "ระหว่างทางผ่านร้านดอกไม้เห็นในนั้นมีดอกไม้สวยมาก ก็เลยซื้อมาให
"สามีให้ฉัน สวยใช่ไหมล่ะ? ฉันว่ามันสวยมาก ชอบสุดเลย"หลังจากที่ไห่ถงถ่ายรูปช่อดอกไม้ไปไม่น้อยแล้ว ก็วางโทรศัพท์ลง อุ้มช่อดอกไม้เข้าหาตัวแล้วดม "หอมมาก!"จางเหนียนเซิงเห็นภาพเหล่านั้นเต็มสองตา บาดหัวใจเกินไปมาก"ที่แท้พี่เขยเป็นคนให้พี่ไห่ถงนี่เอง วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรหรอ? ที่ผ่านมาไม่เคยเห็นเขาให้ดอกไม้พี่ไห่ถงเลยนี่" รอยยิ้มของจางเหนียนเซิงค่อนข้างแข็งทื่อ คำพูดที่เขาพูดออกมาก็แฝงไว้ด้วยความริษยา ในขณะเดียวกันก็แฝงถึงการจ้องจับผิดอยู่ด้วยไห่ถงเงยหน้ามองเขา แล้วว่า "ระหว่างสามีภรรยา จะให้ดอกไม้กันต้องเป็นวันพิเศษด้วยหรอ? ถ้าฉันชอบ สามีฉันก็พร้อมจะซื้อมาให้ทุกวันนั่นแหละ เมื่อก่อนน่ะ เป็นเพราะฉันเสียดายเงิน ดอกไม้ช่อนึงก็ไม่ใช่ถูกๆ แถมกินก็ไม่ได้ ฉันบอกเขาว่าแทนที่จะให้ดอกไม้ช่อนึงสู้ซื้อเนื้อดีๆให้ฉันกินดีกว่า เขาก็เลยไม่ได้ให้"จางเหนียนเซิง "...มันก็ใช่""เหนียนเซียง มีธุระอะไรจะบอกพี่จวินหรือเปล่า? ไม่งั้นโทรหาเธอไหม เธอก็น่าจะใกล้กลับแล้วล่ะ""ไม่มีอะไร ผมแค่ผ่านมาเลยแวะมาเยี่ยม พี่ไห่ถง ผมกลับบริษัทไปทำงานก่อนนะ""โอเค"ไห่ถงรับคำสั้นๆ แล้วหันกลับไปชื่มชมช่อดอกไม้ที่จ้า
"เธอเชื่อจริงๆหรือว่าไม่ได้มีความหมายอื่น? ถงถง ถ้าเกิดว่าฝ่ายชายเขามีใจ เธอต้องคว้าโอกาสนี้ให้ดีล่ะ ฉันรอไปกินเหล้า เป็นเพื่อนเจ้าสาวในงานแต่งจริงๆของเธออยู่"เซินเสี่ยวจวินหยอกล้อเพื่อนสาว"เธอคิดไปไกลมากนะ""ฉันว่าไม่ได้ไกลเลยนะ ฮ่าๆ ถงถง ฉันเรียกให้เหนียนเซียงรออยู่ เดี๋ยวเราสองพี่น้องจะไปกินกาแฟกัน เธออยากดื่มอะไร เดี๋ยวฉันซื้อกลับมาให้"ไห่ถงครุ่นคิด แล้วว่า "เอาชานมรสเผือกหอมให้ฉันแก้วนึงแล้วกัน""โอเค"เซินเสี่ยวจวินตอบรับอย่างร่าเริง "เธอดูร้านไปนะ ฉันไปกินกาแฟก่อน""ไปเถอะ"ถึงยังไงตอนนี้ที่ร้านก็ไม่มีลูกค้า ปกติเวลานี้ถ้าไม่นอนฟุบอยู่หน้าแคชเชียร์เธอก็จะถักงานฝีมือของเธอเซินเสี่ยวจวินออกไปแล้วจางเหนียนเซิงรออยู่ข้างนอกเมื่อเซินเสี่ยวจวินออกมา ก็รีบเก็บรอยยิ้มบนใบหน้า"ไปกันครับ"จางเหนียนเซิงเดินขึ้นรถของจางเหนียนเซิงจางเหนียนเซิงเห็นสีหน้าของญาติพี่ค่อนข้างจริงจัง ทันใดนั้นก็รู้สึกใจฝ่อขณะเดียวกันที่จ้านซื่อกรุ๊ปจ้านหยินเดินเข้าลิฟต์อย่างอารมณ์ดีเลขาจ้าวเดินถือจดหมายฉบับนึงเข้ามา"บอสครับ จดหมายฉบับนี้ ประธานซูสั่งว่าต้องเอามาให้ท่านเองกับมือ บอกว่า
เขาเคยพูดว่าจะให้พวกตระกูลไห่เป็นขอทานยังยากเลยซู่หนานหัวเราะและพูดว่า: "ถ้าบีบคอจนตายในคราวเดียว ก็จะไม่มีเรื่องสนุกให้ดู"จ้านหยินมีเส้นสีดำบนใบหน้าของเขา"การจัดการกับคนแบบนี้ อย่าเพิ่งรีบใจร้อน ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ปล่อยให้พวกเขาสูญเสียทุกสิ่งที่พวกเขาเคยมีไปทีละเล็กทีละน้อย ใ้ลิ้มรสชาติที่พยายามรักษาไว้ แต่ได้สูญเสียไปต่อหน้าต่อตานั้นคือสิ่งที่ทรมานที่สุด"ซูหนานยอมรับว่าครั้งนี้ตัวเขาไม่ค่อยจริงจังเท่าไหร่ไม่มีเร่งรีบที่จะจัดการพกตระกูลไห่ภายในคราวเดียว“แต่บอสไม่ต้องกังวลไป ยังไงผลลัพธ์สุดท้ายก็จะทำให้คุณพึงพอใจอย่างแน่นอน”“เพราะตอนนี้ไห่จื้อเหวินถูกบริษัทไล่ออกแล้ว ครั้นการค้นหายอดฮิตได้รับความนิยมอย่างสูงในขณะนั้น และชื่อเสียงในที่ทำงานของไห่จื้อเหวินก็ย่ำแย่เช่นกัน ส่วนเรื่องการจะหางานดีๆ อีกครั้งเป็นเรื่องยากมาก”ท่าทางออกของจ้านหยินอ่อนลง เมื่อได้ยินว่าไห่จื้อเหวินตกงาน“เรื่องนี้ต้องขอบคุณคุณหนูซาง ซึ่งเป็นคนขอให้พี่ชายของเธอไล่ไห่จื้อเหวินออก และยังบอกได้ว่าคุณหนูซางใจดีกับคุณนายมาก”จ้านหยินฮึมอย่างเย็นชาไห่ถงไม่รู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า ดังนั้นเธอรวมหัวกับซางเ
ร้านกาแฟเซินเสี่ยวจวินเลือกที่นั่งห่างไกลและนั่งลงจางเหนียนเซิงนั่งตรงข้ามเธอ“เหนียนเซียง เธอดื่มอะไร?”“อะไรก็ได้ พี่จวินอยากดื่มอะไรก็สั่งให้ฉันด้วยแล้วกัน”เซินเสี่ยวจวินพูดกับพนักงานเสิร์ฟ: "ขอกาแฟขมๆ มาสองแก้วค่ะ"“พี่จวิน กาแฟขมๆ มันไม่อร่อยนะ”เซินเสี่ยวจวินมองเขาด้วยหางตา และจางเหนียนเซิงพูดอย่างเหน็บแนม: "กาแฟขมก็คือกาแฟขม"หลังจากที่กาแฟขมๆ สองแก้วที่คนทั้งสองสั่งก็มาเสิร์ฟ เซินเสี่ยวจวินก็ถามอย่างตรงไปตรงมา: "เหนียนเซียง ฉันอยากจะถามอะไรเธอสักอย่าง เธอชอบพี่ไห่ถงหรือเปล่า?"จางเหนียนเซิงอึ้งเขามองไปที่เซินเสี่ยวจวินอย่างเบลอ“พี่จวิน......”“พูดความจริง!”เซินเสี่ยวจวินออกคำสั่งหน้าของจางเหนียนเซิงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเขาถูกจับได้แล้ว?“พี่จวิน ฉัน... ฉัน ฉันชอบพี่ไห่ถง”“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”จางเหนียนเซิงพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ: "ฉันกฌไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจเป็นตอนที่ฉันอายุสิบสี่หรือสิบห้าปี ฉันรู้สึกไม่เข้าใจเกี่ยวกับความรักครั้งแรก หรืออาจเป็นตอนที่ฉันอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปด”เซินเสี่ยวจวินเปลี่ยนเป็นสีเข้ม "เธอแอบรักไห่ถงมานานแล้ว"ซ่อนม
“เพียงเพราะฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องของนาย ฉันถึงโทรหานายเพื่อจะมาพูดสิ่งเหล่านี้ ไม่ต้องบอกว่า ไห่ถงไม่ชอบนาย แม้ว่าเธอจะชอบนาย แต่ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับการที่พวกนายคบกัน”"ทำไมอ่ะ?"“เพราะครอบครัวของนาย ฉันจึงรู้ดีว่าคุณป้าของฉันเป็นยังไง ถ้าเธอรู้ว่านายชอบไห่ถง นายคิดว่าเธอจะยังคงยิ้มให้ไห่ถงอีหไหม? เธอจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้พวกนายเจอกัน และอาจถึงขั้นใช้วิธีรุนแรงกับไห่ถงด้วย"“คุณป้าหมกมุ่นอยู่ในสังคมชนชั้นสูงมานานกว่า 20 ปี และเธอฝึกฝนมายาวนานให้มีสายตาที่มองสูงขึ้น นายคือลูกชายคนเดียวของเธอ เป็นทั้งความหวังและเป็นผู้สืบทอดของตระกูลจาง เธอความคาดหวังในตัวนายสูงมาก ดังนั้นเธอจึงต้องการให้นายแต่งงานกับลูกสาวของตระกูลที่มีชื่อเสียง”"ไห่ถงเป็นคนเก่งมาก แต่ภูมิหลังของเธอนั้นต่ำต้อย แต่มันไม่เกี่ยวข้องกับนาย และเพื่อตัวฉัน คุณป้ายินดีที่จะปฏิบัติต่อไห่ถงเหมือนหลานสาว แต่เมื่อมันเกี่ยวของกับนาย เธอจะโหดร้ายกับไห่ถงอย่าแน่นอน ไห่ถงไม่สามารถมาเป็นหนนึ่งในตัวเลือกลูกสะใภ้ในสายตาคุณป้า”คำพูดของเซินเสี่ยวจวินนั้นตรง และไม่มีความเมตตา"เหนียนเซียง ความรู้สึกของนายที่มีต่อไห่ถงจะไม่มีอะไร
เซินเสี่ยวจวินมองหน้าเขา แล้วถามอย่างจริงจังว่า "นายต้องการให้ไห่ถงเลิกกับคุณจ้าน? จางเหนียนเซิง อย่าให้ฉันต้องร้ายนะ!"จางเหนียนเซิงเจ็บปวดจนพูดไม่ออกเขารู้สึกแค่ว่า เขาปล่อยวางไม่ได้แต่เขาไม่สามารถทำเรื่องที่สามารถทำร้ายไห่ถงได้ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง เซินเสี่ยวจวินจึงมีสีหน้าอ่อนลง แล้วถอนหายใจพูดว่า: "เหนียนเซียง อะไรที่ควรพูดฉันก็พูดไปหมดแล้ว นายควรใจเย็นๆ ก่อน แล้วค่อยบังคับตัวเองไม่ให้ไปที่ร้านพี่ ไม่เจอและผ่านไปนานๆ ความรู้สึกก็จะจางหายไปเอง”หลังจากที่พูดจบเธอก็ยืนขึ้น แล้วพูดว่า "พี่เลี้ยงกาแฟแล้วกัน ฉันจะกลับไปร้านก่อน นายก็รีบกลับไปที่บริษัท ตอนนี้นายยังอยู่ในขั้นตอนการฝึกงานและนายต้องทำงานหนักกว่าใครๆ จำไว้ว่าตระกูลจาง ไม่ได้มีนายแค่คนเดียว ถ้านายไม่พยายามทุกอย่างที่เป็นของนายก็จะหลุดมือไป”หลังจากที่เซินเสี่ยวจวินพูดจบ ก็ลากเก้าอี้ออก แล้วหันหลังเดินจากไปจางเหนียนเซิงนั่งอยู่อย่างเหม่อลอยเมื่อรู้ว่าตัวเองรักพี่ไห่ถงก็ไม่กล้าสารภาพออกมาอย่างกล้าหาญจะปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปอย่างนั้นหรือ?เมื่อเซินเสี่ยวจวินกลับมาถึงร้าน หยางหยางก็ตื่นแล้วไห
ไห่ถงยิ้ม "ฉันรู้สึกปลื้มใจมากค่ะ คุณจ้าน มีอะไรอยากจะพูดกับฉันเหรอคะ?"จ้านหยิน: "...คืนนี้ฉันไม่ต้องไปกินเลี้ยงกับลูกค้า ฉันคิดว่า ถ้าคุณสนใจ ฉันจะไปช้อปปิ้งกับคุณได้"หลังจากให้ดอกไม้ช่อแรกไปแล้ว จ้านหยินก็วิ่งหนีไป เมื่อคิดถึงเรื่องนี้อีก และหลังจากที่เขาก็รู้สึกว่าการเริ่มต้นนั้นไม่ใช่เรื่องยากนั้นเขานัดภรรยาไปช้อปปิ้งในตอนกลางคืนอย่างไม่เขินไห่ถงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ฉันอยากจะพาหยางหยางไปรับพี่ฉันหลังเลิกงาน ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ไปรับรับพี่ฉันหลังเลิกงานด้วยกัน แล้วจากนั้นไปช้อปปิ้งหลังอาหารเย็นได้"“พี่ต้องทำโอทีไหม?”“เธอเพิ่งส่งข้อความมาว่า เธอไม่ต้องทำโอทีในวันแรก และสามารถเลิกงานได้ตอน 17.30 น. ค่ะ”หลังจากที่จ้านหยินเงียบไป ก็พูดว่า "โอเค อีกสักพักฉันจะไปหา แล้วพวกเราก็ไปรับพี่จากเลิกงานด้วยกัน และฉันจะเลี้ยงอาหารค่ำพวกคุณเอง""โอเค"“งั้นฉันวางสายนะ”"โอเค"จ้านหยินไม่ได้วางสายไปในทันที เขากำลังรอให้ไห่ถงพูดบางสิ่งที่หวานๆ กับเขาน่าเสียดายที่เขาไม่สามารถรอคำพูดหวานๆได้ ดังนั้นเขาเพียงแต่รอให้ภรรยาถามเขาว่า: "คุณจ้าน มีอะไรอีกไหมคะ?"“ไม่ ฉันจะวางสาย”