เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 42
บทที่เกี่ยวข้อง
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 43
เมื่อถูกเสียงท่องพระสูตรของเวินซื่อดึงดูดความสนใจ จิตใจที่ยุ่งเหยิงแต่เดิมของเป่ยเฉินหยวนก็ค่อย ๆ สงบลง เขาหลับตาฟังอย่างเงียบงันผลปรากฏว่าฟังได้ไม่นานก็พบว่าเสียงของใครบางคนหยุดไปแล้วเมื่อลืมตาขึ้นมามองก็พบว่าที่แท้อาจารย์น้อยหาบน้ำสักคนได้มาถึงจุดหมายแล้วเวินซื่อหยุดท่องชั่วคราว นางวางถังไม้ที่หาบอยู่บนบ่าลงแล้วก้าวขึ้นไปบนหินก้อนใหญ่ริมลำธาร จากนั้นก็ถือถังไม้ใบหนึ่งจากในนั้นแล้วนั่งยองลงไปตักน้ำร่างกายของนางในชาตินี้ไม่เคยทำงานอะไรมาก่อน เรี่ยวแรงจึงน้อยมาก ตักน้ำได้เพียงครึ่งถังเท่านั้น ก่อนจะยกขึ้นมาอย่างยากลำบาก เพียงแต่ว่าตอนที่ยกขึ้นมาเผลอแกว่งถังออกมาเล็กน้อยโดยไม่ระวังจนน้ำหกใส่ข้างเท้าของนางเวินซื่อที่ยังไม่สังเกตเห็นเรื่องร้ายแรงก็วางน้ำครึ่งถังนี้ลง แล้วหยิบถังไม้ว่างเปล่าอีกใบไปตักน้ำ ทว่าครั้งนี้ตอนที่นางกำลังจะยกขึ้นมา เท้าเหยียบไปบนคราบน้ำนั้นทำให้นางลื่นไถล...“ว้าย!” เสียงดังตุ๋ม เวินซื่อที่เสียหลักก็ตกลงไปในลำธารม่านตาของเป่ยเฉินหยวนหดลง วินาทีต่อมาเขาก็กระโดดลงจากสะพานเล็ก ๆ ราวกับเตรียมตัวจะเข้าไปช่วยคน แต่เมื่อเขากระโดดลงไปถึงได้พบว่าน้ำในลำธา
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 44
เป่ยเฉินหยวนเลิกคิ้วเล็กน้อยไม่เลวยังคงระมัดระวังตัวมาก“วางใจได้ ไม่ขายท่านไปหรอก”เขาคลายมือที่จับถังไม้ออกในที่สุด เวินซื่อรับถังไม้ แต่ก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไรอยู่ดี เป่ยเฉินหยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงต่ำอย่างนุ่มนวลออกมาทันที “เอาเถิด ข้าได้รวบรวมตำราแพทย์ไว้แล้ว วันพรุ่งนี้จะเอามาส่งให้ท่าน” “เช่นนั้นต้องขอบคุณ...”เวินซื่อยังกล่าวไม่ทันจบ ก็เห็นเป่ยเฉินหยวนที่อยู่ตรงข้ามเลิกคิ้วขึ้นเอาเถิด “หากท่านอ๋องมีเรื่องอันใดต้องการความช่วยเหลือ หากข้าทำได้ย่อมพยายามทำอย่างเต็มที่”แม้นางไม่คิดว่าตอนนี้ตัวเองยังมีสิ่งใดสามารถช่วยเหลือท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนที่ครอบครองอำนาจอิทธิพลในทุกด้านพระองค์นี้เลยก็ตาม แต่หลังจากที่นางรับปาก สีหน้าของอีกฝ่ายก็ดูดีขึ้นเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด “วันนี้ไม่มีอะไรแล้ว พรุ่งนี้ ข้าจะมาหาท่าน” เวินซื่อ “...ได้” หลังจากที่เวินซื่อกลับไปแล้ว เป่ยเฉินหยวนกลับไปที่วัดด้วยความอารมณ์ดีอย่างมากผู้ใต้บังคับบัญชาหลายคนที่เดิมทีตามหาเขาไปทั่วต่างก็ร้อนใจจนหัวหมุนแล้ว อีกทั้งยังลากหลวงจีนชรารูปหนึ่งมาตามหาด้วย ขณะที่กำลังตามหาจนเหงื่อท่วมหัวก
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 45
เมื่อครู่นี้เห็นท่านอ๋องกลับมาได้อย่างปลอดภัย พวกเกาเย่ายังนึกว่าไม่ได้คิดมากไปเองว่าไม่ได้อาการกำเริบผลปรากฏว่าเมื่อตอนนี้จ้องดูอย่างละเอียดถึงได้พบว่าดวงตาสองข้างของเป่ยเฉินหยวนยังคงมีสีแดงโลหิตนิดหน่อยอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าก็ดูซีดเผือดเล็กน้อยเป่ยเฉินหยวนพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วส่งเสียง “อืม” แม้ว่าเวลานี้จิตใจของเขาจะสงบลงแล้ว แต่ทุกครั้งที่อาการกำเริบแล้ว ร่างกายของเขามักจะปรากฏอาการของโรคเล็กน้อย การที่เกาเย่าสังเกตเห็นก็เป็นเรื่องปกติพวกเกาเย่าตกใจจนเบิกตาโตทันที “ไวขนาดนี้เชียวหรือพ่ะย่ะค่ะ?!” “นี่เพิ่งผ่านไปได้ไม่นานเท่าไร? ครั้งนี้ช่วงเวลาอาการกำเริบของท่านสั้นถึงเพียงนี้เชียว?”เสียงของเกาเย่าแฝงไปด้วยความยินดีปรีดาอยู่บ้าง ไม่ใช่ว่าพวกเขากระต่ายตื่นตูมไปเอง ทว่าก่อนหน้านี้ตั้งแต่ที่เป่ยเฉินหยวนอาการกำเริบจนกระทั่งสติกลับมาปลอดโปร่ง อย่างน้อยที่สุดก็ต้องใช้เวลาสามชั่วยามนานที่สุดก็ใช้เวลาถึงหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม ๆ แต่วันนี้เพิ่งผ่านไปนานเพียงใดกันเชียว? เกรงว่าคงไม่ถึงแม้กระทั่งหนึ่งชั่วยามกระมัง?ไม่รู้ว่าเกาเย่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงอดไม่ไ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 46
“ใช่แล้ว”ประตูใหญ่ของอารามสุ่ยเยว่ถึงค่อยเปิดออกก่อนหน้านี้เป่ยเฉินหยวนได้รับพระบัญชาให้คุ้มกันเวินซื่อมาออกบวช บรรดาอาจารย์ใหญ่น้อยของอารามสุ่ยเยว่ล้วนทราบดีดังนั้นซือไท่ที่เปิดประตูท่านนี้ย่อมไม่สงสัยคำพูดของเป่ยเฉินหยวนทว่าต่อให้นางสงสัย เป่ยเฉินหยวนก็ไม่ได้โกหกจริง ๆ เนื่องจากเมื่อวานเขาได้เข้าวังเพื่อขอพระราชบัญชา เสนอตัวว่าจะดูแลรับผิดชอบพิธีขอพรในครั้งนี้ แม้ฮ่องเต้น้อยรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง แต่ยังคงเห็นด้วยกับคำขอที่มาปุบปับอย่างอธิบายไม่ได้ของเสด็จอาพระองค์นี้ของเขาดังนั้นตอนนี้เป่ยเฉินหยวนถือว่าเป็นงานที่ได้รับพระบัญชาจริง ๆ “เวลานี้ศิษย์น้องอู๋โยวยังทำวัตรเช้ากับอาจารย์ม่อโฉวในวิหารอยู่ ท่านอ๋องโปรดรออยู่ด้านนอกวิหารสักครู่”การรอครั้งนี้ได้รอไปครึ่งชั่วยามเต็ม ๆ อีกทั้งยังเป็นครั้งแรกที่เป่ยเฉินหยวนรอคนนานถึงเพียงนี้จนกระทั่งเมื่อเวินซื่อตามหลังม่อโฉวซือไท่ออกมา สายตาก็เห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังพิงเสาทำหน้าง่วงงุนเวินซื่อ “...”ไม่หรอกน่า มาเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?ม่อโฉวซือไท่เองก็เห็นเป่ยเฉินหยวนเช่นกัน จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย เวินซื่อรีบอธิบายให้นางฟ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 47
หากไม่ใช่เพราะเวินซื่อรู้ว่าเป่ยเฉินหยวนรังเกียจสตรีที่เข้ามาใกล้อย่างยิ่ง เกรงว่านางเกือบจะเข้าใจผิดกับคำพูดที่แปลกไปเล็กน้อยของเขาแล้วเวินซื่อกระแอมไอเบา ๆ “พอทำวัตรเช้าเสร็จแล้ว ช่วงเวลานี้ก่อนจะถึงการสวดภาวนาตอนเย็นก็ไม่มีงานอะไรแล้วจริง ๆ” “ก็ดี เช่นนั้นไปกันเถิด” เป่ยเฉินหยวนหันกายเดินไปข้างหน้าเวินซื่อรีบตามเขาไป “ท่านไปก่อนได้หรือไม่? ข้าอยากกลับไปวางตำราแพทย์กับคัมภีร์สวดมนต์ทำวัตรเช้าก่อน หลังจากนั้นค่อยไปหาท่าน” “ได้ แต่อย่าให้ข้ารอนานเกินไปอีกเล่า” เมื่อเอ่ยคำพูดนี้แล้ว เป่ยเฉินหยวนก็ตรงไปที่ภูเขาด้านหลัง เวินซื่อตอบรับก่อนจะวิ่งเหยาะ ๆ กลับไปวางตำราทันที ผ่านไปหนึ่งเค่อ นางหาบถังน้ำสองใบมา อยากจะถือโอกาสตักน้ำไปด้วยอย่างไรก็ตาม นางเพิ่งมาถึงจุดหมายกลับพบความผิดปกติเหตุใดจึงมีคนมากมายถึงเพียงนี้?เวลานี้คนที่ยืนอยู่ริมลำธารเล็ก ๆ ไม่ได้มีแค่เป่ยเฉินหยวนเท่านั้น ยังมีทหารกองทัพธงดำอีกสี่นาย รวมไปถึงดรุณีน้อยนางหนึ่งที่อยู่บนพื้น ดรุณีน้อยผู้นั้นหันหลังให้นางตลอด หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่นอาจจะจำไม่ได้ แต่เวินซื่อที่คุ้นเคยกับคนผู้นี้อย่างยิ่งกลับจำได้ทันที
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 48
เป่ยเฉินหยวนยกมุมปากยิ้มบาง ๆ ไม่ออกความเห็นต่อคำพูดของเวินเยวี่ย เขาเพียงแต่มองเวินซื่อที่เวลานี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา แผ่ไอเย็นเยียบออกมาทั่วทั้งร่างไม่รู้ว่าเขารู้สึกไปเองใช่หรือไม่ เขาคล้ายกับยังเห็นความระแวดระวังที่มีต่อเขาในดวงตาของเวินซื่ออีกด้วย?หรือว่าเป็นเพราะเขาจับตัวน้องสาวของนางไว้ ไม่ถูกความสัมพันธ์ระหว่างพวกนางพี่น้องแค่เห็นก็รู้ว่าไม่ดี ดังนั้นน่าจะไม่ใช่หรอกแต่ว่าเมื่อครู่นี้ความระแวดระวังในสายตาของเวินซื่อปรากฏขึ้นหลังจากที่เห็นเขากับสตรีนามว่าเวินเยวี่ยผู้นี้ในเวลาเดียวกันจริง ๆ ดังนั้นนางกำลังเตรียมการป้องกันอะไรกันแน่? คงไม่คิดว่าเขาจะจัดการนางเพราะคำพูดของเวินเยวี่ยผู้นี้หรอกกระมัง? เป่ยเฉินหยวนรู้สึกขบขันเล็กน้อยเขาป่วย แต่ไม่ถึงขั้นเลอะเลือนจนฟังสตรีผู้หนึ่งพูดแค่ไม่กี่ประโยคก็เริ่มเข้าข้างช่วยเหลือแล้วหันมาจัดการสตรีอีกคนหรอกนะแต่เป่ยเฉินหยวนไม่รู้ว่าเขาคาดเดาถูกต้องแล้วจริง ๆ ชาติที่แล้ว เวินซื่อก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเวินเฉวียนเซิ่งบิดาที่ยุติธรรมและมีเหตุผลของตนจะเชื่อเวินเยวี่ยเพราะคำพูดไม่กี่ประโยคของเวินเยวี่ยทว่าต่อมา นางกลับต้
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 49
เวินซื่อ “?” เวินซื่อเดินเข้าไป สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “มีอันใดหรือ?” “เมื่อวานท่านสวดบทสวดอะไรหรือ?”เป่ยเฉินหยวนให้นางนั่งลงข้างกายเวินซื่อไม่ได้นั่งลงบนหินก้อนใหญ่ที่เขานั่งอยู่นั้น แต่เลือกที่จะนั่งลงบนหินก้อนเล็กที่อยู่ทางด้านข้างแทนเพื่อหลีกเลี่ยงข้อครหาเหมาะให้นางนั่งคนเดียวพอดี“บทสวดที่ข้าสวดเมื่อวานหรือ? ท่านอ๋องหมายถึงสุวรรณประภาสสูตรที่ข้าท่องตอนตักน้ำหรือ?”“ใช่” เป่ยเฉินหยวนเห็นนางนั่งห่างออกไปถึงเพียงนั้น ในใจเกิดความรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อเห็นดวงตาของเวินซื่อยังคงมีความระแวดระวังเล็กน้อยจากเมื่อสักครู่นี้อยู่เลือนราง เขาก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วเอ่ยเรื่องบทสวดกับนางต่อ “ท่านบอกว่าหากอยู่ในขอบเขตที่ไม่เกินกำลังของท่าน ขอเพียงข้าร้องขอ ท่านก็จะรับปากไม่ใช่หรือ?”เป่ยเฉินหยวนมองนางพลางยิ้มจนดวงตาโค้งเวินซื่อชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดเป่ยเฉินหยวนกลับดูเหมือนสังเกตเห็นถึงอะไรบางอย่างได้อย่างเฉียบไว จึงกล่าวอย่างไม่พอใจว่า “ท่านคงไม่ได้อยากกลับคำหรอกใช่หรือไม่? ว่าอย่างไร ข้าช่วยเหลือท่านมากมายถึงเพียงนั้น ท่านไม่ยินดีตอบแทน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 50
หลังจากสวดไปได้เจ็ดแปดรอบเต็ม ๆ นางสวดจนใกล้จะคอแห้งผากแล้วเวินซื่อจึงจำต้องหยุดอีกครั้งผลปรากฏว่าใครบางคนก็เหมือนกับแกล้งทำเป็นนอนหลับ ทันทีที่นางหยุดใครบางคนก็ตื่นขึ้นมา อีกทั้งยังถามด้วยความไม่พอใจว่า “เหตุใดถึงหยุดอีกแล้ว?” เวินซื่ออดกลอกตาใส่เขาไม่ได้จริง ๆ ก่อนจะเอ่ยปากว่า “หากพูดต่อไป คอของข้าก็คงจะพิการแล้ว” เป่ยเฉินหยวนถึงค่อยสังเกตเห็นว่าเสียงของนางแหบพร่าอยู่บ้างจริง ๆ จึงลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ผ่านไปนานเพียงใดแล้ว?” เวินซื่อกล่าวว่า “ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว” เป่ยเฉินหบวนอดประหลาดใจไม่ได้ “นานขนาดนี้เชียว?” เขายังนึกว่าผ่านไปแค่หนึ่งหรือสองเค่อเท่านั้น มิน่าเล่าเวินซื่อถึงได้บอกว่าคอจะพิการแล้ว เป่ยเฉินหยวนลุกขึ้นมา รู้สึกแค่ว่าเบาสบายไปทั่วทั้งร่าง โดยเฉพาะตรงจุดที่ก่อนหน้านี้เขาปวดศีรษะมากที่สุด วันนี้กลับรู้สึกผ่อนคลายอย่างยิ่งเป็นไปตามที่คาดไว้เลย สุวรรณประภาสสูตรอะไรนี่ได้ผลกับอาการป่วยของเขาจริง ๆ ด้วยไม่อย่างนั้นกลับไปแล้วค่อยหาคนอื่นมาลองสวดดู ถ้าเป็นเช่นนี้ก็ไม่จำเป็นต้องมาที่อารามสุ่ยเยว่รบกวนนังหนูผู้อีกเป่ยเฉินหยวนคิดเช่นนี้ “วันนี
บทล่าสุด
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 305
จวนเจิ้นกั๋วกงห้องหนังสือ“ท่านพ่อ พี่ใหญ่ ข้าไม่นึกเลยว่าพวกท่านจะปฏิบัติกับน้องหกแบบนี้!”“พวกท่านรู้ดีว่าวังหลังนั่นคือสถานที่อะไร รู้ดีว่าพระองค์เกรงกลัวจวนเจิ้นกั๋วกงของเราแค่ไหน พวกท่านยังกล้าวางใจทิ้งน้องหกไว้ที่นั่นอีก!”“ถ้าน้องหกอยู่ในวังถูกข่มเหงรังแกจะทำอย่างไร? หากพวกเราไม่ได้อยู่ใกล้ตัวนาง ใครจะสามารถปกป้องนางได้?!”“ได้ ได้! ในเมื่อพวกท่านไม่ไปหานาง ถ้าอย่างนั้นข้าจะไป!”“หากรู้ตั้งแต่แรกว่าวันนั้นหลังจากน้องหกตามพวกท่านเข้าวังไปแล้ว จะถูกพวกท่านทิ้งไว้ที่นั่นล่ะก็ ต่อให้ขาข้างนี้ของข้าต้องพิการก็จะตามพวกท่านเข้าวังไปด้วย!”สกุลเวินในเวลานี้เกิดการโต้เถียงใหญ่โตมาสองวันแล้ว เพราะเรื่องที่เวินเยวี่ยเข้าวังพูดให้ถูกก็คือ ส่วนใหญ่เป็นการโวยวายเพียงฝ่ายเดียวของเวินจื่อเยวี่ยเป็นหลักแม้ว่าเวินอวี้จือจะไม่เอะอะโวยวายเหมือนกับเวินจื่อเยวี่ย แต่ทุกครั้งเมื่อเวินจื่อเยวี่ยเสียงดัง โดยพื้นฐานเขาก็ยืนอยู่ข้างเวินจื่อเยวี่ยเสมอส่วนพ่อลูกคู่นี้เวินเฉวียนเซิ่งและเวินฉางอวิ้น ทั้งสองนั้นมีนิสัยใจคอเหมือนกัน ในตอนแรก ๆ ยังสามารถอดทนไว้ได้ อธิบายให้พวกเข้าฟังอย่างใจเย็น ไม่
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 304
เหลียงหมอมอคือคนเก่าคนแก่ที่อยู่ข้างกายองค์ไทเฮา และไทเฮาก็เจาะจงสั่งให้มาอบรมกฎเกณฑ์แก่เวินเยวี่ยดังนั้นนางจึงตอบปฏิเสธคำร้องขอของเวินเยวี่ยอย่างไม่ลังเล “ขออภัยด้วยคุณหนูหกสกุลเวิน เนื้อตัวของท่านมีกลิ่นอายชนบทมากเกินไป เพื่อให้ท่านได้เรียนรู้กฎเกณฑ์และกลายเป็นผู้สูงศักดิ์ในวังได้โดยเร็ว บ่าวจึงต้องเข้มงวดกับท่านเล็กน้อย”เมื่อได้ยินคำว่า “กลิ่นอายชนบทมากเกินไป” สีหน้าของเวินเยวี่ยก็บึ้งตึงขึ้นมาอย่างทนไม่ไหวทันทีนังแก่นี่กล้าดูหมิ่นนางได้อย่างไร?เวินเยวี่ยกัดฟันด้วยความโกรธ พลางข่มไฟโทสะไว้ “แต่ว่าพระองค์ตกหลุมรักข้าตั้งแต่แรกเห็น หากข้าไม่ทันระวังได้รับบาดเจ็บที่ใบหน้าในขณะที่เรียนรู้กฎเกณฑ์จากท่าน เกรงว่าหมอมอจะลำบากกระมัง?”ลูกไม้ตื้น ๆ แบบเวินเยวี่ยนี้ เหลียงหมอมอเคยเห็นมามากแล้วนางยิ้มเล็กน้อย “คุณหนูหกสกุลเวิน คำพูดของท่านนั้นไม่ถูกต้อง”เวินเยวี่ยไม่แยแส “ตรงไหนที่ไม่ถูกต้อง?”“ไม่มีตรงไหนถูกต้องเลย พระองค์ทรงตกหลุมรักท่านตั้งแต่แรกเห็น ต้องการรับท่านเข้าวังในฐานะพระสนม ดังนั้นถึงให้ท่านเข้ามาเรียนรู้กฎเกณฑ์ในตำหนักของไทเฮา แต่ตอนนี้ท่านไม่เพียงแต่ไม่ตั้งใจเรียนรู
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 303
เวินฉางอวิ้นทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ“ไม่ใช่ขนมอบถั่วเขียวหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็เป็นขนมกุ้ยฮวา?”รอยยิ้มบนใบหน้าของเวินซื่อสดใสขึ้น แต่ก็เย็นชาลงเช่นกัน “ขนมกุ้ยฮวา พี่ใหญ่แน่ใจหรือ? คิดว่าเป็นขนมกุ้ยฮวาจริงหรือ? ไม่อย่างนั้นพี่ใหญ่ลองเดาดูอีกครั้ง เพราะถึงอย่างไรทุกครั้งท่านก็เดาแม่นเช่นนี้เสมอ ทำไมไม่ลองดูหน่อยว่า น้องสาวที่น่ารำคาญอย่างข้าผู้นี้ มีของที่ไม่ชอบกินที่สุดมากน้อยแค่ไหนกันแน่?”ใบหน้าของเวินฉางอวิ้นซีดเผือดอีกครั้งในชั่วประเดี๋ยวเดียว“ช่างมันเถอะ ข้าชอบกินอะไรมันเกี่ยวอะไรกับพี่ใหญ่ด้วยเล่า เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ พี่ใหญ่จำไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ”น้ำเสียงของเวินซื่อเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน “เพราะถึงอย่างไรต่อให้ข้าไม่กิน แต่ก็ยังมีคนหนึ่งที่ชอบกินอย่างไรเล่า พี่ใหญ่รีบห่อกลับไปให้น้องสาวสุดที่รักผู้นั้นที่ท่านรักสุดหัวใจเถิด”“ไม่ใช่นะ...น้องห้าเจ้าฟังพี่ใหญ่อธิบายก่อน พี่ใหญ่ไม่ได้ตั้งใจซื้อขนมอบถั่วเขียวที่เจ้าเกลียดมาให้ เพียงแต่ตอนนั้นซื้อไปโดย...จิตใต้สำนึก”เวินฉางอวิ้นร้อนใจจนพูดจาไม่คล่อง พูดถึงตอนท้ายเขาเองยังรู้สึกอับอายยิ่งกว่าเดิมเมื่อคิดดูอย่างรอบคอบ ขนมอบถั
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 302
“หากข้ากล้าทำเช่นนั้น ข้าก็ไม่ใช่คน ขอให้ฟ้าผ่าลงทัณฑ์ข้า!”เวินฉางอวิ้นยืนรับรองอยู่ข้างนอกอารามสุ่ยเยว่เป็นเวลาครึ่งชั่วยามแล้ว ลำคอแทบแห้งผาก ซือไท่เหล่านั้นถึงผ่อนคลายลง รับปากว่าจะช่วยเข้าไปพูดให้เขาแต่น่าเสียดายเหล่าซือไท่รับปากว่าจะบอกให้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเวินซื่อจะตกลงออกไป“ไม่ไป”แค่สองคำที่มีกลับมาถึงเบื้องหน้าเวินฉางอวิ้นเวินฉางอวิ้นมีหรือจะยอมแพ้ง่าย ๆ เช่นนี้“เหล่าซือไท่ได้โปรดช่วยเกลี้ยกล่อมน้องสาวของข้าอีกครั้ง ข้าแค่อยากเห็นหน้านางเท่านั้น”“ไม่ได้ ธิดาศักดิ์สิทธิ์บอกไปแล้วว่าจะไม่พบท่านก็คือไม่พบท่าน ท่านอย่ามาเสียเวลาที่นี่เลยดีกว่า รีบกลับไปเสียเถอะ”เหล่าซือไท่ที่ไม่ถูกชะตากับจวนเจิ้นกั๋วกงอยู่แล้ว หลังจากส่งต่อคำพูดจบแล้วก็รีบขับไล่เขาทันที ไม่อยากให้เวินฉางอวิ้นอยู่หน้าอารามสุ่ยเยว่ของพวกนางนานไปกว่านี้แม้แต่นิดเดียวแต่พวกนางนึกไม่ถึงว่าวันนี้ขับไล่ไป แต่หลังจากนี้เวินฉางอวิ้นก็มาอีกทุกวันทันทีที่เสร็จงานในช่วงบ่าย ไม่ได้กลับไปที่จวนเจิ้นกั๋วกงด้วยซ้ำก็ตรงมาที่อารามสุ่ยเยว่เลยมาเคาะประตูทุกวัน รบกวนจนเหล่าซือไท่หาความสงบสุขไม่ได้สุดท้ายก็ต้อ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 301
“ท่าน วันนี้มาได้อย่างไร?”เวินซื่อมองอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยนางรู้ว่าวันเหมายันมาเยือนของทุกปีในราชสำนักจะมีงานเลี้ยงใหญ่ของเหล่าขุนนาง แต่ปีนี้นางไม่ได้ไปเพราะถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่บุตรสาวภรรยาเอกของจวนเจิ้นกั๋วกงอีกแล้วฝ่าบาททรงส่งคนมาถามนาง แต่นางก็ยังปฏิเสธอย่างสุภาพเนื่องจากออกบวชเป็นชีแล้ว งานเลี้ยงสวดขอพรเหล่านั้นที่ไม่ต้องมีนางอยู่ด้วยก็ไม่จำเป็นต้องไปอยู่แล้วแม้ว่าฝ่าบาทจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ก็หลีกเลี่ยงคำนินทากาเลไม่ได้อยู่แล้วนางไม่อยากเพิ่มความยุ่งยากใจให้ฝ่าบาทเกินไป“งานเลี้ยงสิ้นสุดลงแล้ว เหลือเพียงความสนุกสนานหลังจากร่ำสุรา ช่างน่าเบื่อหน่ายจริง ๆ สู้มาหาท่านดื่มกันสักจอกดีกว่า”เวินซื่อเลิกคิ้วขึ้น “ข้าดื่มสุราไม่ได้”“ข้ารู้ ก็เลยนำชาอย่างดีมาให้ท่านจำนวนหนึ่ง”เป่ยเฉินหยวนชูถ้วยชาขึ้น พลางเชื้อเชิญนาง “ไม่ทราบว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์จะยินดีดื่มกับข้าสักถ้วยหรือไม่?”เวินซื่อไม่ได้เห็นเขามีท่าทีจริงจังขนาดนี้มานานแล้ว จึงอดหัวเราะไม่ได้ “เป็นเกียรติอย่างยิ่ง”สองคนนั่งลงด้วยกันเป่ยเฉินหยวนยื่นน้ำชาที่เพิ่งชงเสร็จเมื่อครู่ หลังจากปล่อยให้เย็นลงเ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 300
“ทุกอย่าง?”เป่ยเฉินหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “รวมถึงชีวิตของเจ้าด้วยหรือ?”“แน่นอน ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่เหมาะกับการตบตีฆ่าฟัน แต่หม่อมฉันแตกต่างออกไป หม่อมฉันสามารถเป็นดาบที่คมที่สุดในมือของท่านอ๋อง เพื่อท่าน...”“ฉัวะ!”อันหลันซินยังไม่ทันพูดจบ กระบี่เล่มหนึ่งก็แทงเข้ามาจากด้านข้างรถม้า เกือบจะเฉือนคอของอันหลันซินเหงื่อเย็นไหลลงมาบนหน้าผากของอันหลันซินทันทีข้างนอกรถ เป่ยเฉินหยวนดึงมือกลับ “กระบี่ในมือข้ามีมากมาย ไม่ได้ขาดเจ้า อีกอย่าง อย่าเอาเจ้าไปเปรียบเทียบกับอู๋โยว หากมีครั้งหน้า กระบี่นี้จะไม่แทงพลาดแล้ว”พูดจบ เป่ยเฉินหยวนก็หันหลังขึ้นม้า เหลือบมองรถม้าด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง แล้วสั่งเกาเย่า“เผาเสีย”“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง!”อันหลันซินที่แผนการยั่วยวนล้มเหลวตั้งแต่ครั้งแรก ในที่สุดก็ถูกเกาเย่าไล่ลงมาจากรถม้าและรถม้าคันนั้นก็ถูกเกาเย่าลากไปเผาทิ้งจริงๆ อันหลันซินที่รู้สึกได้ถึงความรังเกียจอย่างสิ้นเชิง ในใจของนางก็รู้สึกย่ำแย่มากแต่นางก็พอจะคาดการณ์ไว้บ้างแล้วเพียงแต่คาดไม่ถึงว่าจะถูกรังเกียจอย่างสิ้นเชิงขนาดนี้แต่ถ้าเขาถูกนางยั่วยวนได้ง่ายเกินไป นา
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 299
บนพระพักตร์ของฮ่องเต้น้อยเผยรอยยิ้มพอพระทัยออกมาทันที“ดีมาก”เขาพยักหน้า แต่คำพูดก็เปลี่ยนไปว่า “แต่ท่านพ่อของเจ้าบอกว่าเจ้าเกิดในชนบท ไม่รู้จักกฎระเบียบ หากอยากเป็นสนมของเรา ข้อนี้เกรงว่าจะลำบากเล็กน้อย...”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ขณะที่มือข้างหนึ่งเท้าคาง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับกำลังกลุ้มใจกับเรื่องนี้อยู่จริงๆ เมื่อได้ยินเช่นนี้ เวินเยวี่ยก็รีบกล่าวว่า “ไม่ลำบาก ไม่ลำบากเพคะ! ฝ่าบาทมิได้ตรัสว่าจะให้หม่อมฉันเรียนรู้กฎระเบียบกับไทเฮาหรือเพคะ? หม่อมฉันจะตั้งใจเรียนรู้ เพื่อที่จะได้เป็นสนมของฝ่าบาทโดยเร็ว!”ขณะที่นางเอ่ยขึ้น ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นเล็กน้อยในใจท่านพ่อก็จริงๆ เลย!ฝ่าบาททรงตรัสแล้วว่าตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกพบ เหตุใดจึงต้องทูลเรื่องไม่ดีของนางกับฝ่าบาทด้วย?หากฝ่าบาททรงเปลี่ยนใจเพราะเรื่องนี้ขึ้นมาจริงๆ จะทำอย่างไร?เช่นนั้นนางจะไม่พลาดโอกาสนี้ไปหรอกหรือ?!เวลานี้ในใจของเวินเยวี่ยทั้งบ่นทั้งกังวล กลัวว่าฝ่าบาทจะถอนคำพูดเมื่อครู่นี้โชคดีที่ท่ามกลางสายตาที่คาดหวังของนาง ฝ่าบาททรงพยักพระพักตร์อย่างพอพระทัยอีกครั้ง “ดี เจ้าเป็นสตรีที่รู้ความจริงๆ เช่นนั้นตั้งแต่วั
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 298
ดังนั้น ในงานเลี้ยงต่อจากนี้ เวินเยวี่ยจึงได้สัมผัสประสบการณ์การถูกกลั่นแกล้ง เดินไปที่ไหนก็โดนกลั่นแกล้งที่นั่นเวินเยวี่ยแทบจะระเบิดความโกรธออกมาแล้วทว่าบุตรสาวของขุนนางฝ่ายบู๊ที่คิดอะไรตื้นๆ แต่ร่างกายแข็งแรงพวกนั้น ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ถึงได้เอาแต่ดูถูกเหยียดหยามนางสารพัด ทั้งทางตรงและทางอ้อม แต่ก็แค่พูดจาดูถูกนาง ไม่ได้ลงมือทำร้ายร่างกายหลังจากที่ทำให้เวินเยวี่ยโกรธจนควันออกหู พวกนางก็จากไปอย่างสบายใจจากนั้นก็มีคนกลุ่มใหม่เดินเข้ามาอย่างสบายๆ ...หลังจากผ่านไปสามถึงห้ากลุ่ม ในที่สุดเวินเยวี่ยก็ตระหนักได้ว่าวันนี้คนพวกนี้วางแผนกันไว้ล่วงหน้าแล้ว!หากนางออกไปอีก ก็คงจะโดนพวกนางดักรออยู่ที่ไหนสักแห่งแล้วกลั่นแกล้งนางด้วยคำพูดดังนั้น เวินเยวี่ยจึงข่มความโกรธนั่นเอาไว้ และนั่งอยู่ที่งานเลี้ยงไม่ไปไหนแล้วที่นี่มีฮ่องเต้อยู่ มีไทเฮาอยู่ มีท่านพ่อและพี่ใหญ่ของนางอยู่ ดูสิว่าใครจะกล้ารังแกนางอีก!แต่เวินเยวี่ยไม่รู้ว่า ทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นหลังจากที่นางกลับมานั่งลงแล้ว ผ่านไปไม่นานนัก ฮ่องเต้น้อยที่อยู่ด้านบนของงานเลี้ยงก็ทอดพระเนตรมาที่นาง หลังจากที่มองน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 297
สิ่งที่ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ ภายใต้น้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีนักก็คือ เจ้าในฐานะบุตรสาวของเจิ้นกั๋วกงที่เป็นขุนนางฝ่ายบุ๋น กลับวิ่งไปหาคุณหนูจากตระกูลขุนนางฝ่ายบู๊ นี่มิใช่การหาเรื่องโดนรังแกเองหรือ?จริง ๆ แล้ว จวนเจิ้นกั๋วกงในอดีตไม่ได้เป็นขุนนางฝ่ายบุ๋น แต่กลับเป็นขุนนางฝ่ายบู๊ เพียงแต่ภายหลังเวินเฉวียนเซิ่งที่ได้รับสืบทอดตำแหน่งมา ได้เลือกทางเดินเป็นขุนนางฝ่ายบุ๋น ประกอบกับการร่วมมือกับสกุลหลาน อาศัยเส้นสายของสกุลหลานที่ปูทางไว้อย่างดีในหมู่ขุนนางฝ่ายบุ๋น ทำให้เส้นทางนี้จึงง่ายดายอย่างมากดังนั้น เวินเฉวียนเซิ่งจึงนำพาจวนเจิ้นกั๋วกงให้กลายเป็นผู้นำของกลุ่มขุนนางฝ่ายบุ๋นโดยปริยายและขุนนางฝ่ายบู๊ก็มักจะต่อต้านขุนนางฝ่ายบุ๋นอยู่แล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเวินเฉวียนเซิ่งที่ทรยศพวกเขาขุนนางฝ่ายบู๊ จึงยิ่งเกลียดชังมากขึ้นไปอีกดังนั้น ไม่ว่าจวนเจิ้นกั๋วกงจะรุ่งเรืองแค่ไหน พวกขุนนางฝ่ายบู๊ก็ไม่มีทางเหยียบย่างเข้าไปในจวนของพวกเขาแม้เพียงครึ่งก้าวถึงแม้ว่าการทำเช่นนี้มีโอกาสที่จะทำให้เวินเฉวียนเซิ่งขุ่นเคือง แต่พวกเขาขุนนางฝ่ายบู๊ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครหนุนหลังลองดูท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนของพวก
