ในขณะนี้ ในลานที่หรูบางแห่งของทำเนียบนายพลชายหนุ่มร่างผอมที่สวมชุดโบราณจีนกำลังดื่มชากับมู่หรงเฉิงอยู่"คุณเทนอากิ ไม่รู้ว่าการมาเยี่ยมครั้งนี้ของท่าน เพราะมีเรื่องอะไรครับ"มู่หรงเฉิงยิ้มอยู่ และเทชาอุ่น ๆ หนึ่งแก้วให้กับคนข้างหน้า"ขอบคุณ"วาตานาเบะเทนอากิพยักหน้าอย่างสุภาพ และกล่าวด้วยความเคารพว่า "ได้ยินชื่อเสียงของท่านเฉิงมานานแล้ว ที่วันนี้มาเยี่ยมอย่างบุ่มบ่าม จุดประสงค์หลักก็คืออยากเป็นเพื่อนกับท่านครับ"เขาพูดภาษาประเทศหลง แต่น้ำเสียงแปลกไปหน่อย"คุณเทนอากิ กลัวว่าจะมีจุดประสงค์อื่นมั้ง"มู่หรงเฉิงพูดอย่างมีความหมายว่า "ถ้ามีอะไร คุณเทนอากิก็พูดตรง ๆ เลย เราคุยอย่างตรงๆสิ""ท่านเฉิงตรงไปตรงมาจริง ๆ ถ้าอย่างนั้น งั้นผมก็ไม่ปิดบังแล้ว"วาตานาเบะเทนอากิแสดงความคารวะ และกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า "วันนี้ผมมาตามชื่อเสียง เพื่อชมคใมสง่างามของนายพลเก่า แต่น่าเสียดายที่นายพลเก่ายุ่งเกินไปและไม่มีเวลาว่างมาพบผม ถ้าเป็นไปได้ ผมหวังว่าท่านเฉิงจะพูดแทนผมให้หน่อย"พูดพลาง เขาก็กวักมือเรียกผู้ใต้บังคับบัญชานํากล่องไม้รูปแท่งยาวใบหนึ่งมากล่องไม้ยาวประมาณสี่ฟุต พอเปิดดู ข้างในเป็นด
"เห็ดหลินจือหลากสี นายท่านได้มอบให้คนอื่นไปแล้ว" ป้าโจวส่ายหัว"มอบให้คนอื่นเลยเหรอ มอบให้ใครแล้ว" รอยยิ้มของมู่หรงเฉิงแข็งทื่อ"ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ชื่อลู่เฉิน" ป้าโจวพูดตามความจริง"อะไรนะ ส่งให้ไอ้เด็กคนนั้นแล้วเหรอ"มู่หรงเฉิงขมวดคิ้ว และสีหน้าดูแย่เล็กน้อยสมบัติล้ำค่าอย่างเห็ดหลินจือหลากสี จะมอบให้กับคนยากจนคนหนึ่งเลยหรือ เป็นตาเฒ่าแก่ที่สับสนจริง ๆต่อให้ลู่เฉินเคยช่วยชีวิตมู่หรงเสวี่ยไว้ แต่สิ่งที่ควรตอบแทนก็มอบให้ไปแล้ว ทำไมต้องดีกับเขาขนาดนี้"รับกลับมาได้ไหม"มู่หรงเฉิงค่อนข้างไม่เต็มใจเมื่อกี้ยังรับรองต่อหน้าวาตานาเบะเทนอากิ ไม่คิดว่าจะเกิดปัญหาเร็วขนาดนี้"คุณรู้นิสัยของนายท่านดีนะ ของที่มอบไป จะไม่มีทางจะรับกลับมาอีกแล้ว" ป้าโจวพูดอย่างปฏิเสธ"ให้ตายเถอะ ไอ้เด็กคนนี้มีสิทธิ์อะไรล่ะ ทำไมถึงคู่ควรกับสมบัติแบบนี้ได้ล่ะ" มู่หรงเฉิงรู้สึกโกรธเล็กน้อย"ท่านเฉิง ลู่เฉินเป็นใครล่ะ จะได้รับความสนใจจากนายพลเก่าเลยหรือ?" วาตานาเบะเทนอากิถามอย่างลองใจ"คนที่ไม่มีใครรู้จักคนหนึ่ง เคยโชคดีที่ช่วยชีวิตลูกสาวผมครั้งหนึ่ง เลยได้รับความโปรดปรานจากพ่อผม" มู่หรงเฉิงอธิบาย"ถ้าเป
วันรุ่งขึ้น ตอนเช้าหลังจากลู่เฉินจัดการเรื่องของวิลล่าเฟิงหยวี่อย่างง่าย ๆ แล้ว ก็นั่งรถไปที่เจียงหลิงทันทีเห็ดหลินจือหลากสีรับมาถึงมือแล้ว ยาศักดิ์สิทธิ์ทุกอย่างครบถ้วนแล้วตอนนี้เตรียมทุกเรื่องไว้พร้อมแล้ว แต่ขาดเรื่องสำคัญไปหนึ่งเรื่องผู้เฒ่าขี้เหล้าอ่อนแอมาก ไม่รู้ว่าจะทนได้นานอีกแค่ไหน กลั่นยาเม็ดยืดอายุให้เร็ว จะได้สมความปรารถนาข้อหนึ่งให้เร็วหลังจากนั่งรถเป็นเวลาครึ่งวัน ลู่เฉินก็กลับไปที่โรงพยาบาลผิงอันในที่สุดในขณะนี้ โรงพยาบาลเงียบสงบตามปกติจิ่วขวางนอนอยู่บนเก้าอี้อย่างมึนเมา ทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าหลินหว่านเอ๋อร์อยู่เฉยๆไม่ได้ ไม่เช็ดโต๊ะเช็ดเก้าอี้ก็ซักผ้าทำอาหาร ดูแลทั้งโรงพยาบาล ให้เรียบร้อยมากส่วนหวางเสวียนซึ่งเป็นคนคลั่งดาบ ก็ตั้งใจฝึกดาบในลานบ้านเมื่อเทียบกับดาบที่รวดเร็วในอดีต หวางเสวียนในปัจจุบันมุ่งเน้นไปที่ช้าดูเหมือนธรรมดา แต่จริงๆแล้วแสงดาบเก็บตัวไปแล้ว และซ่อนอย่างลึกซึ้งท่าดาบของเขาได้เปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์แล้ว และแข็งแกร่งไปสู่อีกระดับหนึ่งเห็นได้ชัดว่าในช่วงเวลานี้ ความแข็งแกร่งของหวางเสวียนได้ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วมานานแล้ว"ฟิ้ว
จนกระทั่งเห็นใบหน้าที่ยิ้มอย่างแปลกๆของลู่เฉิน ในที่สุดก็ตอบสนองได้ เขาพูดด้วยความหงุดหงิดว่า "ไอ้สารเลว! ไม่มีอะไรจะทำแล้วใช่ไหม จะไปไหนก็ไป"พูดจบ ก็นอนลงบนเก้าอี้นอนอีกครั้ง พร้อมจะนอน"ได้แล้ว อย่านอนเลย ผมมีเรื่องจริงจัง"ลู่เฉินหยิบกล่องไม้สองกล่องออกมาและวางไว้บนโต๊ะ ข้างในได้บรรจุบัวสีฟ้าอายุพันปีและเห็ดหลินจือหลากสี "ครั้งนี้เก็บเกี่ยวได้ดีในนครเอกของมณฑล ยาศักดิ์สิทธิ์สองต้นสุดท้ายได้ครบแล้ว ตอนนี้สามารถกลั่นยาเม็ดยืดอายุได้แล้ว""โอ้ เร็วขนาดนี้เหรอ"จิ่วขวางนั่งตัวตรงอย่างขี้เกียจ "ผมยังคิดว่าอีกไม่กี่วันผมก็จะเสียชีวิตไปแล้ว ไม่คิดว่าคุณจะเก็บยาศักดิ์สิทธิ์ให้ครบแล้วจริง ๆ ผมนั้นโชคดีจริง ๆนะ""หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว เอายาศักดิ์สิทธิ์ก่อนหน้านี้ออกมาให้หมด" ลู่เฉินเร่ง"ได้ๆๆ ให้ผมไปหาหน่อย"จิ่วขวางยืดตัวขี้เกียจแล้วเริ่มรื้อกล่องและตู้ไปรอบ ๆ ผ่านไปสักพัก ถึงจะได้ค้นพบยาศักดิ์สิทธิ์ที่สะสมไว้ทั้งหมดออกมา"หวางเสวียน เฝ้าที่ประตูให้ดี อย่าปล่อยให้ใครเข้ามา" ลู่เฉินหันกลับมาสั่ง"ครับ!"หวางเสวียนตอบรับ แล้วย้ายม้านั่งไปนั่งที่ประตู ทั้งสองมือจับดาบไว้ สายต
"ฮะ?"เมื่อมองไปที่เตายาที่แตก สีหน้าของลู่เฉินเปลี่ยนไป และตึงเครียดขึ้นทันทีเหลืออีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น เหลือเพียงนิดเดียวก็จะประสบความสำเร็จทำไม? ทำไมจู่ๆก็ระเบิดหรือว่าทำงานหนักมานานขนาดนี้ จะล้มเหลวไปหมด"ไม่... เป็นไปไม่ได้!"ลู่เฉินส่ายหัว เหงื่อออกมามากมายเขาไม่เต็มใจที่จะล้มเหลว และไม่สามารถยอมรับผลลัพธ์ตรงหน้าได้เขาเริ่มค้นหาอย่างต่อเนื่องในเตายาที่แตก ทุกร่องรอยและเศษยาทุกชิ้น ต่างก็ไม่ปล่อยไปตอนนี้ เขาเหมือนหมาป่าหิวโหยที่ขุดอาหารในทุ่งนา ดุร้ายและบ้าคลั่งพลิกไปเรื่อยๆ สีหน้าเขาก็แข็งทื่ออย่างกะทันหันในด้านล่างสุดของกากยา จู่ๆ ก็มีสีทองโผล่ขึ้นมาสีทองนี้ เมื่อเทียบกับกากยาในรอบ ๆ ก็เหมือนแสงในตอนกลางคืน ดูสะดุดตาเป็นพิเศษหลังจากตกตะลึงเล็กน้อย ลู่เฉินก็ยื่นมือออกมา และปัดกากยาในรอบ ๆ สีทองอย่างระมัดระวังทีละนิด ทีละนิ้ว ค่อย ๆ ปัดกากยาทั้งหมดออกไปด้วยความตึงเครียดและความกระวนกระวายในที่สุด ยาเม็ดสีทองที่สมบูรณ์เม็ดหนึ่งก็ปรากฏต่อหน้าเขาอย่างชัดเจนยาสีทองนี้งามประณีตและเรียบเนียน ดูเหมือนเป็นทองคำ เป็นประกายและสะดุดตามาพร้อมกับกลิ่นหอมของยาที
ไม่มีความคิดที่จะเติมเพิ่มให้กับทั้ง 3 คนเลย“......”สามคนนั้นมองหน้ากันแล้วพูดอะไรไม่ออกในที่สุด ไวน์ชั้นดีหนึ่งขวดก็ถูกจิ่วขวางดื่มจนหมด ไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว"สะใจเลย!"หลังจากดื่มเสร็จแล้ว จิ่วขวางก็สะอึก แล้วก็กระปรี้กระเปร่าและอยู่ในสภาพที่ดีมากหลังจากพอใจแล้ว เขาถึงจะหยิบยาเม็ดยืดอายุขึ้นมาและกลืนลงไปคำเดียว"เอื๊อก"ยาเม็ดยืดอายุเพิ่งเข้าไปในคอก็กลายเป็นพลังงานสีทอง ไหลผ่านกระดูกทั้งตัวในพริบตาพลังงานเหล่านี้มีพลังชีวิตอันทรงพลังซ่อนอยู่ เหมือนน้ำพุแห่งชีวิต หล่อเลี้ยงร่างกายของจิ่วขวางอย่างต่อเนื่องเส้นเลือดที่แห้งเหี่ยวของเขาก็เริ่มฟื้นคืนชีพทีละนิดหน้าซีดก็ค่อยๆ สดใสขึ้น ในตาขุ่นนั้นเหมือนมีแสงทองระยิบระยับอยู่กระดูกทั้งตัว อวัยวะภายใน กล้ามเนื้อผิวหนัง ขนตามร่างกาย ก็เริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างช้าๆในขณะนี้ ร่างกายที่อ่อนแอของจิ่วขวางก็เหมือนได้เจอน้ำหลังจากแห้งแล้งเป็นเวลานาน ดูดซับความมีชีวิตของพลังงานสีทองอย่างบ้าคลั่งเมื่อเวลาผ่านไป ผมหงอกของจิ่วขวางเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำอย่างช้า ๆ ผิวที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นก็ค่อย ๆ กลายเป็นเรียบเนียมและยืดหยุ่นกระดูก
ตอนบ่ายนครเอกของมณฑล ภายในหอผู้ป่วยพิเศษของโรงพยาบาลตงเจียงมู่หรงเฉิงนอนหมดสติอยู่บนเตียง หน้าซีดเหมือนกระดาษสีขาว หายใจอ่อน หัวใจเต้นช้าและร่างกายก็เย็นด้วยมองแวบแรกก็เหมือนคนตายกลุ่มศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญเฝ้าอยู่ในวอร์ด กระซิบต่าง ๆ อภิปรายอาการป่วยและปรึกษาแผนการรักษาแต่หลังจากคุยกันไปเวลานาน ผู้เชี่ยวชาญทุกคนก็หมดหนทาง และไม่มีใครสามารถให้วิธีแก้ปัญหาได้ต่งยวี่หลาน มู่หรงเสวี่ย หลิ่วเยี่ยนหนาน ฉู่เจี๋ยและคนอื่นๆได้แต่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างใจร้อนช่วยอะไรไม่ได้เลย"หมอเจียง สามีของฉันเป็นอย่างไร จะรักษาได้หรือไม่กันแน่"เมื่อเห็นว่าทุกคนปรึกษากันเป็นเวลานาน ก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ในที่สุดต่งยวี่หลานก็ทนไม่ไหวแล้ว"อาการป่วยของท่านเฉิงแปลกมาก พวกเราค้นตำราหมอดูก็ไม่พบอาการที่สอดคล้องกัน ช่วยไม่ได้จริงๆ" หมอเจียงซึ่งมีอาวุโสสูงสุดส่ายหัว แสดงความเสียใจโรคที่รักษาได้ยากเช่นนี้ พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน เลยไม่มีทางลงมือได้สักพัก"อะไรนะ แม้แต่พวกคุณก็รักษาไม่ได้ แล้วใครจะรักษาได้ล่ะ" ต่งยวี่หลานตื่นตระหนกเล็กน้อยแล้วก่อนหน้านี้เธอได้ติดต่อกับหุบเขาราชายา แต่ราชายาเดินทางไปท
"หมอในประเทศหลงแย่มากจริง ๆ รักษามาเป็นเวลานานแล้ว แต่ไม่มีประโยชน์เลย ยังต้องพึ่งพาคุณยามาดะออกหน้ามา" หลิ่วเยี่ยนหนานอุทาน"ใช่ เป็นพวกขยะกลุ่มหนึ่ง แม้นิ้วเดียวของคุณยามาดะก็สู้ไม่ได้เลย" หลายคนในตระกูลมู่หรงเริ่มประจบสอพลอผู้เชี่ยวชาญมากมายอย่างนี้ในประเทศหลงรวมตัวกัน ต่างก็ทำอะไรไม่ถูกแต่มิชิโอะ ยามาดะมองอย่างลวกๆก็เห็นเงื่อนงํา นี่ก็คือช่องว่าง"คุณยามาดะ ในเมื่อท่านรู้วิธีรักษาแล้ว งั้นขอให้ท่านรีบลงมือช่วยเหลือเถอะ" ต่งยวี่หลานใจร้อนนิดหน่อย"เอายาของผมมา"มิชิโอะ ยามาดะโบกมือ ส่งสัญญาณให้ผู้ช่วยสองคนวางกล่องยาไว้ตรงหน้าเขาเขาเปิดกล่องยาและค้นหาไปสักพัก ในที่สุดก็หยิบขวดยาสีดำออกมา"ยานี้มีชื่อว่าซุปจินหยวี่ ปรุงด้วยสมุนไพรล้ำค่าร้อยแปดชนิด ใช้ในการขุดลอกเส้นเลือดและทำให้ลมปราณทะลุปรุโปร่งเป็นพิเศษ สรรพคุณทางยายอดเยี่ยมมาก"มิชิโอะ ยามาดะพูดอย่างภาคภูมิใจว่า "ตราบใดที่ผู้ป่วยทานยานี้ไป ภายในเวลาไม่ถึงสามนาที ก็จะฟื้นขึ้นมาได้อย่างปลอดภัย พ้นจากอันตราย แต่ราคาค่อนข้างแพง""เท่าไหร่" ต่งยวี่หลานลองถาม"15ร้อยล้าน" มิชิโอะ ยามาดะพูดอย่างน่าประหลาดใจ"15ร้อยล้าน?"เ