บทที่1094

ตอนบ่าย

นครเอกของมณฑล ภายในหอผู้ป่วยพิเศษของโรงพยาบาลตงเจียง

มู่หรงเฉิงนอนหมดสติอยู่บนเตียง หน้าซีดเหมือนกระดาษสีขาว หายใจอ่อน หัวใจเต้นช้าและร่างกายก็เย็นด้วย

มองแวบแรกก็เหมือนคนตาย

กลุ่มศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญเฝ้าอยู่ในวอร์ด กระซิบต่าง ๆ อภิปรายอาการป่วยและปรึกษาแผนการรักษา

แต่หลังจากคุยกันไปเวลานาน ผู้เชี่ยวชาญทุกคนก็หมดหนทาง และไม่มีใครสามารถให้วิธีแก้ปัญหาได้

ต่งยวี่หลาน มู่หรงเสวี่ย หลิ่วเยี่ยนหนาน ฉู่เจี๋ยและคนอื่นๆได้แต่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างใจร้อนช่วยอะไรไม่ได้เลย

"หมอเจียง สามีของฉันเป็นอย่างไร จะรักษาได้หรือไม่กันแน่"

เมื่อเห็นว่าทุกคนปรึกษากันเป็นเวลานาน ก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ในที่สุดต่งยวี่หลานก็ทนไม่ไหวแล้ว

"อาการป่วยของท่านเฉิงแปลกมาก พวกเราค้นตำราหมอดูก็ไม่พบอาการที่สอดคล้องกัน ช่วยไม่ได้จริงๆ" หมอเจียงซึ่งมีอาวุโสสูงสุดส่ายหัว แสดงความเสียใจ

โรคที่รักษาได้ยากเช่นนี้ พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน เลยไม่มีทางลงมือได้สักพัก

"อะไรนะ แม้แต่พวกคุณก็รักษาไม่ได้ แล้วใครจะรักษาได้ล่ะ" ต่งยวี่หลานตื่นตระหนกเล็กน้อยแล้ว

ก่อนหน้านี้เธอได้ติดต่อกับหุบเขาราชายา แต่ราชายาเดินทางไปท