MasukShare
บทที่ 98
Bab terkait
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 99
เซียวอวี้อ้าปากค้าง “หากฝ่าบาทเกิดระแวงขึ้นมา ต่อให้เสด็จพ่อเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด แต่ในบรรดาเชื้อพระวงศ์สายรอง ก็ยังสามารถเลือกผู้สืบทอดได้”“เจ้าก็ไม่ได้โง่นี่!”“ลูกเข้าใจแล้ว” ขณะนั้น ภาพใบหน้าของซูอวี่ซีที่ร้องไห้อ้อนวอน รวมถึงท่าทางเอาใจเขาก็ผุดขึ้นมาในหัวเวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงคืนวันส่งท้ายปีเก่าช่วงบ่าย เจียนซุ่นนำคนในจวนมาแปะกลอนคู่ และติดกระดาษลวดลายต่าง ๆ บนหน้าต่างซูอิ่งเข็นรถของเซียวลู่เซิงเข้ามา “พวกเราต้องเข้าวัง ไปอยู่เป็นเพื่อนฝ่าบาทและเสด็จแม่ในคืนส่งท้ายปีเก่า”ไม่ใช่แค่พวกเขา ขุนนางและเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายก็ต้องเข้าวังเช่นกันซูอวิ๋นรับคำ จากนั้นชิงหนิงก็เริ่มช่วยนางเปลี่ยนเครื่องแต่งกายและแต่งหน้าเซียวลู่เซิงนั่งอยู่บนเตียงอุ่น อ่านหนังสือไปพลาง แต่สายตากลับจับจ้องไปที่ซูอวิ๋นตลอดเวลา นางนั่งอยู่อย่างสงบ มีรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าเสมอ ซึ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด“พระชายา พระองค์คิดว่าเครื่องประดับปักผมอันนี้เป็นอย่างไรเพคะ?” ชิงหนิงยกปิ่นทองขึ้นมาถามซูอวิ๋นขมวดคิ้วสวย มองผ่านกระจกทองแดง เห็นชิงหนิงกำลังลองปิ่นทองให้ดูที่ข้างขมับ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 100
เดินมาได้สักพัก ซูอวิ๋นก็ถอนหายใจ “ดอกเหมยเหล่านี้บานแข่งกัน งดงามจับตาเสียนี่กระไร น่าเสียดาย หากมีที่สูงให้ชม คงจะสวยกว่านี้”นางกำนัลกล่าวว่า “ในสวนอี้เหมยมีศาลาอยู่เพคะ” นางพูดพลางชี้มือไป “อยู่ตรงนั้นเพคะ ศาลาค่อนข้างสูง หากชมจนพอใจแล้ว เดินต่อไปข้างหน้ายังจะเห็นเกาะกลางทะเลสาบอีกด้วย”เกาะกลางทะเลสาบ?วังนี้ช่างกว้างใหญ่ยิ่งนัก มีเกาะกลางทะเลสาบด้วยหรือซูอวิ๋นก้าวเดินเร็วขึ้น มุ่งหน้าไปยังศาลาที่มองเห็นอยู่ไกล ๆ“ว้าย…” นางกำนัลพลันสะดุดล้ม ขาพลิกไปซูอวิ๋นหันกลับมา “เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?”“ทูลพระชายา บ่าวข้อเท้าพลิกเพคะ”ซูอวิ๋นขมวดคิ้ว มองเห็นศาลาอยู่ไม่ไกล จึงหันไปพูดกับชิงหนิง “เจ้าพานางกลับไปเถิด ข้าจะรอเจ้าที่ศาลา”ชิงหนิงลังเลเล็กน้อย “พระชายา ที่สวนอี้เหมยนี้…” ปลอดภัยแน่หรือเพคะ?“ที่นี่คือวังหลวง ไม่ใช่ถนนด้านนอก จะมีอันตรายใดได้?”นางกำนัลกล่าว “บ่าวสมควรตายที่ทำให้พระชายาหมดสนุก”ซูอวิ๋นว่า “เลิกพูดเถิด รีบกลับไป ไปให้หมอหลวงดูอาการเสีย”“บ่าวขอบพระทัยพระชายาเพคะ”ชิงหนิงไม่มีทางเลือกจำต้องพยุงนางกำนัลออกจากสวนอี้เหมยจนกระทั่งซูอวิ๋นมองไม่เห็นเงาของท
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 1
"อย่า...!"ความเจ็บปวดรวดร้าวทำให้ซูอวิ๋นสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายสิ่งแรกที่เห็นคือความแดงฉาน เสียงเทียนแดงที่กำลังลุกไหม้และกลิ่นของมันลอยอวลไปทั่ว ความเจ็บปวดในร่างกายหายไปสิ้นซูอวิ๋นมองภาพตรงหน้าอย่างตะลึงงัน อักษรมงคล "สุข" สีแดงคู่หลังเทียนแดงช่างเด่นชัดยิ่งนักนางก้มมองร่างตนเองโดยไม่รู้ตัว เห็นชุดเจ้าสาวที่สวมใส่ในวันแต่งงานชุดเจ้าสาวชุดนี้ แต่เดิมนางปักให้ซูอวี่ซีน้องสาวด้วยมือตนเอง ใช้เวลาถึงสามปีเต็ม ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายผู้ที่ได้สวมใส่มันกลับเป็นตัวนางเองและแต่งให้กับเซียวลู่เซิง อ๋องแห่งหวยหนานผู้มีชื่อเสียงในทางชั่วร้ายแต่เดิมเซียวลู่เซิงเป็นเทพสงครามผู้มีชื่อเสียงของแคว้นชางอวิ๋น ในศึกใหญ่เมื่อสามปีก่อน เขาถูกผู้ใต้บังคับบัญชาทรยศ ตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย แม้จะฝ่าวงล้อมออกมาได้ แต่เส้นลมปราณทั้งหมดก็ถูกทำลาย กลายเป็นคนพิการนับแต่นั้นมา เขากลายเป็นคนโหดเหี้ยม ชอบประหารสาวใช้และบ่าวไพร่ด้วยการตีจนตาย ฮ่องเต้เคยจัดการแต่งงานให้หลายครั้ง แต่เจ้าสาวที่เข้าจวนไป วันรุ่งขึ้นก็ถูกหามศพออกจากจวนอ๋องหวยหนานทั่วทั้งเมืองหลวง ไม่มีตระกูลใดยอมยกบุตรีไปแต่งให้จวนอ๋องหวยหนานเ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 2
ซูอวิ๋นจ้องมองร่างของเซียวลู่เซิงที่นอนอยู่บนเตียง นานครู่ใหญ่กว่านางจะได้สติกลับคืนมาในใจของนางกลับอดลังเลมิได้เตียงหลังนี้ จะขึ้นไปก็ไม่ใช่ ไม่ขึ้นไปก็ไม่เชิงดูท่าทางของเซียวลู่เซิง ชัดเจนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะให้นางอยู่เคียงกาย เพียงแต่พรุ่งนี้ตวนกุ้ยเฟยต้องส่งคนมาตรวจสอบเป็นแน่ หากพบว่านางกับเซียวลู่เซิงมิได้ร่วมหอ คงหนีไม่พ้นการกลั่นแกล้ง"ขึ้นมา" ขณะที่ซูอวิ๋นกำลังครุ่นคิดหาทางรับมือ บุรุษบนเตียงก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาหัวใจของซูอวิ๋นเต้นรัวแรง มือที่กำชุดวิวาห์สั่นด้วยความประหม่า ค่อยๆ ย่างกรายเข้าไปใกล้ ยังไม่ทันที่นางจะปีนขึ้นเตียงเอง เซียวลู่เซิงพลันพลิกกาย ยกมือขึ้น เป่าดับเทียนแดงดวงใหญ่ในห้องห้องจมดิ่งสู่ความมืดมิดในพริบตาในวินาถัดมา มือแกร่งพลันคว้าข้อมือของซูอวิ๋น กระชากแรง ซูอวิ๋นร้องด้วยความตกใจ ทั้งร่างถูกดึงขึ้นเตียง ตกลงในอ้อมกอดที่แน่นหนาแม้เซียวลู่เซิงจะดูผอมบาง แต่รูปร่างกลับงดงาม ยามนี้ที่ซูอวิ๋นซบอยู่ในอ้อมอกเขา หัวใจนางเต้นรัวอย่างห้ามไม่อยู่"ร้องสิ" เสียงของเซียวลู่เซิงดังขึ้นข้างหูนางอีกคราซูอวิ๋นยังไม่ทันเข้าใจความหมาย แต่ในชั่วขณะถัดมา
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 3
"ยาทานี้สรรพคุณดียิ่งนัก ท่านจงรีบทาเสียโดยพลัน" ซูอวิ๋นเอื้อมมือหยิบขวดยาสีขาว แล้วป้ายยาเพียงน้อยนิดลงบนบาดแผลของเซียวลู่เซิงเซียวลู่เซิงขมวดคิ้วด้วยสัญชาตญาณ ทว่าไม่นานก็รู้สึกถึงความเย็นซ่านที่ค่อยๆ แผ่ซึมเข้าสู่บาดแผลสีหน้าของเซียวลู่เซิงแปรเปลี่ยน ดวงตาเหลือบมองซูอวิ๋นโดยไม่รู้ตัวซูอวิ๋นก้มมองบาดแผล เม้มปากน้อยๆ พลางเป่าเบาๆ แต่แล้วก็รู้สึกว่าการกระทำเช่นนั้นไม่เหมาะสม จึงรีบหยุดด้วยท่าทางละอายใจสตรีตรงหน้าช่างคล้ายคลึงกับผู้นั้นยิ่งนัก โดยเฉพาะยาทานี้...เซียวลู่เซิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นิ่งเงียบไม่เอ่ยวาจาหลังจากทายาให้เซียวลู่เซิงแล้ว ซูอวิ๋นก็เข็นรถของเขาไปถวายน้ำชาตวนกุ้ยเฟยฮ่องเต้ทรงอนุญาตให้ตวนกุ้ยเฟยพำนัก ณ จวนอ๋องหวยหนานเป็นเวลาสามวัน เพื่อดูการอภิเษกสมรสของเซียวลู่เซิง นับเป็นการแสดงถึงความโปรดปรานที่พระองค์ทรงมีต่อตวนกุ้ยเฟยซูอวิ๋นค่อยๆ เข็นรถของเซียวลู่เซิง ย่างก้าวช้าๆ เมื่อทั้งสองจากไป แม่นมก็เข้ามาในห้อง พบคราบโลหิตบนเตียง จึงจากไปด้วยความพึงพอใจเมื่อซูอวิ๋นและเซียวลู่เซิงมาถึงที่ประทับของตวนกุ้ยเฟย แม่นมผู้นั้นก็กลับมาก่อนแล้ว พยักหน้าให้ตวนกุ้ยเฟย ทำ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 4
"เหตุใดเจ้าจึงกลับมา?" ซูหงเผิงสีหน้าเคร่งขรึม เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาแววตาของซูอวิ๋นฉายแววเจ็บปวด แม้จะเคยตายมาครั้งหนึ่งแล้ว และรู้ดีว่าทั้งตระกูลซูไม่มีผู้ใดรักนาง แต่นางก็ยังคงรู้สึกปวดใจจนทนแทบไม่ไหวคนตรงหน้านี้คือบิดาของนาง บิดาที่นางเคารพรักมาตั้งแต่เล็ก แต่บัดนี้สายตาที่มองนางกลับมีเพียงความรังเกียจและไม่พอใจเป็นเพราะโกรธที่นางปรากฏตัวกะทันหัน ทำลายการสู่ขอของซูอวี่ซีกระนั้นหรือ?เซียวอวี้ก็ขมวดคิ้วเช่นกัน มองซูอวิ๋นด้วยแววตาไม่พอใจคงเป็นเพราะทั้งตระกูลซูไม่เคยคิดว่า หลังจากแต่งเข้าจวนอ๋องหวยหนานแล้ว ซูอวิ๋นจะยังมีชีวิตกลับมาได้ด้วยว่าท่านอ๋องผู้นั้นขึ้นชื่อเรื่องอารมณ์โหดเหี้ยม สตรีที่แต่งเข้าไป วันรุ่งขึ้นมีแต่ร่างไร้วิญญาณถูกส่งออกมา"ไฉนบิดาจึงถามเช่นนี้ เหตุใดข้าจะกลับมาไม่ได้? วันนี้เป็นวันที่ข้ากลับมาเยี่ยมบ้าน หรือว่าบิดาลืมไปแล้ว?" ซูอวิ๋นยืดหลังตรง ยืนอยู่นอกประตู สบตากับทุกคนในโถงหน้าครอบครัวของนาง และคู่หมั้นในอดีต ยามนี้ล้วนมีสีหน้าน่าดูยิ่งนักซูหงเผิงสีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย "เมื่อกลับมาแล้วก็ไปเรือนหลังเถิด ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าควรมา"ซูอวิ๋นได้ยินดั
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 5
"เข้าใจรึ? ด้วยเหตุใดเล่า?" ซูอวิ๋นเหลือบมองซูอวี่ซีด้วยสายตาเย็นชาซูอวี่ซีมิได้คาดคิดว่าซูอวิ๋นจะตอบเช่นนี้ นางชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองซูอวิ๋นด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย "พี่สาวยังโกรธข้าอยู่หรือ? พี่สาวต้องการให้ข้าทำเช่นไร ท่านถึงจะให้อภัย?"ซูอวิ๋นมิได้เอ่ยวาจา เพียงมองนางด้วยสีหน้าเรียบเฉยซูอวี่ซียกมือขึ้นเช็ดน้ำตา "พี่สาวจะต้องบีบคั้นให้ข้าตายเสียก่อน ถึงจะพอพระทัยหรือ? ข้ารู้ว่าตั้งแต่เล็กท่านพ่อท่านแม่รักข้ามากกว่าสักหน่อย พี่ชายทั้งหลายก็ตามใจข้ายิ่งนัก ทุกคนล้วนละเลยท่านจริงๆ แต่ท่านก็ยังเป็นธิดาตระกูลซู การอภิเษกกับอ๋องหวยหนานก็มิใช่เรื่องเลวร้าย อย่างไรเสียพระองค์ก็ทรงเป็นเชื้อพระวงศ์ มีฐานันดรศักดิ์สูงส่ง""หากพี่สาวแค้นที่ข้าได้หมั้นหมายกับพี่เซียว... ข้า... ข้าก็ยอมสละคู่หมั้นนี้ได้ เพียงแต่ขอให้พี่สาวยินดีก็พอ"ซูอวี่ซีกล่าวพลางโงนเงนคล้ายจะล้มซูอวิ๋นขมวดคิ้ว รู้สึกว่าซูอวี่ซีคงไม่ได้มาดีแน่ไฉนจู่ๆ จึงมาขวางทางนาง เพียงเพื่อจะกล่าววาจาเหล่านี้?ต้องมีอุบายซ่อนอยู่แน่ก่อนที่นางจะทันคิดได้ว่าซูอวี่ซีมีอุบายใด ซูอวี่ซีที่อยู่เบื้องหน้าก็พลันร้องโอยอย่างกะทันหัน ทร
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 6
หลังจากที่ซูอวิ๋นเก็บยาในหีบใบนั้นเรียบร้อยแล้ว นางก็หยิบตำราแพทย์ขึ้นมาอ่านปัง!สายลมพัดจนบานหน้าต่างสั่นไหวเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง สายลมเย็นเฉียบพัดเข้ามาปะทะร่าง นางจึงห่อไหล่โดยไม่รู้ตัว ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างให้สนิท"พระชายา เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ?"เสียงสาวใช้ถามมาจากด้านนอกซูอวิ๋นตอบ "ไม่มีอะไร" หลังจากวางตำราแพทย์ลงบนโต๊ะแล้ว นางจึงรู้ตัวว่าไม่รู้ตัวเลยว่าค่ำมืดเสียแล้วเซียวลู่เซิงอยู่ที่ใดกัน?เหตุใดจึงยังไม่กลับมา?นางเดินไปเปิดประตูนอกประตูเป็นสาวใช้ผมเกล้ามวยคู่ สวมอาภรณ์สีชมพู อายุราวสิบห้าสิบหก นางย่อกายคำนับ "พระชายาเจ้าค่ะ""องค์ชาย... วันนี้พระองค์เสด็จออกนอกจวนหรือไม่?" รอจนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นเสด็จกลับสาวใช้ตอบอย่างมีมารยาท "ทูลพระชายา องค์ชายน่าจะประทับอยู่ที่หอหนังสือเจ้าค่ะ"เช่นนั้นก็คือไม่ได้เสด็จออกไปไหนก็สมควรอยู่ เพราะพระองค์ทรงพิการที่ขาทั้งสองข้าง หากไม่จำเป็นคงไม่โปรดเสด็จออกนอกจวนนางหาวหนึ่งที แล้วหันไปหยิบผ้าคลุมสีดำที่แขวนอยู่บนราวออกมา"เจ้าชื่ออะไร?" นางถาม"บ่าวชื่อเซียงหมิงเจ้าค่ะ""รบกวนเจ้านำทางที ข้าจะไปส่งผ้าคลุมให้องค์ชาย
Bab terbaru
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 100
เดินมาได้สักพัก ซูอวิ๋นก็ถอนหายใจ “ดอกเหมยเหล่านี้บานแข่งกัน งดงามจับตาเสียนี่กระไร น่าเสียดาย หากมีที่สูงให้ชม คงจะสวยกว่านี้”นางกำนัลกล่าวว่า “ในสวนอี้เหมยมีศาลาอยู่เพคะ” นางพูดพลางชี้มือไป “อยู่ตรงนั้นเพคะ ศาลาค่อนข้างสูง หากชมจนพอใจแล้ว เดินต่อไปข้างหน้ายังจะเห็นเกาะกลางทะเลสาบอีกด้วย”เกาะกลางทะเลสาบ?วังนี้ช่างกว้างใหญ่ยิ่งนัก มีเกาะกลางทะเลสาบด้วยหรือซูอวิ๋นก้าวเดินเร็วขึ้น มุ่งหน้าไปยังศาลาที่มองเห็นอยู่ไกล ๆ“ว้าย…” นางกำนัลพลันสะดุดล้ม ขาพลิกไปซูอวิ๋นหันกลับมา “เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?”“ทูลพระชายา บ่าวข้อเท้าพลิกเพคะ”ซูอวิ๋นขมวดคิ้ว มองเห็นศาลาอยู่ไม่ไกล จึงหันไปพูดกับชิงหนิง “เจ้าพานางกลับไปเถิด ข้าจะรอเจ้าที่ศาลา”ชิงหนิงลังเลเล็กน้อย “พระชายา ที่สวนอี้เหมยนี้…” ปลอดภัยแน่หรือเพคะ?“ที่นี่คือวังหลวง ไม่ใช่ถนนด้านนอก จะมีอันตรายใดได้?”นางกำนัลกล่าว “บ่าวสมควรตายที่ทำให้พระชายาหมดสนุก”ซูอวิ๋นว่า “เลิกพูดเถิด รีบกลับไป ไปให้หมอหลวงดูอาการเสีย”“บ่าวขอบพระทัยพระชายาเพคะ”ชิงหนิงไม่มีทางเลือกจำต้องพยุงนางกำนัลออกจากสวนอี้เหมยจนกระทั่งซูอวิ๋นมองไม่เห็นเงาของท
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 99
เซียวอวี้อ้าปากค้าง “หากฝ่าบาทเกิดระแวงขึ้นมา ต่อให้เสด็จพ่อเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด แต่ในบรรดาเชื้อพระวงศ์สายรอง ก็ยังสามารถเลือกผู้สืบทอดได้”“เจ้าก็ไม่ได้โง่นี่!”“ลูกเข้าใจแล้ว” ขณะนั้น ภาพใบหน้าของซูอวี่ซีที่ร้องไห้อ้อนวอน รวมถึงท่าทางเอาใจเขาก็ผุดขึ้นมาในหัวเวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงคืนวันส่งท้ายปีเก่าช่วงบ่าย เจียนซุ่นนำคนในจวนมาแปะกลอนคู่ และติดกระดาษลวดลายต่าง ๆ บนหน้าต่างซูอิ่งเข็นรถของเซียวลู่เซิงเข้ามา “พวกเราต้องเข้าวัง ไปอยู่เป็นเพื่อนฝ่าบาทและเสด็จแม่ในคืนส่งท้ายปีเก่า”ไม่ใช่แค่พวกเขา ขุนนางและเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายก็ต้องเข้าวังเช่นกันซูอวิ๋นรับคำ จากนั้นชิงหนิงก็เริ่มช่วยนางเปลี่ยนเครื่องแต่งกายและแต่งหน้าเซียวลู่เซิงนั่งอยู่บนเตียงอุ่น อ่านหนังสือไปพลาง แต่สายตากลับจับจ้องไปที่ซูอวิ๋นตลอดเวลา นางนั่งอยู่อย่างสงบ มีรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าเสมอ ซึ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด“พระชายา พระองค์คิดว่าเครื่องประดับปักผมอันนี้เป็นอย่างไรเพคะ?” ชิงหนิงยกปิ่นทองขึ้นมาถามซูอวิ๋นขมวดคิ้วสวย มองผ่านกระจกทองแดง เห็นชิงหนิงกำลังลองปิ่นทองให้ดูที่ข้างขมับ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 98
เจ้ากรมเฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่รออยู่เงียบ ๆอ๋องผิงซีเซียวเจิ้นหนานกล่าวต่อว่า “ยาที่ทำให้เป็นหมันที่ให้เจ้าเตรียมไว้นั้น เจ้าได้นำมาหรือไม่?”“นำมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เจ้ากรมเฉินหยิบขวดยาออกจากหีบยาแล้วถวายด้วยสองมืออ๋องผิงซีถามว่า “ใช้ได้ทั้งชายและหญิงหรือไม่?”เจ้ากรมเฉินพยักหน้า “ไม่ว่าจะชายหรือหญิง หากใช้ในระยะแรกจะเป็นเพียงยาคุมกำเนิด แต่หากใช้ต่อเนื่องเกินครึ่งปี จะกลายเป็นหมันแน่นอน”เป็นหมันงั้นรึ? ดีมาก!เขาโบกมือ “ดี ขอบใจเจ้ามาก เจ้ากลับไปได้แล้ว”เจ้ากรมเฉินคารวะตามมารยาท ก่อนจะแบกหีบยาแล้วเดินออกไป“ท่านอ๋อง ท่านซื่อจื่อมาขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีคนสนิทเดินเข้ามารายงานอ๋องผิงซีว่า “ให้เขาเข้ามา ข้ากำลังมีเรื่องจะคุยพอดี” เขามองขวดยาในมือ ครุ่นคิดอย่างมีแผนการ“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”ไม่นานนัก เซียวอวี้ก็เข้ามา คารวะกล่าวว่า “ลูกขอคารวะท่านพ่อ”อ๋องผิงซีโบกมือเล็กน้อย “เจ้ากับซูอวิ๋นที่หลังจากนางแต่งเข้าวังอ๋องหวยหนานแล้ว เคยพบกันบ้างหรือไม่?”เซียวอวี้ส่ายหัว “ครั้งก่อนลูกใช้ชื่อของเสด็จแม่เชิญนางไปชมดอกเหมย แต่นางปฏิเสธ”“ปฏิเสธงั้นหรือ?” อ๋องผิงซีแทบไม่อยาก
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 97
เซียวลู่เซิงเม้มริมฝีปากแล้วพยักหน้า“บางเรื่อง ต่อไปข้าจะเล่าให้ฟัง”ฟังดูแล้วเป็นเรื่องลับของราชวงศ์แน่ ซูอวิ๋นไม่อยากเดาว่าคืออะไรตอนนี้ทำได้แค่ต้องอดทน อดทนจนกว่าซูอวี่ซีจะได้แต่งงานกับเซียวเหิงโดยราบรื่นพระจันทร์ลอยขึ้นเหนือยอดต้นหลิวซูอวี่ซีเพิ่งออกจากประตูหลังของจวนอ๋องผิงซี แล้วขึ้นรถม้าของจวนซูด้วยการพยุงของชุ่ยจู“คุณหนู พวกเรากลับดึกขนาดนี้ จะอธิบายท่านพ่อแม่ทัพกับฮูหยินว่าอย่างไรดีเจ้าคะ?” ชุ่ยจูมีท่าทีวิตกกังวลรถม้าค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปเสียงกีบม้าดังกึกก้อง เสียงล้อรถบดกับพื้นกลบเสียงสนทนาของนายบ่าวสารถีไม่ได้ยินอะไรเลยซูอวี่ซียิ้มบาง ๆ “ท่านซื่อจื่อตอบตกลงกับข้าแล้ว ว่าจะไปขอร้องอ๋องผิงซีให้ช่วยถอนหมั้นให้ข้า”“อ๋องผิงซีจะช่วยคุณหนูจริง ๆ หรือเจ้าคะ?”“ข้ากับท่านซื่อจื่อได้เป็นของกันและกันแล้ว อีกทั้งข้าเกิดมาพร้อมดวงชะตาราชินี ท่านอ๋องย่อมเห็นแก่ดวงชะตาของข้าจะต้องช่วยบุตรชายของตนให้ถึงที่สุดแน่”ใจที่กังวลของชุ่ยจูสงบลงไม่น้อย“เช่นนี้ก็ดีที่สุดแล้ว” หากคุณหนูรองต้องแต่งเข้าไปในจวนอ๋องผิงเหยา ชีวิตดี ๆ ของนางก็คงจบสิ้นลงทุกคนต่างรู้ว่าอ๋องผิงเหยาไม่
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 96
"ไม่ยอมแพ้แล้วจะทำเช่นไรได้?"ซูอวิ๋นลังเลเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงพระราชทานการสมรสให้เอง ต่อให้เป็นอ๋องผิงซี ก็คงไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ใช่หรือไม่?"เซียวลู่เซิงกล่าวว่า "เว้นแต่ว่าเสด็จอาและพระชายาจะไปทูลขอด้วยตนเอง"เมื่อพูดถึงตรงนี้ ภาพในอดีตผุดขึ้นมาในหัวของเขา เสียงของเสด็จแม่ดังก้องอยู่ในใจ— 'ยิ่งหญิงงามเพียงใดยิ่งหลอกลวงเก่งเท่านั้น'ในช่วงที่เขายังเป็นองค์รัชทายาท เสด็จแม่ต้องเสียน้ำตาเพราะพระชายาอ๋องผิงซีมากเพียงใด...ดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะมีความรู้สึกพิเศษต่อพระชายาอ๋องผิงซี เขาอธิบายความรู้สึกนั้นไม่ได้ แต่รู้แน่ว่า ในใจของฝ่าบาท พระชายาผู้นี้มีความสำคัญไม่น้อยให้เสด็จอาไปขอร้องฝ่าบาทเพื่อเปลี่ยนแปลงราชโองการ ไม่สู้ให้พระชายาของเสด็จอาไปขอร้องเพียงเล็กน้อย ฝ่าบาทก็คงประทานอนุญาตแล้ว"อ๋องผิงซีไปขอร้องฝ่าบาท แล้วฝ่าบาทจะทรงยินยอมจริงหรือ?" ซูอวิ๋นขมวดคิ้วเซียวลู่เซิงพยักหน้า"ไม่ได้! เซียวอวี้กับซูอวี่ซีจะแต่งงานกันไม่ได้เด็ดขาด!"เซียวลู่เซิงมองดูใบหน้าตื่นตระหนกของนาง ก่อนจะรีบคว้ามือนางไว้ "อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจ"ในใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายปะป
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 95
ยิ่งมอง หัวใจยิ่งเต้นแรงแผลเป็นบนใบหน้านี้เริ่มเปลี่ยนแปลงแล้ว อีกไม่นาน เซียวลู่เซิงจะได้กลับมามีใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้งถึงตอนนั้น นางจะได้เห็นกับตาว่าบุรุษที่ช่วยเหลือเก็บศพนางในชาติก่อน เดิมทีแล้วมีโฉมหน้าเป็นเช่นไรไออุ่นหอมละมุนกระทบใบหน้า เซียวลู่เซิงรู้สึกว่ากลิ่นนั้นช่างหอมเหลือเกิน ดวงตาคมปลาบดุจพญาอินทรีเริ่มอ่อนโยนลงซูอวิ๋นสบตากับเขาพอดี นางยิ้มบางเบา “องค์ชาย”เซียวลู่เซิงพึมพำรับในลำคอ แล้วยิ้ม “ในดวงตาของพระชายา ข้าเห็นตัวเอง”ตัวเขาในดวงตาของนาง เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นแต่เขากลบเกลื่อนความรู้สึกต่ำต้อยไว้ได้อย่างแนบเนียน เพียงยิ้มบาง ๆ มองดูสีหน้าของนางที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยซูอวิ๋นยิ้มบาง ๆ ใช้สองมือประคองใบหน้าเขา “หม่อมฉันก็เห็นตัวเองในดวงตาขององค์ชาย”นางครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนกล่าว “นี่ใช่หรือไม่คือคำที่คู่รักกล่าวกันว่า—ในดวงตาของท่านมีข้า ในดวงตาของข้ามีท่าน?”เซียวลู่เซิงอ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะเพราะนางทำให้เขาขบขัน “อืม”ในดวงตาและหัวใจของนาง มีเขาอยู่จริงหรือ?คำตอบของเรื่องนี้ เขาไม่กล้าคิดคำนึง ณ ตอนนี้ แค่นางพูดถ้อยคำหวานหูเช่นนี้กับเขา ก็ถือเป็นวาสนาอ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 94
“องค์ชาย?”ซูอวิ๋นเห็นเขาไม่ตอบ ก็เลยตัดสินใจถามออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆเพราะคืนเข้าหอ เขาเป็นคนกรีดนิ้วตัวเองให้เลือดหยดลงบนผ้าโลหิตพิสุทธิ์ต่อมา หมอหลินก็เคยมาตรวจร่างกายเขาแล้ว แต่กลับให้คำตอบที่กำกวม นางจึงไม่รู้แน่ชัดว่าเซียวลู่เซิงยังมีความสามารถอยู่หรือไม่เซียวลู่เซิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ มุมปากมีรอยยิ้มขัดเขิน ยื่นมือไปกุมมือนางไว้ “อวิ๋นเอ๋อร์รออีกสักระยะเถอะ”ยังต้องรออีกหรือ?“อวิ๋นเอ๋อร์บอกว่าภายในสามเดือน ขาข้าจะกลับมามีความรู้สึกดังเดิม และอีกครึ่งปีข้าจะยืนขึ้นได้ ใช่หรือไม่?”ซูอวิ๋นพยักหน้า “เพคะ” หากแนวทางการรักษาไม่ผิดพลาด และไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางมั่นใจในเรื่องนี้เซียวลู่เซิงกล่าว “เช่นนั้นก็รอให้ข้าหายดีแล้วกัน” รอให้ขาหายดี แล้วค่อยร่วมอภิรมย์ซูอวิ๋นเข้าใจความหมาย ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความกระตือรือร้นของฝ่าบาทและตวนกุ้ยเฟยที่อยากได้หลาน พวกเขาจะรอได้นานขนาดนั้นหรือ?แม้จะมีคำถามในใจ แต่นางก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จะให้นางไปกระชากกางเกงของเซียวลู่เซิง แล้วเป็นฝ่ายเริ่มเองก็กระไรอยู่?แค่คิดก็น่าอายจนแทบต้องแทรกแผ่นดินหนีแล้ว!เพื่อทำลายความกระอักกระอ่วน ซูอ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 93
แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังหลอกลวงได้ต้วนกุ้ยเฟยถอนหายใจ ไม่สนใจอีกแล้วว่านางต้องการอะไร ขอแค่นางให้กำเนิดทายาทให้เซิงเอ๋อร์ได้ก็พอ"ลุกขึ้นเถิด ข้าเชื่อเจ้า" ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนักจนถึงวันนี้ นางเป็นถึงพระสนมที่ได้รับความโปรดปรานที่สุด แต่ก็ยังไม่ได้เป็นฮองเฮา ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะพี่สาวแท้ ๆ ผู้เลอโฉมของนางหรอกหรือ?ซูอวิ๋นลุกขึ้น แล้วนั่งลงตรงที่นั่งต่ำกว่าไม่นานนัก แม่นมกุ้ยกล่าวขึ้นจากด้านนอกว่า "พระชายา หมอหลวงหลี่มาแล้วเพคะ"ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวว่า "เชิญเขาเข้ามา"หลังจากพูดจบ นางก็กล่าวกับซูอวิ๋นว่า "หมอหลวงหลี่มาตรวจชีพจรให้เจ้าเพื่อความสบายใจ"สุขภาพแข็งแรงดีอยู่แล้ว จะตรวจชีพจรเพื่ออะไร?ไม่นานนัก แม่นมกุ้ยก็เดินนำหมอหลวงหลี่เข้ามาหมอหลวงหลี่ดูอายุยังน้อย น่าจะประมาณยี่สิบสองหรือยี่สิบสามปีหลังจากตรวจชีพจรของซูอวิ๋นแล้ว เขากล่าวกับต้วนกุ้ยเฟยว่า "ขอถวายรายงาน พระชายามีสุขภาพแข็งแรงดี ไม่จำเป็นต้องบำรุงเป็นพิเศษพ่ะย่ะค่ะ"ต้วนกุ้ยเฟยเพียงพยักหน้ารับเบา ๆหลังจากหมอหลวงหลี่จากไปแล้ว ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวว่า "ต่อไป หมอหลวงหลี่จะไปที่จวนอ๋องเป็นประจำ เพื่อตรวจชีพ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 92
เซียวลู่เซิงจับมือนางไว้ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม โดยรวมแล้ว พระองค์ทรงอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่งนับตั้งแต่พิการ เขาก็กลายเป็นคนขี้ระแวงมาโดยตลอด แต่บัดนี้ ถึงแม้จะยังคงสงสัยว่าซูอวิ๋นมีเซียวอวี้อยู่ในใจหรือไม่ ก็พยายามเตือนตนเองให้เชื่อนางภาพนี้ตกอยู่ในสายพระเนตรของฮ่องเต้ ทอดพระเนตรเห็นเซิงเอ๋อร์อารมณ์ดีเช่นนี้ พระองค์จึงมิได้ขุ่นเคืองเรื่องที่ตระกูลซูส่งเจ้าสาวมาสลับตัวกันอีกต่อไปเพียงแต่ สิ่งที่พระองค์คาดไม่ถึงคือ ซูอวิ๋นกลับมิได้ขอพระราชทานอภัยโทษให้ซูอวี่ซีเลยเฮ้อ... แม่ทัพเจิ้นหยวน ซูหงเผิงเอ๋ย!บุตรสาวคนโตอย่างซูอวิ๋น มีรูปลักษณ์สง่างามเป็นอย่างยิ่ง ไฉนจึงไม่ได้รับความโปรดปรานในตระกูลซูกัน?เป็นเพราะคำทำนายของนักพรตพเนจรผู้นั้น ที่กล่าวว่าซูอวี่ซีเกิดมาพร้อมชะตาผู้ราชินีกระนั้นหรือ?ในเมื่อเชื่อคำทำนายปานนั้น แล้วเหตุใดจึงไม่เต็มใจให้ธิดาแต่งกับโอรสเพียงองค์เดียวของเขา กลับไปคบหาลับ ๆ กับทายาทแห่งจวนอ๋องผิงซี มีแผนคิดคดอันใด ทุกคนล้วนรู้แจ้งอยู่แก่ใจ!ดังนั้น เมื่อตวนกุ้ยเฟยทรงทูลขออภิเษกเซียวเหิงกับซูอวี่ซี พระองค์จึงตกลงโดยมิได้ลังเลเลยแม้แต่น้อยเซียวเหิงเป็นเชื้อพระ
