ВойтиShare
บทที่ 5
Related chapter
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 6
หลังจากที่ซูอวิ๋นเก็บยาในหีบใบนั้นเรียบร้อยแล้ว นางก็หยิบตำราแพทย์ขึ้นมาอ่านปัง!สายลมพัดจนบานหน้าต่างสั่นไหวเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง สายลมเย็นเฉียบพัดเข้ามาปะทะร่าง นางจึงห่อไหล่โดยไม่รู้ตัว ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างให้สนิท"พระชายา เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ?"เสียงสาวใช้ถามมาจากด้านนอกซูอวิ๋นตอบ "ไม่มีอะไร" หลังจากวางตำราแพทย์ลงบนโต๊ะแล้ว นางจึงรู้ตัวว่าไม่รู้ตัวเลยว่าค่ำมืดเสียแล้วเซียวลู่เซิงอยู่ที่ใดกัน?เหตุใดจึงยังไม่กลับมา?นางเดินไปเปิดประตูนอกประตูเป็นสาวใช้ผมเกล้ามวยคู่ สวมอาภรณ์สีชมพู อายุราวสิบห้าสิบหก นางย่อกายคำนับ "พระชายาเจ้าค่ะ""องค์ชาย... วันนี้พระองค์เสด็จออกนอกจวนหรือไม่?" รอจนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นเสด็จกลับสาวใช้ตอบอย่างมีมารยาท "ทูลพระชายา องค์ชายน่าจะประทับอยู่ที่หอหนังสือเจ้าค่ะ"เช่นนั้นก็คือไม่ได้เสด็จออกไปไหนก็สมควรอยู่ เพราะพระองค์ทรงพิการที่ขาทั้งสองข้าง หากไม่จำเป็นคงไม่โปรดเสด็จออกนอกจวนนางหาวหนึ่งที แล้วหันไปหยิบผ้าคลุมสีดำที่แขวนอยู่บนราวออกมา"เจ้าชื่ออะไร?" นางถาม"บ่าวชื่อเซียงหมิงเจ้าค่ะ""รบกวนเจ้านำทางที ข้าจะไปส่งผ้าคลุมให้องค์ชาย
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 7
เมื่อได้ยินดังนั้น ซูอวิ๋นเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่งามที่มีน้ำตาเอ่อคลอจ้องมองบุรุษที่นอนอยู่บนเตียง พลางตอบเสียงแผ่วเบา "หม่อมฉันเข้าใจเพคะ"เพียงเอ่ยจบ แก้มนางก็แดงระเรื่อขึ้นมาอีกคราเซียวลู่เซิงขมวดคิ้วครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า "เจ้าต้องถอดอาภรณ์ด้วย"เมื่อกล่าวจบ บุรุษผู้นั้นก็ทอดกายลง วางมือทั้งสองไว้บนอก ดูสงบนิ่งยิ่งนักจะให้ถอดมากน้อยเพียงใดหนอ?ซูอวิ๋นเห็นว่าเขาไม่มีคำสั่งหรือการกระทำใดเพิ่มเติมนางก้มหน้างุด กัดริมฝีปาก ค่อยๆ ถอดอาภรณ์ชั้นนอกจนเหลือเพียงชุดชั้นในเมื่อเป่าตะเกียงดับ ห้องก็จมดิ่งสู่ความมืดในพริบตานางคลานขึ้นเตียงจากปลายเท้าของเขาในนิยายต้นฉบับ พระชายาทั้งหลายที่เซียวลู่เซิงแต่งเข้าจวนล้วนเป็นสายลับ จึงถูกประหารชีวิตทั้งสิ้นเขามิได้โหดเหี้ยมดังคำเล่าลือภายนอก ที่สั่งให้ข้าส่งเสียงร้อง ย่อมต้องมีเหตุผลแต่เหตุผลนั้นคืออะไร ซูอวิ๋นยังไม่อาจเข้าใจหลังจากห่มผ้าแพรเรียบร้อยนางกระแอมเบาๆ แล้วเริ่มส่งเสียงครวญครางเหมือนคืนฉลองสมรสดวงตาที่เดิมปิดสนิทของเซียวลู่เซิงพลันเบิกกว้าง ขณะฟังเสียงครางคล้ายลูกแมวของนาง อดนึกถึงสัมผัสยามที่นางจับต้องสิ่งนั้นเ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 8
หลังอาหารเช้าซูอวิ๋นหยิบตำราแพทย์ขึ้นมาอ่าน ชิงหนิงที่กำลังจัดชุดน้ำชาอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นราวกับไม่ตั้งใจ "ยามเช้า ตอนที่พระสนมกุ้ยเฟยเสด็จออกจากจวน พระนางได้กำชับว่าให้องค์ชายพาพระชายาเข้าเฝ้า"เข้าเฝ้า?นางจำได้ว่ายามเช้า ชิงหนิงได้เอ่ยเรื่องนี้กับเซียวลู่เซิงเหตุใดยามนี้จึงมาเอ่ยเรื่องนี้กับนางอีก?ซูอวิ๋นมองไปทางชิงหนิง เห็นอีกฝ่ายเพียงยิ้มน้อยๆ ก้มหน้าทำงานของตนซูอวิ๋นที่เดิมกำลังถือตำราแพทย์อ่านยามว่าง พลันรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาหากพิจารณาจากนิสัยหวงลูกของตวนกุ้ยเฟยที่เขียนไว้ในนิยาย การให้เซียวลู่เซิงพานางเข้าวังคงไม่ใช่เรื่องง่ายกล่าวอีกนัยหนึ่ง หากเซียวลู่เซิงไม่เต็มใจพานางเข้าเฝ้า นั่นก็แสดงว่าเขาไม่พอใจที่นางเป็นพระชายาแทนหากเซียวลู่เซิงไม่พอใจ ตวนกุ้ยเฟยย่อมไม่ปล่อยให้นางอยู่อย่างสุขสบายแม้ในนิยายไม่ได้กล่าวว่าตวนกุ้ยเฟยรู้เรื่องการแต่งแทนหรือไม่ แต่ใครจะรับประกันได้ว่าในอนาคตพระนางจะไม่รู้!เมื่อถึงเวลานั้น ไม่เพียงตระกูลซูจะต้องเคราะห์ร้าย นางเองก็จะต้องซ้ำรอยชะตากรรมชาติก่อน หนีความตายไม่พ้น!หากจะมีทางรอด ก็มีเพียงการได้รับความคุ้มครองจากเซียวลู่เซิงเท่าน
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 9
"เจ้าห่วงใยข้าหรือ?"เซียวลู่เซิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ โบกมือเรียกนางซูอวิ๋นไม่ทันระแวงสิ่งใด ค่อยๆ ย่างก้าวไปยืนเคียงข้างเขาบุรุษผู้นั้นเอี้ยวกาย ยกมือขึ้นจับคางนางให้ก้มหน้า บังคับให้ดวงตางามคู่นั้นต้องจ้องมองเขา"เจ้าคิดจะห่วงใยข้าเช่นไร หืม?" น้ำเสียงเซียวลู่เซิงเย็นชา ดวงตาดำขลับหรี่ลงเล็กน้อยใบหน้าที่มีแผลเป็นอยู่แล้ว ยามนี้ดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก ยากจะอ่านอารมณ์ ราวกับยมบาลที่มีชีวิตอยู่ตรงหน้า!"หม่อม...หม่อมฉันมียาขี้ผึ้งชนิดหนึ่ง องค์ชายอาจลองใช้ดู น่าจะช่วยให้แผลเป็นจางลงได้ อีกทั้ง...อีกทั้งอาการบาดเจ็บที่พระบาทขององค์ชายก็...อาจลองดู บางทีอาจจะฟื้นฟูได้" แม้จะประหม่าเมื่อเผชิญสายตาของบุรุษผู้นั้น แต่ซูอวิ๋นก็ยังคงตอบอย่างมั่นคงตามที่เล่าลือกัน คุณหนูรองตระกูลซูมีความรู้ด้านการแพทย์อยู่บ้าง ดังนั้นยาที่ซูอวิ๋นกล่าวถึง คงได้มาจากคุณหนูรองกระมัง?พระบาทและแผลเป็นบนใบหน้าของเขา แม้แต่หมอหลวงยังหมดปัญญา แล้ววิชาแพทย์และยาที่ปรุงโดยคุณหนูในเรือนหลังที่ไม่เคยออกไปไหน จะสามารถรักษาได้อย่างไร?เซียวลู่เซิงบีบคางขาวนุ่มของนาง พลางมองซ้ายมองขวา ก่อนจะหรี่ตาพูดว่า "ข้าไม่ชอบสต
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 10
"ชูอิ่ง"ชายหนุ่มหยิบขนมเผือกชิ้นหนึ่งขึ้นมา เอ่ยเสียงเรียบดั่งสายลมพัดผ่าน ชูอิ่งปรากฏกายเบื้องหน้าเซียวลู่เซิงในพริบตา คำนับพลางกล่าว "องค์ชาย""วันที่พระชายากลับบ้านเดิม องค์ชายเซียวอวี๋แห่งแคว้นผิงซีกำลังสู่ขอคุณหนูรองตระกูลซู นางซูอวี่ซี"ชูอิ่งพยักหน้า "พ่ะย่ะค่ะ" องค์ชายเป็นอะไรไป?วันนั้นที่กลับมา ข้าก็ได้รายงานเรื่องนี้แล้วมิใช่หรือ?"นางไม่ร้องไห้หรือ?""ทูลองค์ชาย พระชายาไม่ได้ร้องไห้พ่ะย่ะค่ะ" ชูอิ่งรู้สึกแปลกใจ วันนี้องค์ชายถามคำถามแปลกๆ"จงสืบให้ละเอียด ทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ข้าต้องการรู้ว่าพระชายามีใจให้เซียวอวี๋ลึกซึ้งเพียงใด"ขณะเอ่ย พระองค์วางขนมเผือกที่กัดไปคำหนึ่งกลับลงจาน สีพักตร์คลุมเครือ จ้องจานราวกับจะเจาะรูมันให้ทะลุชูอิ่งไม่เคยตั้งคำถามกับคำสั่งของเซียวลู่เซิง รับคำสั่งแล้วออกจากห้องหนังสือไปทันทีค่ำแล้วชิงหนิงมาทูลถาม บอกว่าพระชายาถามว่าพระองค์จะเสด็จกลับห้องหลักหรือไม่เซียวลู่เซิงวางตำราในมือ เงยพระพักตร์ถาม "สองวันนี้นางพักในจวนองค์ชายเป็นอย่างไรบ้าง คุ้นเคยหรือไม่?"ชิงหนิงตะลึง องค์ชายถึงกับถามถึงความเป็นอยู่ของพระชายาเป็นพิเศษที่แ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 11
สตรีผู้นี้ มีดวงเนตรดั่งสายหมอกที่ชวนให้หลงใหล ทั้งโฉมงามก็ชวนพิศวาสราวกับถูกสร้างมาให้เป็นเช่นนั้นหากมิใช่เพราะได้สืบความมาก่อนว่านางคือคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลซู ซูอวิ๋น เขาคงสงสัยว่านางเป็นสายลับชั้นยอดที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี!แน่นอน นางอาจเป็นสายลับที่ตระกูลซูและองค์ชายรัชทายาทแห่งจวนอ๋องผิงซี เซียวอวี๋ ส่งมาก็เป็นได้!แม้ขาทั้งสองของเขาจะพิการ แต่เขาก็ยังเป็นบุรุษปกติ หากปล่อยให้นางยั่วยวนอีกสักกี่ครั้ง เขาอาจทนไม่ไหวซูอวิ๋นชะงักฝีก้าว มองดูบุรุษผู้นั้นเข็นรถเข็นเข้าห้องอาบน้ำ นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งดูเหมือนเขาจะไม่ไว้ใจนางประมาณ 45 นาที ผ่านไปเซียวลู่เซิงนั่งบนรถเข็นในชุดที่แต่งกายเรียบร้อย"องค์ชาย..." นางยืนอยู่ข้างโต๊ะกลม ท่าทางระมัดระวังยิ่งดวงตาคู่นั้นใสกระจ่างและไร้เดียงสาเขาชายตามองนางแวบหนึ่ง มีอันใดหรือ?ซูอวิ๋นพึมพำ "หม่อมฉันขอช่วยองค์ชายเช็ดพระเกศาเถิดเพคะ" วันนี้เขาสระพระเกศาเซียวลู่เซิงมิได้ปฏิเสธเห็นเช่นนั้น ซูอวิ๋นจึงผ่อนลมหายใจขณะที่กำลังเช็ดพระเกศาให้เซียวลู่เซิง ชิงหนิงส่งคนมาเปลี่ยนน้ำในห้องอาบน้ำใหม่ แล้วมาคำนับกล่าว "องค์ชาย พระชายา บ่าวได้เปลี
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 12
"แสดงให้ดีๆ อย่าทำให้เสียการหรือ?"ซูอวิ๋นวางถ้วยชาลงบนโต๊ะกลมนอกฉากบังลม คิดในใจว่า เซียวลู่เซิงคงยังไม่ไว้ใจนางอยู่สินะ!เขาคงคิดว่านางกำลังแสดงละคร จึงบอกให้แสดงให้ดีๆ อย่าได้ยกหินทุ่มเท้าตัวเองสินะ?คิดถึงตรงนี้ ซูอวิ๋นยิ้มน้อยๆดับไฟ ปลดอาภรณ์ ขึ้นเตียงทั้งสองนอนบนเตียง ซูอวิ๋นถามว่า "องค์ชาย คืนนี้...ต้องส่งเสียงไหมเพคะ?" คำหลังของนางแผ่วเบาราวเสียงยุง ทั้งอายทั้งเกรงใจเซียวลู่เซิงเอ่ยเสียงเย็น "พระชายาติดใจการส่งเสียงนักหรือ?"ซูอวิ๋น: "!!" ใครกันที่ติดใจเสียงร้องพวกนั้น? คนที่ติดใจมิใช่เซียวลู่เซิงเองดอกหรือ?นางหุบปาก ไม่พูดอะไรอีก ความไว้ใจคงไม่เกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน!นางจะพิสูจน์ตัวเองด้วยการกระทำ!ผ่านไปหลายวันหลังแต่งงานใหม่นางยังมีชีวิตอยู่!ดังนั้น เซียวลู่เซิงตัวร้ายผู้เก็บศพนางในชาติก่อน เขาจะหลีกเลี่ยงจุดจบอันโหดร้ายได้หรือไม่?ไม่ว่าจะได้หรือไม่ อย่างน้อยพวกเขาก็ได้พยายามร่วมกัน!กำลังคิดอยู่ ก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดเย็นชา "ข้าไม่อยากเป็นหัวข้อซุบซิบของผู้อื่น""หม่อมฉันโง่เขลา ไม่เข้าใจความหมายขององค์ชายจริงๆ เพคะ""โง่เขลาถึงขั้นไม่เข้าใจรึ?"ซูอ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 13
ในชั่วขณะนั้น แม้แต่เซียวลู่เซิงก็ยังเกิดความสงสัยนางอ่อนหวานเรียบร้อย ราวกับความทุกข์ใจก่อนแต่งงานทั้งหมดเป็นเพียงละคร หลังเข้าจวนอ๋องแล้ว นางก็ประพฤติตนเรียบร้อย เชื่อฟังเขาทุกอย่างทั้งเช้าค่ำจนกระทั่งวันนี้ เมืองหลวงมีหิมะตกครั้งแรกเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมา นางนั่งอยู่ข้างเตียง พิงม้านั่งเล็กๆ ชมหิมะตกชิงหนิงถือตะกร้าถ่านเงินเข้ามาในห้อง กล่าวกับซูอวิ๋นว่า "พระชายา คุณหนูรองตระกูลซู ซูอวี่ซี มาขอพบด้วยตนเองเพคะ"คุณหนูรองตระกูลซู ซูอวี่ซี!ซูอวิ๋นมองชิงหนิง สีหน้าซีดเผือดแล้วเขียวคล้ำ เขียวคล้ำแล้วซีดเผือด ไม่เพียงแต่เซียวลู่เซิงเท่านั้นที่รู้ว่านางแต่งงานแทน แม้แต่ชิงหนิงก็รู้ด้วยหรือ?ชิงหนิงเห็นท่าทางตกตะลึงของนาง จึงกล่าวว่า "องค์ชายสั่งไว้ ต่อไปพระชายาคือนายของบ่าว บ่าวจะไม่นำเรื่องนี้ไปพูดที่อื่น" หยุดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ "องค์ชายยังบอกว่า หากพระชายาจะทำสิ่งใด เพียงพาองครักษ์ของจวนไปด้วย แม้จะออกนอกจวนก็ได้"ซูอวิ๋นยิ้มบางๆเซียวลู่เซิงเอย เขาต้องการให้โอกาสนางพลาดพลั้งกระมัง?น่าเสียดาย นางเป็นเพียงตัวหมากรุกที่ถูกทิ้ง บิดาไม่รัก มารดาไม่เอ็นดู พี่ชายทั้งหลายก็มองนาง
Latest chapter
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 100
เดินมาได้สักพัก ซูอวิ๋นก็ถอนหายใจ “ดอกเหมยเหล่านี้บานแข่งกัน งดงามจับตาเสียนี่กระไร น่าเสียดาย หากมีที่สูงให้ชม คงจะสวยกว่านี้”นางกำนัลกล่าวว่า “ในสวนอี้เหมยมีศาลาอยู่เพคะ” นางพูดพลางชี้มือไป “อยู่ตรงนั้นเพคะ ศาลาค่อนข้างสูง หากชมจนพอใจแล้ว เดินต่อไปข้างหน้ายังจะเห็นเกาะกลางทะเลสาบอีกด้วย”เกาะกลางทะเลสาบ?วังนี้ช่างกว้างใหญ่ยิ่งนัก มีเกาะกลางทะเลสาบด้วยหรือซูอวิ๋นก้าวเดินเร็วขึ้น มุ่งหน้าไปยังศาลาที่มองเห็นอยู่ไกล ๆ“ว้าย…” นางกำนัลพลันสะดุดล้ม ขาพลิกไปซูอวิ๋นหันกลับมา “เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?”“ทูลพระชายา บ่าวข้อเท้าพลิกเพคะ”ซูอวิ๋นขมวดคิ้ว มองเห็นศาลาอยู่ไม่ไกล จึงหันไปพูดกับชิงหนิง “เจ้าพานางกลับไปเถิด ข้าจะรอเจ้าที่ศาลา”ชิงหนิงลังเลเล็กน้อย “พระชายา ที่สวนอี้เหมยนี้…” ปลอดภัยแน่หรือเพคะ?“ที่นี่คือวังหลวง ไม่ใช่ถนนด้านนอก จะมีอันตรายใดได้?”นางกำนัลกล่าว “บ่าวสมควรตายที่ทำให้พระชายาหมดสนุก”ซูอวิ๋นว่า “เลิกพูดเถิด รีบกลับไป ไปให้หมอหลวงดูอาการเสีย”“บ่าวขอบพระทัยพระชายาเพคะ”ชิงหนิงไม่มีทางเลือกจำต้องพยุงนางกำนัลออกจากสวนอี้เหมยจนกระทั่งซูอวิ๋นมองไม่เห็นเงาของทั
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 99
เซียวอวี้อ้าปากค้าง “หากฝ่าบาทเกิดระแวงขึ้นมา ต่อให้เสด็จพ่อเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด แต่ในบรรดาเชื้อพระวงศ์สายรอง ก็ยังสามารถเลือกผู้สืบทอดได้”“เจ้าก็ไม่ได้โง่นี่!”“ลูกเข้าใจแล้ว” ขณะนั้น ภาพใบหน้าของซูอวี่ซีที่ร้องไห้อ้อนวอน รวมถึงท่าทางเอาใจเขาก็ผุดขึ้นมาในหัวเวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงคืนวันส่งท้ายปีเก่าช่วงบ่าย เจียนซุ่นนำคนในจวนมาแปะกลอนคู่ และติดกระดาษลวดลายต่าง ๆ บนหน้าต่างซูอิ่งเข็นรถของเซียวลู่เซิงเข้ามา “พวกเราต้องเข้าวัง ไปอยู่เป็นเพื่อนฝ่าบาทและเสด็จแม่ในคืนส่งท้ายปีเก่า”ไม่ใช่แค่พวกเขา ขุนนางและเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายก็ต้องเข้าวังเช่นกันซูอวิ๋นรับคำ จากนั้นชิงหนิงก็เริ่มช่วยนางเปลี่ยนเครื่องแต่งกายและแต่งหน้าเซียวลู่เซิงนั่งอยู่บนเตียงอุ่น อ่านหนังสือไปพลาง แต่สายตากลับจับจ้องไปที่ซูอวิ๋นตลอดเวลา นางนั่งอยู่อย่างสงบ มีรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าเสมอ ซึ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด“พระชายา พระองค์คิดว่าเครื่องประดับปักผมอันนี้เป็นอย่างไรเพคะ?” ชิงหนิงยกปิ่นทองขึ้นมาถามซูอวิ๋นขมวดคิ้วสวย มองผ่านกระจกทองแดง เห็นชิงหนิงกำลังลองปิ่นทองให้ดูที่ข้างขมับ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 98
เจ้ากรมเฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่รออยู่เงียบ ๆอ๋องผิงซีเซียวเจิ้นหนานกล่าวต่อว่า “ยาที่ทำให้เป็นหมันที่ให้เจ้าเตรียมไว้นั้น เจ้าได้นำมาหรือไม่?”“นำมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เจ้ากรมเฉินหยิบขวดยาออกจากหีบยาแล้วถวายด้วยสองมืออ๋องผิงซีถามว่า “ใช้ได้ทั้งชายและหญิงหรือไม่?”เจ้ากรมเฉินพยักหน้า “ไม่ว่าจะชายหรือหญิง หากใช้ในระยะแรกจะเป็นเพียงยาคุมกำเนิด แต่หากใช้ต่อเนื่องเกินครึ่งปี จะกลายเป็นหมันแน่นอน”เป็นหมันงั้นรึ? ดีมาก!เขาโบกมือ “ดี ขอบใจเจ้ามาก เจ้ากลับไปได้แล้ว”เจ้ากรมเฉินคารวะตามมารยาท ก่อนจะแบกหีบยาแล้วเดินออกไป“ท่านอ๋อง ท่านซื่อจื่อมาขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีคนสนิทเดินเข้ามารายงานอ๋องผิงซีว่า “ให้เขาเข้ามา ข้ากำลังมีเรื่องจะคุยพอดี” เขามองขวดยาในมือ ครุ่นคิดอย่างมีแผนการ“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”ไม่นานนัก เซียวอวี้ก็เข้ามา คารวะกล่าวว่า “ลูกขอคารวะท่านพ่อ”อ๋องผิงซีโบกมือเล็กน้อย “เจ้ากับซูอวิ๋นที่หลังจากนางแต่งเข้าวังอ๋องหวยหนานแล้ว เคยพบกันบ้างหรือไม่?”เซียวอวี้ส่ายหัว “ครั้งก่อนลูกใช้ชื่อของเสด็จแม่เชิญนางไปชมดอกเหมย แต่นางปฏิเสธ”“ปฏิเสธงั้นหรือ?” อ๋องผิงซีแทบไม่อยาก
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 97
เซียวลู่เซิงเม้มริมฝีปากแล้วพยักหน้า“บางเรื่อง ต่อไปข้าจะเล่าให้ฟัง”ฟังดูแล้วเป็นเรื่องลับของราชวงศ์แน่ ซูอวิ๋นไม่อยากเดาว่าคืออะไรตอนนี้ทำได้แค่ต้องอดทน อดทนจนกว่าซูอวี่ซีจะได้แต่งงานกับเซียวเหิงโดยราบรื่นพระจันทร์ลอยขึ้นเหนือยอดต้นหลิวซูอวี่ซีเพิ่งออกจากประตูหลังของจวนอ๋องผิงซี แล้วขึ้นรถม้าของจวนซูด้วยการพยุงของชุ่ยจู“คุณหนู พวกเรากลับดึกขนาดนี้ จะอธิบายท่านพ่อแม่ทัพกับฮูหยินว่าอย่างไรดีเจ้าคะ?” ชุ่ยจูมีท่าทีวิตกกังวลรถม้าค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปเสียงกีบม้าดังกึกก้อง เสียงล้อรถบดกับพื้นกลบเสียงสนทนาของนายบ่าวสารถีไม่ได้ยินอะไรเลยซูอวี่ซียิ้มบาง ๆ “ท่านซื่อจื่อตอบตกลงกับข้าแล้ว ว่าจะไปขอร้องอ๋องผิงซีให้ช่วยถอนหมั้นให้ข้า”“อ๋องผิงซีจะช่วยคุณหนูจริง ๆ หรือเจ้าคะ?”“ข้ากับท่านซื่อจื่อได้เป็นของกันและกันแล้ว อีกทั้งข้าเกิดมาพร้อมดวงชะตาราชินี ท่านอ๋องย่อมเห็นแก่ดวงชะตาของข้าจะต้องช่วยบุตรชายของตนให้ถึงที่สุดแน่”ใจที่กังวลของชุ่ยจูสงบลงไม่น้อย“เช่นนี้ก็ดีที่สุดแล้ว” หากคุณหนูรองต้องแต่งเข้าไปในจวนอ๋องผิงเหยา ชีวิตดี ๆ ของนางก็คงจบสิ้นลงทุกคนต่างรู้ว่าอ๋องผิงเหยาไม่
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 96
"ไม่ยอมแพ้แล้วจะทำเช่นไรได้?"ซูอวิ๋นลังเลเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงพระราชทานการสมรสให้เอง ต่อให้เป็นอ๋องผิงซี ก็คงไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ใช่หรือไม่?"เซียวลู่เซิงกล่าวว่า "เว้นแต่ว่าเสด็จอาและพระชายาจะไปทูลขอด้วยตนเอง"เมื่อพูดถึงตรงนี้ ภาพในอดีตผุดขึ้นมาในหัวของเขา เสียงของเสด็จแม่ดังก้องอยู่ในใจ— 'ยิ่งหญิงงามเพียงใดยิ่งหลอกลวงเก่งเท่านั้น'ในช่วงที่เขายังเป็นองค์รัชทายาท เสด็จแม่ต้องเสียน้ำตาเพราะพระชายาอ๋องผิงซีมากเพียงใด...ดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะมีความรู้สึกพิเศษต่อพระชายาอ๋องผิงซี เขาอธิบายความรู้สึกนั้นไม่ได้ แต่รู้แน่ว่า ในใจของฝ่าบาท พระชายาผู้นี้มีความสำคัญไม่น้อยให้เสด็จอาไปขอร้องฝ่าบาทเพื่อเปลี่ยนแปลงราชโองการ ไม่สู้ให้พระชายาของเสด็จอาไปขอร้องเพียงเล็กน้อย ฝ่าบาทก็คงประทานอนุญาตแล้ว"อ๋องผิงซีไปขอร้องฝ่าบาท แล้วฝ่าบาทจะทรงยินยอมจริงหรือ?" ซูอวิ๋นขมวดคิ้วเซียวลู่เซิงพยักหน้า"ไม่ได้! เซียวอวี้กับซูอวี่ซีจะแต่งงานกันไม่ได้เด็ดขาด!"เซียวลู่เซิงมองดูใบหน้าตื่นตระหนกของนาง ก่อนจะรีบคว้ามือนางไว้ "อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจ"ในใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายปะป
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 95
ยิ่งมอง หัวใจยิ่งเต้นแรงแผลเป็นบนใบหน้านี้เริ่มเปลี่ยนแปลงแล้ว อีกไม่นาน เซียวลู่เซิงจะได้กลับมามีใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้งถึงตอนนั้น นางจะได้เห็นกับตาว่าบุรุษที่ช่วยเหลือเก็บศพนางในชาติก่อน เดิมทีแล้วมีโฉมหน้าเป็นเช่นไรไออุ่นหอมละมุนกระทบใบหน้า เซียวลู่เซิงรู้สึกว่ากลิ่นนั้นช่างหอมเหลือเกิน ดวงตาคมปลาบดุจพญาอินทรีเริ่มอ่อนโยนลงซูอวิ๋นสบตากับเขาพอดี นางยิ้มบางเบา “องค์ชาย”เซียวลู่เซิงพึมพำรับในลำคอ แล้วยิ้ม “ในดวงตาของพระชายา ข้าเห็นตัวเอง”ตัวเขาในดวงตาของนาง เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นแต่เขากลบเกลื่อนความรู้สึกต่ำต้อยไว้ได้อย่างแนบเนียน เพียงยิ้มบาง ๆ มองดูสีหน้าของนางที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยซูอวิ๋นยิ้มบาง ๆ ใช้สองมือประคองใบหน้าเขา “หม่อมฉันก็เห็นตัวเองในดวงตาขององค์ชาย”นางครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนกล่าว “นี่ใช่หรือไม่คือคำที่คู่รักกล่าวกันว่า—ในดวงตาของท่านมีข้า ในดวงตาของข้ามีท่าน?”เซียวลู่เซิงอ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะเพราะนางทำให้เขาขบขัน “อืม”ในดวงตาและหัวใจของนาง มีเขาอยู่จริงหรือ?คำตอบของเรื่องนี้ เขาไม่กล้าคิดคำนึง ณ ตอนนี้ แค่นางพูดถ้อยคำหวานหูเช่นนี้กับเขา ก็ถือเป็นวาสนาอ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 94
“องค์ชาย?”ซูอวิ๋นเห็นเขาไม่ตอบ ก็เลยตัดสินใจถามออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆเพราะคืนเข้าหอ เขาเป็นคนกรีดนิ้วตัวเองให้เลือดหยดลงบนผ้าโลหิตพิสุทธิ์ต่อมา หมอหลินก็เคยมาตรวจร่างกายเขาแล้ว แต่กลับให้คำตอบที่กำกวม นางจึงไม่รู้แน่ชัดว่าเซียวลู่เซิงยังมีความสามารถอยู่หรือไม่เซียวลู่เซิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ มุมปากมีรอยยิ้มขัดเขิน ยื่นมือไปกุมมือนางไว้ “อวิ๋นเอ๋อร์รออีกสักระยะเถอะ”ยังต้องรออีกหรือ?“อวิ๋นเอ๋อร์บอกว่าภายในสามเดือน ขาข้าจะกลับมามีความรู้สึกดังเดิม และอีกครึ่งปีข้าจะยืนขึ้นได้ ใช่หรือไม่?”ซูอวิ๋นพยักหน้า “เพคะ” หากแนวทางการรักษาไม่ผิดพลาด และไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางมั่นใจในเรื่องนี้เซียวลู่เซิงกล่าว “เช่นนั้นก็รอให้ข้าหายดีแล้วกัน” รอให้ขาหายดี แล้วค่อยร่วมอภิรมย์ซูอวิ๋นเข้าใจความหมาย ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความกระตือรือร้นของฝ่าบาทและตวนกุ้ยเฟยที่อยากได้หลาน พวกเขาจะรอได้นานขนาดนั้นหรือ?แม้จะมีคำถามในใจ แต่นางก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จะให้นางไปกระชากกางเกงของเซียวลู่เซิง แล้วเป็นฝ่ายเริ่มเองก็กระไรอยู่?แค่คิดก็น่าอายจนแทบต้องแทรกแผ่นดินหนีแล้ว!เพื่อทำลายความกระอักกระอ่วน ซูอ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 93
แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังหลอกลวงได้ต้วนกุ้ยเฟยถอนหายใจ ไม่สนใจอีกแล้วว่านางต้องการอะไร ขอแค่นางให้กำเนิดทายาทให้เซิงเอ๋อร์ได้ก็พอ"ลุกขึ้นเถิด ข้าเชื่อเจ้า" ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนักจนถึงวันนี้ นางเป็นถึงพระสนมที่ได้รับความโปรดปรานที่สุด แต่ก็ยังไม่ได้เป็นฮองเฮา ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะพี่สาวแท้ ๆ ผู้เลอโฉมของนางหรอกหรือ?ซูอวิ๋นลุกขึ้น แล้วนั่งลงตรงที่นั่งต่ำกว่าไม่นานนัก แม่นมกุ้ยกล่าวขึ้นจากด้านนอกว่า "พระชายา หมอหลวงหลี่มาแล้วเพคะ"ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวว่า "เชิญเขาเข้ามา"หลังจากพูดจบ นางก็กล่าวกับซูอวิ๋นว่า "หมอหลวงหลี่มาตรวจชีพจรให้เจ้าเพื่อความสบายใจ"สุขภาพแข็งแรงดีอยู่แล้ว จะตรวจชีพจรเพื่ออะไร?ไม่นานนัก แม่นมกุ้ยก็เดินนำหมอหลวงหลี่เข้ามาหมอหลวงหลี่ดูอายุยังน้อย น่าจะประมาณยี่สิบสองหรือยี่สิบสามปีหลังจากตรวจชีพจรของซูอวิ๋นแล้ว เขากล่าวกับต้วนกุ้ยเฟยว่า "ขอถวายรายงาน พระชายามีสุขภาพแข็งแรงดี ไม่จำเป็นต้องบำรุงเป็นพิเศษพ่ะย่ะค่ะ"ต้วนกุ้ยเฟยเพียงพยักหน้ารับเบา ๆหลังจากหมอหลวงหลี่จากไปแล้ว ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวว่า "ต่อไป หมอหลวงหลี่จะไปที่จวนอ๋องเป็นประจำ เพื่อตรวจชีพ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 92
เซียวลู่เซิงจับมือนางไว้ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม โดยรวมแล้ว พระองค์ทรงอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่งนับตั้งแต่พิการ เขาก็กลายเป็นคนขี้ระแวงมาโดยตลอด แต่บัดนี้ ถึงแม้จะยังคงสงสัยว่าซูอวิ๋นมีเซียวอวี้อยู่ในใจหรือไม่ ก็พยายามเตือนตนเองให้เชื่อนางภาพนี้ตกอยู่ในสายพระเนตรของฮ่องเต้ ทอดพระเนตรเห็นเซิงเอ๋อร์อารมณ์ดีเช่นนี้ พระองค์จึงมิได้ขุ่นเคืองเรื่องที่ตระกูลซูส่งเจ้าสาวมาสลับตัวกันอีกต่อไปเพียงแต่ สิ่งที่พระองค์คาดไม่ถึงคือ ซูอวิ๋นกลับมิได้ขอพระราชทานอภัยโทษให้ซูอวี่ซีเลยเฮ้อ... แม่ทัพเจิ้นหยวน ซูหงเผิงเอ๋ย!บุตรสาวคนโตอย่างซูอวิ๋น มีรูปลักษณ์สง่างามเป็นอย่างยิ่ง ไฉนจึงไม่ได้รับความโปรดปรานในตระกูลซูกัน?เป็นเพราะคำทำนายของนักพรตพเนจรผู้นั้น ที่กล่าวว่าซูอวี่ซีเกิดมาพร้อมชะตาผู้ราชินีกระนั้นหรือ?ในเมื่อเชื่อคำทำนายปานนั้น แล้วเหตุใดจึงไม่เต็มใจให้ธิดาแต่งกับโอรสเพียงองค์เดียวของเขา กลับไปคบหาลับ ๆ กับทายาทแห่งจวนอ๋องผิงซี มีแผนคิดคดอันใด ทุกคนล้วนรู้แจ้งอยู่แก่ใจ!ดังนั้น เมื่อตวนกุ้ยเฟยทรงทูลขออภิเษกเซียวเหิงกับซูอวี่ซี พระองค์จึงตกลงโดยมิได้ลังเลเลยแม้แต่น้อยเซียวเหิงเป็นเชื้อพระ
