บทที่ 6

หลังจากที่ซูอวิ๋นเก็บยาในหีบใบนั้นเรียบร้อยแล้ว นางก็หยิบตำราแพทย์ขึ้นมาอ่าน

ปัง!

สายลมพัดจนบานหน้าต่างสั่นไหว

เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง สายลมเย็นเฉียบพัดเข้ามาปะทะร่าง นางจึงห่อไหล่โดยไม่รู้ตัว ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างให้สนิท

"พระชายา เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ?"

เสียงสาวใช้ถามมาจากด้านนอก

ซูอวิ๋นตอบ "ไม่มีอะไร" หลังจากวางตำราแพทย์ลงบนโต๊ะแล้ว นางจึงรู้ตัวว่าไม่รู้ตัวเลยว่าค่ำมืดเสียแล้ว

เซียวลู่เซิงอยู่ที่ใดกัน?

เหตุใดจึงยังไม่กลับมา?

นางเดินไปเปิดประตู

นอกประตูเป็นสาวใช้ผมเกล้ามวยคู่ สวมอาภรณ์สีชมพู อายุราวสิบห้าสิบหก นางย่อกายคำนับ "พระชายาเจ้าค่ะ"

"องค์ชาย... วันนี้พระองค์เสด็จออกนอกจวนหรือไม่?" รอจนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นเสด็จกลับ

สาวใช้ตอบอย่างมีมารยาท "ทูลพระชายา องค์ชายน่าจะประทับอยู่ที่หอหนังสือเจ้าค่ะ"

เช่นนั้นก็คือไม่ได้เสด็จออกไปไหน

ก็สมควรอยู่ เพราะพระองค์ทรงพิการที่ขาทั้งสองข้าง หากไม่จำเป็นคงไม่โปรดเสด็จออกนอกจวน

นางหาวหนึ่งที แล้วหันไปหยิบผ้าคลุมสีดำที่แขวนอยู่บนราวออกมา

"เจ้าชื่ออะไร?" นางถาม

"บ่าวชื่อเซียงหมิงเจ้าค่ะ"

"รบกวนเจ้านำทางที ข้าจะไปส่งผ้าคลุมให้องค์ชาย" ที่สำคัญคือดึกมากแล้ว พระองค์ก็ไม่ได้ส่งคนมาบอกสักคำ ไม่รู้ว่าควรรออยู่หรือไม่

เซียงหมิงชะงักไปครู่หนึ่ง "พระชายา หรือว่าให้บ่าวไปทูลถามก่อนดีหรือไม่เพคะ?"

"ทูลถาม? จะไปทูลถามใคร?" ในจวนใหญ่โตเช่นนี้ นางที่เป็นพระชายาแม้ไม่หนีงาน ก็คงเป็นเพียงตัวประดับเท่านั้น!

แม้แต่จะออกจากห้องยังต้องขออนุญาต

ซูอวิ๋นสูดหายใจลึก พยักหน้า "เจ้าไปเถิด"

"เจ้าค่ะ" เซียงหมิงย่อกายคำนับ แล้วเดินไปยังห้องด้านข้างทันที

พอดีกับที่ประตูห้องด้านข้างเปิดออก สตรีในชุดสีเขียวเดินออกมา

เซียงหมิงกระซิบ "พี่ชิงหนิง พระชายาบอกว่าจะไปส่งผ้าคลุมให้องค์ชายเจ้าค่ะ"

เมื่อได้ยินดังนั้น ชิงหนิงมองไปที่ประตูห้องหลัก ก่อนจะย่างเท้าเล็กๆ มาหา ย่อกายคำนับซูอวิ๋น "บ่าวชิงหนิง คารวะพระชายาเจ้าค่ะ"

ซูอวิ๋นถาม "อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ ข้าจะไปส่งผ้าคลุมให้องค์ชายได้หรือไม่?"

สีหน้าชิงหนิงดูอึดอัด

แต่ไหนแต่ไรสตรีที่แต่งเข้าจวนองค์ชาย ต่างมีเจตนาซ่อนเร้น ไม่มีใครเป็นคนง่ายๆ วันรุ่งขึ้นศพก็ถูกหามออกไปตามๆ กัน

แต่ซูอวิ๋น

นางดูจะแตกต่างจากหญิงคนก่อนๆ

คืนวิวาห์ นางมีรอยแดง และยังได้กลับไปเยี่ยมบ้านเดิม

ขณะที่กำลังครุ่นคิด ก็ได้ยินเสียงล้อรถดังมา

ทุกคนมองไป เห็นชูอิ่งกำลังเข็นรถเซียวลู่เซิงกลับมา

"คารวะองค์ชาย"

ทุกคนคำนับ

เซียวลู่เซิงทำเป็นไม่สนใจ จนกระทั่งชูอิ่งเข็นพระองค์เข้าห้องหลัก จึงตรัสเสียงเรียบ "เข้ามา"

"พ่ะย่ะค่ะ"

ซูอวิ๋นรับคำเข้าไป ได้ยินชิงหนิงกำลังสั่งให้คนไปตักน้ำล้างหน้ามา

นางเดินตามเข้าไป ทั้งสองไม่มีใครพูดอะไร ไม่รู้ว่าเป็นความคิดไปเองหรือไม่ แต่รู้สึกว่าตอนที่เซียวลู่เซิงเข้ามา ได้กลิ่นหอมคุ้นเคย

อ๊ะ

วันนี้นางเพิ่งนำยาพวกนั้นกลับมาไม่ใช่หรือ?

ทั้งห้องมีกลิ่นยาสงบประสาทอยู่บ้างไม่มากก็น้อย

กลับชาติมาครั้งหนึ่ง นางก็เริ่มระแวงไปเสียทุกเรื่อง

ไม่นาน ชิงหนิงก็พาคนนำน้ำล้างหน้าและเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนเข้ามา

"องค์ชาย หม่อมฉันขอปรนนิบัติพระองค์ล้างหน้าเจ้าค่ะ" มองดูบุรุษตรงหน้าผู้เป็นตัวร้ายที่ถูกทอดทิ้งเช่นเดียวกับนาง ซูอวิ๋นถามเสียงนุ่มนวล

อย่างไรเสีย เกิดใหม่ชาตินี้ นางก็ต้องผูกพันกับเซียวลู่เซิงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สู้ใช้ชีวิตดีๆ ด้วยกันไม่ดีกว่าหรือ บางทีอาจจะสบายใจกว่า

ดวงตาคมปลาบดุจเหยี่ยวของเซียวลู่เซิงจ้องมองนางตรงๆ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปนาน จึงได้ยินพระองค์ตรัส "ได้"

เสียงตรัสเพิ่งขาดคำ พระหัตถ์ที่มีข้อนิ้วชัดเจนของบุรุษก็โบกหนึ่งที

ชิงหนิงในความประหลาดใจ นำทุกคนคำนับ เมื่อออกไปก็ปิดประตูห้องให้เรียบร้อย

ตึกตัก ตึกตัก...

หัวใจของซูอวิ๋นเต้นรัวราวกับกลอง

คืนวิวาห์ นางถูกพระองค์ปลดอาภรณ์จนเหลือเพียงชุดชั้นใน

แต่ยามเช้า นางกลับเปลือยเปล่าทั้งร่าง

ตอนนี้นางต้องไปปลดอาภรณ์พระองค์ มือและเท้าราวกับแข็งทื่อไปหมด

ซูอวิ๋นยืนอยู่กับที่ มือทั้งสองกำแน่น ประหม่าจนแทบขาดใจ

"หืม?"

เมื่อไม่เห็นว่านางจะทำอะไร เซียวลู่เซิงครางเบาๆ มองนางอย่างไม่เข้าใจ "เมื่อไม่เต็มใจ เหตุใดจึงอาสาเอง?" ใบหน้างดงามนั้นแดงจนเหมือนจะหยดเลือด

เป็นเพราะอาย? หรือไม่พอใจ?

"ไม่... ไม่ใช่เจ้าค่ะ" ใบหน้านางยิ่งแดงกว่าเดิม

"องค์ชายโปรดอภัย หม่อมฉันเพียงแต่ประหม่านิดหน่อยเจ้าค่ะ" เกิดมาสองชาติ นางก็ไม่เคยเห็นร่างเปลือยของบุรุษเลยนี่นา!

บุรุษไม่ได้ตอบกลับ แต่เข็นรถเข็นตรงไปยังห้องอาบน้ำด้านข้าง

ข้างในมีน้ำอาบที่เพิ่งเตรียมไว้

หลังฉากกั้น

ร่างของบุรุษที่กำลังถอดอาภรณ์อย่างช้าๆ เป็นระเบียบ ไม่ทันไรที่นางจะเห็นชัด ก็เห็นบุรุษก้าวลงถังอาบน้ำ ทำให้น้ำกระเซ็นไปทั่ว

ไม่ได้! นางจะพูดอย่างเดียวไม่ลงมือปฏิบัติไม่ได้!

เมื่อตั้งใจจะใช้ชีวิตดีๆ ก็ควรปฏิบัติต่อพระองค์ดุจสามีที่ควรเคารพรัก

มิเช่นนั้น อย่างชาติก่อน หากตวนกุ้ยเฟยรู้ว่านางไม่ตั้งใจดูแลสามี ใครจะรู้ว่าจะก่อเรื่องร้ายอะไรขึ้นมา

ตัดสินใจเด็ดขาด

ซูอวิ๋นหลบเลี่ยงไม่ได้ "องค์ชาย หม่อมฉันขอช่วยพระองค์นะเพคะ" พูดพลางก้าวข้ามฉากกั้นไป

เห็นแขนที่เปลือยเปล่าแต่เต็มไปด้วยพลังของบุรุษ นางไม่กล้าเลื่อนสายตาลงต่ำ รีบเข้าไปหยิบสบู่มาถูกับผ้าขนหนู เริ่มช่วยล้างตัวให้พระองค์

ซ่า... ซ่า...

มือเรียวงามของนางตักน้ำลูบไปตามแขนแกร่ง ไหล่กว้าง และส่วนต่างๆ ของร่างนั้น

ล้างจนลมหายใจของบุรุษหนักหน่วงขึ้น

ผ่านไปราวหนึ่งถ้วยชา เซียวลู่เซิงจึงทนไม่ไหว ตรัสเสียงแหบพร่า "อย่างไร ท่อนบนของข้าสกปรกถึงเพียงนั้นหรือ พระชายาจึงล้างไม่หยุด? ส่วนข้างล่างไม่ต้องล้างแล้วหรือ?"

ซูอวิ๋น: "..."

ตายเถอะ ตายเถอะ ถึงอย่างไรก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว แค่อาบน้ำเท่านั้น จะให้นางอายตายหรือ?

คิดแล้ว นางก็เอาผ้าลงไปใต้น้ำ

ปัง...

บุรุษคว้าข้อมือขาวนวลของนางไว้ทันที ตรัสเสียงทุ้ม "ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไป!"

"องค์ชายเข้าพระทัยผิดแล้ว หม่อมฉันไม่ได้..."

"ไม่ได้อะไรหรือ?" พระองค์ตรัสเสียงเย้าล้อ แล้วดึงตัวนางลงมาในถังน้ำทันที

จู่ๆ พระองค์ก็ดึงนางลงไปในถังอาบน้ำ เหตุการณ์เกิดขึ้นกะทันหัน ซูอวิ๋นไม่ทันระวัง ทั้งร่างจึงตกลงไปในถัง ก้นไปกระแทกเข้ากับอะไรแข็งๆ นางเอื้อมมือไปจับ——

สิ่งหนึ่งแข็งราวกับเหล็ก!

และนุ่มนิ่ม!

"บังอาจ!" บุรุษดูจะไม่คาดคิดเช่นกัน ตรัสเสียงโกรธจัด

ร่างของบุรุษที่หนุนหลังนางอยู่เลื่อนหนี นางเสียหลัก ศีรษะจึงจมลงไปในถังน้ำ

แค่ก แค่ก แค่ก...

ซูอวิ๋นสำลักน้ำเข้าไปหลายอึก นางไอจนหน้าแดงก่ำ หูแดง

เมื่อเช็ดน้ำออกจากตาและใบหน้า บุรุษก็สวมเสื้อคลุมอาบน้ำ นั่งบนรถเข็นผ่านฉากกั้นไปทางเตียงเสียแล้ว

โอ้!!!

เมื่อครู่ทำไมนางถึงได้ไปจับของแข็งเช่นนั้นเล่า!

เซียวลู่เซิงต้องคิดว่านางจงใจแน่ ถึงได้ตวาดใส่นางเช่นนั้น!

ชีวิตนี้ช่างยากลำบากนัก!

แม้เซียวลู่เซิงจะไม่ได้โหดร้ายอย่างที่ลือกัน แต่ก็ยากจะอยู่ร่วมด้วยนัก!

นั่งอยู่ในถังน้ำ นางจึงถือโอกาสอาบน้ำไปด้วย

โชคดีที่ในชุดที่ชิงหนิงเตรียมมา มีชุดของนางด้วย มิเช่นนั้น คงต้องสวมชุดเปียกๆ หรือไม่ก็เดินเปลือยไปหาเสื้อผ้าในตู้เสื้อ

แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เซียวลู่เซิงเอนกายอยู่ข้างเตียง ตรัสเสียงเย็นชา "พระชายาคงรู้ว่าควรทำเช่นไรกระมัง?"