บทที่ 3

"ยาทานี้สรรพคุณดียิ่งนัก ท่านจงรีบทาเสียโดยพลัน" ซูอวิ๋นเอื้อมมือหยิบขวดยาสีขาว แล้วป้ายยาเพียงน้อยนิดลงบนบาดแผลของเซียวลู่เซิง

เซียวลู่เซิงขมวดคิ้วด้วยสัญชาตญาณ ทว่าไม่นานก็รู้สึกถึงความเย็นซ่านที่ค่อยๆ แผ่ซึมเข้าสู่บาดแผล

สีหน้าของเซียวลู่เซิงแปรเปลี่ยน ดวงตาเหลือบมองซูอวิ๋นโดยไม่รู้ตัว

ซูอวิ๋นก้มมองบาดแผล เม้มปากน้อยๆ พลางเป่าเบาๆ แต่แล้วก็รู้สึกว่าการกระทำเช่นนั้นไม่เหมาะสม จึงรีบหยุดด้วยท่าทางละอายใจ

สตรีตรงหน้าช่างคล้ายคลึงกับผู้นั้นยิ่งนัก โดยเฉพาะยาทานี้...

เซียวลู่เซิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นิ่งเงียบไม่เอ่ยวาจา

หลังจากทายาให้เซียวลู่เซิงแล้ว ซูอวิ๋นก็เข็นรถของเขาไปถวายน้ำชาตวนกุ้ยเฟย

ฮ่องเต้ทรงอนุญาตให้ตวนกุ้ยเฟยพำนัก ณ จวนอ๋องหวยหนานเป็นเวลาสามวัน เพื่อดูการอภิเษกสมรสของเซียวลู่เซิง นับเป็นการแสดงถึงความโปรดปรานที่พระองค์ทรงมีต่อตวนกุ้ยเฟย

ซูอวิ๋นค่อยๆ เข็นรถของเซียวลู่เซิง ย่างก้าวช้าๆ เมื่อทั้งสองจากไป แม่นมก็เข้ามาในห้อง พบคราบโลหิตบนเตียง จึงจากไปด้วยความพึงพอใจ

เมื่อซูอวิ๋นและเซียวลู่เซิงมาถึงที่ประทับของตวนกุ้ยเฟย แม่นมผู้นั้นก็กลับมาก่อนแล้ว พยักหน้าให้ตวนกุ้ยเฟย ทำให้พระพักตร์ของพระนางเปล่งประกายด้วยรอยแย้มพระสรวล

"หม่อมฉันถวายบังคมพระแม่เจ้าเพคะ ขอพระแม่เจ้าทรงพระเจริญ" ซูอวิ๋นรู้สึกประหม่าเมื่อเห็นตวนกุ้ยเฟย ฝ่ามือชุ่มเหงื่อ

นางกลัวว่าจะเผลอพูดหรือทำสิ่งใดผิดพลาด จนทำให้กุ้ยเฟยกริ้ว ภาพในชาติก่อนที่ถูกทุบจนแขนขาหักยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

ตวนกุ้ยเฟยทอดพระเนตรท่าทางระมัดระวังของนาง แล้วหันไปดูสีหน้าเรียบเฉยของพระโอรส แม้จะไม่เห็นความยินดี แต่ขณะที่ซูอวิ๋นถวายบังคม เขาก็เหลือบมองด้วยความเป็นห่วง แสดงว่าเขาคงรักใคร่ภรรยาของตน

ตวนกุ้ยเฟยจึงแย้มพระสรวลตรัสว่า "เจ้าไม่ต้องทำความเคารพ เข้ามาให้ข้าดูใกล้ๆ"

ซูอวิ๋นรู้สึกหวั่นใจ กลัวว่าตวนกุ้ยเฟยจะทรงสังเกตเห็นความผิดปกติ

ตระกูลซูได้ใช้อุบายให้นางแต่งงานกับเซียวลู่เซิงแทนซูอวี่ซี นับเป็นโทษหลอกลวงราชสำนัก หากถูกจับได้ ทั้งตระกูลต้องถูกประหาร

แม้นางจะแค้นใจตระกูลซู แต่ก็มิได้ปรารถนาให้ทุกคนในตระกูลต้องพบจุดจบ

โชคดีที่ตวนกุ้ยเฟยไม่เคยพบซูอวี่ซีมาก่อน จึงจำไม่ได้ เพียงทอดพระเนตรซูอวิ๋นสองครั้ง ก็พระราชทานรางวัลและให้ลากลับ

ซูอวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วเข็นรถของเซียวลู่เซิงออกมา

ตวนกุ้ยเฟยทอดพระเนตรตามเงาร่างทั้งสอง แล้วตรัสถามแม่นมข้างกาย "แม่นมกุ้ย เจ้าคิดเช่นไรกับคุณหนูรองตระกูลซูผู้นี้?"

"บ่าวเคยมีโอกาสพบคุณหนูรองตระกูลซู แต่ผู้นี้... เกรงว่าจะมิใช่คุณหนูรองท่านนั้น" แม่นมกุ้ยกล่าวด้วยเสียงแหลมสูง แฝงแววดูแคลน

"หึ! ข้าได้ยินว่าตระกูลซูรักและทะนุถนอมคุณหนูรองผู้นั้นยิ่งกว่าสิ่งใด เมื่อพวกเขาห่วงใยนักข้าก็จะทำให้พวกเขาต้องเจ็บปวด กล้าหลอกลวงโอรสของข้า ตระกูลซูช่างบังอาจเสียจริง!" ตวนกุ้ยเฟยเปล่งเสียงแค่นอย่างเย็นชา

ที่พระนางเลือกซูอวี่ซีย่อมมีเหตุผล ก่อนหน้านี้ได้สืบความเป็นไปของตระกูลซูมาแล้ว เพียงแค่เห็นซูอวิ๋น ก็รู้ว่ามิใช่ซูอวี่ซี แต่เห็นเซียวลู่เซิงดูจะไม่รังเกียจซูอวิ๋น จึงยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป

แต่ตระกูลซูกลับกล้าส่งตัวปลอมมาหลอกพระนาง เช่นนี้จะให้ยกโทษให้เสียง่ายๆ ได้อย่างไร

ซูอวิ๋นและเซียวลู่เซิงออกจากเรือนของตวนกุ้ยเฟยแล้ว จึงถอนหายใจยาว

"เจ้ากลัวอะไร?" เสียงแหบพร่าของบุรุษดังขึ้นข้างหู ทำให้ซูอวิ๋นสะดุ้ง

เห็นท่าทางตกใจง่ายเช่นนั้น เซียวลู่เซิงอดส่ายหน้าไม่ได้

ช่างขี้ขลาดเสียจริง ไม่เห็นมีท่าทีของธิดาแม่ทัพเลยแม้แต่น้อย

"องค์ชาย วันนี้ต้องกลับไปเยี่ยมบ้านเดิม องค์ชายจะว่างไปกับหม่อมฉันหรือไม่เพคะ?" ซูอวิ๋นตบอกเบาๆ แล้วอดมองเซียวลู่เซิงไม่ได้

เซียวลู่เซิงขมวดคิ้ว มองซูอวิ๋นเย็นชา สายตาคมกริบดุจดาบคมที่พร้อมจะบาดเนื้อ

ซูอวิ๋นชะงัก สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าของเซียวลู่เซิง รู้สึกเสียใจยิ่งนัก

นางเกือบลืมไปว่าด้วยสภาพเช่นนี้ของเซียวลู่เซิง เขาจะยินดีออกไปพบผู้คนได้อย่างไร

เป็นความผิดของนางที่ไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้ จนทำให้เซียวลู่เซิงโกรธ

"องค์ชาย หม่อมฉันมิได้มีเจตนาอื่น หากองค์ชายไม่ประสงค์ หม่อมฉันจะไปเองก็ได้เพคะ" ซูอวิ๋นรีบกล่าวเมื่อเห็นเซียวลู่เซิงโกรธ

เซียวลู่เซิงเพียงมองนางเย็นชาแวบหนึ่ง แล้วเข็นรถเข็นจากไปเอง

ซูอวิ๋นทำหน้าเสียใจ

ทำไมตอนพูดถึงไม่คิดให้รอบคอบเสียก่อน

ที่จริงนางไม่รู้สึกว่าใบหน้าของเซียวลู่เซิงน่ากลัว เมื่อเห็นจนชินก็ไม่รู้สึกแปลกอะไร จนลืมไปว่าเขาใส่ใจเรื่องนี้มาก

เซียวลู่เซิงย่อมไม่อาจไปกับซูอวิ๋น แต่เขาสั่งให้องครักษ์ประจำตัว ซูอิ้ง ไปส่งนาง

ซูอวิ๋นมิได้นำสิ่งใดติดตัวมา นั่งรถม้าของจวนอ๋องกลับตระกูลซู

ประตูใหญ่ตระกูลซูปิดสนิท ขณะที่ซูอวิ๋นลงจากรถ อดเงยหน้ามองไม่ได้ ที่นี่คือที่ที่นางอาศัยอยู่มาสิบหกปี เป็นบ้านของนาง แต่ทุกคนในบ้านล้วนไม่ชอบนาง

แม้นางจะมิได้ทำสิ่งใด แต่ดูเหมือนการมีตัวตนของนางก็เป็นความผิดแล้ว

ซูอวิ๋นยกมุมปากยิ้มอย่างเย็นชา

เมื่อคนในตระกูลซูล้วนไม่ชอบนาง นางก็ไม่จำเป็นต้องเอาใจพวกเขาอีก

ซูอวิ๋นก้าวไปเคาะประตู ผ่านไปครู่หนึ่งจึงมีคนมาเปิด

เมื่อเห็นว่าเป็นซูอวิ๋น คนผู้นั้นตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน พูดติดอ่าง "คุ...คุณหนูใหญ่ ท่าน...ท่านกลับมาแล้วหรือ?"

"อืม" ซูอวิ๋นเพียงตอบรับเบาๆ แล้วยกเท้าจะก้าวเข้าไป

"คุณหนูใหญ่ ท่าน...ท่านเข้าไปไม่ได้..." คนเฝ้าประตูพยายามขวางซูอวิ๋นโดยสัญชาตญาณ

ซูอวิ๋นสงสัยในใจ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดคนเฝ้าประตูจึงขวางนาง แล้วนางก็นึกบางอย่างได้ สีหน้าเปลี่ยนไป

ใช่แล้ว นางนึกได้ถึงเนื้อเรื่องในนิยาย ตอนที่นางถูกตวนกุ้ยเฟยทุบจนแขนขาหักแล้วโยนทิ้งไว้หน้าประตูตระกูลซู ตระกูลซูกำลังเจรจาเรื่องคู่หมั้นให้ซูอวี่ซี และคู่หมั้นของซูอวี่ซีก็คือองค์ชายผู้เป็นคู่หมั้นในวัยเยาว์ของนาง องค์ชายผิงซีเซียวอวี้

ในนิยาย เซียวอวี้ไม่เคยรักนางเลย คนที่เขารักมาตลอดคือน้องสาวของนาง ซูอวี่ซี และเซียวอวี้ก็คือพระเอกของนิยายเรื่องนี้ ผู้ที่จะได้เป็นฮ่องเต้แห่งแคว้นชางอวิ๋นในอนาคต

ซูอวิ๋นบีบฝ่ามือตัวเอง ผลักคนเฝ้าประตูที่ขวางอยู่ออก รีบเดินไปยังห้องโถงด้านหน้า

ขณะนั้นในห้องโถงของตระกูลซูเต็มไปด้วยบรรยากาศรื่นรมย์ ซูอวี่ซีก้มหน้าน้อยๆ ด้วยท่าทางเขินอาย ส่วนซูหงเผิงที่อยู่ข้างๆ ก็ยิ้มแย้มเต็มหน้า แสดงว่าพึงพอใจการแต่งงานครั้งนี้ของซูอวี่ซียิ่งนัก

ส่วนบุตรีอีกคนของเขา ซูอวิ๋น คงถูกลืมไปจนสิ้น

"คุณหนูใหญ่ ท่านเข้าไปไม่ได้..."

ในจังหวะนั้น เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำลายบรรยากาศอันกลมเกลียวในห้องโถง

ทุกคนหันไปมองที่ประตู เห็นซูอวิ๋นยืนสง่างามอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าโกรธเคือง

เมื่อเห็นซูอวิ๋น สีหน้าของซูหงเผิงก็แปรเปลี่ยนเป็นน่าเกลียด