EP.45 แฟนผมครับ

EP.45

พี่เวลล์พาฉันขับรถออกจากร้านอาหาร ฉันมองเขาอย่างคาดเดาความคิดไม่ได้สักนิดว่าเขาจะพาฉันไปที่ไหน ทำอะไร ฉันรู้ได้แค่ว่าตอนนี้เขารู้สึกเหมือนร่างท่านมารสุดหล่อสายตาสุดแซ่บที่สามารถชี้นิ้วสั่งฉันให้ทำอะไรก็ได้แบบนั้น สายตาความอ่อนโยนที่เคยเห็นมันไม่มีเลยสักนิด ดูร้ายๆ เหมือนจ้องจะงับเหยื่ออยู่ตลอด

“วันนี้พี่แปลกๆ นะคะ” ฉันจ้องมองเขาตาไม่กะพริบ ก็ดูสิขนาดขับรถอยู่ก็ทำมุมปากยกยิ้มเป็นระยะ ดื้อๆ เขาเหมือนคนโดนเข้าสิงอ่ะ

“ฮ่า....พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

“เนี้ย หัวเราะแบบนี้ก็แปลกแล้ว พี่ไปโดนยาอะไรมารึเปล่า” ฉันยืดหน้าไปมองเขาที่กำลังตั้งใจขับรถใกล้ๆ จ้องเขาอย่างคาดคั้น แต่ไม่ทันที่ฉันได้ตั้งตัว เขากลับหันมาจุ๊บฉันหนึ่งทีที่ริมฝีปากแล้วกลับไปสนใจกับการขับรถต่อ

ฉันหดตัวกลับมานั่งประจำที่ตัวเอง ยกมือลูบปากตัวเองเบา ๆ ก่อนจะมองค้อนคนข้าง ๆ วันนี้ปากฉันเปื่อยไปหมดแล้วเพราะเขา

แต่ถามว่าชอบไหม ริมฝีบางของเขาฉันต้องชอบอยู่แล้วล่ะ

“พี่จะบอกฉันได้รึยังว่าจะพาฉันไปไหน”

“เดี๋ยวก็รู้” เขาตอบแบบไม่ใส่ใจนัก

“ไม่เอาบอกเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นแจนไม่ไปค่ะ” ฉันกอดอกจ้องเขา และสิ่งที่ฉันพูดก็จริงจังมากด้วย

“ก็ได้ๆ พี่จะพาแจนไปบ้านน่ะ”

“ห๊า...พูดเป็นเล่นนะ ไม่เอาแจนไม่ได้บ้านพี่แจนไม่พร้อมค่ะ”

“ไม่ใช่บ้านที่พ่อแม่พี่อยู่ แต่เป็นบ้านหลังที่สองน่ะ แจนเองก็เคยไปนะ”

“แจนเคยไปงั้นเหรอ” ฉันมองเขา แต่ก็ไร้คำตอบกลับใด ๆ นอกจากใบหน้าที่ยิ้ม

รถมุ่งหน้าไปเรื่อย ๆ ตามเส้นทาง ฉันเองก็ทอดสายตามองไปรอบ ๆ เริ่มคุ้นแล้วสิว่ารถคันนี้จะวิ่งตรงไปไหน หรือว่าจะเป็น ‘โรงพยาบาล’ แต่เวลานี้เนี้ยนะมันไม่ดึกไปหน่อยเหรอ

และก็เป็นจริงอย่างที่ฉันคาดไว้ พี่เวลล์พาฉันมาในโรงพยาบาล ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงต้องมาที่นี่ แต่ก็ไม่อยากจะถามเพราะคงมีเหตุผลบางอย่างถึงพามา จึงเดินตามเขาต้อย ๆ พลางมองแผ่นหลังที่เดินนำเข้าไปก่อนของเขา

‘ฉันควรทิ้งระยะห่างในการเดินตามเขารึเปล่านะ’ นั่นคือความคิดที่แว้บเข้ามาในหัว เพราะที่นี่นอกจากจะเป็นสถานที่ฝึกงานของเขาแล้ว ยังเป็นโรงพยาบาลของตระกูลเขา แน่นอนว่าต้องเต็มไปด้วยคนรู้จัก เขาอาจจะยังไม่อยากเปิดเผยเรื่องแฟนก็ได้ ตัวฉันเองก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรในเรื่องนี้ จึงค่อยๆ เดินช้าลงให้เขาเดินนำไปก่อน เมื่อเห็นว่าระยะห่างเหมาะสมแล้วจึงค่อย ๆ เดินตามเขา

“คุณเดินตาม หมอเวลล์ทำไมคะ” หนึ่งในพยาบาลสาวที่อยู่ประจำเวรหน้าเคาน์เตอร์มองฉันด้วยใบหน้าสงสัย ตอนนี้ท่าทีของฉันดันเหมือนสโตกเกอร์ ยิ่งสวมหมวกแก๊ปปิดหน้าอีกโอ๊ยจังหวะนรกชัดๆ ฉันจึงหันหน้าไปโบกมือปฏิเสธยกใหญ่

“เปล่าตามนะคะ พอดี....” พยาบาลสาวมองฉันเพื่อรอคำตอบ แต่แล้วเสียงสวรรค์ก็มาช่วยฉันจากการเข้าใจผิดนี่เสียที

“มีอะไรกันเหรอครับ” พี่เวลล์ที่เห็นว่าฉันหยุดเดินคุยกับพยาบาล ซึ่งเห็นว่าสถานการณ์ไม่ปกติจึงหันเดินกลับมา

“เอ่อ คุณคนนี้ดูเหมือนจะเดินตามคุณหมอเลยน่ะค่ะ ดิฉันเลยเรียกไว้เผื่อเขาต้องการคุยกับคุณหมอแต่ไม่กล้า”

พี่เวลล์หันมามองหน้าฉัน ก่อนจะหลุบยิ้มออกมา

“ใช่ครับผมรู้สึกได้ว่าเธอเดินตามผมมาสักพักแล้ว” เขาทำหน้ายกยิ้มก่อนจะนำมือล้วงกระเป๋ากางเกงทำเท่ เพียงเขาพูดออกมาพยาบาลสาวนั่นก็จ้องมองฉันด้วยสายตากำลังพิจารณาอะไรบางอย่างตั้งแต่หัวจรดเท้า เสียมารยาทชะมัด พยาบาลจริงรึเปล่าเนี่ย แต่ที่น่าหงุดหงิดคือพี่เวลล์เค้าพูดแบบนั้นแกล้งฉันนะสิ

“พี่....” ฉันยกกำหมัดจะทุบเขาก่อนที่เขาจะจับมือฉันไว้

“ล้อเล่นๆ พี่ขอโทษแค่แกล้งเฉย ๆ ”

“งั้นคุณคนนี้คือ” พยาบาลสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงบางเบาจ้องมองหน้าฉันกับพี่เวลล์

“แฟนผมเองครับ”

“คะ..ค่ะ อ่อแฟนหมอเวลล์สินะคะ สวยมากจริง ๆ ค่ะขอโทษที่เสียมารยาทค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ทำตัวน่าสงสัยจริงๆ”

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” พี่เวลล์หันไปเอ่ยกับพยาบาลสาว จากนั้นหันมาหาฉันพร้อมกับกุมมือฉัน  “มานี่ ตามพี่มา” ฉันได้แต่หันไปยิ้มให้พยาบาลคนนั้น และกลับมามองแผ่นหลังของคนตรงหน้าที่ดึงให้ฉันเดินตาม

เดินมาจนถึงห้องยา เขาบอกให้ฉันนั่งลงเก้าอี้ด้านหน้า ก่อนที่เขาจะเข้าไปในห้องนั้น ไม่นานนัก เขาก็เดินออกมาพร้อมกับยาบางอย่างในมือ เขายกยานั้นให้ฉันดู ก่อนจะจูงมือฉันเดินอีก ตอนนี้บุคลากรในโรงพยาบาลหลายคนเห็นฉันกันบ้างแล้ว ทำตัวไม่ถูกเลยแหะ เพราะสายตาที่จ้องมองมานั้นล้วนเคลือบแคลงไปด้วยความสงสัย

พี่เวลล์พาฉันขึ้นไปยังชั้นบนสุดของตึก บรรยากาศในชั้นนี้เงียบสงบและดูเหมือนว่าจะไม่มีคนนอกเข้ามาเลยแม้แต่คนเดียว ไม่สิ...ไม่มีคนเลยต่างหาก

“ที่นี่คือ....” ฉันหันไปเอ่ยกับพี่เวลล์

“บ้านหลังที่สองของพี่ไง ไม่มีใครนอกจากพี่ขึ้นมาชั้นนี้ได้”

“แล้วพาแจนมาทำไมที่นี่คะ ทำไมเราไม่กลับคอนโด”

“เปลี่ยนบรรยากาศซะหน่อย”

เขายิ้มมุมปากก่อนจะดึงฉันให้เข้าไปในห้องรับแขก แน่นอนว่าที่นี่ใหญ่กว่าคอนโดหลายเท่านัก มันเหมือนเป็นบ้านหลังหนึ่งเลยล่ะ และนั่นยิ่งทำให้แปลกใจว่าเขาจะเช่าคอนโดไปทำไม ในเมื่อเขามีที่พักสุดแสนจะเพอร์เฟคนี่อยู่แล้ว

  เขาพาฉันนั่งอยู่บนโซฟากลางห้องก่อนจะหายไปในห้องหนึ่งคิดว่าคงเป็นห้องนอนนั่นแหละ ก่อนจะถือเสื้อผ้ามาให้ฉันเปลี่ยน

“ทำไมแจนต้องเปลี่ยนชุดด้วยคะ”

“พี่จะได้ทายาได้สะดวกไง แผลฟกช้ำยังไม่หายดีใช่ไหม วันนี้พี่มียาดี”

“อ่อค่ะ” พอฟังแล้วมีเหตุผลตอนนี้ขาและเข่าฉันยังมีรอยฟกช้ำอยู่จริง แต่รอบนี้ฉันไม่แก้ผ้าตามอำเภอใจแล้วล่ะเดี๋ยวพี่เวลล์ดุอีก เลยเลือกที่จะเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุดแทน

พอเปลี่ยนเสร็จก็พบว่าพี่เวลล์กำลังจัดโต๊ะดินเนอร์ที่ระเบียงท่ามกลางแสงจันทร์ วันนี้พระจันทร์เป็นใจสุดๆ  บนโต๊ะจุดเทียนให้แสงสว่าง พร้อมกับไวน์ที่ดูเหมือนมีราคาไม่น้อย ประดับด้วยกุหลาบสีขาวสลับแดงบนโต๊ะ นี่เขาเตรียมมันเอาไว้เหรอเนี่ย ฉันเดินมาหาเขา ดวงตาเบิกโพรงมองไปรอบ ๆ และจ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตาจนอุทาน

“นี่พี่ เตรียมไว้เหรอคะ”

“ครับ” เขาตอบเพียงสั้นๆ แต่รอยยิ้มกลับละมุนแบบแค่เห็นก็ใจละลาย “เชิญครับ” พี่เวลล์เลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่ง ฉันยิ้มจนตาหยี ก็ฉันมีความสุขมากๆ นินา

เรานั่งดื่มจิบไวน์กันใต้แสงเทียน ไม่รู้คิดเข้าข้างตัวเองไปไหมแต่มันเหมือนการเดทของคู่รักยังไงยังงั้นเลย มันทั้งโรแมนติก รู้สึกดี และรู้สึกได้ว่าถูกรัก

เราดื่มไวน์พลางคุยเรื่องราวต่างๆ ช่วงที่ผ่านมา ทั้งเรื่องการเรียนของฉัน และ ความวุ่นวายในโรงพยาบาล เพราะไม่ได้เจอกันหลายวันจึงมีแต่สิ่งที่อยากเล่าให้กันฟังมากมายนับไม่ถ้วน ไม่รู้ว่าดื่มไปเยอะแค่ไหน เพราะไวน์ที่หมดไปแล้ว ยังต่อด้วยเหล้าอีก ก็แหมคนคอแข็งด้วยกันสองคนมันไม่พอจริงๆ

“แจนไหวไหม หน้าแดงเชียว”

“เหรอคะ หน้าแจนแดงแล้วเหรอ”

“แดงเป็นมะเขือเทศสุกเลยล่ะ” พี่เวลล์เอื้อมมือมาบีบแก้มฉันอีกแล้ว แต่สงสัยฉันจะเมาจริงๆ เพราะตอนนี้สายตาที่จ้องมองเขานั้น ราวกับเห็นว่าเขากำลังแยกเงาพันร่าง ทำไมพี่เวลล์มีสองคน เอ๊ะหรือสามคน

“คงใกล้เมาแล้วจริงๆ ค่ะ นอกจากเมาเหล้าแล้วยังเมารักพี่ด้วย ฮี่...”

“เมาแล้วอ้อนเก่งเชียวนะ” เขาลากเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ ก่อนจะลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน

เพราะความเมา ฉันเลยค่อนข้างมีความกล้า(อย่างเคย) ไม่เก็บอาการเท่าไหร่นัก พอคนข้างๆ ลูบหัวอย่างอ่อนโยนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเอนตัวซุกหัวลงอกเขาอย่างออดอ้อน

“ลูบหัวอีกสิ ชอบ” ฉันเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาขอร้อง พี่เวลล์ก็ทำตามให้อย่างว่าง่าย “ชอบจัง” ฉันไม่พูดเปล่า แต่ยังคงเอาหัวมุดขยี้ที่อกเขาเบาๆ ราวกับแมวเหมียวน้อยที่อ้อนเจ้าของ

“เข้าไปข้างในกันดีไหม ระเบียงลมเย็น เดี๋ยวเป็นหวัดไม่สบายอีก”

“ก็ได้ค่ะ” ฉันค่อย ๆ โน้มตัวกลับมานั่งตัวตรง พี่เวลล์ที่กำลังลุกยืนมองฉันก่อนจะยืนมือมาเพื่อขอมือฉัน

“ลุกขึ้นเร็ว”

“พี่อุ้มหน่อย” ฉันยืดสองแขนออกไป เงยหน้ามองคนตรงข้ามอย่างออดอ้อนอยากให้เขาอุ้ม

“ทำไมเมาเหมือนเด็กขนาดนี้” เขายิ้มพลางส่ายหัวเบาๆ

“จะอุ้มไหมคะ” ฉันหดแขนกลับมากอดอก เบือนหน้ามุ่ยมองไปทางอื่น

“อุ้มครับอุ้ม มะเด็กดี” เขาใช้มือสะกิดก่อนจะสอดสองมือไว้ใต้วงแขนฉัน

“ฮี่.....” ฉันถูกเขาอุ้มขึ้นในท่าเจ้าหญิงสองมือโอบคอเขาไว้ ใบหน้าแนบกับอกของเขา ‘อบอุ่นจัง’ นั่นเป็นความคิดที่ผุดขึ้นมาในขณะที่เมามาย ฉันรั้งคอเขาไว้ก่อนจะขยับให้ใบหน้าสูงขึ้นสูงพอให้กระซิบข้างหูเขา ให้เขาได้ยินว่า “รัก.....”