EP.44 ปรับความเข้าใจ

EP.44

แม้ตอนนี้ฉันจะมีอะไรให้คิดมากมาย แต่เมื่ออยู่กับเพื่อน ๆ ฉันก็ต้องเฮฮาให้เต็มที่ สายตาอาจจะยังดูออกว่าหนักอึ้งเพราะยังเอาแต่คิดถึงเขา แต่ฉันก็ต้องฝืนเพราะพวกเราทุกคนในโต๊ะนี้ต่างผ่านนรกที่เรียกว่าโปรเจคเล็ก ๆ ปีสามกันมาจะให้มาเสียบรรยากาศเพราะฉันได้ยังไงล่ะ

อาหารที่สั่งเริ่มทยอยจัดวางบนโต๊ะของพวกเรา จากโต๊ะที่โล่งโจ้ง ตอนนี้กลับดูแคบไปถนัดตา เพราะหน้ามืดตามัวสั่งกันแบบไม่ยั้งคิด ตอนนี้ก็เลยมาลำบากท้องของพวกเราเองล่ะนะ

“สั่งกันขนาดนี้จะกินหมดเหรอ” พลอยมองอาหารบนโต๊ะพลางทำหน้าเจื่อน

“แค่เห็นก็รู้สึกอิ่มแล้วนะเนี้ย” ฉันพูดพลางกอดอกพิงหลังลงพนักพิง

“จะมาโทษฉันคนเดียวไม่ได้นะเว้ย พวกแกเองก็พูดสิ่งที่อยากกินออกมาทั้งนั้น ฉันก็สั่งไปตามนั้น” ไอ้นัทลุกขึ้นยืนยันโต๊ะเถียงขาดใจ

“ก็ยังไม่มีใครว่าอะไร นั่งลง ๆ” มิกที่อยู่ข้าง ๆ ไอ้นัทดึงตัวมันนั่งลง

“เออ ใจเย็นก็แค่บ่น ๆ กันเท่านั้น ทานกันเถอะเดี๋ยวอาหารเย็นชืดหมด”

พวกเราทั้งสี่คน ต่างเอ็นจอยกับอาหารที่อยู่ตรงหน้า ทีแรกก็กังวลว่ามันจะไม่หมด แต่ไม่น่าเชื่อว่าพวกเราจะยัดอาหารพวกนี้ลงท้องกันเกือบหมดจริง ๆ

จากนั้นการดวลแอลก็เริ่มขึ้น ไอ้นัทกับมิกดวลแก้วกันไปก่อนหน้า ฉันเองก็ดื่มมากไม่ได้ด้วยเหตุผลที่ต้องไปเจอพี่เวลล์ ส่วนพลอยเพราะเคยทานแล้วผื่นขึ้นจึงทำให้รู้ว่าตัวเองนั้นแพ้แอลอย่างหนัก เธอเลยไม่ดื่มนอกจากน้ำเปล่าไม่ก็น้ำอัดลม

“แจน วันนี้ทำไมไม่จัดหนักวะ” ไอ้นัทหันมาค้อนฉันเมื่อเห็นแก้วแรกของฉันยังไม่ขยับเกินครึ่ง

“ฉันยังมีธุระต่อ ดื่มเยอะไม่ได้ แกทานเผื่อฉันเลย” ฉันเอ่ยพลางยกแก้วให้ไอ้นัท

พวกเราดื่มเหล้า เคล้าเสียงเพลง ซึมซับบรรยากาศกันอย่างสุนทรี คุยกันสัพเพเหระ ไอ้นัทเองก็ดูเมามาก ดีนะที่มิกไม่ได้ดื่มหนักเหมือนมันทำให้ยังฝากฝังให้พาไอ้นัทกลับได้

“หืม ยัยมีนทักมา” ฉันที่ได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นก็คว้ามือถือขึ้นมาดู

Meeny : มึงช่วยไปดูที่รถมึงให้หน่อยว่าฉันทำผ้าพันคอทิ้งไว้ที่นั่นรึเปล่า

Janny : ตอนนี้เนี้ยนะ? แล้วมันจะอยู่ที่รถกูได้ไง

Meeny : ฉันหาไม่เจอไง หาจนทั่วแล้วมันสำคัญมากแวะออกไปหาให้หน่อยพลีส

Janny : เอ่อ...รอแป๊บ

ฉันเก็บมือถือ เฮ้อ......จะมาให้หาอะไรตอนนี้กันวะ

“เป็นอะไรไปแจน” พลอยหันมาถามฉันเหมือนเห็นว่าฉันถอนหายใจเสียงดัง

“ยัยมีนน่ะ บอกให้ไปหาผ้าพันคอที่รถให้หน่อย นางอยากให้ไปดูตอนนี้ เอาแต่ใจชะมัด”

“รีบไปดูเถอะ ถ้ามีนเร่งขนาดนี้แสดงว่าสำคัญมาก เดี๋ยวตรงนี้พลอยดูให้เอง”

“อืม เดี๋ยวมานะ” ฉันตบไหล่พลอยไปสองทีก่อนจะลุกขึ้นออกไปยังที่รถ ‘ผ้าพันคอมันจะมาอยู่ในรถฉันได้ไง ให้ตายสิ’

ฉันมาถึงลานจอดรถ และเดินตรงดิ่งไปยังรถของตัวเองที่อยู่มุมสุดของลานจอดรถ ก่อนจะเปิดประตูก้มลงมองหาผ้าพันคอของยัยมีนทุกซอกทุกมุม หายังไงก็หาไม่เจอ

“เอาเถอะฉันก็พยายามหาแล้ว ยังไงก็ต้องรีบไลน์ไปบอกมัน ดูเหมือนผ้าพันคอนี่จะสำคัญจริงๆ ไม่งั้นไม่คะยั้นคะยอให้รีบหาทั้งที่ฉันออกมาทานอาหารกับเพื่อนแบบนี้” ฉันพึมพำไปกับตัวเอง

ฉันถอนตัวออกจากรถปิดประตูดัง ‘ปัง’ ขณะที่กำลังหันหลังจะเดินเข้าไปในร้านอาหาร กลับถูกคนผลักให้หลังแนบกับตัวรถด้วยความตกใจ และก็เป็นคนที่ฉันยังไม่พร้อมจะคุยนั่นแหละ พี่เวลล์เขามาที่นี่ได้ยังไง

“พะ...พี่...อึก” ใบหน้าของเขาถูกย้อมด้วยความเกรี้ยวกราด เขาฝังริมฝีปากเรียวกดทับริมฝีปากฉันหนักหน่วงไม่ทันตั้งตัว มันรุนแรงเกินเกินต้าน พี่เวลล์พยายามบดขยี้ ชนิดที่ว่าลิปของฉันทามันเลอะเปรอะบนริมฝีปากเขาไปด้วย ตอนนี้เขาเหมือนหมาบ้าที่เอาแต่แว้งกัดราวกับกำลังลงทัณฑ์ด้วยการจูบ  จนฉันหายใจไม่ออกพยายามผลักเขาให้ออกห่างแต่เขากลับรั้งท้ายทอยให้แนบชิด มันทรมานชนิดที่จะขาดใจตาย

ฉันไม่มีทางเลือก ต้องเป็นหมาบ้าจนเข้าตรอก กัดปากเขาอย่างรุนแรงเลือดไหลซิบ กลิ่นคาวคลุ้ง จนเขาต้องยอมผละตัวเขาออก กุมริมฝีปากตัวเองด้วยใบหน้าโมโหจัด

‘เฮือก...เฮือก’ ฉันหลับตากุมหน้าอกพลางก้มหน้าหายใจแรงเป็นทางยาว ไม่นานสองมือของเขาก็สอดเข้าใต้วงแขนของฉันดึงเข้าสวมกอด ฉันไม่มีแรงผลักเขาหรอกจึงได้แต่เชยคางวางไว้บ่นไหล่ของเขา หายใจรัวระริน

“พี่...ทำแบบนี้ทำไม” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอยไม่มีแรง เพียงเพราะหายใจไม่ทั่วท้อง

“พี่ขอโทษ” เขาโน้มคอ วางคางไว้บนไหล่ของฉันเช่นกัน พลางจูบต้นคอระหงส์ของฉัน  หายใจแรงรดต้นคอ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “พี่แค่เครียด เครียดว่าแจนจะไม่เข้าใจพี่”

ฉันดันตัวออกเปลี่ยนจากสองมือที่กุมหน้าอก เป็นกอบกุมใบหน้าเขาที่ดูเศร้าหมองพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนต่อเขา  “เรื่องนี้แจนผิดเองค่ะ ที่ไม่เดินไปหารุ่นพี่แล้วถามตอนนั้น  แจนแค่ตกใจทำตัวไม่ถูกแล้วเดินออกมา”

“แจนเห็นใช่ไหม” เขามองฉัน

“เห็นว่ามีรุ่นพี่หอมแก้มพี่เวลล์เหรอคะ” ฉันเอ่ยออกมาตรง ๆ

“เขาไม่ใช่รุ่นพี่ เขาเป็นน้าสาวของพี่ อายุจะสี่สิบแล้วนะ”

“เอ๋...จริงเหรอคะ” ตอนแรกที่คิดว่าเป็นญาติ นึกว่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องอะไรทำนองนั้น ไม่คิดว่าจะเป็นคุณน้าวัยใกล้เลขสี่จริง ๆ เพราะเธอยังดูอ่อนวัยมาก ยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวเองช่างงี่เง่าไร้เหตุผลสิ้นดี

“เชื่อพี่รึเปล่า” เขาทำเสียงอ้อนพล่างย่นจมูกมาถูจมูกฉัน

“วันนั้นพอตอนแจนวิ่งออกมาตั้งสติ ก็รู้ตัวว่าตัวเองผิด และโทษตัวเองว่าแจนควรจะเป็นคนเชื่อใจพี่ตั้งแต่ต้น แต่เพราะแจนอายเกินกว่าที่จะพูดอะไรเลยเอาแต่หนีตั้งหลักก่อน พี่เวลล์ไม่โกรธแจนนะคะ” ฉันทำสายตาเว้าวอนก่อนจะยืดตัวหอมแก้มเขาไปหนึ่งฟอด

“หืม....”

“แจนสัญญา ว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้อีก ถ้าแจนสงสัยอะไรจะถามทันทีเลย”

เขาเอามือสองข้างมาบีบแก้มฉันอีกแล้ว แก้มฉันจะย้วยเพราะเขาแล้วเนี้ย

“ว่าแต่ทานเหล้ามาใช่ไหม” ฉันกำลังนิ่งฟังเขาเอ่ยอย่างตั้งใจ “เมื่อกี้ตอนจูบพี่รู้สึกได้หน่อย ๆ ขอลองอีกที”

“ห๊ะ...อึก” คราวนี้เขากดริมฝีปากจูบอย่างแผ่วเบา และเป็นเขาที่ค่อย ๆ ลงลิ้นเข้ามาสำรวจโพรงปากฉัน ราวกับกำลังลิ้มรสเหล้าอ่อน ๆ ไปทั่วปาก มันนุ่มนวลต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง แถมมือเขาก็เข้ามาโอบท้ายทอยฉันออกแรงให้ริมฝีปากเราบดขยี้ด้วยความคะนึงหา พอละริมฝีปากออกจากกันตอนนี้ใบหน้าฉันแดงตุ้มราวกับมะเขือเทศไปแล้ว ส่วนเขาเองก็ไม่ต่างกันใบหน้าออกจากยียวนเสียด้วยซ้ำ

แต่เพราะตอนนี้ฉันยังทิ้งเพื่อนๆ ไว้ที่โต๊ะ จะมั่วมา กอด จูบ รัด กันที่ลานจอดแบบนี้ไม่ได้ ขืนยังทำกันต่อมีหวังฉากรักอันเร่าร้อนเกิดในรถยนต์อีกแน่ ฉันไม่เอาแล้วแผลฟกช้ำตามตัวยังไม่หายดีเลย

“พี่คะ ฉันยังต้องไปหาเพื่อนพี่รอฉันก่อนได้ไหม”

“ได้สิ แต่พี่ขอเข้าไปด้วย” เขาโน้มมากระซิบข้างหู ทำเอาหูฉันร้อนฉ่าไปหมด

“ก็ได้อยู่หรอกค่ะ ถ้าพี่โอเค”

ฉันเดินนำเขา พาเข้ามายังร้านอาหาร เดินนำได้แป๊บเดียวเขาก็เดินเคียงฉัน จับมือฉันแน่น ความรู้สึกรักกันปานจะกลืนกินมันกลับมาอีกแล้ว ระทวยชิบหาย

พอเดินเข้ามาตอนนี้สภาพไอ้นัทคือสลบคาโต๊ะไปแล้ว มิกก็ยังพอมีสติดี  ส่วนพลอยก้มหน้าเล่นมือถือเงียบ ๆ ฉันที่เมื่อมาถึง ทั้งมิก และพลอยก็ตื่นตัวกันสุด ๆ ก็เป็นครั้งแรกละมั้งที่ฉันพาพี่เวลล์มาเปิดตัวขนาดนี้ แต่เพราะสภาพไอ้นัทดูไม่ได้ ฉันจึงบอกให้มิกพาไอ้นัทกลับก่อน ส่วนพลอยยังไงฉันก็ต้องไปส่งที่คอนโด แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรพี่เวลล์ก็ชิงตัดหน้าพูดกับพลอยก่อนแล้ว

“น้องพลอยขับรถยนต์เป็นรึเปล่าครับ” พี่เวลล์เอ่ยด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

“ปะ...เป็นค่ะ” พลอยยิ้มเกร็งอย่างเห็นได้ชัด

“งั้นจะว่าอะไรไหม ถ้าพี่ขอให้น้องพลอยขับรถของแจนกลับ” ฉันที่ได้ยินดังนั้น ก็หันควับไปหาพี่เวลล์ทันที

“หืม ทำไมคะ แจนกลับกับพลอยก็ได้ค่ะ ตอนนี้พลอยก็พักห้องเดียวกับแจนแล้ว”

“พี่ยังอยากพาแจนไปที่หนึ่งก่อนดังนั้นแจนต้องมากับพี่”

“แต่....”

“ไม่มีแต่ครับ เราต้องปรับความเข้าใจกันหน่อย” เขายกยิ้มมุมปาก ฉันที่เห็นถึงกับกลืนน้ำลายไปสองอึกใหญ่ ๆ คือแบบใจสั่น เขาเซ็กซี่มากทำไงดียัยแจนเอ้ย

“เอ่อ....” ฉันที่ไม่รู้จะตอบยังไงหันไปหาพลอย ซึ่งพลอยก็ยิ้มให้พลางตบไหล่ฉัน

“เดี๋ยวพลอยขับรถแจนกลับคอนโดเอง  แจนไปกับพี่เวลล์เถอะ อิอิ” สีหน้าพลอยฉีกยิ้มมากผิดปกติ เชื้อยัยมีนคงแพร่มาถึงพลอยแล้วสินะ หลอนชิบ

“งั้นฝากด้วยนะ เอานี่ กุญแจรถ ไว้เดี๋ยวเจอกันที่หอนะพลอย”

“อือ แต่แจนไม่ต้องรีบนะ อยู่กับพี่เวลล์เยอะ ๆ ไปล่ะ” พลอยพูดจบรีบคว้ากระเป๋าเดินออกไปเลย แบบทิ้งฉันอย่างไว ฉันที่ใบหน้าเจื่อนจากท่าทีของพลอย พอหันกลับมามองพี่เวลล์ที่เอาแต่ยิ้มกรุ่นร้าย ๆ เริ่มจะกลัวแล้วสิ กลัวว่าคืนนี้ จะไม่ได้นอน