ตอนที่  2 อีตาหมอปากหมา..

 

""อะไรนะ!!""

อลิศกับนิวหันมามองหน้าเพื่อนสาวสองคนที่พึ่งย้ายแผนกไปช่วยที่ฝ่ายเทคนิคการแพทย์ พวกเธอหันมามองหน้าอลิศอย่างเข้าใจเพราะก่อนหน้านี้พวกเธอก็โดนมาก่อน

“ใช่ ฟังไม่ผิดหรอก ไม่ว่าพี่หนิงจะช่วยเราเอาไว้กี่ครั้ง ยัยเภสัชหญิงนั่นก็พยายามจะหาทางแกล้งพวกแกให้ได้เพราะฉันกับจอยเจอมาแล้ว”

“แกหมายถึงเภสัชคนไหน”

“เภสัชที่ชื่อนิศา สวย ๆ ในห้องยานั่นยังไงล่ะ”

""อ๋อ….""

อลิศและนิวตอบรับพร้อมกันเพราะทุกครั้งที่พวกเธอเข้าห้องนั้นไปก็จะเจอเภสัชสาวสวยคนนั้นนั่งอยู่ในห้องอยู่ก่อนแล้วและมักจะหันมาเพียงแค่พยักหน้ารับไหว้พวกเด็กฝึกงานเท่านั้นจากนั้นก็แทบจะไม่พูดอะไรอีก และเป็นคนที่นิวเลียนแบบท่าเดินเชิดของเธอเมื่อครู่นี้

“เห็นว่าว่ากันว่าเธอชอบหมอภาส”

“อะไรนะอีตาหมอปากหมา..”

“อลิศ!!”

“อุ่ย แหะ ๆ โทษที ๆ ไหนเล่ามาสิ”

“อืม นั่นแหละ แล้วทุกครั้งที่จัดยาผิดพลาดก็จะเป็นเคสของคนไข้ของหมอคนนี้แหละ พวกฉันโดนมาสามครั้งจนไม่ไหวเลยต้องขอย้ายแผนก นี่ถ้าพวกแกไม่ไหวก็ลองปรึกษาพี่หนิงดูนะเพราะครั้งก่อนพวกฉันก็ปรึกษาพี่หนิงแล้วแกก็เป็นคนหาแผนกให้ลง แกเข้าใจอยู่แล้วแต่ที่พวกเราไม่ทันได้บอกเพราะเราไม่รู้ว่าแม่นั่นจะรับน้องเร็วแบบนี้”

“อีเวรนี่!!…วอนเสียแล้วสิ”

“อลิศ!! แกช่วย..โอย ฉันจะบ้าตายนี่แกเป็นคุณหนูของศักดาวีรภักดีจริง ๆ ใช่ไหมทำไมปากแกไม่มีหูรูดแบบนี้ อย่าด่าขึ้นมาลอย ๆ แบบนี้สิวะเสียวสันหลังวาบเลย”

“แก อลิศฉันขอเตือนนะถ้าแกทนไม่ไหวย้ายแผนกจะดีกว่าอย่าไปยุ่งกับคนโรคจิตอย่างยัยนั่นเลย”

อลิศหันไปมองหน้านิวอีกครั้งและหันมามองหน้าจอยและแพนเพื่อนสาวสองคนที่รีบเอาข่าวนี้มากบอก พวกเธอได้ยินเสียงอลิศกรีดร้องจึงคิดว่าเพราะเรื่องนี้แน่ ๆ จึงรีบเดินเข้ามาเตือนเพื่อน ๆ

“มันเรื่องอะไรที่ต้องมาแกล้งกันแบบนี้ อีแก่นี่มันวอนแล้วเล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับอลิศเหรอ”

“อลิศ แกอย่าบอกนะว่าแกจะ….”

“แพน แกก็รู้จักฉันดีมันแกล้งฉันหนึ่งครั้ง ฉันก็จะเอาคืนหนึ่งครั้ง ฉันไม่มีทางปล่อยให้มันแกล้งฉันฝ่ายเดียวหรอก”

“แต่ว่านางร้ายมากเลยนะอลิศ แล้วเราก็เป็นเด็กฝึก จอยว่าอลิศใจเย็น ๆ ก่อนนะ”

“เราไม่สนหรอกจอย ถ้าฝึกที่นี่ไม่ได้ก็ย้ายไปฝึกที่อื่น แต่จะมาปล่อยให้คนที่ชอบแกล้งคนอื่นเพราะตัวเองไม่มีปัญญาเข้าหาผู้ชายที่ชอบได้ เราปล่อยไปไม่ได้จริง ๆ ไหนว่ามาสิว่ามันแกล้งอะไรพวกเธอบ้าง”

จอยและแพนหันมามองหน้ากันอย่างกังวลแต่ก็ยอมเล่าว่าหนึ่งสัปดาห์นรกที่ย้ายไปที่คลังยาพวกเธอโดนอะไรมาบ้าง แต่ละเรื่อง

 เภสัชกรสาวนี้มักจะลอยตัวอยู่เหนือปัญหา ก่อนหน้านั้นพวกเธอเองก็ไม่เคยรู้เลยว่าจะเป็นนิศาที่อยู่เบื้องหลังความผิดพลาดนี้จนวันหนึ่งที่แพนเผลอไปชมคุณหมอภาสให้เธอได้ยิน หลังจากวันนั้นที่คลังยานั่นก็เปรียบดังนรกสำหรับพวกเธอ

“แพน เราจะแก้แค้นแทนเธอเอง”

“อลิศ อย่าเลยแกอย่าเอาตัวเข้าไปเสี่ยงเลย เรารู้ว่าแกเป็นห่วงเพื่อนแต่เรารอดพ้นมาแล้ว ไม่อยากให้พวกแกไปยุ่งถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงเถอะ”

“ไม่ต้องกลัว เราไม่ทำแบบโจ่งแจ้งแบบนั้นหรอก ไว้ใจได้”

“เอาน่า รอฟังข่าวก็แล้วกัน”

หลังจากวันนั้นพวกเธอก็ไม่เจอแพนกับจอยอีกเพราะแผนกที่สองคนนั้นฝึกอยู่คนละชั้นกับอลิศและนิว ซึ่งหลังจากวันนั้นอลิศก็พยายามพูดเกี่ยวกับหมอภาสขึ้นมาให้นิศาได้ยินบ่อย ๆ และยังพยายามบอกว่าเธอจะเป็นคนเอารายงานไปให้หมอภาส

“หมอภาสชมฉันด้วยล่ะว่าเรียนรู้งานเร็ว เอ๊ะหรือว่าฉันจะมาสมัครและบรรจุงานที่นี่ดีนะ หมอภาสเองก็ไม่ได้ดุอย่างที่ร่ำลือกันเลยนี่นา น่ารักมาก ๆ ด้วย หมอกิตก็บอกว่าพวกเราทำงานได้เร็วไม่เหมือนพนักงานเก่าแก่แต่ไร้อารมณ์เหมือนคน ทำงานเหมือนพวกโรบอทบางคน”

“อลิศ เบาหน่อยสิ”

“อ้อ งั้นเดี๋ยวเราขอตัวเอารายงานไปให้ “หมอภาส” ก่อนนะนิว เดี๋ยวคุณหมอจะรอนาน”

“ได้สิเดี๋ยวเราจะเอาไปให้ที่ห้องแล็บชั้นแปดเหมือนกัน”

“ไปเถอะ อ้อพี่นิศาคะ ยาที่จัดเอาไว้ให้วางอยู่ตรงนั้นนะคะ อลิศฝากด้วยนะคะ”

นิศาหันมามองหน้าทั้งคู่ แวบหนึ่งอลิศแอบเห็นสายตาที่โกรธจัดแต่ก็เปลี่ยนเป็นขยับแว่นตาของนิศาแทน

“อืม ได้เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง”

“ขอบคุณค่ะพี่นิศา”

อลิศสังเกตมือที่ขยับแว่นแม้จะดูปกติแต่ยังสั่นเล็กน้อยด้วยความโกรธที่พยายามเก็บแต่ไม่มิด เธอมองออกตั้งแต่แรกแล้วว่านิศาโกรธแต่สองวันมานี้นิศาหาทางแกล้งพวกเธอไม่ได้เลย

เพราะยาทุกถาดที่อลิศและนิวเป็นคนจัดให้คนไข้ของหมอภาส พวกเธอจะเดินนำไปส่งเจ้าหน้าที่เองโดยไม่ผ่านนิศาและจะไม่จัดยาทิ้งเอาไว้ข้ามคืนเหมือนที่จอยและแพนพลาดก่อนหน้านี้

“ฉันไม่ชอบเลยว่ะที่ต้องคอยระแวงแล้วอยู่กับคนแบบนี้ อลิศแกจะเลิกยั่วโมโหพี่นิศาไม่ได้เหรอ”

“ถ้าไม่ยั่วแล้วสันดานจริงจะออกมาเหรอ”

“อลิศแกเบาเสียงแกหน่อย”

“พูดเรื่องจริงนี่นิวฉันจะบอกให้นะนี่แค่ตอนฝึกงาน เราอาจจะไม่เจอกับคนแบบนี้บ่อย ๆ แต่ว่าในชีวิตการทำงานจริง ๆ มันโหดร้ายกับแกมากกว่านี้ แกต้องรับมือกับคนแบบนี้ให้ได้ มันยังมีอีกหลายสันดานเลยล่ะที่เราต้องเรียนรู้”

“อืม ฉันก็รู้แหละว่าเราคงหนีไม่พ้นคนพวกนี้ แต่ฉันก็ทำอย่างแกไม่ไหวว่ะฉันไม่มีความกล้ามากเกินไป”

“หึ ก่อนหน้านั้นฉันก็ไม่ต่างกับแกมากนักหรอก แต่บางอย่างในชีวิตมันจะสอนให้เราเข้มแข็งเอง”

“อืม โอเคต่อไปฉันจะเอาอย่างแกให้ได้มากกว่า….นี้ อลิศฉันไปก่อนนะ”

“อ้าว ไม่ขึ้นลิฟต์ไป….”

เธอรู้เหตุผลแล้วว่าทำไมจู่ ๆ เพื่อนของเธอต้องรีบวิ่งไปใช้ลิฟต์ที่ไกลกว่า เพราะอาจารย์หมอภาสที่เดินหน้าตึงเข้ามาหาอลิศนี่เอง แต่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นาไม่เห็นจะต้องกลัวและรายงานนี้เธอก็เป็นคนหาเรื่องเอามาให้เขาเอง

“นักศึกษาฝึกงาน มีธุระอะไรที่นี่งั้นเหรอ”

“เอ่อ คุณหมอคะ นี่รายงานจากห้องยาวันนี้ค่ะ”

“อ้อ เดี๋ยวก่อนอย่าพึ่งไปนี่รายการยาที่ต้องจัดคุณช่วยเอาไปให้เภสัชและช่วยจัดมาด้วยอย่างละชุด แล้วระวังอย่าจัดผิดอีกล่ะ”

“ทราบแล้วค่ะ….."

"ที่จริงที่จัดผิดไม่เคยเป็นพวกนักศึกษาหรอกย่ะ เชอะ” (พูดพึมพำกับตัวเองเบา ๆ)

เธอพูดกระซิบ ๆ บ่นกับตัวเองแต่หมอภาสที่ยืนทวนรายงานนั้นได้ยินทุกคำเพียงแต่เขาไม่ได้ถามเพราะตามนิสัยของเขาไม่ชอบคุยกับคนอื่นนอกจากเรื่องงาน โดยเฉพาะกับพวกสาว ๆ นักศึกษาพวกนี้เพราะเขามองว่าพวกเธอดูน่ารำคาญมากกว่าจะช่วยงานจริง ๆ จัง เหมือนเจ้าหน้าที่ได้

“ผมต้องการยาพวกนั้นอีกครึ่งชั่วโมง”

“ทราบแล้วค่ะ”

“อ้อ…”

เขาเรียกเธอไว้อีกครั้ง

“เอามาให้ผมที่ห้อง เดี๋ยวผมจัดการเอง”

“แต่ว่า…”

“รายงานที่จัดยาผิดสามครั้งในหนึ่งสัปดาห์ รบกวนเอามาให้ผมตรวจสอบก่อนจะส่งให้ผู้ป่วยผมไม่อยากมีปัญหาทีหลังเพราะความไม่เป็นมืออาชีพของนักศึกษาฝึกงาน มันจะทำให้โรงพยาบาลเสียชื่อ”

“ก็บอกแล้วไง!!…ว่า...”

“คุณหมอภาสคะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ”

นิศาเดินตามหลังอลิศมาและเห็นว่าเธอคุยกับหมอภาสอยู่

“เหยื่อติดเบ็ดแล้ว”

อลิศพูดเบา ๆ ก่อนที่จะหันไปยิ้มให้หมอภาสแทนจนหมอภาสหันมามองเธอด้วยสีหน้าแปลกใจ เมื่อครู่นี้เธอไม่ใช่กำลังจะขึ้นเสียงกับเขาหรอกเหรอ

“ทราบแล้วค่ะหมอภาส เดี๋ยวอลิศจะรีบไปจัดยาชุดนี้ด้วยตัวเองเลยนะคะแล้วจะรีบนำมาให้คุณหมอค่ะ รอก่อนนะคะไม่ถึงสิบนานทีเดี๋ยวอลิศจะรีบเอามาให้นะคะ”