เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่1.ทาสในเรือนเบี้ย 1
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-31 11:42:11บทที่1.ทาสในเรือนเบี้ย
“อลิส! อีอลิส” เสียงตะโกนเรียกชื่อเธอดังโหวกเหวกอยู่หน้าห้อง หญิงสาวร่างเล็กบอบบางงัวเงียตื่นจากห้วงฝัน มือเรียวหยาบกร้านยกขึ้นเสยผมสีน้ำตาลอ่อนยับยุ่งให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะโผเผเดินไปเปิดประตูและขานรับ “ขาป้า...จะใช้อะไรอลิสเหรอคะ?”
ฉลวยเบ้ปากมองสภาพแสนโทรมของหลานสาวด้วยสายตาดูถูก ร่างเล็กบางผอมแห้ง เหมือนมีแต่กระดูกมากกว่ามีเนื้อมีหนัง
“สายโด่งป่านนี้ไม่คิดจะลุกมาทำอะไรให้ฉันกินหรือไงยะ!!?”
เสียงแหลมปรี๊ดเพราะกำลังหิวจัด กรรโชกข่ม
“ขอโทษค่ะ เดี๋ยวอลิสออกไปเตรียมไว้ให้”
หญิงสาวก้มหน้ารับคำสั่ง เธอปิดงับประตูพร้อมกับที่คนสั่งเดินสะบัดก้นไปอีกทาง...
ลมหายใจถูกพ่นออกมาแรงๆ มือเรียวผอมบางคว้าผ้าเช็ดตัวผืนเก่าพาดไว้บนบ่า แล้วจึงเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเล็กๆ ภายในห้องนอน
“คุณนายไปลากมาจากที่นอนอีกล่ะสิ” ติ๋มร้องทัก นางกำลังสาละวนกับงานในครัวอย่างขะมักเขม้น
อลิชายิ้มกร่อยๆ ส่งให้ เธอคว้าหม้อใบขนาดพอเหมาะมือจัดแจงตักข้าวสารใส่ลงไป ทำตามด้วยกระบวนวิธีปรุงอาหาร เพื่อทำอาหารมื้อเช้าให้คนบนตึกได้รับประทาน...
“คุณนายนี่ก็แปลกคน ติ๋มจะทำให้เอง...ก็ไม่ยอม ต้องไปลากหนูอลิสมาทำให้กิน...”
แววตาห่วงปนสมเพชทอดมองร่างเล็กบางของเจ้านายสาว สภาพกึ่งๆ คนรับใช้เหมือนตนเอง
อลิชาไม่ได้ตอบ เธอตั้งหม้อไว้บนเตาแก๊ส สาละวนง่วนกับภารกิจที่ต้องแข่งกับเวลา
เกือบยี่สิบนาที อาหารมื้อเช้าก็เสร็จเรียบร้อย หญิงสาวยกหม้อใบนั้นเดินไปบนตัวตึก เธอวางหม้อไว้ห้องอาหารของบ้าน ก่อนจะถอยกลับลงมาแบบคนรู้หน้าที่...
“ทำกับหลานเหมือนไม่ใช่คน...ใจดำฉิบหายคนบ้านนี้”
ติ๋มบ่นตามหลังอลิชาไป เมื่อคนบนตัวตึกกีดกันหญิงอาภัพผู้นี้...ทั้งที่หล่อนก็เป็นญาติคนหนึ่ง...
“คุณแม่ขา อลินขอสตางค์เพิ่มสักห้าพันได้มั้ยคะ ต้องทำรายงานส่งอาจารย์อะค่ะ”
ข้ออ้างอย่างดีสำหรับใช้ฉกเงินในกระเป๋าของมารดาคือใช้เรื่องการเรียนบังหน้า อลินดามักมีข้ออ้างแบบนี้บ่อยครั้ง และมันได้ผลเสมอ
“ใช้ให้มันประหยัดๆ หน่อยสิยัยหนู...เดือนนี้แกเอาเงินจากแม่ไปร่วมหมื่นแล้วนะ”
ฉลวยบ่นพึม แต่ก็ไม่วายควักธนบัตรจากกระเป๋าส่งให้บุตรสาว
“อะไรนะคุณ!” สมภพลดหนังสือพิมพ์ในมือลง เขาพับโยนไว้ข้างตัว ดวงตาคมดุกวาดมองทั้งศรีภรรยาและบุตรสาวเพียงคนเดียว
“จะโวยทำไมคะคุณพี่ ลูกขอไปใช้เรื่องเรียน ไม่ได้ขอไปเที่ยวเตร่เสียหน่อย” ฉลวยตอบสามีเสียงแข็ง
“แน่ใจเหรอว่าเรื่องเรียน หากขยันอย่างคุณว่า เกรดยัยอลินน่าจะดีกว่านี่สิ ไม่ใช่ร่อแร่ จนต้องลุ้น รอให้มหาลัย’ เขาเชิญออกแบบนี้ ผมว่า... ส่งยัยอลิสเรียนยังมีความหวังเสียมากกว่า” ประมุขของบ้านเอ่ยโยงถึงหลานสาวภรรยา เพราะหากเป็นอลิชา...ท่านคงไม่ปวดหัวแบบตอนนี้ เมื่อผลการเรียนของอลิชาไม่เคยทำให้ผิดหวัง ทั้งที่เวลาอ่านทบทวนแทบไม่มี ทำงานบ้านจนหัวหมุน
“คุณพ่อทำไมชอบเอาอลินไปเปรียบกับแม่นั่นจังคะ อลินรู้ แม่นั่นหัวดี เรียนเก่ง...” หญิงสาวเถียงหน้าแดงก่ำ บิดาชอบให้ท้ายเด็กก้นครัว ยกมาเปรียบเทียบกับตนเองเป็นประจำ
“พ่อไม่ได้ยกอลิสขึ้นมาเสมอลูกหรอกนะอลิน พ่อแค่ชี้ให้ลูกเห็น ในขณะที่ลูกใช้จ่ายฟุ่มเฟือย อลิสทำงานตัวเป็นเกลียว” ประมุขของบ้านพยายามอธิบาย
“แล้วไงคะ... ช่วยไม่ได้ แม่นั่นอยากไม่มีพ่อ ไม่มีแม่เองนี่คะ” สาวรุ่นไหวไหล่ เบ้ปากให้คู่อริตั้งแต่เยาว์วัย
“คิดในมุมกลับกัน หากอลิสมีพร้อม เราสิจะอาย”
ท่านถอนใจเฮือก บุตรสาวเป็นไม้แข็งยากที่จะดัด เพราะภรรยาคอยให้ท้ายจนเกือบจะเสียคน
“ทำไมต้องอายคะ...มันไม่มีวันนั้นหรอก” อลินดาย้อนเสียงแข็ง...อลิชาจะต้องถูกกด และมีชีวิตต่ำต้อยไปจนตาย
“พอๆ อย่าไปพูดถึงแม่อลิสให้เสียอารมณ์เลย...ทานเถอะค่ะ เดี๋ยวข้าวต้มเย็นหมด” ฉลวยโบกมือห้าม เธอดันชามข้าวต้มควันกรุ่นให้สามี พลางปรามด้วยสายตา
“คุณน่ะ ปรามๆ ลูกบ้าง ไม่ใช่ยุส่ง ให้ท้ายแบบนี้ มันจะเรียนไม่จบเอานา”
ชายสูงวัยถอนใจแรงๆ บุตรสาวไม่ได้ดั่งใจ สร้างความหนักใจให้ตลอด ผิดกับหลานสาวภรรยา ขานั้นไม่มีปากมีเสียง ก้มหน้าทำงานไม่มีปริปาก ทั้งที่หากจะเรียกร้อง อลิชาก็มีสิทธิ เพราะที่มีกินมีใช้ทุกวันนี้ก็เพราะเอาสมบัติเก่าเก็บของบิดามารดาอลิชามาขาย เป็นการยักย้ายถ่ายเท โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ ลำพังเงินเดือนข้าราชการซีต่ำๆ หรือจะพอเลี้ยงปากท้องคนทั้งครอบครัว เมื่อฉลวยและอลินดาจมไม่ลง ทำตัวฟุ้งเฟ้อเหมือนมีเงินถุง เงินถัง
“ผมไปทำงานล่ะ...คุณก็อย่าออกไปก่อหนี้อีกแล้วกัน” สมภพปรามภรรยา เขาดันตัวลุกขึ้นยืน คว้ากุญแจรถยนต์คันเก่าเดินออกไปนอกบ้าน เริ่มต้นวันทำงานด้วยอารมณ์ไม่คงที่ ปวดหัวกับปัญหาที่ภรรยาก่อ ปวดหัวกับพฤติกรรมของบุตรสาว แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้เหมือนเดิม
“ที่คุณพ่อพูดหมายถึงอะไรคะคุณแม่?” อลินดาหันมาถาม
“อย่าไปสนใจเลย พ่อแกก็บ่นตามประสาคนแก่นั่นแหละ” ฉลวยบอกปัด...เสก้มหน้าลงรับประทานอาหารต่อ...
“งั้นอลินไปมหาลัย’ นะคะ”
สาวสวยดันตัวลุกขึ้นยืน เดินฮัมเพลงไปตลอดทาง เมื่อมีสตางค์อัดแน่นเต็มกระเป๋า วันนี้คงไม่เสียเวลาไปกับเรื่องน่าเบื่อในคลาสเรียน ไปเดินเฉิดฉายที่ห้างสรรพสินค้า กับการหาอาหารอร่อยๆ กินแก้เซ็งดีกว่า
สำหรับอลินดาแล้ว...หล่อนไม่ห่วงเรื่องการเรียนเลย เพราะหากไม่ไหวจริงๆ มารดาก็คงไม่ว่า ครอบครัวเธอไม่ได้อดอยากปากแห้ง จนต้องไปนั่งหลังขดหลังแข็งเรียนหนังสือหนังหา
นั่นคือความคิดของอลินดา หล่อนไม่รู้ว่าเบื้องหลังหน้ากากคนร่ำรวย ครอบครัวฉัตรสุวรรณกำลังประสบภาวะสภาพคล่องเพียงใด เพราะหล่อนใช้อย่างเดียว ไม่เคยได้เป็นคนหา...
“อะไรอีกล่ะ!” ฉลวยฉวยโทรศัพท์ส่วนตัวขึ้นมาแนบหู พลางส่งเสียงแข็งๆ ตอบกลับไป เมื่อมีเสียงเรียกเข้าถี่ยิบ
“อย่ามาเสียงแข็งกับฉันนะแม่หลวย ถึงวันจ่ายดอกแล้ว ทำไมหล่อนยังเงียบยะ!” เสียงแหวดังสวนกลับมาทันควัน จากคนปลายสายที่ต่อสายมาหานาง...
ฉลวยตาเหลือก แบนโทรศัพท์ออกห่างจากใบหู บ่นพึมพำเบาๆ “อีคุณนายสายหยุดนี่เอง...ดันทะลึ่งรับไม่ดูเบอร์”
หลังปรับน้ำเสียงลง ฉลวยพูดเสียงหวานตอบกลับเจ้าหนี้ไป
“อุ้ยตาย...กำลังจะออกไปหาพอดีเลยค่ะ เพิ่งจะกินข้าวอิ่ม...ใจเย็นๆ ค่ะคุณนาย”
“ย่ะ... อย่าให้เกินเที่ยงแล้วกัน เดือนนี้ฉันไม่ผ่อนผันให้แล้วนะ หล่อนน่ะผิดนัดมาหลายงวดแล้ว”
บทที่เกี่ยวข้อง
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่1.ทาสในเรือนเบี้ย 2
สายหยุดกล่าวเสียงเย็น ฉากหน้าของหล่อนคือเศรษฐีใจบุญ ทำทานไม่เคยขาด แต่เบื้องหลังแล้ว สายหยุดทำธุรกิจบนหลังคน ปล่อยกู้ดอกแพงมหาโหด แต่ก็ยังมีคนหน้ามืดแวะเวียนไปมาหาสู่ไม่ขาดสาย รวมทั้งฉลวยด้วย“อีคุณนายหน้าเลือด ตามจิกยิกๆ เชียวมึง!” หลังกดวางสาย ฉลวยก่นด่าสายหยุดไม่หยุดปาก นางฉวยกระเป๋าสตางค์ล้วงธนบัตรออกมานับเงินมือเป็นระวิง “ขาดไปห้าพัน เอาไงดีล่ะ” เพิ่งควักกระเป๋าจ่ายให้อลินดาไป เงินที่ต้องจ่ายดอกสายหยุดจึงไม่พอ ฉลวยขมวดคิ้วจนหน้าย่น คิดหาทางเอาตัวรอด ไม่อย่างนั้นคงได้ขายขี้หน้าเพราะปากสายหยุด นางถนัดนักล่ะการประจานคน...ชื่อเสียงของครอบครัวนางคงได้ป่นปี้ครานี้ปฏิทินข้างผนังบ้าน วันที่ตรงกับวันเงินเดือนออกของอลิชาพอดี มุมปากสีซีดเหยียดยิ้ม คงต้อง ‘ขูด’ มาจากหลานสาวอีกครั้งนางลุกขึ้นยืน...เดินฉับๆ ไปด้านหลังบ้าน ห้องพักที่สร้างให้อลิชาพักอาศัย สถานที่ที่เธอจะได้สิ่งที่หวังก๊อกๆ นางบรรจงเคาะประตูไม้เนื้อแข็งแรงๆ“คะ ใครคะ?” เสียงหวานๆ ร้องถาม“ฉันเองยะ!” นางตอบพร้อมกับถอยหลังมายืนห่างประตูเล็กน้อย“คุณป้ามีอะไรใช้อลิสอีกเหรอคะ?” หญิงสาวรีบดันประตูเปิด เธออยู่ในสภาพพร้อมที่จะไปทำงา
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่2.นางบำเรอขัดดอก 1
บทที่2.นางบำเรอขัดดอก“อีตอนมาเอาเงินนี่... กราบฉันเสียเป็นร้อยๆ ครั้ง แต่เวลามาคืนนี่... ต้องให้จิกซ้ำถึงจะยอมโผล่หน้ามาให้เห็นนะยะ”ปลายเล็บเคลือบยาทาเล็บสีแดงสดกรีดไปตามธนบัตรใหม่เอี่ยม ปากสีแดงแจ๊ดพร่ำบ่นเสียงไม่ต่างอะไรกับแม่ค้าหาบเร่ เมื่อทั้งดังและแหลมปรี๊ด“เงินมันหายากนี่คุณนาย...ดอกก็แพงด้วย” หางเสียงแผ่วๆ ก่อนจะเสหลบตา เพราะสายตาคมดุตวัดมามองพอดี“ฉันบอกหล่อนแล้วนี่ยะ ก่อนที่หล่อนจะมาหยิบยืม ตอนนั้นทำไมไม่ท้วงล่ะ พอตอนจะคืนมาโวย”หญิงสาวผู้นั้นก้มหน้าลง เพราะขัดสนจึงต้องใช้บริการคุณนายสายหยุดหน้าเลือด ดอกเบี้ยแพงและโตไว้ยิ่งกว่าเมล็ดข้าวโพดโดนความร้อนเสียอีก“นั่นใครล่ะ อ๋อ! แม่ฉลวยเข้ามาเลย ฉันกำลังรออยู่”ฉลวยเดินหน้าม่อยเข้ามา นางทิ้งตัวลงนั่ง กระแทกลมหายใจแรงๆ ตอนที่ล้วงธนบัตรในกระเป๋าออกมาทั้งหมด“เหลือเท่าไหร่แล้วคะคุณนาย ฉันส่งมาหลายงวดแล้วนะเมื่อไหร่จะหมดสักที” ฉลวยบ่นอุบ หาเงินตัวเป็นเกลียวเพื่อจะมาใช้หนี้สายหยุด โดยไม่รู้ว่าจะหมดเมื่อไหร่สมุดเล่มโตถูกเปิดออกด้วยนิ้วป้อมๆ ปลายเล็บเคลือบสีสันฉูดฉาดไล่เลียงหารายชื่อ ก่อนจะยิ้มมุมปากหยันๆ “หล่อนต้องหาอีกนานเลยล่ะแม่ส
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่2.นางบำเรอขัดดอก 2
“หามาเถอะน่า...แล้วแม่จะอธิบายให้ฟัง...” ฉลวยบอกปัด เริ่มละอายใจเล็กน้อย“อลินอยากรู้ค่ะ” อลินดากังขา เธออยากรู้วัตถุประสงค์ของคนเป็นแม่ฉลวยมองสบนัยน์ตาบุตรสาว นางถอนใจเฮือก ก่อนจะเปิดปากเล่าความคิดในใจให้อลินดาฟังสาวรุ่นยิ้มกริ่ม “ได้ค่ะ อลินจะหาให้...ให้อลินช่วยนะคะแม่...” หล่อนออกตัว อยากช่วยมารดาจนเนื้อเต้น เมื่อได้กำจัดศัตรูทางอ้อม อยากเห็นวันที่อลิชาถูกย่ำยี...วันนั้นอลินดาคงมีความสุข เมื่อถีบส่งคนที่ตนเองเกลียดลงไปในขุมนรกหญิงสาวผู้นั้นเป็นหนามแหลมๆ ตำใจตนเองมาตั้งแต่เด็ก อะไรก็ตามที่อลิชาทำ คนรอบตัวมักจะชื่นชม และนำมาเปรียบเทียบกับตนเองบ่อยครั้ง ผลการเรียนของอลิชานำโด่ง จนไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนก็ไม่มีทางตามทัน ทั้งที่เจ้าหล่อนอัตคัดเหลือทน การเป็นอยู่อดๆ อยากๆ แต่มันสมองนั่นก้าวล้ำกว่าคนที่เพียบพร้อมอย่างเธอหลายขุมอะไรก็ตามที่ทำให้หนามตำใจของตนเองตกต่ำลงได้อลินดาไม่รอช้าที่จะทำ เธอไม่เคยคิดสักนิดว่าอลิชาเป็นพี่ น้อง...เธอเกลียดหญิงสาวผู้นั้น และพร้อมที่จะเหยียบซ้ำ หากอลิชาก้าวพลาด“อย่าให้คุณพ่อแกรู้เชียวนะอลิน...เพราะพ่อแก เขาไม่ชอบเรื่องพรรค์นี้”ฉลวยกำชับบุตรสาว“ค่ะ
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่3.ผู้หญิงไม่มีราคา 1
บทที่3.ผู้หญิงไม่มีราคา“โอยไม่เอาหรอก พันธะ ภาระผูกพันนี่น่าเบื่อตายห่า! ผมซื้อกินดีกว่าสบายใจด้วย”คำตอบที่แมทธิว ไบเลย์ใช้ตอบคนรอบตัว หนุ่มโสดที่ทั้งหล่อและรวย ใช้ชีวิตคุ้มค่าตามประสาลูกหลานคนมีเงิน ชายหนุ่มไม่เคยอายที่จะใช้บริการผู้หญิงหากิน แต่เขาก็ไม่ได้มั่วกินไม่เลือก ชายหนุ่มมีสถานที่ประจำ ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เดินเข้ามาหาเขา ไม่ใช่ผู้หญิงช้ำๆ ผู้ชายที่เพียบพร้อมแบบเขา หาผู้หญิงมานอนด้วยไม่ยาก เมื่อชายหนุ่มเข้าขั้นรูปหล่อพอฟัดพอเหวี่ยงกับดาราดังๆ หลายคน ณเดชที่ว่าหล่ออารมณ์ดี หากมายืนเทียบกับแมทธิวตอนนี้ สง่าราศีของชายหนุ่มอาจนำโด่ง...ผู้หญิงเป็นร้อยพร้อมที่จะเดินขึ้นเตียงกับแมทธิวฟรีๆ แต่...ชายหนุ่มไม่นิยม เขาตัดความรำคาญโดยการไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงรอบตัว เขาจ่ายเงินเพื่อความสบายใจ...ง่ายกว่ามาปวดหัวกับเรื่องหยุมหยิม...ในวันที่น่าเบื่อวันหนึ่ง...แมทธิวนั่งจมกับกองขวดเหล้า เขาดื่มเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดในใจ...ใช่...เพราะอดีตในเยาว์วัย ชายหนุ่มจึงแอนตี้ผู้หญิง...แมทธิวโตมากับความรักของบิดา...ส่วนมารดาของเขานั้น หล่อนทิ้งแมทธิวกับคุณแอนเดอสันไปตั้งแต่ชายหนุ่มจำความได้ กนกรดาหอบผ
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่3.ผู้หญิงไม่มีราคา 2
ฉลวยเอ่ยแบบคนเห็นแก่ตัว ข้าวแดงแกงร้อนที่รินรดหัว ถึงจะสำคัญ แต่หล่อนก็ไม่มีสิทธิทำตามอำเภอใจเช่นนี้“คุกนะแม่...หากอีนี่มันโวยขึ้นมา”อลินดายังพยายามท้วง...ถึงอยากให้อลิชาตกต่ำ แต่ความกลัวมีมากกว่า“มันจะกล้าโวยเหรอลูก...มันน่าจะอายมากกว่า”ผู้หญิงที่ถูกย่ำยีโดยผู้ชายที่ตนเองไม่รู้จักแม้แต่ชื่อแซ่ สิ่งแรกหล่อนน่าจะอับอาย และอลิชาหน้าบาง หล่อนไม่น่าจะโวยวาย“เอาไงก็เอา...มาถึงขึ้นนี้แล้ว...เราคงถอยไม่ได้แล้วล่ะแม่”สาวรุ่นสูดลมหายใจลึกๆ วางแผนมาอย่างดิบดี และแผนการนี้ดำเนินมาเกินครึ่ง...หากถอยคงไม่ทัน“ใช่...เพราะหากเปลี่ยนใจตอนนี้ แม่นี่แหละที่จะตาย...ไม่ใช่แกหรืออีอลิสหรอก... อีคุณนายนั่น ถลกหนังหัวแม่แน่”สายหยุดคงไม่ปล่อยเธอแน่ ไหนจะหนี้ที่พอกพูนเหมือนดินพอกหางหมู...ที่แน่ๆ หากงานวันนี้จบลง เธอปลดหนี้ได้ แถมมีเงินติดกระเป๋ากลับบ้านด้วยอลินดาตัดใจเปลี่ยนเสื้อผ้าเก่าๆ ปอนๆ ของอลิชาออก เธอแต่งตัวให้อลิชาใหม่ ด้วยเสื้อผ้าเก่าๆ ของตนเองหญิงสาวโชคร้ายนอนหลับไม่รู้เรื่อง ผิวหน้าของอลิชาเริ่มเปลี่ยนสี มีเม็ดเหงื่อไหลซึมออกมา และผิวแก้มมีริ้วแดงๆ เพราะความคุคลั่งภายในร่างกาย“เร็วๆ เถอะแ
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่3.ผู้หญิงไม่มีราคา 3
อลิชาปรือตาขึ้นมอง สายตาของเธอมองเห็นทุกอย่างรอบตัวไม่ชัดเท่าไหร่...เนื้อตัวคันยุบยับ เหมือนมีแมลงตัวเล็กๆ มาชอนไช เธอพยายามเกา พยายามช่วยเหลือตัวเอง แบบคนที่มีสติไม่เต็มร้อย ผ้าเนื้อหนาบนร่างกายเสียดสีกับผิวเนื้อทำให้ผิวของเธอแสบทรมาน หญิงสาวดึงทึ้งอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออกไปจากร่างกายอ่อนบาง พร้อมกับประตูที่เปิดอ้าขึ้น...อลินดาเหลียวมองผู้ชายหนุ่มฉกรรจ์ที่เดินผ่านตนเองกับมาดาไป แพขนตากะพริบถี่ๆ เขาผู้นั้นหล่อวายร้าย ลุคเถื่อนๆ มองแค่แผ่นหลัง ยังเสียววาบไปถึงท้องน้อย...ไหล่กว้างทรงพลัง เรียวขาบึกบึนกำยำ ผู้ชายแบบนี้ถ้าได้นอนใต้ร่าง เธอคงได้ครางเสียงแหบทั้งคืน พลังเพศผู้ของเขาแผ่ซ่านมายังเธอ แม้จะอยู่ห่างไกลยังสัมผัสถึงได้ หญิงสาวแลบลิ้นเลียริมฝีปาก...กัดริมฝีปากร่างเพื่อกลั้นความกระหาย...เพี้ยะ!ฝ่ามือผอมบางของมารดาฟาดโผว๊ะมาที่ท้องแขนตนเอง อลินดาสะดุ้ง!“คุณแม่อะ ตีอลินทำไมคะ?” หญิงสาวโวยเสียงอ่อย ไม่วายชำเลืองมองแมทธิวที่เดินหายลับมุมตึกไป“ดูทำเข้า มองผู้ชายเหมือนอยากจะขย้ำ ทำตัวดีๆ หน่อยแม่ไม่อยากให้ใครว่าตามหลัง”ฉลวยเหลือบเห็นปฏิกิริยาของบุตรสาวเข้าพอดี เธอจึงอดไม่ได้ที่จะตำหนิ อล
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่3.ผู้หญิงไม่มีราคา 4
จูบ!! เธอกำลังถูกจูบจากผู้ชายแปลกหน้า เป็นความฝันแน่ๆ อลิชาคิดในใจแบบนั้น ความฝันวาบหวิวที่สุดในรอบ10ปี นับตั้งแต่แตกเนื้อสาวแมทธิวครางงึมงำ จุมพิตแผ่วๆ แต่กลับซ่านทรวง รสหวานซ่านที่แผ่เต็มอุ้งปากเหมือนกำลังได้ดื่มหยดน้ำค้างแรกเช้า ชายหนุ่มบดริมฝีปากแรงขึ้นอีกนิด แทรกปลายลิ้นตวัดเร้าโรมเรียวลิ้นเล็กๆ ที่ถอยหนี เป็นเกมสนุกในอุ้งปากที่น่าสุนทรีเสียจนแมทธิวใช้เวลานานกว่าทุกครั้ง มือแข็งแรงเคลื่อนที่ลงไปลูบไล้ผิวกายเนียนละเอียด เขาเกลี่ยปลายนิ้วไปตามส่วนคอดเว้าของโค้งสะโพก ก่อนจะวกกลับมาด้านหน้า เพื่อค้นหาเป้าหมายที่น่าสนใจ เรียวขาเพรียวถูกดันให้แยกออกจากกันด้วยความชำนาญ ขาแข็งแรงสอดกั้นไว้ ครั้นเมื่ออลิชาบีบเรียวขาชิดกันเธอจึงทำไม่ได้ ปลายนิ้วร้อนผ่าว กรีดตามรอยแยกปริ่มน้ำ หญิงสาวใต้ร่างสะดุ้งเยือก ร่างกายเกร็งแข็งขึ้นมาแบบฉับพลัน เพียงแค่ของสงวนกลางร่างกายถูกแตะต้อง“ยะ อย่า...อย่าทำแบบนั้นกับอลิสเลยค่ะ” เสียงหวานปนหอบกระซิบวอนขอ“อลิส เธอชื่ออลิสอย่างนั้นเหรอ?” ชายหนุ่มถามกลับเสียงปร่า เขาดันตัวชะโงกอยู่เหนือร่างกายอวบอัด“ค่ะ...ปล่อยอลิสไปนะคะ” อลิชาพยายามร้องขอครั้งสุดท้าย สำนึกดีชั
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่4.กาลเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง 1
บทที่4.กาลเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเองอลิชาตื่นตามเวลา เธอปรือเปลือกตาขึ้นมอง สิ่งที่สายตาจับภาพได้... เป็นภาพที่ไม่คุ้นชิน เพดานห้องเธอเป็นไม้อัดเก่าๆ ผุๆ แต่ที่เห็นนี่ คือโคมไฟห้อยระย้า แสงสะท้อนของมันสวยเหมือนเกล็ดเพชรยามล้อเล่นกับแสงไฟ...หญิงสาวผวา!! แล้วเธอก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติอีกครั้ง... ข้างกายของเธอมีผู้ชายรูปร่างกำยำนอนแนบชิด เท่าที่สำรวจคร่าวๆ เขา ‘เปลือย’ เมื่อชายผ้าที่พาดไว้หมิ่นๆ ช่วงเอว มันปิดไม่มิด แก้มก้นผู้ชายที่ชาตินี้อลิชาคงไม่มีวันได้เห็น เมื่อเธอตั้งใจจะอยู่คนเดียว ไม่อยากสร้างภาระให้กับใคร หญิงสาวยกมือขยี้ดวงตาแรงๆ ก่อนจะสูดปากคราง เมื่อร่างกายประท้วงการออกแรง เนื้อตัวของเธอร้าวระบม เหมือนทำงานหนักมาทั้งวัน เธอแน่ใจว่าตนเองหลับสนิท หลังดื่มนมอุ่นๆ ที่ฉลวยยกมาให้หน้าห้อง...เอะ!หญิงสาวรวบผ้าห่มแนบลำตัวมากขึ้น ใบหน้าซีดเผือดเมื่อพอจะเดาเหตุการณ์ออกอลิชาไม่กล้าแม้แต่จะก้มมองตัวเอง ร่างกายเธอร้าวระบม แถมว่างเปล่า เหมือนกับว่าใต้ผ้าห่มนี่ เธอไม่ได้สวมอะไรเลยน้ำตาหยดเล็กๆ ไหลพรู มันเจ็บแปลบเหมือนจะขาดใจ เมื่อคนที่ไว้ใจ หักหลัง ทำลายเธอจนยับเยิน...รอยยิ้มหยันๆ แต้
บทล่าสุด
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่15.อยากเป็นอะไรล่ะ เมีย หรือ นางบำเรอ? 5
อลิชาแอบอมยิ้ม เธอแสร้งหลับนิ่งไม่ไหวติง“นอนก็นอนวะ!” เสียงพึมพำดังเบาๆ ร่างใหญ่หนา เอนตัวลงนอน ไม่วายรั้งเธอเขาไปสวมกอดไว้หลวมๆ“เธอมันยัยแม่มดชัดๆ” เสียงบ่นงึมงำ แล้วก็ค่อยๆ เงียบลงหญิงสาวระบายลมหายใจแผ่วๆ รอจนแน่ใจว่าแมทธิวหลับสนิท นอนฟังเสียงลมหายใจของเขา จนเป็นจังหวะสม่ำเสมอ จึงค่อยๆ ดึงมือที่พาดผ่านช่วงเอวออก กระถดตัวลงจากเตียงนอนช้าๆ รีบไปควานหาเสื้อผ้ามาสวมบนร่างกาย เธอทนนอนทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่าไม่ไหวจริงๆ แม่ลูกหนึ่งเดินกลับมาอีกครั้ง หลังใส่ชุดนอนชุดใหม่บนร่างกายเรียบร้อย เธอเอนตัวลงนอนอีกฝั่ง รั้งบุตรชายมากอดไว้แนบอก เพื่อใช้เขาเป็นหลักประกัน แมทธิวจะได้ไม่ถือโอกาสลวนลามตอนเธอหลับ จนเผลอหลับไปในเวลาต่อมา...เสียงนกร้องจุ๊บจิ๊บอยู่ที่หน้าต่างหัวเตียง...อลิชาหยีตา แสงแดดส่องต้องใบหน้า เธอตื่นสายโด่งเป็นครั้งแรก...ร่างบางทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง รีบมองหาบุตรชาย แต่บนเตียงว่างเปล่า ไร้บุตรชายที่เป็นยอดดวงใจ“ฮาร์ทๆ ฮาร์ทอยู่ไหนลูก?”เธอป้องปากร้องเรียกหา...ก
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่15.อยากเป็นอะไรล่ะ เมีย หรือ นางบำเรอ? 4
แมทธิวกลั้นความต้องการอันมากล้นของตนเองไว้ในอก เขาแช่ตัวนิ่งๆ ขยับร่างกายทีละน้อยๆ ทั้งๆ ที่อยากถาโถมเข้าใส่แบบสุดแรงเกิดอลิชาสูดลมหายใจลึกๆ เธอผ่อนคลายความตึงเครียด พยายามไม่ใส่ใจสิ่งแปลกปลอมที่คืบคลานเข้ามาในร่างกาย เปลือกตาพลิ้มหลับลง กัดริมฝีปากล่างกลั้นเสียงสะอื้น ปล่อยใจไปกับกระแสธารที่เชี่ยวกราก ไม่พยายามฝืน เพราะนั่นจะทำให้เธอเจ็บมากกว่าเดิมริมฝีปากหนาอ้าครอบเม็ดทับทิมสีระเรื่อ เขาดูดดื่มทรวงงามแรงๆ จนหญิงสาวครางลั่น กลไกธรรมชาติปรับตัวแบบอัตโนมัติ น้ำหวานฉ่ำเยิ้มถูกกลั่นออกมาจากซอกลึกลับ หล่อชโลมแก่นกายขึงขังจนชุ่มโชก แมทธิวทดลองเคลื่อนกายช้าๆ ความคับแน่นไม่ใช่อุปสรรคอีกต่อไป เมื่อส่วนนั้นชุ่มโชกไปด้วยละอองปรารถนาชายหนุ่มเริ่มโถมเข้าใส่ มือแข็งแรงรั้งเอวคอดกิ่ว กระแทกอัดกับตัวตนแรงๆพรึ่บ! พรึ่บ!เสียงผิวกายเปียกเหงื่อกระแทกใส่กันดังก้องห้องนอนกว้าง เสียงครางคร่ำแผ่วพร่า ที่ระดับความดังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แมทธิวสูดปาก ครางเสียงแหบห้าว เขาเร่งความเร็วมากขึ้น พอๆ กับเพิ่มแรงโยกจนเรือนกายอวบอิ่มกระเพื่อมไหวทั้งลำตัว ชายหนุ่มโ
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่15.อยากเป็นอะไรล่ะ เมีย หรือ นางบำเรอ? 3
โหนกแก้มแดงก่ำ ดวงตาฉ่ำเยิ้ม ยืนยังยืนไม่อยู่ แต่ก็ยังมีแรงบีบบังคับเธอจนได้“อลิสไม่เลือก...ขออยู่ห่างๆ คุณสะดวกใจกว่า”หญิงสาวเชิดหน้าตอบ“เสียใจอลิชา...เธอเลือกไม่ได้ ไม่ว่าจะเมีย หรือนางบำเรอ หน้าที่ของเธอ คือการนอนกับผม!”ชายหนุ่มตะคอกกลับ เขาเดินเอียงไปเอียงมา ก่อนจะกระโจนเข้าใส่หญิงสาว จนล้มกลิ้งไปด้วยกันทั้งคู่ บนที่นอนหนาและกระเพื่อมเหมือนระลอกคลื่น“อืม...” เสียงทุ้มต่ำครางในลำคอ ปลายจมูกซุกอยู่ตรงแอ่งชีพจร กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ระเหยออกมาจากผิวกายนวลเนียน ทำให้แมทธิว หมดความยับยั้งชั่งใจปลายลิ้นสากและร้อน แลบออกมาเลาะเล็มผิวเนื้อชื้นเหงื่อ เขาตวัดปลายลิ้นเบาๆ จนคนใต้ร่างสะดุ้ง! มือของเธอพยายามดันลำตัวหนาหนักที่มีแต่กลิ่นแอลกอฮออล์ออกไปให้พ้น แต่แมทธิวเกร็งตัวไว้ เขาจูบดะไปทั่ว เร่งปลุกกระแสความกระสัน ก่อนที่ตนเองจะหมดแรงความเสียวซ่านก่อตัวทีละน้อย เป็นเหมือนคลื่นลมเบาๆ ที่พัดเข้าหาฝั่ง ก่อนจะทวีอานุภาพความแรงขึ้น จนแม้แต่หาดทรายเรียบกริบ ยังแทบจะล่มสลาย
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่15.อยากเป็นอะไรล่ะ เมีย หรือ นางบำเรอ? 2
พอเอาเข้าจริงๆ อุตส่าห์ยกเลิกการประชุม ยกเลิกนัดกับลูกค้า ยกเลิกนัดกับสาวโสภาที่กำลังคั่ว! แมทธิวกลับไม่กล้ากลับไปที่คฤหาสน์ไบเล่ย์ เขาหาข้ออ้างให้ตัวเองไม่ได้ และกลัวว่าอลิชาจะวางตัวไม่ถูกชายหนุ่มมาหมกตัวอยู่ที่ผับชั้นสูงแห่งหนึ่ง เขาดื่มบรั่นดีย้อมใจ เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่กล้า...สามชั่วโมงที่ทนกระวนกระวาย จนแอลกอฮอลล์ เข้าไปแทนที่เลือดเกือบทุกพื้นที่ มันคงเต็มที่จนความกลัวหายไปจนหมด“เช็กบิลด้วยไอ้น้อง!” เสียงอ้อแอ้ร้องสั่งบริกรที่เดินผ่านไปมา บัตรเครดิตสีดำถูกยื่นส่งให้ ก่อนจะกระดกบรั่นดีแก้วสุดท้าย สาดหายไปในลำคอ ชายหนุ่มเดินโงนเงน คลำทางไปจนถึงรถยนต์คันหรู พาหนะยี่ห้อหรู และมีได้เฉพาะคนกระเป๋าหนักเท่านั้นชายหนุ่มถอยรถยนต์ ขับเคลื่อนออกจากที่ ด้วยสติที่ไม่เต็มร้อย ความมึนเมาทำให้เกิดอุบัติเหตุเล็กๆ ชายหนุ่มเสยกระจังหน้ากับเสาไฟฟ้าข้างทาง แต่ก็ยังพาพาหนะสุดหรู กลับมาถึงคฤหาสน์หลังงาม โดยที่คนขับไม่ถูกรถบรรทุกเสยเอาไปกินเสียก่อนแต่...กระถางต้นไม้ราคาแพง ที่ตั้งอยู่ตามสองข้างทางถูกเสยเรียบ...คนงานส่ายศีรษะ
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่15.อยากเป็นอะไรล่ะ เมีย หรือ นางบำเรอ? 1
บทที่15.อยากเป็นอะไรล่ะ เมีย หรือ นางบำเรอ?ในขณะที่อลิชากำลังปรับตัวเข้ากับที่อยู่ใหม่ เจ้าของบ้านหลังมหึมากลับกำลังคร่ำเคร่งกับงานมากมายที่กองท่วมหัว เขาหงุดหงิดเป็นครั้งแรก! นับตั้งแต่เข้ามารับหน้าที่แทนบิดา ชายหนุ่มเริ่มเบื่อที่งานมีมากมายก่ายกองจนทำแทบไม่ทัน แฟ้มเอกสารกองจนเกือบล้นโต๊ะ เอกสารด่วนที่เมื่อก่อนแมทธิวชอบตรวจทาน เวลานี้ชายหนุ่มนึกอยากจะโยนงานเหล่านี้ ให้คนอื่นๆ ที่มีหน้าที่รับผิดชอบเองบ้าง เขาอยากมีเวลาส่วนตัวกับใครบางคน“อันนี้ผมต้องดูด้วยเหรอ? หัวหน้าแผนกนั้นไม่มีหรือไง?”เสียงเข้มๆ ตวาดลั่น แฟ้มงานสีดำหนาเตอะถูกเหวี่ยงจนกระเด็น ตามด้วยแฟ้มงานอีกหลายแฟ้มที่ CEO หนุ่มโยนตามมาติดๆ“เออ...” สุเมธการ์ดหนุ่มกึ่งเลขานุการ ทำหน้าพิกล...เขามองเจ้านายหนุ่ม สลับกับแฟ้มเอกสารในมือ...ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะโครงการเล็ก หรือใหญ่ แมทธิวขอมีเอี่ยวด้วยตลอด เขาอยากเห็นความคืบหน้า แต่เวลานี้เจ้านายกลับรำคาญ“ต่อไปนี้ อะไรที่ไม่สำคัญ ให้เขาตัดสินใจกัน
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่14.ตกบันได เสร็จโจร!! 3
อลิชาไม่ได้ตอบในทันใด เธอเดินไปหย่อนบุตรชายไว้กลางเตียงนอน รณฤทธิ์ผวาเข้าหาตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ขนนุ่มฟู เขาหมดความสนใจมารดา เมื่อมีของเล่นถูกใจ“เรื่องมันยาวค่ะป้า ว่าแต่ป้าไม่ได้อยู่บ้านฉัตรสุวรรณแล้วเหรอคะ?”หญิงสาวจูงมืออดีตคนในบ้านฉัตรสุวรรณ เดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟาปลายเตียง“ออกนานแล้วล่ะค่ะ...อีคุณนายมันไม่ยอมจ่ายค่าแรง...ค้างหลายเดือนจนทนไม่ไหว! ติ๋มต้องกินต้องใช้น่ะค่ะ เลยกระเสือกกระสนมาหางานทำ ได้มาทำงานที่นี่ก็เหมือนอยู่บนสวรรค์ คุณแมทเธอไม่จุกจิก...ทำงานตามหน้าที่ รับเงินเดือนเต็มร้อย...”“ลุงสบายดีมั้ยคะ?” อลิชาเลี่ยงที่จะถามถึงสมาชิกในบ้านฉัตรสุวรรณคนอื่น เมื่อความเจ็บปวดยังไม่จางหายไป“คุณภพเธอก็อยู่ตามอัตภาพ เธอไม่รู้หรอกว่าเมียกับลูก ทำระยำตำบอนยังไงบ้าง...พูดแล้วยังแค้นไม่หาย...ติ๋ม ลาออกมานี่ เงินซักแดงยังไม่ได้เลยค่ะ”อลิชานิ่วหน้า...ฐานะของฉลวยไม่ได้อัตคัดถึงขนาดเงินขาดมือ จนต้องค้างค่าแรงลูกจ้าง...เกิดอะไรกับสภาพคล่องทางการเงินของคนบ้านนั้น“เกิดอะไรขึ้นคะ?”
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่14.ตกบันได เสร็จโจร!! 2
ไทธัชแอบอมยิ้ม ไอ้ที่แมทธิวยอมง่ายๆ เพราะกลัวเสียชื่อนั่นเอง เสือผู้หญิงนอนเป็นหุ่นปูนปั้น จับพลิกซ้ายพลิกขวายังไม่รู้สึก กับผู้หญิงที่อวบอัดไปทั้งตัว เขาทำได้แค่...นอนมอง...ใครรู้เขา ชื่อเสียงคงป่นปี้ แต่อะไรก็ตามที่ทำให้แมทธิวสมยอม ไทธัชภาวนา... พระเจ้าคงไม่ใจร้ายเกินไป เพราะอลิชาทนทุกข์มานาน ผู้หญิงน่าสงสารคนนั้น ควรมีความสุขสักที ในเมื่อแมทธิวเป็นคนป้ายรอยราคีไว้บนร่างกายอลิชา เขาควรต้องรับผิดชอบผลพวงในเหตุการณ์ครั้งนั้น รณฤทธิ์จะได้มีพร้อมทั้งพ่อและแม่“แต่...”“เอาไงก็ว่ามาเลยไอ้ไท อย่ามาโยก?”แมทธิวหันไปหาเพื่อนหนุ่มไม่ได้สนใจผู้หญิงข้างตัว เสียงพึมพำไม่ได้ทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไป แมทธิวอยากรู้เหมือนกัน ไอ้ตัวเจ้าแผนการ มันจะทำยังไงต่อ...“ไม่อะไรหรอกไอ้คุณเพื่อน...แค่ขอให้คุณรับผิดชอบสิ่งที่ทำ...ตามประสาลูกผู้ชาย ผมเชื่อว่าคุณไม่ใช่คนใจร้ายนะแมท ผู้ชายทั้งแท่ง กล้าทำก็ต้องกล้ารับ... ยังไงละก็เมตตาอลิสด้วยล่ะ...อย่าใจร้ายนักเลยว่ะ”มองตากันตามประสาผู้ชาย แมทธิวไม่ได้เป็นคนโหดร้าย เพียงแ
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่14.ตกบันได เสร็จโจร!! 1
บทที่14.ตกบันได เสร็จโจร!!แมทธิวสะดุ้งตื่นขึ้นมาเกือบเที่ยง ชายหนุ่มเหลียวมองด้านข้าง ที่ตรงนั้นมีใครบางคนนอนหลับสนิทอยู่ ใบหน้าหล่อนจมหายลงไปในหมอนนุ่มเกือบครึ่ง แต่โครงหน้านั้น ทำยังไงก็ไม่มีวันลืม มุมปากสีเข้มมีรอยยิ้ม เขาลดสายตาลงต่ำมองสำรวจตัวเอง ก่อนจะกระตุกยิ้ม!!ด้านบนของลำตัวของเขาไร้อาภรณ์ติดกาย โชคดีอยู่หน่อย ต่ำกว่าสะดือยังมีบ็อกเซอร์ลายสก็อตติดสะโพกอยู่ชายหนุ่มวาดปลายเท้า ก้าวลงจากเตียงนอนหนา เขากึ่งเดิน กึ่งย่อง ตรงไปยังประตูหน้าห้อง ลองขยับลูกบิดประตูดูล็อก!แมทธิวถอยหลังกลับมานอนเหยียดยาวที่เดิม เขาพลิ้มเปลือกตาหลุบลง พร้อมกับประตูที่ถูกล็อก ถูกดันให้เปิดออกพอดี...“ว้าย! อะไรกันนี่ คุณไทคะ มาดูอะไรนี่เร็ว!”เสียงน้ำอิงร้องตะโกนลั่น!! หล่อนส่งเสียงวี๊ดว้ายเรียกหาสามี ชายหนุ่มปรือตามอง เขารีบตวัดอลิชาเข้ามาอยู่ในวงแขน ซุกใบหน้าแนบทรวงอกอิ่ม พร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ เมื่อเสียงฝีเท้าวิ่งกรูตรงมาทางทิศนี้“อะไร! เกิดอะไ
หนี้เสน่หานางบำเรอที่รัก บทที่13.หนี้เสน่หา 4
ฉลวยแก้ตัวแบบขอไปที หล่อนเองก็จนปัญญา ไม่รู้จะบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากใครอื่นอีก เมื่อแต่ละคนที่ยืมมา นางก็ยังไม่เคยได้ชดใช้คืน ยืมมาโป๊ะดอกสายหยุดที่ไม่มีทีท่าจะลดลงเลย“เห็นจะไม่ได้ ยิ่งนานก็ยิ่งเป็นดินพอกหางหมู วันนี้ถ้าได้ไม่ครบ... แม่หลวยจะมาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะ” สายหยุดกล่าวเสียงกร้าว ดวงตายาวรีตวัดผ่านหน้าฉลวยไป จนเจ้าหล่อนสะดุ้ง!“ฉันวิ่งหาจนทั่ว ได้มาเท่านี้แหละ...เห็นใจฉันเถอะคุณนาย”ฉลวยคอตก แววตาอำมหิตนั่น ไม่ใช่สิ่งลวงตา สายหยุดเหี้ยมโหดจนลูกหนี้ขยาด นางพูดจริง ทำจริง...“ฉันเห็นใจแม่หลวยไง...แต่ว่า...มันก็ต้องเป็นไปตามสัญญาที่ตกลงกันไว้ แม่หลวยรับปากฉันแล้วทำไม่ได้อย่างที่พูด ฉันก็ต้องทำตามวิธีของฉัน”เจ้าหนี้ใจโหดกล่าวเสียงนิ่มๆ แต่ความหมายนั้น โหดเหี้ยมเกินพรรณนา“ฉันไม่มีอะไรให้คุณนายหรอก ที่เห็นนี่ก็ของปลอมทั้งนั้น”สร้อย แหวนที่สวมติดร่างกาย ไม่มีสักชิ้นที่เป็นของจริง เธอซื้อหามาเพื่อหน้าตาตนเอง จะให้คนนอกรู้ไม่ได้ว่าภายในกลวงโบ๋!“ฉันดูออกจ้ะ... ฉันไม่
