ตอน 4

       สามวันต่อมาหลังจากขนของใช้จำเป็นต่าง ๆ เต็มเกวียนและรถม้าแล้ว  หนิงซวนหยวนก็พาครอบครัวที่เหลืออยู่เดินทางไปที่ชายแดนตะวันออก  เขาให้พ่อบ้านช่วยดูแลจวนเอาไว้ให้เผื่อวันใดวันหนึ่งหลานชายของเขาอยากกลับไปเยี่ยมหลุมฝังศพพ่อแม่ของพวกเขาในอนาคต

       ขบวนของหนิงซวนหยวนมีเกวียนสี่เล่มพร้อมรถม้าอีกสองคัน  เขายังจ้างผู้คุ้มกันไปส่งยังเมืองชายแดนตะวันออกด้วยกลัวว่าจะมีคนมาปล้นทรัพย์สินของเขาระหว่างทางอีก  เรื่องนี้ฮ่องเต้ที่ทำให้ครอบครัวหนิงต้องล่มสลายไปยังส่งองครักษ์เงาติดตามช่วยเหลือพวกเขาและดูความเป็นอยู่ของพวกเขาที่เมืองชายแดนก่อนจะกลับมารายงานให้ฝ่าบาททราบ  อย่างไรเขาก็เป็นคนทำเรื่องนี้ขึ้นมา  เขาจึงไม่สามารถนิ่งนอนใจได้

       การเดินทางไกลครั้งนี้หนิงเจิ้งไม่งอแงเลยแม้แต่น้อย  ทำให้หนิงซวนหยวนกับภรรยาเบาใจไปไม่น้อย  ส่วนหนิงจิ้งเองก็เงียบขรึมลงไปมากตั้งแต่เกิดเรื่อง  เขารู้ดีว่าหนิงจิ้งยังคงมีความคิดแค้นพวกโจรอยู่จึงไม่อยากว่าอันใดหลานชายนัก  สาเหตุที่เขาพาทุกคนย้ายไปยังชายแดนเป็นเพราะเบื่อหน่ายการแข่งขันกันในราชสำนัก  ตอนนี้ลูก ๆ เขาก็ไม่เหลือแล้ว เขาจึงอยากให้หลาน ๆ อยู่อย่างสงบสุขในบั้นปลายชีวิตของเขาเขาจึงเลือกทำเช่นนี้  ซึ่งภรรยาของเขาก็เห็นด้วย  นางไม่อยากอยู่ในจวนที่ลูก ๆ ตายไปต่อหน้าของนางอีก  นางอยากลืมความเจ็บปวดที่สูญเสียลูก ๆ ไปในวันนั้นจึงอยากเปลี่ยนสถานที่อยู่แห่งใหม่แต่แรก  เมื่อสามีมาชวนย้ายนางจึงตกลงในทันที

       หนิงซวนหยวนเองที่ผมขาวภายในวันเดียวก็ได้แต่ชื่นชมภรรยาของเขาที่คอยอยู่เคียงข้างเขามาตลอด  นางไม่เคยทำสิ่งใดให้เขาผิดหวังเลยแม้แต่น้อย  หนิงซวนหยวนคิดที่จะสอนให้หลาน ๆ เป็นคนไม่ทะเยอทะยานเหมือนลูก ๆ เขาอีก  อย่างไรตอนนี้พวกเขาก็อยู่ห่างจากอำนาจของราชสำนักมากแล้ว  และตอนนี้สมบัติต่าง ๆ ที่ถูกปล้นไปก็ได้กลับมาจากการที่ฮ่องเต้ส่งคนออกตามหา  ยกเว้นแบบแปลนที่หาไม่เจออย่างเดียวเท่านั้น  ซึ่งหนิงซวนหยวนที่อยู่ในราชสำนักมานานมีหรือจะไม่ทราบว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่  เพียงแต่เขาไม่อยากทำให้เรื่องราวยุ่่งยากมากกว่านี้ในเมื่อเขายังมีทายาทอีกสองคน  เขาจึงตัดสินใจลาออกจากราชการเสีย

       หนิงจิ้งเป็นคนเดียวที่ชอบงานประดิษฐ์เหมือนพ่อของเขา  เขายังจดจำได้ว่าเคยสร้างสิ่งใดบ้างกับพ่อของเขาเมื่อตอนห้าขวบ  เขายังนำหนังสือของบรรพบุรุษที่พ่อของเขามีอยู่มาด้วยไม่น้อย  ของพวกนี้จะเป็นประโยชน์กับเขาในอนาคตเมื่อเขาไปแก้แค้นคนของฮ่องเต้ที่ฆ่าพ่อแม่ของเขา

       หนิงเจิ้งที่ยังเด็กอยู่ไม่รู้ว่าความตายคืออะไร  แต่ท่านปู่ท่านย่าก็ให้ความรักเขาไม่น้อยเหมือนพ่อกับแม่เขาจึงไม่ได้คิดมากอันใด  อีกอย่างเขายังมีพี่ชายจิ้งอยู่ด้วยอีกคนหนึ่ง แค่นี้เขาก็สบายใจแล้ว  หากจู่ ๆ ต้องให้เขาแยกจากทุกคนเขาคงร้องไห้งอแงไปนานแล้ว

       การเดินทางไกลครั้งนี้ขบวนของหนิงซวนหยวนไม่ได้เร่งร้อนอันใด  เขาขอให้คนคุ้มกันเดินทางอย่างปลอดภัยก็เพียงพอแล้ว  ค่ำที่ไหนพวกเขาก็หาที่นอนที่นั่นอย่างไม่คิดมาก  เด็ก ๆ ยังได้สนุกกับการล่าสัตว์ของผู้คุ้มกันอีกด้วย  พวกเขาอยากเรียนวรยุทธแต่จนใจที่ครอบครัวพวกเขาเป็นนักประดิษฐ์กันเสียหมด  ตำราเรื่องวรยุทธอันใดก็ไม่เคยมีในจวนตระกูลหนิงมาก่อน  ผู้คุ้มกันเห็นว่าเด็ก ๆ สนใจเรื่องนี้จึงขออนุญาตหนิงซวนหยวนสอนพวกเขาสักท่าสองท่าเพื่อป้องกันตัวในระหว่างทาง

       หนิงซวนหยวนเห็นว่าหลาน ๆ มีความสุขเขาจึงอนุญาตให้สอนได้ตามสบาย  แถมยังจะจ่ายค่าเรียนให้ผู้สอนหลาน ๆ เขาอีกด้วยเป็นการตอบแทน  ด้วยนิสัยของหนิงซวนหยวนที่ไม่ชอบติดค้างผู้คน เขาจึงขอใช้เงินทองเป็นการทดแทน

       ส่วนภรรยาของเขาเองก็เห็นด้วยที่จะให้หลาน ๆ รู้วรยุทธบ้างเพื่อในภายภาคหน้าพวกเขาจะได้ดูแลตนเองได้บ้าง  ไม่เช่นนั้นหากเกิดเหตุการโจรปล้นอีกพวกเขาคงต้องตายตั้งแต่ยังไม่ได้สู้กระมัง

       ผู้คุ้มกันที่มาด้วยเห็นว่าลูกค้าไม่ว่ากระไร  พวกเขาจึงสนุกกับการสอนเด็ก ๆ ทั้งสองคนเป็นอย่างดี  การเดินทางครั้งนี้จึงไม่น่าเบื่อมากนัก ระหว่างการเดินทางหนิงจิ้งยังคงอ่านหนังสือต่าง ๆ ที่เขานำมาด้วยนอกเวลาที่ต้องเรียนวรยุทธ  เขาอ่านออกเขียนได้ตั้งแต่ห้าขวบปีจากการสอนของพ่อเขา  เพียงแต่เขาไม่ได้บอกท่านปู่ท่านย่าเท่านั้น  เขารู้ดีว่าพวกท่านเป็นห่วงที่เห็นเขาเงียบลงไป  แต่เขาเองก็ไม่รู้จะพูดคุยเรื่องใดกับท่านทั้งสองเช่นกัน  ด้วยว่าเขากำลังอยู่ในวัยกำลังโต  การพูดคุยส่วนใหญ่นั้นเขาคุ้นเคยกับการคุยกับพ่อของเขาคนเดียวเท่านั้น

       ในรถม้าของหนิงจิ้งนั้นมีแต่หนังสือมากมายที่นำมาจากตระกูลหนิง ส่วนหนิงเจิ้งนั้นนั่งรถม้ากับท่านปู่ท่านย่าเพราะเขายังเด็กอยู่  ในตอนที่ผู้คุ้มกันสอนวรยุทธให้พวกเขาทั้งสอง หนิงจิ้งจะคอยสอบถามเรื่องราวที่เขาไม่เข้าใจอยู่ตลอด  และตั้งใจฝึกฝนเป็นอย่างดี  ผู้คุ้มกันยังชอบนิสัยที่อดทนของหนิงจิ้งไม่น้อย  ส่วนหนิงเจิ้งตัวน้อยนั้นแค่อยากเล่นสนุกเท่านั้น เขาทำท่าทางเลียนแบบพี่ชายอย่างน่ารักทำให้บางครั้งที่เขาฝึกไม่ได้คนอื่นๆ ก็ไม่ได้โทษว่าสิ่งใดเขาเพราะยังเด็กอยู่มาก

       การเดินทางช้า ๆ เช่นนี้ทำให้ขบวนเดินทางไปชายแดนตะวันออกใช้เวลานานกว่าสองเดือนกว่าที่พวกเขาจะไปถึงเมืองชายแดน  รวมทั้งตัวหนิงซวนหยวนยังให้พวกเขาไปส่งที่หมู่บ้านหนิงไค่ที่อยู่ทางตะวันตกของเมืองชายแดนอีกทอดหนึ่ง  ซึ่งหมู่บ้านนี้เป็นต้นกำเนิดของตระกูลหนิงของเขาเมื่อก่อนที่จะไปสอบที่เมืองหลวงแล้วไม่ได้กลับมาอีกเลยเป็นเวลามากกว่าหลายสิบปีแล้วที่เขาไม่เคยกลับมาเยือนหมู่บ้านแห่งนี้เนื่องจากหน้าที่การงานและระยะทางที่ห่างไกล  แต่เขายังคงเขียนจดหมายมาให้ผู้นำหมู่บ้านก่อนที่จะมาถึงที่นี่นานแล้ว  โดยเขาต้องการหาบ้านใหม่สักหลังหรือซื้อที่สร้างบ้านใหม่เอาไว้  โดยบ้านหลังใหม่นี้เขาจะสร้างกลไกเพื่อป้องกันครอบครัวน้อย ๆ ของเขาให้ทุกคนได้อยู่ดีมีสุขและไม่ต้องกังวลกับพวกโจรร้ายอีก