บทที่ 12

นางพุ่งเข้าไปหมายจะแย่งเสื้อชั้นในมา เขาพลันยกมือขึ้น นางจึงชนกับอ้อมอกของเขาทันที

ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันถึงเพียงนี้ ได้ยินแม้แต่เสียงหัวใจเต้นของเขา

เมื่อเห็นดวงหน้าหล่อเหลาราวกับหยกดวงนั้น อวิ๋นหลีก็รู้สึกลนลาน เสียงคล้ายกับไม่มีความมั่นใจแล้ว “เจ้า...คืนให้ข้านะ!”

อวิ๋นหลีตกตะลึงกับความไร้ยางอายของเขาแล้ว

นางยังไม่ทันได้คิดบัญชีก็ตกใจกับคำพูดถัดไปของเขาจนอึ้งอยู่กับที่ “เมื่อครู่นี้เจ้าคิดจะหลบหนีสินะ? ข้าแนะนำว่าทางที่ดีเจ้าล้มเลิกความคิดนี้เสีย! ข้าวางกับดักไว้ในรัศมีสิบลี้แล้ว ต่อให้ออกจากบ้าน ไม่นานก็จะถูกจับตัวกลับมาอยู่ดี!”

นับว่าเขาช่างโหดเหี้ยม!

อวิ๋นหลีไม่คิดจะเสแสร้งแล้วเช่นกัน ก่อนจะเผยความจริงออกมาตรง ๆ

“ข้าไม่เคยรู้จักเจ้ามาก่อน เหตุใดต้องอยู่ร่วมเล่นละครกับเจ้าด้วย? เห็นใบหน้านี้ของข้าแล้ว เจ้าไม่กลัวฝันร้ายตอนกลางคืนหรือ?”

หรงเหยี่ยนมองนางอยู่พักใหญ่แล้วค่อยกล่าวว่า “ข้าไม่รังเกียจเจ้า!”

อวิ๋นหลี “...”

แม้แต่ตัวนางเองเห็นใบหน้านี้แล้วก็ยังอยากอาเจียน เขาจะต้องมีรสนิยมแปลกมากเพียงใด?

สวรรค์ประทานโฉมหน้าหล่อเหลาอย่างยิ่งยวดให้เขา แต่ลืมมอบรสนิยมกับสมองให้เขาหรือ?

แต่นางกลับไม่รู้ความคิดในใจของชายหนุ่ม

สี่ปีที่แล้ว เขาไม่อาจรับผิดชอบต่อความผิดพลาดที่ตนเองก่อขึ้น จึงรู้สึกผิดอยู่ในใจเสมอ

ต่อให้ไม่ได้ทำเพื่ออวี้เป่า คืนนั้นเขาเห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าของนาง สมควรมอบคำอธิบายให้นาง

อวิ๋นหลีถูกสายตาของจับจ้องจนหนาวไปทั่วทั้งตัว ยิ่งคิดว่าที่นี่ไม่เหมาะที่จะอยู่นาน

นางได้แต่อ้างเหตุผลไปเรื่อยว่า “ความจริงข้าต้องการจากไปเพื่อที่จะแก้แค้น! ตำหนักหมิงเย่สังหารศิษย์ในสำนัก สังหารอาจารย์ของข้า ข้าจะนิ่งดูดายได้อย่างไร ข้าจะต้องให้พวกมันชดใช้ให้จงได้!”

คนทั่วไปได้ยินคำว่าตำหนักหมิงเย่คงจะต้องตกใจจนหน้าซีด

ชายหนุ่มสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างที่คิดไว้จริง ๆ “ยอดฝีมือของตำหนักหมิงเย่มีอยู่มากมาย หากเจ้าไปก็เป็นการรนหาที่ตาย”

อย่างที่คิดไว้เลย...กลัวแล้วสินะ!

“ข้าจะช่วยจัดการเรื่องนี้ให้เจ้าเอง!”

อวิ๋นหลีอดตกใจไม่ได้ “เจ้าคิดจะจัดการอย่างไร?”

“เลือดต้องชดใช้ด้วยเลือด!”

นัยน์ตาทะมึนฉายแววอำมหิตกระหายเลือด แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น

อวิ๋นหลียิ่งตกตะลึงมากขึ้น

เมื่อคนทั่วไปได้ยินคำว่า ‘ตำหนักหมิงเย่’ ทุกคนที่ได้ยินต่างก็หน้าถอดสี มองว่ามันเป็นภัยใหญ่หลวงดั่งน้ำหลากหรือสัตว์ร้าย ต้องรีบหลีกหนีมันเพราะกลัวว่าจะไม่ทันกาล

แต่เขากลับกล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมา พูดลองดีกับตำหนักหมิงเย่อย่างโจ่งแจ้ง

“เจ้าเป็นใครกันแน่?”

เมื่อรู้ว่านางเกิดความหวาดระแวง หรงเหยี่ยนก็ไม่มีเจตนาปิดบัง เพียงแต่จ้องมองนางนิ่ง ๆ

“เจ้าแค่ต้องเชื่อว่าข้ามีความสามารถแบบนี้ก็พอ!”

อวิ๋นหลี “...”

หากปล่อยให้เขารู้ว่าตนเป็นพวกเดียวกับตำหนักหมิงเย่ เขาจะกำจัดแม้กระทั่งนางไปด้วยหรือไม่?

ไม่ได้นะ จะต้องทำให้เขาล้มเลิกความคิดนี้ให้ได้!

“คือว่า...จู่ ๆ ข้าก็นึกขึ้นได้ว่าตำหนักหมิงเย่ไม่มีความแค้นกับอาจารย์ของข้า พวกเขารับเงินแล้วทำตามคำสั่งเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ถือว่าไม่ผิด! คนที่น่าชิงชังที่แท้จริงคือผู้บงการเบื้องหลังที่จ้างพวกเขา มีเพียงสังหารเขาเท่านั้นถึงจะเซ่นไหว้ดวงวิญญาณของคนในสำนักข้าบนสวรรค์ได้!”

“เจ้ารู้หรือว่าคนผู้นั้นเป็นใคร?”

อวิ๋นหลีย่อมรู้ และแค้นนามของคนผู้นั้นเข้ากระดูกดำ

แต่นางมีความจำเป็นอะไรต้องบอกเขา?

เขาซ่อนฐานะของตนเองอย่างลึกลับถึงเพียงนี้ จึงไม่คู่ควรให้ไว้วางใจได้เลย!

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องการแก้แค้นเช่นนี้ลงมือด้วยตัวเองถึงจะสะใจกว่า!

“ท่านอาจารย์บอกข้าก่อนจะสิ้นลมแค่ว่าคนผู้นี้มีอำนาจอิทธิพลที่มั่งคงและหยั่งรากฝังลึกในราชสำนัก ตำแหน่งไม่มีทางสั่นคลอน จึงห้ามข้าไม่ให้พาตัวเองไปตกอยู่ในอันตรายเพื่อการแก้แค้นเป็นอันขาด ดังนั้น ข้าจึงตัดสินใจว่าจะเข้าเมืองก่อน แล้วค่อย ๆ สืบข่าวคราวอีกที”

อวิ๋นหลีคิดว่าตอนนี้เขาควรรู้จักถอยเพราะความยากลำบากแล้วกระมัง!

ยุทธภพกับราชสำนักไม่เคยก้าวก่ายซึ่งกันและกันมาโดยตลอด ต่อให้เขาสามารถต่อกรกับตำหนักหมิงเย่ได้จริง ๆ แต่อำนาจของราชสำนักไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถยุ่งเกี่ยวได้ง่าย ๆ

ทว่านางกลับประเมินระดับวิญญาณตามติดของคนบางคนต่ำไป

“บังเอิญเลย ข้าก็จะเข้าเมืองพอดี เช่นนั้นก็ไปด้วยกันเถิด!”

ระหว่างทางกลับเมืองหลวง

อวิ๋นหลีรู้สึกอึดอัดมานาน ในที่สุดก็อดไม่ไหวเอ่ยปากถามออกมาว่า “เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าไปเซิ่งจิงเพื่อทำอะไรกันแน่?”

“แก้แค้น!” ชายหนุ่มมองนางอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยสองคำนี้ออกมา

อวิ๋นหลีอดไม่ไหวเกิดความคิดอยากซุบซิบนินทาขึ้นมา “ศัตรูของเจ้าก็อยู่ในเซิ่งจิงหรือ? เป็นใครกันเล่า?”

“คนผู้นั้น...มียศถาบรรดาศักดิ์ หยั่งรากฝังลึกในราชสำนัก มีพรรคพวกมากมาย ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้”

เหตุใดคำพูดนี้ถึงฟังดูคุ้นหูเพียงนี้นะ?

ใกล้เคียงกับคำพูดที่นางบอกเขาก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรือ?

อวิ๋นหลี่คิดว่าเขาจงใจแกล้งหยอกนาง จึงถลึงตาใส่เขาทันที “ไร้สาระ!”

“ไม่เชื่อก็ช่างเถิด!” ชายหนุ่มหลุบตาลงอย่างเฉยเมย เก็บงำไอสังหารอันเย็นชาที่อยู่ในก้นบึ้งของดวงตา

ปีนั้นคนผู้นั้นทำร้ายพวกนางแม่ลูก คนผู้หนึ่งต้องเสียชีวิตตั้งแต่ยังเยาว์วัย ส่วนอวี้เอ๋อร์เกิดมาก็มีโรคหัวใจ

เรื่องนี้ เขาจะยอมปล่อยไปง่าย ๆ ได้อย่างไร?

การมาแคว้นเหลียงในครั้งนี้ เขามีเป้าหมายสำคัญอีกอย่างหนึ่งก็คือการแก้แค้น!

อวิ๋นหลีย่อมไม่มีทางเชื่อคำพูดของเขา นางคิดเพียงว่าอยากไปจากที่นี่เร็ว ๆ

ก่อนออกเดินทาง นางทิ้งสัญลักษณ์ไว้ในเรือนแล้ว

หากฉียวนรอนางไม่ไหว เขาจะต้องมาหาที่นี่อย่างแน่นอน

ยังมีคนอื่น ๆ อีก นางได้ส่งจดหมายไปบอกแล้วว่าไปเจอกันที่เซิ่งจิง!

ทุกวันนี้ภายในเซิ่งจิง มีเพียงสองเรื่องที่ถูกผู้คนพูดถึงกันมากที่สุด

เรื่องแรกคือ หลายวันก่อนพระชายาอันอ๋องให้กำเนิดบุตรแห่งนิมิตรมงคล

เรื่องที่สองคือ รัชทายาทแคว้นเยี่ยนจะเสด็จมาในอีกสองวันข้างหน้า ฮ่องเต้ทรงเตรียมนำบรรดาขุนนางออกจากเมืองไปต้อนรับ

อวิ๋นหลีฟังบทสนทนาเหล่านี้ในรถม้าแล้วอดถอนหายใจไม่ได้ “หลายปีก่อนรัชทายาทแคว้นเยี่ยนพระองค์นั้นเป็นตัวประกันอยู่ในแคว้นเหลียง ย่างกรายลำบาก ราวกับเหยียบอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆ ผ่านไปแค่สี่ปีสั้น ๆ ก็กลับมาเรืองอำนาจ ทุกคนย่อมมีคราวโชคดีของตัวเองจริง ๆ!”

ชายหนุ่มที่หลับตางีบพลันลืมตาขึ้นมา “เจ้ารู้จักเขาหรือ?”

“เอ่อ...แค่ได้ยินมา...”

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม นางเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับการกระทำของคนผู้นั้นจากเซียวเยี่ยนถิงอยู่หลายครั้ง

แคว้นเยี่ยนในตอนนั้นพ่ายแพ้สงคราม ฮ่องเต้โง่เขลาไร้ความสามารถ ถึงขนาดส่งพระโอรสที่ประสูติจากฮองเฮามา

ตัวประกันที่ส่งมาหลังจากพ่ายแพ้ในการศึกจะได้รับการปฏิบัติที่ดีอะไรได้?

หลังจากที่เขากลับแคว้น เขาก็กวาดล้างผู้เห็นต่างได้ในคราวเดียว ก่อนจะปลดรัชทายาท ส่วนตนเองก็กลายเป็นมกุฎราชกุมาร

แม้ว่าไม่มีตำแหน่งสืบทอดอย่างเป็นทางการ แต่อำนาจแคว้นเยี่ยนอยู่ในมือของเขาแล้ว ทุกคนล้วนเชื่อฟังคำสั่งของเขา อีกทั้งยังสามารถทำให้แคว้นเยี่ยนโดดเด่นขึ้นเหนือสี่แคว้นได้ภายในไม่กี่ปีสั้น ๆ หากไม่มีความกล้าหาญและเล่ห์เหลี่ยมสักนิดจะทำได้อย่างไร?

หรงเหยี่ยนฟังเรื่องราวพวกนี้ที่นางกล่าวออกมา ดวงตาก็ฉายแววขบขันเล็กน้อย

“เช่นนั้นเจ้าคิดว่าพระองค์เป็นอย่างไร?”

“เป็นคนเด็ดขาด แต่ว่าเลือดเย็นไร้มโนธรรม กระหายเลือด แม้แต่บิดาและพี่ชายของตนเองก็ไม่ละเว้น คนเช่นนี้ข้าย่อมต้องเคารพแต่ไม่ขออยู่ใกล้เสียดีกว่า!”

ในใจของอวิ๋นหลี นางจัดให้เขาอยู่ในประเภทเดียวกับเซียวเยี่ยนถิงแล้ว

“หนำซ้ำยังมีเรื่องในอดีตของเขากับองค์หญิงหนีฉางอีก ตอนนั้นไม่มีผู้ใดไม่รู้ว่าสตรีผู้หนึ่งลุ่มหลงในตัวเขาถึงเพียงนี้ ต่อให้ไม่ชอบจริง ๆ ก็ไม่อาจทำให้นางสิ้นหวังจนจิตใจแตกสลายขนาดนี้ได้! องค์หญิงดี ๆ หนึ่งคนต้องตกอับถึงขั้นออกบวช เพียงพอที่จะเห็นได้ว่าคนผู้นี้แล้งน้ำใจมากเพียงใด!”

นางสนใจแค่ตนเองและพูดอย่างตรงไปตรงมา จู่ ๆ ก็สัมผัสได้ว่าอุณหภูมิรอบ ๆ ลดลง

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็สบสายตาเย็นชาไม่เป็นมิตรของเขา

นางรู้สึกงุนงงเล็กน้อยทันที “ข้าไม่ได้พูดถึงเจ้า เจ้าโกรธอะไร?”

“พูดจาเหลวไหล!”

“...”

เขาคงไม่ได้เคยทำเรื่องเช่นนี้มาก่อน ถึงได้อับอายจนโกรธหรอกกระมัง!

หลังจากเข้าเมืองแล้ว พวกเขาไปหาที่พักในโรงเตี๊ยมสักแห่งก่อน

เจ้าหมอนี่ก็ใจป้ำ เหมาทั้งโรงเตี๊ยมไว้เลย

อวิ๋นหลีลอบจดจำแผนผังของที่นี่ไว้ วางแผนในใจว่าควรจะหลบหนีอย่างไร

เวลานี้เอง ชายหนุ่มกลับนำข่าวหนึ่งที่ทำให้ใจเต้นมาให้นาง

“ข้าต้องจากไปชั่วคราวสักสองวัน เจ้ากับพวกเด็ก ๆ อยู่ที่นี่ไปก่อน อย่าเพ่นพ่าน! อีกสองวันให้หลังข้าจะมารับพวกเจ้า!”

อวิ๋นหลีแทบจะหัวเราะออกมา ก่อนจะพยักหน้าทันที “เจ้าไปอย่างสบายใจเถิด พวกข้าจะทำตัวเป็นเด็กดีแน่นอน!”

หรงเหยี่ยนจะมองความคิดเจ้าเล่ห์ของนางไม่ออกได้อย่างไร จึงเอ่ยเปิดเผยตรง ๆ ว่า “ข้าจะให้จุยอวิ๋นกับจู๋เยว่อยู่ที่นี่ และยังมีชิงอวี้กับชิงเหยาคอยติดตามรับใช้ ด้านนอกก็มีองครักษ์ลับเฝ้าอยู่นับไม่ถ้วนเพื่อรับรองความปลอดภัยของพวกเจ้า!”

ความหมายก็คือ ให้นางไม่ต้องเสียแรงเปล่า เลิกคิดในสิ่งที่ไม่ควรคิด!

เป็นไปตามที่คาดไว้ ดวงหน้าเล็กนั้นดูห่อเหี่ยวเล็กน้อยทันที

เขาอดยกยิ้มมุมปากไม่ได้ อารมณ์ดีมากขึ้นมาฉับพลัน

หลังจากที่กำชับเรื่องสำคัญบางอย่างเสร็จแล้ว เขาก็ออกไปจากที่นี่

อวิ๋นหลีนอนอยู่บนเตียงอย่างเบื่อหน่ายสุดขีด ครุ่นคิดวิธีการหนี

แต่ทันทีที่นางออกจากห้อง สาวใช้สองคนนั้นก็จะปรากฏตัว ถามนางว่ามีอะไรจะสั่ง

พวกนางเป็นสาวใช้ที่ช่วยนางอาบน้ำในวันนั้น คนหนึ่งชื่อชิงอวี้ อีกคนชื่อชิงเหยา

หากนางบอกว่าจะลงไปเดินข้างล่าง พวกนางย่อมต้องติดตามนางไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว

นอกจากนี้ ยังมีจุยอวิ๋นกับจู๋เยว่

พวกเขาโดนยาสลายเอ็นของนาง จึงระมัดระวังนางมาก มักจะรักษาระยะห่างที่ไม่ใกล้ไม่ไกลอยู่เสมอ ทำให้นางไม่มีโอกาสแม้แต่จะลงมือ

หากนางอยู่เพียงลำพัง ยังสามารถเสี่ยงทุ่มสุดตัวได้ ทว่ายังมีเด็กอีกสองคน นางไม่กล้าเดิมพัน!