บทที่ 11

คิดไปคิดมา นางพลันเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว

นี่ท่านแม่กำลังเล่นเกมสวมบทบาทกับนางใช่หรือไม่?

เช่นนั้นนางย่อมต้องให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี!

“ท่านน้าลั่ว นานนานคิดถึงท่านมากเลยเจ้าค่ะ!”

ชายหนุ่มหัวเราะหยันในใจ ความทรงจำช่วงวัยทารก บัดนี้ยังคงจำได้? คิดว่าเขาโง่งมจริง ๆ หรือ?

เวลานี้อวี้เป่าก็จำอวิ๋นหลีได้เช่นกัน

เขาจำกำไลได้ไม่มาก แต่เขาจดจำเสียงของท่านแม่ได้

แม้เขาไม่รู้ว่าท่านแม่ต้องเปลี่ยนตัวเองให้มีรูปลักษณ์นี้ไปเพื่ออะไร แต่นางทำเช่นนี้ย่อมต้องมีเหตุผลของตนเอง

ดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะเงียบ

อวิ๋นหลีหาบุตรทั้งสองคนเจอแล้ว ย่อมอยากจะพาพวกเขาจากไปทันที

นางรู้ว่าบุรุษผู้นี้ไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ

เพื่อความปลอดภัยของพวกเด็ก ๆ นางจึงยากที่จะปะทะกันตรง ๆ เช่นนั้นก็เข้าประเด็นไม่ต้องอ้อมค้อมเลยละกัน

“บอกมา! เจ้าพยายามอย่างมากที่จะลักพาตัวเด็กทั้งสอง และล่อข้ามาที่นี่ มีจุดประสงค์อันใดกันแน่?”

“ช่วยคน!”

อวิ๋นหลีตะลึงงันไปทันใด

นางนึกถึงความคิดชั่วช้าสามานไปหลายร้อยอย่าง เชื่อมั่นว่าเขาไม่ใช่คนดี

ที่แท้...ทั้งหมดเป็นนางที่คิดมากไป?

ดังนั้น เริ่มแรกเขามาเพื่อตามหาท่านนักปราชญ์แห่งการแพทย์ เมื่อคิดว่าท่านนักปราชญ์แห่งการแพทย์เสียชีวิตแล้ว เขาจึงฝากความหวังไว้ที่ตัวนาง?

“คนผู้นั้นที่เจ้าพูดถึง หรือว่าจะเป็นอวี้เป่า?”

“ถูกต้อง!”

อวิ๋นหลีทำหน้าระแวง “เจ้าเป็นพ่อค้ามนุษย์ ยังจะใส่ใจความเป็นความตายของอวี้เป่าอีกหรือ?”

นางสงสัยมานานแล้วว่าเขาไม่ใช่นายหน้าค้ามนุษย์ธรรมดา บางทีอาจจะมีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับอวี้เป่า

แต่เพราะพวกเขาหน้าตาไม่เหมือนกันเลย อีกทั้งอวี้เป่าไม่ยอมรับว่ารู้จักเขา นางจึงไม่ได้คิดอันใดมาก

ชายหนุ่มเพียงแต่ยกมุมปากยิ้มอย่างเย็นชา “รักษาหายแล้วจึงจะขายได้ราคาดี!”

อวิ๋นหลีไม่มีอารมณ์ทะเลาะกับเขา เมื่อนึกถึงโรคหัวใจของอวี้เป่า นางก็รู้สึกเจ็บปวดอึดอัดที่หน้าอก

“ตอนที่อวี้เป่าไปหุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์ ข้า...อาจารย์ก็เคยตรวจให้เข้าแล้ว!”

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

“โรคหัวใจแต่กำเนิด อันตรายอย่างยิ่ง ทำได้เพียงเตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด!”

หัวใจทั้งดวงของหรงเหยี่ยนราวกับร่วงหล่นสู่โพรงน้ำแข็ง

เขาแทบจะเสาะหาหมอชื่อดังทั่วหล้าเพื่อรักษาอาการป่วยของอวี้เอ๋อร์

หุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์เป็นความหวังสุดท้ายของเขา!

หากแม้กระทั่งพวกเขายังอับจนปัญญา ไม่ใช่ว่าอวี้เอ๋อร์หมดทางรักษาแล้วจริง ๆ หรือ?

“ไม่มีวิธีสักนิดเลยจริง ๆ หรือ?”

“มีมันก็มีอยู่ เพียงแต่ว่า...”

“เพียงแต่ว่าอะไร?”

อวิ๋นหลีจมอยู่ท่ามกลางความกังวลเกี่ยวกับโรคของอวี้เป่า ไม่ได้สังเกตเห็นถึงความร้อนรนในน้ำเสียงของชายหนุ่มเลย

“ขาดกระสายยาสำคัญที่สุดตัวหนึ่ง ถ้าสามารถหาเจอได้ โรคหัวใจก็สามารถรักษาได้!”

“กระสายยาอะไร?”

ต่อให้ขึ้นสวรรค์หรือลงนรก ไม่ว่าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนใด ๆ เขาจะต้องหามันให้เจอ

“เลือดจากหัวใจของญาติพี่น้องอวี้เป่า! แต่น่าเสียดายที่เด็กน้อยอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีบิดามารดาหรือญาติพี่น้อง ก็เท่ากับว่าตัดหนทางรอดแล้วไม่ใช่หรือ?”

หรงเหยี่ยนกลับตื่นเต้นขึ้นมาทันที “ถ้าเกิดเขายังมีบิดาเล่า?”

“นั่นก็ไร้ประโยชน์ เลือดจากหัวใจของญาติสายตรงจะทำให้เกิดปฏิกิริยาต่อต้าน นอกเสียจากว่าเป็นพี่น้องของเขา! ข้าเคยถามอวี้เป่าแล้ว เขาไม่มีญาติพี่น้องสายรองใด ๆ นอกเสียจากว่าให้บิดาของเขาให้กำเนิดน้องชายหรือไม่ก็น้องสาวให้เขาอีก”

หรงเหยี่ยนเกิดความคิดคล้อยตาม ให้กำเนิดบุตรอีกคนหรือ?

“ให้กำเนิดกับใครก็ได้หรือ?”

แต่มารดาของอวี้เอ๋อร์เสียชีวิตไปตั้งแต่สี่ปีก่อนแล้ว!

เมื่อจุยอวิ๋นกับจู่เยว่ไปถึง ศพก็เย็นชืดแล้ว

อวี้เอ๋อร์รอดชีวิตมาได้ถือว่าโชคดีจริง ๆ แต่ก็เป็นโรคหัวใจแต่กำเนิด ป่วยหนักมาเป็นเวลานาน

แววตาของอวิ๋นหลีแปลกไปเล็กน้อย “บิดามารดาเดียวกันจะดีที่สุด หากทำไม่ได้ บิดาเดียวกันแต่ว่าต่างมารดาก็ถือว่าเชื่อมโยงทางสายเลือดอยู่”

ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก เขาเข้าใจแล้ว!

เขาจะวางแผนเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด!

หากให้เขาหาสตรีลวก ๆ มาทำเรื่องนี้ ในใจยังคงเกิดความรู้สึกต่อต้านอย่างรุนแรง

เมื่อมองสตรีตรงหน้าอีกครั้ง ภาพในคืนนั้นก็อดผุดขึ้นมาในสมองไม่ได้...ร่างกายท่องล่างพลันร้อนวูบวาบขึ้นมา

ไม่อย่างนั้นก็เป็นนางดีหรือไม่?

อวี้เอ๋อร์เองก็ชอบนางมากพอดี นี่เป็นลิขิตฟ้าไม่ใช่หรือ?

สวรรค์ตั้งใจจัดการให้สตรีผู้นี้ปรากฏตัวขึ้นมาเพื่อชดเชยความรักของมารดาที่อวี้เอ๋อร์ขาดไป

เวลานี้เอง อวิ๋นหลีถอนหายใจ “เอ่ยถึงเรื่องพวกนี้แล้วมีประโยชน์อันใด? อวี้เป่าจำไม่ได้เลยว่าบ้านของตนเองอยู่ที่ใด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการตามหาญาติพี่น้องของเขาให้เจอเลย เรื่องเดียวที่พวกเราทำได้ในตอนนี้ก็คือปล่อยให้เขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขทุกวันในช่วงชีวิตสุดท้ายที่เหลือ อย่าให้เขาหลงเหลือความเสียใจใด ๆ”

หรงเหยี่ยนก้มหน้าลง ขนตายาวบดบังความคิดภายในใจที่อยู่ในก้นบึ้งของดวงตา แววตาอึมครึมไม่ชัดเจน

บิดาอย่างเขายังมองทะลุปรุโปร่งเท่าคนแปลกหน้าไม่ได้เลย

“ข้าเข้าใจแล้ว!”

“ความหมายของเจ้าคือ...”

อวิ๋นหลีนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยพวกนางไปใช่หรือไม่?

มนุษย์ล้วนมีอารมณ์ความรู้สึก อวี้เป่าน่าสงสารถึงเพียงนี้ คงไม่มีใครใจร้ายได้ถึงเพียงนั้น

“ความปรารถนาสูงสุดของอวี้เอ๋อร์ก็คือการได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นให้ข้าเป็นบิดาของพวกเขา ส่วนเจ้าเป็นมารดาของพวกเขา เป็นอย่างไร?”

อวิ๋นหลี “...”

นางพูดได้ไหมว่าไม่ดีมาก ๆ?

อวี้เป่ามีนางเป็นมารดาก็เพียงพอแล้ว!

ไม่ว่าอย่างไร เขายังสามารถมีบิดาบุญธรรมอีกสี่คน ไม่ขาดเขาสักคนหรอก!

“ไม่พูด? เช่นนั้นก็ยอมรับโดยปริยายแล้ว ตกลงตามนี้เถิด!” เมื่อเห็นนางไม่ตอบรับอยู่เนิ่นนาน เขาก็ตัดสินใจทันที

“ไม่...”

ยังไม่ทันเอ่ยคำพูดปฏิเสธออกมาจากปาก ทันใดนั้นก็มีร่างเล็ก ๆ วิ่งเข้ามาจากด้านนอกประตู

“ดีเหลือเกิน! อวี้เอ๋อร์มีท่านพ่อกับท่านแม่แล้ว!”

เป็นอวี้เป่านี่เอง!

เขาสงสัยใคร่รู้ว่าท่านพ่อกับท่านแม่กำลังสอบถามอะไรอยู่ จึงแอบเข้ามาฟังอย่างเงียบ ๆ แต่ทันได้ยินเพียงสองสามประโยคสุดท้ายเท่านั้น

เมื่อเห็นสายตาคาดหวังของเขา คำพูดของอวิ๋นหลีมาถึงริมฝีปาก แต่ยังไม่อาจแข็งเอ่ยปากออกมา

นานเป่าก็เดินตามหลังเข้ามาเช่นกัน ก่อนจะพองแก้มเล็ก ๆ แล้วกล่าวว่า “ข้าเห็นแก่หน้าของอวี้เป่าถึงฝืนใจยอมรับท่านเป็นท่านพ่อของข้า อย่าลำพองใจเกินไปนะ!”

หลังจากนั้น อวิ๋นหลีก็นึกเสียใจภายหลังแล้ว

นางกลายเป็นสามีภรรยาในนามกับ ‘นายหน้าค้ามนุษย์’ เสียแล้ว?

สิ่งสำคัญที่สุดคือแผนการที่นางวางไว้มานานเพิ่งจะเริ่มขึ้น นางจะเสียเวลาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

นางต้องฉวยโอกาสที่ฟ้ายังไม่สาง รีบจากไปทันที

ต่อให้มีคุ้มกันด้านนอกมากอีกแค่ไหนแล้วเป็นอย่างไร อย่างมากก็ใช้กลอุบายเดิมอีกครั้ง ใช้ยาสลบทำให้พวกเขาหลับกันหมด แล้วค่อยพาอวี้เป่ากับนานเป่าหลบหนีไปอย่างไร้ร่องรอย

นางเพิ่งจะเปิดประตูห้องก็เห็นชายหนุ่มยืนอยู่ด้านนอกประตู

“เจ้าคิดจะไปที่ใด?”

“คือว่า...ตั้งใจจะไปสุขา จู่ ๆ นึกขึ้นได้ว่ามีกระโถนอยู่ในห้อง!”

นางหัวเราะแห้ง ๆ คิดจะปิดประตูห้อง

มือใหญ่เรียวยาวที่งดงามดั่งหยกข้างหนึ่งกลับกั้นอยู่กลางช่องประตู แล้วฝืนเปิดประตูออก

“มีอะไร เจ้าคงไม่มีนิสัยชอบแอบดูผู้อื่นปลดทุกข์หรอกกระมัง?”

ชายหนุ่มไม่ได้เปิดโปงคำโกหกของนาง แล้วเอ่ยอย่างเรียบนิ่งว่า “ข้ามาคืนของให้เจ้า”

“อะไร?” เหตุใดนางถึงจำไม่ได้ว่ามีสิ่งของอะไรตกอยู่ในมือของเขา?

เมื่อเห็นของที่เขาหยิบออกมาจากในอก ดวงหน้าของอวิ๋นหลีก็แดงขึ้นเป็นเมฆเพลิง

ทันใดนั้นก็นึกถึงคืนวันนั้น ตอนที่นางจะหลบหนีไปกลับถูกเขาดึงเสื้อผ้าจนขาด

ปมเชือกของเสื้อชั้นในก็ถูกดึงออก ไม่รู้ว่าว่าร่วงลงบนพื้นเมื่อไร

หลังจากที่กลับไปแล้ว นางพุ่งความสนใจไปที่อาการป่วยของอวี้เป่า ลืมเรื่องนี้ไปนานแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขากลับ...