บทที่ 13

เพลิงขนาดใหญ่ลุกไหม้ตลอดทั้งคืน หุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์ในเวลานี้เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง ซากกระดูกที่ไหม้จนเป็นสีดำหลายสิบศพนอนอยู่บนพื้น

เซียวเยี่ยนถิงเห็นเช่นนี้ก็รู้สึกสบายใจอย่างยิ่ง

นี่ก็คือจุดจบของการล่วงเกินเขา!

อย่างไรก็ตาม เขายังคงไม่พอใจเล็กน้อย

เขาแค่ให้สังหารคนเท่านั้น ใครบอกว่าต้องวางเพลิงด้วย?

ศพมากมายขนาดนี้ ระบุไม่ได้เลยว่าศพไหนคือท่านนักปราชญ์แห่งการแพทย์ ไม่อาจหาตัวออกมาสับเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น ยากจะระบายความแค้นในใจของเขา!

อย่างไรก็ตาม การถูกเผาอยู่ในเปลวเพลิงรุนแรงก็นับว่าย่อยยับเป็นผุยผงแล้วกระมัง!

เมื่อตำหนังหมิงเย่ทำงาน ยังไม่เคยทำผิดพลาดมาก่อน เขาก็สามารถนอนหลับได้อย่างสบายใจแล้ว

เพิ่งกลับถึงจวนอ๋องก็ได้รับพระราชโองการที่ส่งมาจากในวังว่าให้เขาเข้าวังทันที

ห้องทรงอักษร

“อะไรนะ รัชทายาทแคว้นเยี่ยนจะเสด็จมาถึงเซิ่งจิงในอีกสามวัน? เหตุใดถึงเร็วเพียงนี้?”

พวกเขาได้รับข่าวการออกเดินทางของกองทหารเกียรติยศแคว้นเยี่ยน จึงเริ่มซ่อมแซมวังที่จะจัดให้รัชทายาทพำนัก เสด็จพ่อได้มอบหมายภารกิจสำคัญนี้ให้เขา

เขาจดจ่ออยู่กับ ‘บุตรแห่งนิมิตรมงคล’ ในครรภ์ของรั่วหรูซวง ไฉนเลยจะมีใจสนใจเรื่องอื่น ความคืบหน้าจึงล่าช้ามาโดยตลอด

บัดนี้วังยังซ่อมไม่เสร็จ คนก็ใกล้จะถึงแล้ว ย่อมไม่สามารถรายงานผลงานได้

ฮ่องเต้แห่งแคว้นเหลียงเซียวลิ่งอวี่ทำหน้าโกรธเกรี้ยว “แม้การให้กำเนิดทายาทของราชวงศ์จะเป็นเรื่องใหญ่ แต่เจ้าก็ไม่อาจประมาทเลินเล่อถึงเพียงนี้ หากละเลยแขกผู้ทรงเกียรติจนทำให้แคว้นเยี่ยนไม่พอใจ ทำลายความร่วมมือของสองแคว้น เจ้าจะรับผิดชอบเรื่องนี้ได้อย่างไร?”

เซียวเยี่ยนถิงคุกเข่าขออภัยโทษทันที

“ลูกผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ! แต่ว่าหลายปีก่อนรัชทายาทแคว้นเยี่ยนผู้นั้นเป็นตัวประกันที่แคว้นเหลียง พวกเราไม่เคยทำให้เขาลำบาก คิดว่าเขาน่าจะรู้จักบุญคุณ คงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องเล็ก ๆ เช่นนี้หรอกพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้แห่งแคว้นเหลียงเพียงแต่ถอนหายใจ “ยามนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน ปัจจุบันแคว้นเยี่ยนร่ำรวยมีกำลังทหารที่แข็งแกร่ง เขามีศักดิ์เป็นรัชทายาท ควบคุมอำนาจทั้งแคว้นเยี่ยน พวกเราจำเป็นต้องแสดงความจริงใจ”

เซียวเยี่ยนถิงรู้ว่าตอนนี้แคว้นเหลียงอยู่ในสถานการณ์ที่ง่อนแง่น

ด้านหน้ามีแคว้นเซียวรุกรานชายแดนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้านหลังมีแคว้นเป้ยจ้องตาเป็นมัน พวกเขาคิดจะร่วมมือกันกลืนกินต้าเหลียง

การร่วมมือกับแคว้นเยี่ยนเป็นโอกาสรอดเพียงหนึ่งเดียว ไม่อาจปล่อยให้ทุกอย่างต้องพังทลายเพราะเขาได้

ทันใดนั้นความคิดก็แล่นวาบ นึกแผนการอันยอดเยี่ยมออกมาได้จริง ๆ

“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อยังจำน้องหญิงหนีฉางได้หรือไม่?”

“สี่ปีก่อน นางตกหลุมรักแรกพบกับรัชทายาทแคว้นเยี่ยน สาบานว่าหากไม่ใช่เขาก็จะไม่แต่งงานกับผู้ใด หลังจากที่เขาจากไปก็กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ขอออกจากวังไปปฏิบัติธรรมที่วัดหงเย่”

“หากนางรู้ข่าวการมาถึงของรัชทายาทจะต้องดีใจมากแน่นอน!”

ฮ่องเต้แห่งแคว้นเหลียงชะงักไปครู่หนึ่ง หากไม่ได้เขาเอ่ยเตือนก็แทบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วจริง ๆ

สี่ปีแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะผ่านไปนานเพียงนี้!

“ความหมายของเจ้าคือ...”

“ได้ยินว่าองค์รัชทายาทแคว้นเยี่ยนนั้นมีพระโอรสเพียงพระองค์เดียว ยังไม่ได้แต่งตั้งพระชายารัชทายาท ไม่สู้พวกเราผลักเรือตามน้ำทำให้บุพเพสันนิวาสนี้เกิดขึ้น แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ทั้งสองแคว้น ยิ่งแสดงให้เห็นได้ว่าพวกเราสองแคว้นให้ความสำคัญและความจริงใจต่อการร่วมมือกันในอนาคต”

นี่เป็นความคิดที่ดีจริง ๆ!

หากเรื่องนี้สำเร็จลุล่วงได้ย่อมเป็นเรื่องดี แต่ถ้ารัชทายาทแคว้นเยี่ยนไม่เห็นด้วยจะทำอย่างไร?

เซียวเยี่ยนถิงกลับสาบานอย่างน่าเชื่อถือว่า “น้องหญิงเจ็ดเฝ้ารอเขามาสี่ปีเต็ม ต่อให้ใจแข็งดั่งหินก็น่าจะอบอุ่นขึ้นมาแล้ว อีกทั้งลูกมีความมั่นใจว่าจะทำให้เขายอมตกลงเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ได้”

ฮ่องเต้แห่งแคว้นเหลียงใคร่ครวญอยู่พักหนึ่ง “เรื่องนี้ก็มอบหมายให้เจ้าไปจัดการ แต่จะต้องระวังเรื่องความพอดี อย่าก่อเรื่องวุ่นวายอะไรเป็นอันขาด”

เมื่อออกจากห้องทรงอักษรแล้ว เขารีบเร่งไปยังวัดหงเย่ที่ภูเขาเซียงซาน

วัดหงเย่เป็นวัดพุทธของต้าเหลียง มีผู้คนสักการะถวายธูปมากมาย และค่อนข้างมีความผูกพันกับเขา

ตอนนั้นเขากับรั่วหรูซวงจัดฉากกันที่นี่ ให้รั่วอวิ๋นหลีถูกขอทานทำลายความบริสุทธิ์ จากนั้นค่อยออกหน้ายอมรับว่าตนเองเป็น ‘ชายคนรัก’ ผู้นั้น แต่งงานกับนางอย่างเป็นขั้นตอน!

เขาได้รับทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลเสิ่นที่ร่ำรวยที่สุดในราชวงศ์ก่อนตามที่ใจปรารถนา จากนั้นก็ดำเนินการอย่างระมัดระวังทุกย่างก้าว เปลี่ยนจากองค์ชายที่ไม่ได้รับความโปรดปรานมาเป็นเสาหลักของราชสำนัก อยู่ห่างจากตำแหน่งมกุฏราชกุมารเพียงก้าวเดียว

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นมาก มีเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ

วันนั้นเมื่อสี่ปีก่อน องค์หญิงหนีฉางบังเอิญไปจุดธูปไหว้ที่วัดหงเย่เช่นกัน ก่อนจะรีบร้อนจากไปกลางคัน

เขาเคยสงสัยว่านางจะรู้อะไรบางอย่างใช่หรือไม่ แต่ลองหยั่งเชิงหลายครั้งก็ไม่พบความผิดปกติอะไร

ต่อมาคนผู้นั้นกลับแคว้น นางเสียใจจนขอไปปฏิบัติธรรมที่วัดหงเย่ เป็นเวลาสี่ปีแล้ว

กุฏิจิ้งฉือ

สตรีในชุดขาวคุกเข่าอยู่บนเบาะนั่ง

แม้ว่าไม่ได้แต่งหน้า แต่ก็ยากจะปกปิดดวงหน้าอันงดงาม ยิ่งเสริมให้นางดูงามล้ำบริสุทธิ์ดุจน้ำ สวยดึงดูดใจ

เหมือนกับไข่มุกที่ส่องแสงท่ามกลางกลุ่มแม่ชี

เมื่อได้ยินรายงาน ในที่สุดนางก็เดินออกมา

“น้องหญิงเจ็ด เจ้าผอมลงไม่น้อย หลายปีมานี้เจ้าต้องลำบากมาไม่น้อยเลยกระมัง!” เซียวเยี่ยนถิงเอ่ยด้วยท่าทางห่วงใย

“แม่ชียากไร้อย่างข้าเป็นผู้ออกบวชแล้ว ท่านเรียกฮุ่ยซินที่เป็นฉายาทางธรรมของข้าดีกว่า!”

สีหน้าของนางเรียบนิ่ง ไม่มีความยินดีและความตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย

ดูเหมือนจิตใจสงบราวกับนิ่ง ไม่แปดเปื้อนด้วยโลกีย์!

เซียวเยี่ยนถิงแสดงเจตนารมณ์อย่างตรงไปตรงมา “สามวันให้หลัง รัชทายาทแคว้นเยี่ยนจะมาถึงแคว้นเหลียง เสด็จพ่อตั้งใจเลือกองค์หญิงสักพระองค์แต่งงานกับเขา”

“เรื่องนี้เกี่ยวอันใดกับข้า?”

“เกรงว่าน้องหญิงยังไม่รู้ตัวตนของรัชทายาทแคว้นเยี่ยนกระมัง? เขาก็คือคนที่เจ้ารักปักใจในปีนั้น แต่ไม่แยแสเจ้าเลย เช่นนี้ก็ไม่สนใจอีกหรือ?”

เซียวหนีฉางมองเขาแวบหนึ่ง แล้วหันตัวเดินไปทางอุโบสถ

อีกฝ่ายยังคงไม่เชื่อมาโดยตลอดว่านางจะตัดเยื่อใยถึงเพียงนี้ จึงก้าวปราดเข้าไปขวางนางไว้

ไม่รอให้นางเอ่ยปาก เขาก็กดเสียงให้เบาลงพลางกล่าวว่า “ทุกคนต่างคิดว่าเจ้ามาอยู่ที่วัดเพราะรู้ซึ้งทางโลกจึงเลือกออกบวชแสวงหาความสงบสมถะตลอดชั่วชีวิตที่เหลือ มีเพียงข้าที่รู้ว่าเมื่อองค์หญิงของราชวงศ์ถึงวัยเหมาะสมแล้ว ถ้าไม่แต่งงาน ก็ต้องผูกมัดใจขุนนาง มีเพียงวิธีการนี้เท่านั้นถึงทำให้เจ้าหลีกเลี่ยงไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับการแต่งงานได้”

“สี่ปีมานี้ เจ้าไม่เคยลืมเขา รอคอยโอกาสอยู่เสมอ! หากเจ้าละทางโลกจริง เหตุใดจึงไม่ปลงผม แต่เลือกปฏิบัติธรรมโดยที่ไว้ผม?”

“บัดนี้เขาจะมาแล้ว หากเจ้ายังไม่ยอมกลับไปก็ได้แต่พลาดโอกาสดี ๆ นึกเสียใจไปชั่วชีวิต อย่าโทษว่าพี่ไม่ได้เตือนเจ้านะ!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ในที่สุดสีหน้าสงบนิ่งของเซียวหนีฉางก็ปรากฏความเคลื่อนไหวเล็กน้อย

นิ้วมือที่อยู่ในแขนเสื้อกำแน่นจนข้อต่อกระดูกขึ้นสีขาว ราวกับกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่างไว้อย่างเต็มที่