บทที่ 15

เมื่อเห็นของสิ่งนั้น นางก็เหมือนโดนจับจุดอ่อน

“ใช่ หม่อมฉันหึงแล้ว! หากพระองค์กล้ามองแม่นางน้อยพวกนั้น หม่อมฉันจะควักลูกตาของพวกนาง หากพระองค์กล้าแตะต้องพวกนางแม้ปลายนิ้ว หม่อมฉันก็จะตัดมือตัดเท้าของพวกนาง และเฉือนจมูกกับใบหู โยนเข้าห้องน้ำทิ้งไว้เป็นกองอาจม!”

ดวงหน้านั้นเห็นได้ชัดว่ากำลังยิ้มแย้ม เหตุใดน้ำเสียงถึงกัดฟันกรอด?

เมื่อคำพูดนี้ออกมา สตรีเหล่านั้นพลันตกใจจนตัวสั่น คุกเข่าลงกับพื้นทันทีแล้วขอบังคมทูลลา

ขันทีทั้งสองคนก็หลั่งเหงื่อเย็น ๆ ทั่วร่างเช่นกัน ก่อนจะพาคนถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่คนไปแล้ว อวิ๋นหลีก็เปิดโหมดคิดบัญชีทันที

“เจ้ามันคนหลอกลวง กล้าพูดจาเหลวไหลทำลายชื่อเสียงของข้า วันนี้หากเจ้าไม่มอบคำอธิบายมา ข้าจะสู้กับเจ้าแล้ว!”

หรงเหยี่ยยนขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้าหลอกอะไรเจ้า?”

“ฐานะของเจ้า แล้วก็ความสัมพันธ์กับอวี้เอ๋อร์!”

“ปัญหาเกี่ยวกับเรื่องฐานะ ข้าไม่ได้บอกเจ้าก่อนจริง ๆ อย่างมากนี่ก็ถือว่าเป็นการปกปิดเท่านั้น แต่ไม่ใช่การหลอกลวง! ส่วนอวี้เอ๋อร์...เจ้าคาดเดามั่วไปเองชัด ๆ คิดว่าข้าเป็นนายหน้าค้ามนุษย์ ข้าแค่ไม่ได้ปฏิเสธเท่านั้น!”

เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มคิดคำนวณทุกอย่างไว้แล้ว ทำให้นางไม่สามารถจับผิดเขาได้ ความคิดลึกซึ้งยากจะคาดเดาจริง ๆ

อวิ๋นหลีเถียงสู้เขาไม่ได้ ทำได้เพียงถลึงตามองเขาอย่างอำมหิต “คนเลว!”

“หึ...ปากเอาแต่กล่าวโทษคนอื่น แล้วตัวเจ้าเองเล่า? เจ้ากล้าสาบานต่อฟ้าไหมว่าทุกคำพูดที่กล่าวกับข้าเป็นความจริงทั้งหมด ไม่มีคำหลอกลวงใด ๆ เลย?”

อวิ๋นหลี “...”

เอาเถิด นางไม่กล้า!

ท่านนักปราชญ์แห่งการแพทย์ตายแล้วก็เป็นเรื่องโกหก!

ชื่ออวิ๋นลั่วนี้ก็เป็นของปลอม!

แถมยังสร้างเรื่องอาจารย์ที่ไม่มีตัวตนให้เข้าใจผิดขึ้นมาอีก!

แม้กระทั่งความสัมพันธ์ของนางกับนานเป่า หรือแม้แต่กับตำหนักหมิงเย่ ล้วนโกหกเขาทั้งหมด!

พอขบคิดเช่นนี้ นางก็ร้อนตัวนิดหน่อยอย่างบอกไม่ถูก ภายนอกยังคงแสร้งทำเป็นพูดจาหนักแน่นมีเหตุผล

“เจ้าเป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับข้าเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรต้องให้ข้าซื่อสัตย์จริงใจด้วย? หากไม่ใช่เพราะโรคของอวี้เป่า ข้าคร้านจะสนใจเจ้าด้วยซ้ำ!”

เมื่อเอ่ยถึงอวี้เป่า หรงเหยี่ยนก็ไม่มีอารมณ์จะโต้เถียงกับนางอีก

หากมีแค่วิธีการนั้น ก็ต้องลงมือเร็วหน่อยแล้ว

สตรีผู้นี้ต่อต้านเขาถึงเพียงนี้ ควรจะคิดหาวิธีคลายความสัมพันธ์ ไม่ใช่ยั่วโมโหนาง!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของพลันอ่อนลง “อวี้เป่าป่วยเป็นโรคหัวใจแต่กำเนิด ยังไม่ทันได้เรียนรู้การกินข้าวก็เริ่มกินยาแล้ว เขารู้ความมากมาตลอด ไม่อยากให้พวกเราเป็นห่วง มักจะแกล้งทำเป็นไม่มีอะไร ความปรารถนาสูงสุดของเขาก็คือได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับมารดา จนกระทั่งได้พบเจ้า ใบหน้าของเขาถึงได้มีรอยยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก”

เมื่อคิดถึงเด็กน้อยคนนั้น อวิ๋นหลีก็ปวดหนุบ ๆ ในใจ

“มารดาของอวี้เป่าเล่า?”

“เสียชีวิตไปแล้ว!”

“อะไรนะ?”

“สี่ปีก่อน นางตายในน้ำมือของคนชั่ว อวี้เป่าเกิดหลังจากที่นางไปตายแล้วถึงได้อ่อนแอเช่นนี้”

หัวใจของอวิ๋นหลีถูกบีบอย่างรุนแรง ช่างน่าสงสารเกิดไปแล้วจริง ๆ!

นางเพียงอยากกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนแล้วโอ๋ด้วยความรักให้มาก ๆ มอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีที่สุดในโลกให้เขา

“เหตุใดเขาถึงคิดว่าข้าเป็นมารดาของเขาเล่า?”

“เรื่องนี้น่าจะเป็นพรหมลิขิตกระมัง! ข้าไม่เคยเห็นเขาใกล้ชิดกับสตรีนางอื่นเช่นนี้มาก่อนเลย ยกเว้นเจ้า!” ชายหนุ่มมองนางอย่างลึกซึ้ง แฝงไปด้วยอารมณ์บางอย่างที่บอกไม่ถูก

อวิ๋นหลีเองก็รู้สึกว่าตนเองมีวาสนากับเด็กน้อย ไม่เช่นนั้นเหตุใดที่เห็นเขาครั้งแรกถึงได้ชอบเพียงนี้?

ในใจของนาง อวี้เป่ากับนานเป่าต่างก็เป็นบุตรของนาง!

นางตบหน้าอกรับรองทันทีว่า “วางใจได้ โรคของอวี้เป่าข้าจะดูแลเอง ข้าจะต้องคิดหาวิธีรักษาเขาให้ได้! เพียงแต่กระสายยานี้ เจ้าต้องรีบเร่งมือหน่อยนะ!”

“ข้าว่าพวกสาวงามเมื่อครู่รี้ก็ดีมากเลย เจ้าก็สุ่มเลือกสักหลาย ๆ คน หรือไม่ก็ผวัดเวียนให้ความรัก ต้องมีคนที่ตั้งครรภ์สำเร็จ ให้กำเนิดน้องชายน้องสาวให้อวี้เป่าหลาย ๆ คน!”

หรงเหยี่ยนหน้าดำทะมึนทันที นางเห็นเขาเป็นอะไร?

ม้าพ่อพันธุ์ที่ติดสัดได้ทุกที่ทุกเวลาหรือ?

เขาไม่สนใจสตรีพวกนั้นเลยสักนิด ยิ่งไม่มีทางมีลูกกับพวกนางได้

เขามอบสถานะภรรยาให้นางแล้ว นางยังไม่เข้าใจอีกหรือ?

เขาสูดลมหายใจลึก ไม่อาจเกรี้ยวกราด ต้องค่อย ๆ โน้มน้าว

พวกเขารู้จักกันได้ไม่นานจริง ๆ การจะไปถึงขั้นนั้นต้องใช้เวลา ดังนั้นจึงต้องคิดหาวิธีทำให้นางเต็มใจยอมอยู่ข้างกายเขา

“เจ้ามาเซิ่งจิงเพื่อแก้แค้นไม่ใช่หรือ? ศัตรูของเจ้าอยู่ในราชสำนัก มีอำนาจอิทธิพลมั่นคง ตำแหน่งไม่มีทางสั่นคลอน”

“ใช่ แล้วอย่างไร?”

พวกเขากำลังหารือเรื่องอาการป่วยของอวี้เป่าไม่ใช่หรือ พูดถึงเรื่องนี้เพื่ออะไร?

“หากกลายเป็นพระชายาของข้า ก็จะมีความสามารถมากพอที่จะจัดการเรื่องนี้ และจะลดปัญหาไปมากมายด้วย ข้าเป็นกำลังสนับสนุนที่แข็งแกร่งที่สุดให้เจ้าได้!”

อวิ๋นหลีหวั่นไหวนิดหน่อยแล้ว

แม้ว่าจะวางแผนการทุกอย่างไว้แล้ว นางกลับมีส่วนร่วมได้แค่ในฐานะผู้เฝ้ามองเท่านั้น

หากสามารถมีฐานะที่เปิดเผยตัวได้มาประลองกับเซียวเยี่ยนถิงและรั่วหรูซวงอย่างซึ่งหน้า ก็ยิ่งเอื้อต่อการควบคุมสถานการณ์ไม่ใช่หรือ?

เพียงแต่ว่านางไม่สามารถเชื่อใจบุรุษตรงหน้าได้ทั้งหมด

เหตุใดเขาจึงหวังดีช่วยนางถึงเพียงนี้?

“เจ้าคงไม่ได้ใช้ข้าเป็นโล่กันองค์หญิงหนีฉางผู้นั้นหรอกใช่หรือไม่?”

“...”

หรงเหยี่ยนนับถือความสามารถในการจินตนาการของนางจริง ๆ

เขาไม่เคยมององค์หญิงอะไรนั่นตรง ๆ ด้วยซ้ำ แม้กระทั่งหน้าตาของนางเป็นอย่างไรก็ลืมไปแล้ว

แต่เขาก็ไม่คิดจะอธิบายเช่นกัน หากแบบนี้สามารถทำให้นางวางใจขึ้นได้บ้าง เช่นนั้นก็ช่างนางเถิด

“เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยน พวกเราต่างคนต่างได้สิ่งที่ต้องการ!”

อวิ๋นหลีครุ่นคิด ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่เสียเปรียบ จึงตอบตกลงทันทีโดยไม่ทันคิด

ผ่านไปนานมากนางถึงรู้ว่า ที่แท้ตอนนี้นางได้ขายตนเองไปเสียแล้ว!

ค่ำคืนอันเงียบสงัด

เสียงแผ่วเบาดังมาจากหลังคา ราวกับว่าแผ่นกระเบื้องสั่นไหว

อวิ๋นหลีลืมตาขึ้นมาฉับพลัน ก่อนจะเอาเสื้อมาคลุมตัวแล้วลุกขึ้น

เมื่อเปิดประตูห้องก็เห็นบุรุษสี่คนยืนเคียงข้างกันภายใต้แสงจันทร์

นางถอนหายใจยาว “ในที่สุดพวกเจ้าก็มาสักที!”

“ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน เสี่ยวหลีเอ๋อร์ก็เปลี่ยนจากเจ้าหุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์ มาเป็นพระชายารัชทายาทแคว้นเยี่ยนแล้ว ทำให้คนประทับใจจริง ๆ!” น้ำเสียงเหมือนล้อเล่น แต่ดูเหมือนว่าจะหึงหนักแล้ว

“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เหตุใดเจ้าไม่ปรึกษาเราก่อนจะตัดสินใจ?”

“หลีเอ๋อร์ เจ้าโดนบังคับใช่หรือไม่? พวกเราช่วยเจ้าสังหารเขาได้นะ!”

พวกเขาเอ่ยจนอวิ๋นหลีละอายใจเล็กน้อย

“คือว่า...เรื่องมันเกิดขึ้นกะทันหัน เวลาจวนตัวข้าถึงได้ตัดสินใจ”

บุรุษทั้งสี่คนจะยอมรามือได้อย่างไร พวกเขาจะต้องถามหาสาเหตุให้ได้

อวิ๋นหลีได้แต่เล่าเรื่องราวที่ผ่านมาอย่างคร่าว ๆ แน่นอนว่าละเว้นเหตุการณ์บางอย่างที่ง่ายต่อทำให้คนเข้าใจ

จึงได้รู้ว่านางรู้จักกับบุรุษผู้นั้นเพราะช่วยเหลือเด็กชายนามว่าอวี้เป่าในวันนั้น

เวลานั้นนางไม่รู้เลยว่าเขาคือรัชทายาทแคว้นเยี่ยน และเป็นบิดาของอวี้เป่า!

ต่อมาพวกเขาทำข้อตกลงกัน ยืมใช้ฐานะพระชายารัชทายาทมาประลองกับเซียวเยี่ยนถิงซึ่งหน้า!

สีหน้าของบุรุษทั้งหลายผ่อนคลายลงเล็กน้อย ที่แท้ก็เป็นเพียงข้อตกลงเท่านั้น

ต่อให้ไม่ใช่เรื่องจริง แต่พอคิดว่านางมีสถานะเป็นสามีภรรยากับบุรุษอื่น ก็ซ่อนความคิดอยากฟันคนไว้ไม่อยู่

หากละครที่เล่นกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมาเล่า?

อวิ๋นหลีเห็นพวกเขาทำสีหน้าชั่วร้ายก็เตือนทันทีว่า “พวกเจ้าอย่าทำอะไรบ้าบอนะ! แผนการเริ่มต้นขึ้นแล้ว แต่ละขั้นตอนจะเกิดความผิดพลาดไม่ได้ การปรากฏตัวของรัชทายาทแคว้นเยี่ยนเป็นแค่เรื่องไม่คาดคิดเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องใส่ใจเลย”

หารู้ไม่ว่าบุรุษทั้งหลายฟังแล้วยิ่งรู้สึกไม่รื่นหูมากขึ้น

นี่ปกป้องกันแล้วหรือ?

เช่นนั้นก็ยิ่งไม่มีทางปล่อยบุรุษผู้นั้นไปได้!