บทที่ 17

ทุกคนตกตะลึงถึงขีดสุด

แล้วที่บอกว่าโหดเหี้ยมชั่วร้ายเล่า?

ข่าวลือล้วนเป็นเรื่องโกหกทั้งนั้นจริง ๆ ด้วย!

หารู้ไม่ว่า คนทั้งสองที่ดูเหมือนคู่รักจากสวรรค์ อวดความรักท่ามกลางสายตาของผู้คนนั้น เวลานี้กำลังแอบประชันกันอย่างลับ ๆ

ภายใต้แขนเสื้อ อวิ๋นหลีจ่อเข็มพิษตรงเอวของเขา

สายตาข่มขู่ว่าให้ปล่อยมือ!

ชายหนุ่มหาได้แยแสไม่ เขาเพียงแต่โอบนางแน่นยิ่งขึ้น

เขาไม่เชื่อว่านางยังจะลงมือต่อหน้าผู้คนมากมายถึงเพียงนี้ได้?

เพื่อโรคของอวี้เอ๋อร์ และเพื่อที่จะสามารถเดินไปถึงขั้นนั้นกับนางในเร็ววัน หลายวันนี้เขาตั้งใจอ่านหนังสือบทละครหลายเล่ม ซึ่งในนั้นบอกว่าวิธีการที่เร็วที่สุดในการสร้างความสัมพันธ์ ก็คือการสัมผัสใกล้ชิดกัน

นางระวังตัวกับเขาในทุก ๆ ด้านมาโดยตลอด ปกติแล้วการจะเข้าใกล้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

โอกาสที่จะได้ทำตัวเปิดตัวโจ่งแจ้งเช่นนี้ เขาจะพลาดไม่ได้!

เมื่อมองท่าทาง ‘รักกัน’ ของทั้งสองคน เซียวเยี่ยนถิงก็เกิดโทสะในใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เขาเข้ามาทักทายพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม “เมื่อวานพบกันอย่างฉุกละหุก ไม่มีโอกาสทักทาย วันนี้ถือว่าได้พบพานสหายเก่าที่แท้จริง องค์รัชทายาทดูสง่างามยิ่งกว่าสี่ปีก่อนเสียอีก”

หรงเหยี่ยนเพียงแต่ปรายตามองเขาอย่างเฉยชา “ปีนั้นข้าอยู่ในแคว้นเหลียง ไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับอันอ๋องมาก่อน ไม่ถือว่าเป็นสหายเก่า แต่ว่าเคยได้รับการดูแลจากซวนอ๋องอยู่หลายครั้ง ข้าจำได้ขึ้นใจดี”

สีหน้าของเซียวเยี่ยนถิงแข็งทื่อ

ซวนอ๋องก็คือเสด็จพี่รองของเขา และเป็นคู่แข่งที่แข็งแกร่งที่สุดในการแย่งชิงบัลลังก์

แม้ตอนนี้เขามี ‘บุตรแห่งนิมิตมงคล’ อยู่ในมือ และได้รับการแนะนำจากสำนักโหรหลวง ยึดครองความได้เปรียบทั้งกาละฟ้าและชัยภูมิ

แต่ตราบใดที่ซวนอ๋องยังไม่ถูกกำจัด เขาก็ไม่อาจวางใจได้เลย

บัดนี้แคว้นเยี่ยนกับแคว้นเหลียงจะร่วมมือกัน เดิมทีเขาอยากสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับอีกฝ่าย คิดไม่ถึงว่าหรงเหยี่ยนจะหักหน้าเขาต่อหน้าผู้คน

เซียวเยี่ยนถิงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความกระอักกระอ่วนใจ แต่ไม่กล้าบันดาลโทสะ

อวิ๋นหลีเห็นฉากนี้ก็รู้สึกสะใจขึ้นมา

แม้ไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงเป็นปฏิปักษ์ต่อเซียวเยี่ยนถิงถึงเพียงนี้ แต่...ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร!

ดังนั้น นางพลันรู้สึกว่าคนบางคนดูดีมากขึ้นในสายตา

“ฝ่าบาทเสด็จ!”

เสียงตะโกนดังขึ้น ดึงความคิดของผู้คนกลับมาในที่สุด ก่อนที่ทุกคนจะพากันคุกเข่าทำความเคารพ

อวิ๋นหลีมีฐานะเป็นพระชายารัชทายาทแห่งแคว้นเยี่ยน ฐานะสูงส่ง จึงกลายเป็นคนที่ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าซึ่ง ‘มีอยู่เพียงสองคน’ ในงาน

นางรู้สึกอีกครั้งว่าฐานะที่ได้มาอย่างง่าย ๆ นี้นับว่าไม่เลวเลย!

งานเลี้ยงเริ่มต้นอย่างเป็นทางการ

รายการแสดงของงานเลี้ยงในวังก็เป็นเพียงการบรรเลงดนตรีร้องรำ ดูแล้วช่างน่าเบื่อหน่าย

อวิ๋นหลีใกล้จะหลับแล้ว เวลานี้เองแสงไฟพลันมืดลง

กลีบดอกไม้เต็มทั่วผืนฟ้าล่องลอยลงมาจากบนฟ้า ส่งกลิ่นหอมของดอกไม้ชวนให้หลงใหล ดึงดูดความสนใจของทุกคน

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่ากลางอากาศมีสตรีสวมชุดบางเบางดงามผู้หนึ่งนั่งอยู่ชิงช้าที่ถักทอด้วยพวงดอกไม้ ก่อนจะค่อย ๆ ลงสู่พื้น

นางโบกมือเบา ๆ กลีบดอกไม้นับไม่ถ้วนโปรยออกมาจากในแขนเสื้อของตน ราวกับเซียนร้อยบุปผาที่ลงมายังโลกมนุษย์

หลังจากที่ลงสู่พื้นแล้ว เสียงดนตรีเบา ๆ ก็ดังขึ้นในเวลาเหมาะเจาะ

สตรีในชุดบางเบาเยื้องกรายร่ายรำอยู่ท่ามกลางกลีบดอกไม้ ประหนึ่งผีเสื้อหลากสีที่กระพือปีกบิน ชายกระโปรงพลิ้วไหว ชายผ้าสีขาวที่ต่อจากแขนเสื้อราวกับสายลม

อวิ๋นหลีเองก็ชมดูด้วยความเพลิดเพลิน

ท่วงท่าร่ายรำอันงดงามเช่นนี้สามารถทำให้บุรุษในใต้หล้าคลั่งไคล้ได้เลยกระมัง!

นางหันหน้าไปมองทางด้านข้าง สบสายตากับใครบางคนเข้าพอดี

“มองข้าเพื่ออะไร?”

อวิ๋นหลีดูแคลนในใจ นางไม่เชื่อว่าเมื่อครู่นี้เขาไม่ได้มองจนเคลิบเคลิ้ม เสแสร้งอันใดกัน?

บุรุษล้วนเป็นคนเสแสร้งไร้ความจริงใจเช่นนี้เอง!

เมื่อการร่ายรำจบลง เสียงปรบมือกดังกึกก้องไปทั่วทั้งงาน

หญิงสาวเดินมาอยู่เบื้องหน้าพระที่นั่งของฮ่องเต้ ก่อนจะทำความเคารพอย่างอ่อนช้อยงดงาม “หนีฉางแสดงฝีมือต่ำต้อยแล้วเพคะ!”

แสงไฟส่องสว่างขึ้นมา ทุกคนถึงได้มองเห็นใบหน้าของนางอย่างชัดเจน ก่อนจะตกตะลึงอย่างยิ่ง

สตรีที่ร่ายรำเมื่อครู่นี้ก็คือองค์หญิงเจ็ด!

นางไปปฏิบัติธรรมที่วัดหงเย่เมื่อสี่ปีก่อนไม่ใช่หรือ กลับมาตั้งแต่เมื่อไร?

เมื่อเห็นทิศทางที่นางจ้องมองด้วยสายตารักหวานซึ้งก็เข้าใจกระจ่างแจ้งทันที

ปีนั้นนางรักปักใจต่อคนผู้นั้น จนยอมออกบวชไปปฏิบัติธรรมโดยไม่เสียดาย บัดนี้เขากลับมาแล้ว ย่อมปลุก ‘จิตใจที่หลงใหลในโลกีย์’ ของนางกลับมา

อย่างไรก็ตามเขามีภรรยาแล้ว หนำซ้ำเป็นคนขี้หึงอีกด้วย เกรงว่าความรักมั่นฝังใจขององค์หญิงหนีฉางจะล้มเหลวอีกคราแล้ว!

หญิงสาวมองมาทางนี้อย่างคลั่งไคล้ แต่ชายหนุ่มกลับไม่เหลียวมอง นิ่งเฉยไม่สะทกสะท้าน สีหน้าก็ยิ่งเศร้าหมอง

อวิ๋นหลีทนมองต่อไปไหวอยู่บ้าง จึงกระแอมไอเบา ๆ “ปฏิบัติกับคนรักเก่าของเจ้าเช่นนี้ไม่ดีกระมัง?”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้าไม่มีคนรักเก่าอะไรทั้งนั้น อย่าพูดเหลวไหล!”

“คนเขาทั้งร่ายรำทั้งโปรบกลีบดอกไม้ เห็นได้ชัดว่ามาเพื่อเจ้า เจ้าพูดเช่นนี้แล้งน้ำใจเกินไปแล้วกระมัง!”

“ว่าอย่างไร เจ้าหวังให้ข้ามีความรู้สึกอะไรกับนางหรือ?” เมื่อเห็นท่าทางไม่ใส่ใจของนาง ชายหนุ่มเกิดความไม่พอใจทันที น้ำเสียงก็เย็นชาลง “เจ้าอยากผลักไสข้าไปอยู่ข้างกายสตรีนางอื่นเช่นนี้หรือ?”

อวิ๋นหลีอดอึ้งไม่ได้

เขาโกรธอะไรอีก?

เขาจะคบหากับผู้ใด เกี่ยวอะไรกับนางด้วย?

แม้คนรอบข้างไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดสิ่งใด แต่ดูจากสีหน้าย่ำแย่ เห็นได้ชัดว่าทะเลาะกันแล้ว

คิดว่าพระชายารัชทายาทล่วงรู้ ‘เรื่องราวในอดีต’ ระหว่างสามีของตนกับองค์หญิงหนีฉาง จึงรับไม่ได้และเกิดความหึงหวงขึ้นมา ดังนั้นถึงได้เป็นเช่นนี้

เซียวเยี่ยนถิงก็สังเกตเห็นฉากนี้เช่นกัน คิดว่าโอกาสมาถึงแล้ว

เขารับปากน้องหญิงแล้วว่าจะต้องอาศัยงานเลี้ยงในวังครั้งนี้ช่วยนางสมหวังกับความปรารถนาตลอดหลายปีที่ผ่านมา และถือโอกาสดึงจวนแม่ทัพเจิ้นเป่ยมาเป็นพวก

ครั้งนี้จะต้องทำสำเร็จให้ได้เท่านั้น ล้มเหลวไม่ได้เป็นอันขาด!

“การร่ายรำของน้องหญิงเจ็ดช่างงดงามราวกับพญาหงส์เหินฟ้า เรียกได้ว่างามพิลาสหาใดเปรียบ ไม่ทราบว่าองค์รัชทายาทคิดว่าอย่างไร?”

หรงเหยี่ยนเห็นเขาโยงหัวข้อสนทนามาที่ตน จึงยกจอกสุราขึ้น “งานเลี้ยงต้อนรับในวันนี้ยิ่งใหญ่มาก เสียงเพลงการร่ายรำเรียกได้ว่าเลิศล้ำ ฝ่าบาทกับอันอ๋องทุ่มเทแรงใจแล้ว!”

อวิ๋นหลีกลอบกลอกตา ถามอย่างตอบอย่าง เฉไฉเหลือเกิน มีเพียงเขาเท่านั้นที่ทำออกมาได้!

เมื่อเห็นเขาไม่เข้าประเด็น เซียวเยี่ยนถิงจึงส่งสายตาอย่างลับ ๆ อีกครั้ง

เวลานี้เอง เปลวเทียนถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง ท้องพระโรงประดับด้วยไข่มุกราตรีขนาดใหญ่หลายเม็ด แสงจึงส่องสว่างเป็นพิเศษ

จากนั้นก็เห็นองค์หญิงหนีฉางเดินเข้ามาอย่างอ่อนช้อยงดงาม โฉมหน้าเพริศพริ้งเปล่งประกายเป็นพิเศษ

นางมองบุรุษที่อยู่ไม่ไกล ไม่อาจตัดใจละสายตาไปได้ หัวใจเต้นเร็วอย่างยิ่ง

เมื่อสี่ปีก่อน เขายังเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่มีจิตใจฮึกเหิม บัดนี้เขากลับเหมือนบัวน้ำแข็งที่เจริญงอกงาม สง่างามพราวพร่าง ล่องลอยดุจภาพฝัน หล่อเหลาดั่งเซียนที่ถูกเนรเทศมายังโลกมนุษย์

เซียวหนีฉางระงับความตื่นเต้นภายในใจอย่างเต็มที่ “ท่านพี่หรง ท่านยังจำฉางเอ๋อร์ได้หรือไม่?”

“ไม่เจอกันสี่ปี องค์หญิงยังคงมีรูปโฉมเหมือนแต่ก่อน ช่างงามล่มเมือง”

นี่เป็นคำชมใช่หรือไม่?

นางรู้สึกปีติยินดี ดูเขินอายและขลาดกลัว “ไม่มีวันใดที่ฉางเอ๋อร์ไม่คิดถึงท่านพี่หรง หวังเพียงแต่ว่าจะได้พบท่านอีกครา”

เซียวเยี่ยนถิงฉวยโอกาวกล่าวว่า “สี่ปีก่อน น้องหญิงเจ็ดตกหลุมรักองค์รัชทายาทตั้งแต่แรกพบ ปีนั้นท่านรีบเร่งกลับแคว้น น้องหญิงโศกเศร้าเสียใจ สาบานว่านอกจากท่านแล้วจะไม่แต่งกับชายใด! บัดนี้องค์รัชทายาทมาเป็นทูตที่แคว้นเหลียง ก็นับว่าเป็นวาสนา ไม่สู้ถือโอกาสนี้สร้างเรื่องราวที่ดี ๆ ขึ้น?”

งานเลี้ยงพลันเงียบกริบ ทุกคนล้วนอยากรู้ว่าจากนี้ไปจะมีบทสรุปเช่นไร

หรงเหยี่ยนวางจอกเหล้าลง ยิ้มเสแสร้ง “ขอบคุณอันอ๋องที่ปรารถนาดี แต่ว่าข้าแต่งงานแล้ว ได้แต่ทำผิดต่อความรักมั่นขององค์หญิงแล้ว!”

“บุรุษมีสามภรรยาสี่อนุเป็นเรื่องปกติ น้องหญิงเจ็ดรักปักใจต่อองค์รัชทายาท ไม่หวังตำแหน่ง จะเป็นอนุภรรยาก็ได้เช่นกัน”