สาวน้อยกับการฝึกตน

จนวันนี้อาหารของนางต่อหน้าครอบครัวก็ยังมีแต่แผ่นแป้งแห้ง ๆ ในแต่ละวันนางจะพาน้องชายเข้าป่าเพื่อหาของกิน สองสามวันมานี้มารดาชอบถามพวกนางว่าไปเล่นกับใครที่ไหน ไม่รู้ว่าด้วยความเป็นห่วงเพียงอย่างเดียวหรืออยากรู้อยากเห็นเรื่องของลูกด้วยกันแน่ แต่เพื่อไม่ให้ระแคะระคายไปมากกว่านี้ ฉินหลิวซีจึงไม่ได้พาน้องชายออกไปอีก แล้วอีกปัญหาหนึ่งที่ตามมาก็คือท่านย่าเริ่มระแคะระคายที่มีฟืนหายไปวันละสี่ห้าท่อนจึงอยู่บ้านเพื่อหาทางจับผิด

วันนี้นางตามมารดาออกมาซักผ้า หลังจากช่วยจนผ้าใกล้หมดตะกร้าแล้วนางก็ทำทีขอไปเดินเล่น ผู้เป็นแม่เห็นว่านางช่วยซักผ้าจนมือเปื่อยมือเย็นจึงพยักหน้าอนุญาต 

หากผ้าไม่ใช่ตะกร้าใหญ่อย่างวันนี้นางทำคนเดียวก็ได้ 

แต่เมื่อไหร่ที่ได้ผ้ามาจนล้น นางทำจนเย็นก็ยังซักไม่เสร็จบุตรสาวจึงต้องมาช่วย

ฉินหลิวซีมุดเข้าไปหลังม่านเถาวัลย์เหมือนครั้งก่อน โชคดีที่นางตัวเล็กจึงไม่มีปัญหา แต่หากโตไปกว่านี้คงต้องมองหาที่ลับตาคนใหม่แล้ว เด็กหญิงเข้าไปในห้วงมิติของตน นางยังไม่มีเวลาสำรวจกระท่อมนี้เลยจนกระทั่งวันนี้

หลังจากเข้ามาได้นางก็เริ่มทำการสำรวจภายในกระท่อม ด้านในกระท่อมมีตั่งไม้ยกสูงขึ้นมาสำหรับเป็นที่นอนมีชั้นวางของ โต๊ะและเก้าอี้หนึ่งชุด บนชั้นวางยังมีหนังสือจำนวนหนึ่งวางกอง ๆ กันไว้อย่างไม่เป็นระเบียบ หลังจากหยิบหนังสือพวกนั้นขึ้นมาดูดวงตาของนางก็เบิกกว้าง ด้านในเขียนวิธีการฝึกฝนวิชาเพื่อเลื่อนระดับพลังปราณเอาไว้ หมายความว่านางมีหนทางที่จะเก่งกาจมากขึ้นไปกว่านี้

เด็กหญิงยกยิ้มอย่างพอใจ ไม่เสียแรงที่นางสู้อุตส่าห์อดทนพยายามมาตั้งนาน ฉินหลิวซีจดจำวิธีการฝึกขั้นแรกเอาไว้ในหัว ท่องจำไว้ขึ้นใจแล้วเริ่มสำรวจกระท่อมส่วนอื่น ๆ ต่อ นางใช้เวลาไม่นานก่อนจะกลับออกมา เพราะกลัวมารดาผิดสังเกต

เย็นวันนั้นนางก็ช่วยมารดายกผ้ากลับบ้านเหมือนทุกครั้ง ไม่ซักชุดก็เป็นม่าน เป็นพรม เป็นฟูก วน ๆ อยู่ไม่กี่อย่าง ไม่รู้บ้านใหญ่จะอยากกลั่นแกล้งอะไรนักหนา ทั่วทั้งแคว้นนี้คงมีแต่ครอบครัวนางที่มีผ้าให้ซักเกือบทุกวัน

“วันนี้กลับมาเสียเย็นเลยนะ ผ้ามันจะสักกี่ผืนถึงใช้เวลานานนัก”

“ล้วนแต่เป็นเสื้อผ้าของท่านป้าส่วนใหญ่เลยนะเจ้าคะ” ฉินหลิวซีพูดขึ้นทันควัน

“หลิวเอ๋อร์” มารดาเรียกชื่อนางเป็นการเอ่ยปรามไม่ให้ต่อปากต่อคำกลับไป

“สั่งสอนลูกอย่างไรเถียงคำไม่ตกฟาก” ป้าสะใภ้พูดเสียงฮึดฮัดแล้วก็เดินไป

ชิวย่าหนานมองบุตรสาวอย่างนึกสงสัย เมื่อครู่นางตั้งใจหรือไม่ตั้งใจกันแน่ แต่ไม่เคยเห็นบุตรสาวต่อปากต่อคำกับผู้ใหญ่เช่นนี้มาก่อน 

ชิวย่าหนานยืนเหม่อจนกระทั่งบุตรสาวเดินนำไปไกลจึงค่อยได้สติกลับมา นางเดินตามหลังลูกมาจนถึงห้องเก็บผ้าก็จัดการพับใส่ชั้นไว้

แม้จะอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว แต่เมื่อมีสายตาท่านย่าจับตาดูอยู่นางจึงทำอะไรไม่สะดวกนัก ฉินหลิวซีทำทีพาน้องชายมานอนพักกลางวัน ส่วนตัวเองแอบเข้าไปในมิติและฝึกซ้อมเพื่อเลื่อนขั้นระดับพลัง 

พออยู่ในห้องกันตลอด คนเป็นย่าก็ไม่ได้สงสัยในตัวพวกนางมากนัก สตรีผู้นั้นเป็นคนตระหนี่ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ต้องจับผิดให้ได้ แล้วยิ่งมารดาของนางที่เป็นคนหัวอ่อนไม่ชอบมีปากเสียง ฉินหลิวซีคนใหม่จึงค่อนข้างรู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่นางก็เข้าใจว่าสภาพแวดล้อมบีบบังคับจึงไม่ได้กล่าวโทษครอบครัวของตน ถึงแม้นางจะไม่พอใจอยู่บ้างก็ตาม

ตามที่ในคัมภีร์บอกมา ขั้นที่หนึ่งเป็นขั้นก่อเกิด 

เป็นก้าวแรกของการฝึกฝนที่หากนางเข้าใจก็จะไปถึงขั้น

อื่น ๆ ได้ง่ายขึ้น ฉินหลิวซีใช้เวลาครึ่งวันทำความเข้าใจการโคจรของปราณในร่าง และเริ่มลงมือปฏิบัติจริง เพราะใช้เวลาทำความเข้าใจเงื่อนไขนานไปหน่อย วันนี้การฝึกของนางจึงไม่คืบหน้าเท่าไรนัก

กว่าจะออกมาจากมิติก็เป็นเวลาเกือบเย็นแล้ว โชคดีที่ไม่มีใครกลับมาระหว่างวัน ฉินซือหยวนเห็นพี่สาวชอบทำตัวประหลาดตั้งแต่วันที่พาเขาออกไปข้างนอก และเด็กชายรู้ว่านั่นมีความเกี่ยวข้องกับการที่ทำให้เขาได้กินปลาหรือผลไม้ ได้กินอะไรที่มากกว่าแผ่นแป้งแข็ง ๆ เด็กชายวัยสามขวบจึงตัดสินใจที่จะไม่บอกกล่าวความพิเศษนี้ออกไปหากพี่สาวไม่สั่ง

ด้วยความเฉลียวฉลาดฉินซือหยวนจึงรู้แน่ชัดว่าไม่ใช่ทุกครั้งที่จะได้กิน แต่ก็เป็นส่วนใหญ่ เขาจึงไม่เรื่องมากและรอคอยเป็นเด็กดี

วันต่อ ๆ มาหากพอมีเวลาว่างฉินหลิวซีก็จะแอบเข้าไปในมิติเพื่อฝึกฝน จนปัจจุบันนี้นางได้เลื่อนขั้นก่อเกิดเป็นปรานขั้นที่สามแล้ว หัวใจเด็กหญิงพองโต รับรู้ได้เลยว่าร่างกายของฉินหลิวซีมีพรสวรรค์ในการฝึกตนเป็นอย่างมาก หลังจากเลื่อนขั้นปราณสำเร็จนางก็เดินยิ้มออกมาจากมิติ

“อยากลองดีกับข้างั้นเรอะ!”

ทั้งนางทั้งน้องชายพากันสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นมาไม่ทันตั้งตัว

พึ่งออกมาก็เจอเรื่องอะไรอีกแล้วเนี่ย