ตอนที่ 2 ล่าสัตว์

เธอตื่นมาในช่วงสายของอีกวันใต้ต้นเหมยฮวา เธอกะพริบตาเพื่อปรับภาพให้มองชัดขึ้น สิ่งที่เธอเห็นนั้นก็คือทุ่งดอกไม้ และเธอก็นอนอยู่ใต้ต้นไม้ เธอมองดูชุดที่ใส่ก็เป็นชุดวันที่เธอเรียนจบ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกัน เธอจำได้ว่าตัวเองถูกรถชนหลังจากที่เธอถูกเพื่อนผลักล้มลงบนถนน ในขณะที่เธอกำลังมึนงง อยู่นั้นก็ได้มองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าตาดูน่ากลัวมาก มีหนวดเคราเต็มไปทั่วใบหน้ากำลังมองมาที่เธอ เธอจะต้องทำยังไงในตอนนี้ ในหัวของเธอสับสนไปหมดแล้ว

อี้เฉิงมองไปทางหญิงสาวที่ใส่ชุดไม่เหมือนกับคนอื่น ชุดแบบนี้เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก เพราะที่แห่งนี้ผู้หญิงจะไม่แต่งตัวที่เปิดให้เห็นมากนัก เขามองจากด้านล่างขึ้นมาด้านบน และมาหยุดมองใบหน้าที่มีหน้าตาน่ารัก เธอเป็นผู้หญิงที่สวยน่ารักมาก เธออาจจะหนีออกมาจากหอนางโลมหรือเปล่า?

แก้มหอมมองตามสายตาของชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ เขามองอะไร เธอนั่งลงเพื่อปิดบังขาของเธอ เพราะชุดที่เธอใส่อยู่นั้น เป็นชุดกระโปรงนักเรียนในวันที่เธอเรียนจบ

“นายมองอะไรไม่ทราบ” เธอตกใจตัวเองเพราะคำพูดที่เธอได้พูดออกไปเป็นภาษาจีนเธอไม่เคยเรียนภาษาจีนมาก่อนเลยด้วยซ้ำทำไมเธอถึงพูดมันได้

“ก็ไม่ได้อยากมองนักหรอก ก็แค่เห็นว่าแต่งตัวแปลกดีสายตาของข้าก็เลยมองไปก็แค่นั้น” เขาตอบไปตามความรู้สึกที่เขาเห็น และเขาก็เดินออกมาจากที่ตรงนั้น ไม่อยากคุยกับผู้หญิงที่แปลกประหลาดคนนี้เท่าไหร่นัก

“นี่นายจะรีบไปไหน รอฉันก่อนสิ ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” เธอวิ่งตามชายที่เธอไม่รู้จัก และดูน่ากลัวคนนั้น เธอไม่รู้จักใครและไม่รู้ว่าที่นี่มันคือที่ไหน ดูแล้วชายคนนี้น่าจะไม่ได้สนใจเธอเท่าไหร่ด้วย อาจจะแค่เป็นคนที่หน้าตาน่ากลัวแต่จิตใจดีก็ได้

“เจ้าจะตามข้ามาทำไม ข้าไม่ได้รู้จักกับเจ้าสักหน่อย ถ้าอยากรู้อะไรก็ไปถามคนอื่นเถอะ” เขาตอบหญิงสาวออกไป คำพูดของหญิงสาวที่พูดกับเขานั้น พูดไม่เหมือนที่ชาวบ้านที่นี่เขาพูดกันเลย หรือเธอจะหนีมาจากเมืองอื่น ////

เธอไม่เคยเจอใครที่ทำตัวหยาบคายแบบนี้เลย ทำไม่ผู้ชายคนนี้ถึงปากจัดมากกว่าผู้หญิงเสียอีก

“ก็ตอนนี้ฉันเห็นนายแค่คนเดียว ฉันไม่รู้จักใครที่นี่ด้วย และฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน นายจะทิ้งผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบฉันให้อยู่คนเดียวในป่า นายไม่สงสารผู้หญิงตัวเล็กน่ารักบ้างหรือไง” เธอแกล้งบีบน้ำตา เพื่อให้ดูน่าสงสารที่สุด เธอไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน และทำไมเธอถึงพูดภาษาจีนได้ ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนไทย

อี้เฉิงมองไปที่หญิงสาวแปลกหน้า ที่แกล้งทำตัวน่าสงสาร หรือนางจะหลงทางมาจริงๆ เป็นคนจากเมืองอื่นหรือเปล่า “ถ้าเจ้าไม่กลัวข้า เจ้าอยากตามข้ามาก็ได้ แต่ข้ายังไม่ออกจากป่านี้ง่ายๆ เพราะข้าต้องล่าสัตว์เพื่อเอาไปขาย”

“ขอฉันตามนายไปด้วยก็ได้ ฉันจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อและไม่ซน ฉันจะไม่กวนนายเลย” เธอวิ่งตามหลังชายคนนั้นไป เขาเดินเร็วมากเธอต้องคอยวิ่งตามให้ทัน เธอวิ่งตามหลังชายหนุ่มไป เธอทั้งเหนื่อยและก็หิวด้วย ไม่รู้ผู้ชายคนนี้จะรีบเดินไปไหน เธอสังเกตด้านหลังของผู้ชายที่เธอตามอยู่ เป็นผู้ชายสูงประมาณหนึ่งร้อยเก้าสิบ เป็นผู้ชายผิวขาวและสูงเพรียว ถ้าไม่นับหน้าตาแค่มองด้านหลังก็คงเป็นผู้ชายที่ใช้ได้คนหนึ่งเลย แต่หน้าตาของชายคนนี้ดูจะโหดไปสักหน่อย

เธอกำลังคิดอะไรไปเรื่อย อยู่ดีๆ ผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าเธอก็หยุดเดินกะทันหัน ทำให้เธอเดินชนไปที่หลังของเขาอย่างจัง จนตัวเธอล้มลง

“นายจะหยุดทำไมไม่บอกฉันก่อนละ” เธอลุกขึ้นและเอามือจับก้นตัวเองที่รู้สึกเจ็บนิดหน่อย

“แล้วเจ้าเดินในป่ามัวคิดอะไรอยู่ ในป่ามีแต่สัตว์ร้ายเต็มไปหมด ถ้าเจ้ามัวแต่ใจลอยแบบนี้ไม่น่าจะรอดออกไปได้หรอก”

“ทำไมนายต้องว่าฉันด้วย ฉันก็แค่ไม่เคยเดินป่า นายพูดดีๆ กับฉันก็ได้ ปากแบบนี้น่าจะหาเมียไม่ได้หรอก” เธอพูดออกไปด้วยความโมโห

อี้เฉิงรู้สึกอยากแกล้งหญิงสาวคนนี้ขึ้นมา

“ก็ไม่นะ ตอนนี้ก็มีหญิงสาวตามผู้ชายที่ไม่รู้จักเข้ามาในป่าอยู่หนึ่งคนไม่ใช่หรือ” เขาพูดพร้อมกับทำสายตาแทะโลมไปที่หญิงสาว

เธอเอามือปิดหน้าอกตัวเอง “นี่นายหมายถึงใครกัน คิดว่าฉันอยากตามนายมาหรือไง ถ้าฉันมีทางเลือกอื่น”

“ก็ไม่รู้สิ เจ้าอาจจะอยากเป็นเมียข้าก็ได้ใครจะรู้”

“นาย หยุดพูดไปเลย” เธอไม่อยากจะเถียงกับผู้ชายคนนี้อีก ก็เลยเลือกที่จะเงียบเสียงไป

“หึ นึกว่าจะแน่”

เธอมองไปที่ชายคนนั้นด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง คอยดูนะถ้าฉันออกจากป่านี้ไปได้ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันผู้ชายนิสัยแย่ๆ แบบนี้อีก

เธอเดินตามหลังชายหนุ่มไปเรื่อยๆ เธอได้ยินเสียงเขาบอกให้เธอหยุดเดิน “มีอะไร ทำไมนายไม่เดินต่อ”

“ด้านหน้าน่าจะมีสัตว์ดุร้ายอยู่ เจ้าปีนต้นไม้เป็นหรือไม่”

“มีสัตว์ดุร้าย เป็นสัตว์ชนิดไหน ฉันเคยปีนต้นไม้มาก่อน” เธอไม่รอให้ชายหนุ่มพูดต่อ เธอก็รีบปีนขึ้นบนต้นไม้ทันที

“ปีนเก่งเหมือนกัน” เขามองไปที่หญิงสาวที่ดูเป็นงานเป็นการ ยังมีความพูดง่ายอยู่บ้าง

“ทำไม! นายโกหกให้ฉันปีนต้นไม้หรือไง!?”

“มีสัตว์ร้ายจริง ข้าก็แค่คิดว่าเจ้าก็พูดง่ายดีก็เท่านั้น”

“ฉันก็กลัวตายเหมือนกัน นายจะทำยังไงกับสัตว์ด้านหน้า แล้วนายรู้หรือว่าเป็นสัตว์ชนิดไหน”

“ข้าเข้ามาในป่าเพื่อล่าสัตว์ ก็ต้องฆ่ามันอยู่แล้ว จากที่ข้าสังเกตจากรอยเท้าน่าจะเป็นหมี”

“เป็นหมี! ” เธอเผลอพูดเสียงดังและรีบเอามืออุดปากตัวเองทันที โดยที่ไม่ต้องให้ชายหนุ่มบอกเธอเลย เธอปีนขึ้นต้นไม้สูงขึ้นไปอีก หมีต้องตัวใหญ่แน่ๆ เธอไม่เคยเห็นหมีมาก่อน

“นายจะฆ่าหมีก็รีบฆ่า แต่ฉันไม่สามารถช่วยนายได้หรอกนะ แค่ตัวฉันเองก็ไม่ไหวแล้ว” เธอรีบบอกไว้ก่อน ให้เธอไปสู้กับหมี ให้เธอตายยังง่ายกว่าเลย

“ข้าคงไม่หวังให้เจ้าช่วยข้าหรอก แค่เจ้าอยู่เงียบๆ และรักษาชีวิตของตัวเจ้าเองให้ดีก็พอแล้ว” หลังจากที่เขาพูดกับหญิงสาวจบ เขาก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้อีกต้นที่อยู่ห่างจากต้นที่หญิงสาวอยู่ เขามองเห็นหมีตัวใหญ่ น่าจะเป็นหมีที่เพิ่งคลอดลูกได้ไม่นาน เพราะตามตัวของมันยังไม่ค่อยมีแรงเดินเท่าไหร่ หรือไม่ก็ก่อนหน้าที่เขาจะเจอหมีตัวนี้ มันอาจโดนคนอื่นทำร้ายมาก่อนแล้วก็ได้ เขาเอาธนูเหล็กที่เขาได้ทำเอง เพื่อเอาไว้ใช้ล่าสัตว์ใหญ่โดยเฉพาะ เขาเล็งไปที่หัวของหมี เขาอยากให้มันตายในครั้งเดียว เพราะถ้าเกิดการต่อสู้อาจทำให้หมีราคาตกได้ เขาจึงเลือกใช้ธนู เขาจะฆ่ามันภายในการยิงครั้งเดียว

แก้มหอมมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังเตรียมยิงธนูใส่หมีตัวนั้น เธอจับต้นไม้แน่นขึ้นและภาวนาให้ชายหนุ่มทำสำเร็จ ถ้าชายหนุ่มทำไม่สำเร็จนั่นอาจหมายถึงชีวิตเธอน่าจะจบลงภายใต้เท้าหมีตัวนั้น เธอลุ้นไปพร้อมกับชายหนุ่ม

อี้เฉิงใส่พลังไปที่ธนู เขาเล็งไปที่หัวและยิงออกไป เขามองลูกธนูที่ยิงออกไปเพื่อดูว่ามันจะโดนในจุดที่เขาตั้งใจให้โดนไหม ลูกธนูดอกนั้นพุ่งตรงไปที่หัวของหมีอย่างเร็วจนลูกธนูทะลุหัวของหมีออกไปอีกฝั่ง หมีตัวนั้นที่มันเดินอยู่ดีๆ ก็โดนลูกธนูที่ไหนไม่รู้ยิงเข้าใส่ทำให้ตัวมันตายคาที่ทันที

แก้มหอมที่เห็นว่าหมีตัวนั้นล้มลงพร้อมกับหมดลมหายใจไปแล้ว เธอก็โล่งอกในที่สุดความหวาดกลัวที่เธอมีก็จบลงเสียที “แล้วนายจะพาหมีตัวนี้กลับไปอย่างไร”

“ข้ามีวิธีก็แล้วกัน แต่เจ้าอาจจะต้องเข้าเมืองไปขายหมีตัวนี้กับข้าก่อน เพราะข้าอยากขายหมีตัวนี้ออกไปทั้งตัว ข้าไม่อยากเสียเวลาแยกชิ้นส่วนของมัน ถึงมันจะได้ราคาที่ดีกว่าก็ตาม แต่ท่าขายทั้งตัวก็จะได้ราคาดีเหมือนกัน แต่คนซื้อก็อาจต้องแย่งชิงหมีตัวนี้ เขาจะขายให้กับคนที่ให้ราคาดีที่สุดเท่านั้น

“ฉันไปขายเจ้าหมีตัวนี้กับนายก็ได้ แต่นายต้องสัญญาว่าจะไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียว นายสัญญากับฉันก่อนสิ”

“ทำไมต้องสัญญา ในเมื่อข้าช่วยเจ้าออกไปจากป่าแล้ว เราก็ควรแยกทางกันไม่ใช่หรือไง เจ้ายังจะตามข้าอีกทำไม”

เธอก็ไม่รู้ว่าที่นี่มันที่ไหน และอีกอย่างจากที่เดินทางกับชายคนนี้ ก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร นอกจากปากเสีย อย่างอื่นก็พอพึ่งพาได้ เขาเป็นคนเดียวที่เธอรู้จักบนโลกใบนี้ จะให้เธอไปอยู่ที่ไหน ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนตัวเธอเองยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ