ตอนที่ 3 เข้าเมือง

“ฉันบอกนายตามตรง ฉันสูญเสียความทรงจำ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากที่ไหนเลยด้วยซ้ำ แล้วนายจะทิ้งฉันไว้ในที่ ที่ฉันไม่รู้จัก ฉันขออยู่กับนายจนกว่าฉันจะรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน และฉันเอาตัวรอดได้ ฉันก็จะไปจากนายทันทีเลย ฉันสัญญาฉันจะไม่ทำอันตรายนายอย่างแน่นอน”

“ข้านี่นะ จะกลัวเจ้าทำร้าย เจ้ามาอยู่กับข้า เจ้าไม่กลัวข้าหรือไง ใครๆ เขาก็กลัวข้ากันทั้งนั้น แต่ถ้าเจ้าจะอยู่กับข้าก็ต้องเปลี่ยนแปลงคำพูดที่เจ้าใช้พูด และชุดที่เจ้าใส่มันแปลกเกินไป เจ้ามีชุดอื่นเปลี่ยนอีกหรือไม่”

“ข้าไม่มีอะไรติดตัวมาเลย ข้าจะหาชุดมาจากไหน เงินข้าก็ไม่มีสักหยวน เราอยู่ด้วยกันแค่เป็นเพื่อนกันเท่านั้น นายห้ามคิดไม่ดีกับฉันเด็ดขาด แต่ฉันสามารถช่วยนายทำงานบ้านและทำกับข้าวให้นายกินได้ นายคิดว่าดีหรือเปล่า หรือนายมีภรรยาอยู่ที่บ้านแล้ว”

“ข้าเป็นชายโสด ข้าไม่รู้ว่าจะเผลอล่วงเกินเจ้าหรือไม่ ก็เจ้าทั้งขาวและน่ารักแบบนี้” เขาแกล้งมองไปที่หญิงสาวด้วยสายตาหื่นกระหาย

“นายไม่ทำฉันหรอก ใช่ไหม” เธอทำใจกล้าถามออกไป

“ไม่รู้สิ ต้องดูก่อนว่าเจ้าทำตัวดีแค่ไหน ข้าอาจจะสงสารเจ้าบ้างก็ได้”

“แสดงว่านายให้ฉันอยู่ด้วยได้ใช่ไหม” ผู้ชายคนนี้ก็แค่ปากร้ายแต่จิตใจยังดีอยู่ และเขาเป็นตัวเลือกสุดท้ายของเธอแล้วจริงๆ

“ข้าไม่ได้จะให้เจ้าอยู่ด้วยเฉยๆ หรอก ถ้าเจ้าจะอยู่กับข้า เจ้าก็ต้องช่วยอะไรข้าบางอย่าง เจ้าจะช่วยข้าได้หรือเปล่า”

“นายจะให้ฉันช่วยอะไรนาย ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ถ้านายให้ฉันช่วยในสิ่งที่ฉันทำไม่ได้ ฉันจะไม่อยู่กับนายเหมือนกัน”

“ที่ข้าจะให้เจ้าช่วย ไม่ได้ยากอะไร เอาไว้ถ้าถึงที่หมู่บ้านของข้า ข้าก็จะบอกกับเจ้าเอง ตอนนี้ข้าต้องรีบนำหมีไปขายในเมืองก่อน”

หวังว่าสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ขอให้เธอช่วยจะไม่ร้ายแรงเกินไปก็พอ “ว่าแต่นายชื่ออะไร”

“เจ้าต้องเริ่มหัดพูดภาษาของที่นี่ได้แล้ว ข้าชื่ออี้เฉิง”

“ก็ได้ข้าจะพยายามก็แล้วกัน ส่วนข้าชื่อเหมยฮวา มีแค่ชื่อของข้าเท่านั้นที่ข้าจำได้” เธอตั้งใจที่จะเปลี่ยนแปลงวิธีพูดของตัวเอง และเปลี่ยนชื่อเธอจากแก้มหอม เป็นเหมยฮวา ถ้าบอกชื่อไทยไปมันก็จะดูแปลก เพราะเธอมาอยู่ในยุคจีนที่เธอไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง เอาไว้ถ้าทุกอย่างเข้าที่แล้ว เธอจะต้องศึกษาประวัติของที่นี่บ้างแล้ว

อี้เฉิงทำที่ลากหมีที่ดูแข็งแรง เขาใช้เชือกที่พกมาด้วยมัดเข้ากับไม้ไผ่ ตัดปลายไม้ไผ่ให้เรียวขึ้นแล้วเขาก็ลากหมีตัวใหญ่มาไว้บนไม้ไผ่ที่เขาได้ทำไว้ เท่านี้ก็เสร็จแล้ว เขาลากหมีไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย โดยมีผู้ร่วมทางคนใหม่เป็นหญิงสาวหนึ่งคน เขาลากหมีออกมาจากป่าใหญ่ ก็เจอเข้ากับถนน ที่มีเกวียนรับจ้างบังคับเกวียนผ่านไปบ้าง เขายืนรอข้างทางเพื่อรอรถเกวียนวัว ที่มักจะผ่านมาเพื่อรับจ้างขนสัตว์หรือสมุนไพรที่นายพรานได้เข้าป่าไปล่าหรือหาได้ เพื่อนำไปขายในตลาดภายในเมือง เพราะได้ราคาที่แพงกว่า

“พวกเรายืนรอตรงนี้หรือ ข้าต้องรออะไร เจ้ามีเสื้อผ้าอีกหรือเปล่า ข้าว่าตัวข้าแต่งตัวแปลกจริงๆ ” เธอรู้แล้วว่าเธอแต่งตัวแปลกยังไง เธอมองชาวบ้านหลายคนที่เดินผ่านไปมา มองกลับมาที่เธอด้วยสายตาแปลกๆ เธอก็สังเกตผู้คนที่เดินผ่านไปมา ไม่มีใครที่แต่งชุดสั้นๆ แบบเธอเลย แต่ละคนแต่งชุดด้วยผ้าหยาบตัวยาว และทำผมทรงแปลกตา เสื้อที่ใส่ก็เป็นผ้าหยาบแขนยาวแบบจีนสมัยก่อน เธอก้มมองตัวเองที่ใส่เสื้อแขนสั้นกับกระโปรงสั้น ที่จริงมันก็ปกติในโลกของเธอ ที่จริงเธอใส่กระโปรงยาวกว่าเพื่อนในห้องเรียนเดียวกันด้วยซ้ำ

“พวกเราต้องรออีกนานแค่ไหน ตอนนี้ก็เกือบเย็นแล้วยังจะมีร้านค้าเปิดรับซื้ออยู่หรือไง”

“มีสิ ข้าเข้าไปขายในเมืองแห่งนี้บ่อยๆ ”

เธอไม่ได้ถามอะไรเขาอีก เธอเข้าไปนั่งไม่ไกลจากหมีที่ตายมากนัก เขาไม่ได้เอาหมีออกไป เพราะหมีตัวใหญ่และอาจทำให้เกิดอันตรายกับพวกเราได้//////

เธอนั่งรออยู่สักพัก ก็มีเกวียนวัวขับผ่านมาพอดี เธอเห็นอี้เฉิงตกลงราคาและกำลังขนสัตว์ขึ้นรถ เขาตกลงกันได้อยู่ที่ หนึ่งตำลึงเงิน เพราะหมีตัวใหญ่มาก และนี่ก็เกือบเย็นแล้วด้วย

“เจ้าให้ข้าช่วยอะไรไหม” เธอก็อยากช่วยอะไรเขาบ้าง

“แค่เจ้าอยู่เฉยๆ ไม่วุ่นวายก็พอแล้ว” เขาและลุงคนขับเกวียนช่วยกันขนหมีตัวใหญ่ขึ้นไปบนเกวียน

“เจ้าหนุ่มหมีของเจ้าตัวใหญ่มาก เจ้าช่างดวงดีจริงๆ ดูจากตามตัวของหมีแล้ว เจ้าต้องมีฝีมือดีไม่เบาเลย”

ลุงขับเกวียนถามอี้เฉิง แต่อี้เฉิงก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาทำเป็นนิ่ง เพราะถ้าใจดีมากไปอันตรายอาจจะมาถึงตัวเขาเสียเอง

ลุงขับเกวียนที่ถามออกไป แต่ไม่ได้คำตอบ เขารู้สึกเสียหน้าอยู่บ้าง แต่ล่าหมีตัวใหญ่ได้ก็น่าจะไม่ใช่คนที่เขาจะสามารถคุยด้วยได้ เขามองไปเห็นหญิงสาวที่มาพร้อมกับชายหนุ่ม เธอแต่งชุดไม่เหมือนกับคนอื่น

“เจ้าพาภรรยามาล่าสัตว์ด้วยหรือ แต่แต่งตัวสั้นแบบนี้จะทำให้คนอื่นมองภรรยาเจ้าไม่ดีได้ ถ้าเจ้าไม่ว่าอะไรจะซื้อชุดต่อข้าก็ได้พอดีข้ารับชุดจะเข้าไปขายอีกเมืองมานิดหน่อย”

เหมยฮวาได้ยินลุงขับรถถาม เธอจะตอบกลับว่าไม่ใช่ภรรยา เสียงอี้เฉิงก็พูดขึ้นมาก่อน เธอต้องจำเป็น ต้องเป็นภรรยาของเขาไปก่อน เอาไว้กลับไปที่บ้านของเขา เธอต้องคุยเรื่องนี้กับเขาอีกครั้ง

อี้เฉิงมองไปที่เหมยฮวา เธอจำเป็นต้องมีชุดใหม่จริงๆ “ข้าขอซื้อชุดท่านหนึ่งชุดก็แล้วกัน”

“มาลองเลือกดู เจ้าชอบชุดแบบไหน” เขาได้กำไรตั้งสองต่อ ได้ทั้งค่าขนหมีไปขาย และได้ขายเสื้อผ้าที่ขายไม่ค่อยออก ออกไปอีกด้วย

“ขอบคุณค่ะคุณลุง แต่ข้าไม่มีเงินหรอก”

“เจ้าเข้าไปเลือกมาสักชุดเถอะ ข้าจ่ายเงินให้เจ้าเอง”

“เจ้าให้ข้าเลือกชุดพวกนี้จริงๆ นะหรือ ถ้าข้าหาเงินได้ ข้าจะเอาเงินมาคืนเจ้าแน่นอน” เธอพูดเบาๆ กับอี้เฉิงและเดินเข้าไปเลือกชุดมาหนึ่งชุด เสื้อผ้าของลุงที่นำมานั้น เป็นแบบธรรมดา เป็นผ้าหยาบหลากสี และมีผ้าฝ้ายที่ดูใส่สบายปนอยู่บ้าง เธอถูกใจชุดผ้าฝ้ายสีเขียวอ่อนอยู่หนึ่งชุด ดูเรียบๆ ไม่ค่อยสะดุดตาเท่าไหร่

“ข้าเอาชุดนี้ราคาเท่าไหร่”

“ชุดนี้ข้าขายให้เจ้าสี่สิบอีแปะก็แล้วกัน เป็นผ้าสีอ่อน ข้าขายไม่ค่อยออกเท่าไหร่”

เธอหันไปมองที่อี้เฉิงเพื่อบอกว่าเธอต้องการชุดนี้ เขาก็เดินเข้าไปจ่ายเงินให้ลุงสี่สิบอีแปะ

“ข้าขอเข้าป่าไปเปลี่ยนชุดก่อนได้หรือไม่” เขาพยักหน้าตอบเธอ เธอก็วิ่งเข้าไปในป่าหาที่เหมาะๆ และก็เริ่มเปลี่ยนชุด เป็นชุดใหม่ ชุดนี้ใส่ไม่ยากเท่าไหร่ เป็นชุดแยกสองชิ้น เป็นเสื้อแขนยาวลำตัวยาวคลุมถึงเท้าและมีกระโปรงใส่ไว้ด้านในอีกชั้น เธอเลยสวมทับชุดนักเรียนที่เธอใส่มาเสียเลย พอเธอใส่ชุดเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินออกมาขึ้นเกวียนวัวที่จอดรอเธออยู่ เธอรู้สึกว่าเกวียนวัวสูงมากเธอไม่มีที่ให้เหยียบขึ้นไป เธอพยายามปีนขึ้นไป ก็ปีนขึ้นไม่ได้เสียที

“เจ้าไม่ช่วยภรรยาของเจ้าขึ้นไปบนเกวียนหน่อยหรือ นางตัวเล็กนิดเดียว”

อี้เฉิงถอนหายใจเสียงดังแค่ให้เธอได้ยิน

“ฉันขึ้นเองได้นายไม่ต้องช่วยก็ได้” แค่ช่วยเธอขึ้นไปบนเกวียนมันยากมากหรือไง ถ้าลำบากใจมากนักเธอจะพยายามปีนขึ้นไปเอง

“จับมือข้าไว้ เจ้าทำให้พวกเราเสียเวลามามากพอแล้ว”

เธอจึงต้องจำใจจับมือของอี้เฉิงไว้ เขาแกล้งดึงเธอขึ้นมาบนเกวียนด้วยความเร็ว ทำให้เธอไม่ทันตั้งตัวและเสียการทรงตัว เธอก็ล้มไปบนตัวของเขา

“เจ้าอยากกอดข้า บอกข้าดีๆ ข้าก็ให้เจ้ากอดอยู่แล้ว” เขาแกล้งกอดนางกลับไป เขาได้กลิ่นหอมมาจากตัวของนาง

“ใครอยากจะกอดเจ้ากัน” เธอรีบลุกออกมาจากตัวของเขา และหาที่ว่างนั่งโดยหันหลังให้กับอี้เฉิง

“ข้าจะไปแล้ว พวกเจ้านั่งกันดีๆ ข้าจะขับเกวียนเร็วหน่อยเราจะได้ทันเข้าเมืองก่อนที่มันจะมืด”