ตอนที่ 5 กลับบ้าน

เธอนั่งเกวียนมาอีกสักพักก็ถึงร้านผ้าแห่งหนึ่ง ตอนนี้ใกล้มืดแล้วร้านค้าเก็บของกันไปหมด มีเหลือไม่กี่ร้านเท่านั้น เธอได้สังเกตภายในเมืองแต่ก็มองไม่ค่อยเห็นมากนักเพราะแสงไฟในเมืองไม่ค่อยมี เอาไว้คราวหน้าถ้าเข้ามาในเมืองแห่งนี้อีกเธอจะต้องเดินดูสิ่งของภายในตลาดแห่งนี้บ้างแล้ว

“เจ้าเข้าไปเลือกสิ่งของที่เจ้าต้องใช้มาเถอะ ที่บ้านของข้านั้นมีของใช้แค่ชุดเดียวเท่านั้น”

ตัวเธอมาแค่ตัวเปล่าๆ ไม่มีสิ่งของอะไรติดตัวมาด้วย มีแค่เสื้อผ้าชุดเดียวเท่านั้น

“ถ้าอย่างนั้น ข้าขอยืมเงินท่านซื้อของพวกนี้ไปก่อน รอข้าหาเงินได้ ข้าจะนำมาคืนท่าน”

“เจ้าคิดว่าข้าหน้าเงินมากหรือไรของพวกนี้ข้าให้เจ้า เพราะเจ้าต้องช่วยงานข้า”

เธอคิดว่ามันสมเหตุผลแล้ว จึงตกลงและเดินเข้าไปเลือกซื้อสินค้าภายในร้านผ้า ร้านผ้าแห่งนี้เป็นร้านผ้าไม่ใหญ่มากนัก และเป็นร้านผ้าร้านเดียวที่ยังเปิดขายอยู่

“ร้านผ้าซิ่วอิง ยินดีต้อนรับ ท่านต้องการซื้อสิ่งใดสอบถามกับข้าได้”

เธอเดินเข้ามาในร้านผ้า ก็พบเข้ากับเจ้าของร้าน เป็นผู้หญิงอายุน่าจะสี่สิบกว่าแล้ว แต่นางยังดูสวยอยู่ แต่งตัวสะอาดหน้าตาดูใจดี

“อยากดูผ้าห่มสำเร็จรูป และเสื้อผ้า”

“ทางร้านเรามีผ้าห่มที่นุ่มเหมาะกับหน้าหนาวที่จะถึงนี้อย่างมาก เสื้อผ้าของทางร้านเราก็เพิ่งเข้ามาใหม่”

เธอฟังที่เจ้าของร้านพูดขายสินค้า และเธอก็มองตามสินค้าชิ้นนั้นไปด้วย เป็นผ้าห่มธรรมดาไม่ได้ดีอะไรมากมาย ผ้าห่มที่เธอลองจับของทางร้านว่าดีที่สุดแล้ว ก็ยังเป็นของธรรมดาสำหรับเธออยู่ดี หรือที่แห่งนี้ จะไม่รู้จักผลนุ่นกัน จึงไม่มีผ้าห่มยัดนุ่นเลย

“ผ้าห่มผืนนี้ดีที่สุดแล้วใช่หรือไม่”

“ผ้าห่มผืนนี้ดีที่สุดของทางร้านแล้ว”

ที่แห่งนี้คงยังไม่ก้าวหน้าในหลายๆ อย่าง ถ้าเป็นแบบนี้ เธอก็มีหนทางหาเงินแล้วน่ะสิ เธอคิดแล้วก็ดีใจ เธอจะใช้ความรู้ในโลกอนาคต นำมาทำของขายในโลกนี้ เธอจะรวยแล้ว เธอเอาผ้าห่มสีทึบมาสองผืน และหมอนสำเร็จรูปอีกหนึ่งลูก เธอยังดูชุดเอาไปเปลี่ยนอีกสองชุดพร้อมกับผ้าผืนยาวธรรมดาสองผืนแต่คนละสีกัน เสื้อผ้าที่นี่ สีสดจะขายดี สีอ่อนๆ จะขายไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และที่ขายดีสำหรับชาวบ้านที่ยากจน ก็จะเป็นผ้าหยาบสีทึบธรรมดา รูปแบบเสื้อผ้าก็จะเหมือนๆ กัน เหมือนกับชุดที่เธอใส่ไม่มีลวดลายอะไร เธอจึงเลือกเสื้อผ้าสีทึบมาสองตัว เอาไว้เปลี่ยนตอนอยู่ที่บ้าน แต่ผ้าที่เธอเลือกเป็นผ้าฝ้ายเนื้อผ้าจะดีกว่าผ้าหยาบมาก

“ทางร้านเราจัดเตรียมสิ่งของให้ท่านไว้แล้ว ราคารวมทั้งหมด หนึ่งตำลึงเงิน”

เธอเอาเงินจ่ายให้กับเจ้าของร้าน และให้เจ้าของร้านขนของที่เธอซื้อนำไปไว้บนเกวียน

“ขนของไว้ให้บนเกวียนหมดแล้ว ถ้าท่านจะเลือกซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ อย่าลืมมาซื้อเสื้อผ้าที่ร้านผ้าซิ่วอิงของเรานะเจ้าค่ะ”

เธอยิ้มตอบกลับไปแล้วก็ขึ้นมาบนเกวียนวัวที่จอดรออยู่

“เจ้ายังขาดสิ่งของใดอีกบ้าง ถ้าจะซื้อตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว พวกเราจะกลับบ้านมืดเสียก่อน”

“ข้าไม่ต้องการอะไรแล้ว ท่านไม่ซื้อของใช้ของท่านบ้างหรือ”

“ข้าเป็นผู้ชายไม่จำเป็นต้องใช้ของอะไรที่มันมากมายนักหรอก ที่บ้านของข้าก็มีของครบหมดแล้ว”

“แล้วที่บ้านของท่าน ท่านอยู่กับใคร ญาติพี่น้องของท่านมีหรือไม่”

“ข้าอยู่คนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เจ้าสบายใจได้ ถ้าข้าตายไป สมบัติทุกอย่างของข้าจะเป็นของเจ้าอย่างแน่นอน”

“พูดเรื่องตายอะไร ท่านจะรีบตายไปไหน ข้ายังต้องการความช่วยเหลือจากท่านอีกเยอะ”

“ถึงเจ้าอยากให้ข้าตาย ข้าก็ไม่ตายง่ายๆ หรอก” เขาชอบแกล้งนาง เพราะนางชอบทำแก้มป่องเวลาโดนเขาแกล้ง

เธอมองค้อนอี้เฉิงไปหนึ่งรอบ จากการเดินทางกับเขา ทำให้เธอเริ่มมีความสนิทและไว้ใจเขามากขึ้น เธอถามในสิ่งที่เธอไม่รู้กับอี้เฉิงอีกหลายอย่าง รถเกวียนวัวก็ขับมาถึงหน้าบ้านของเขาพอดี

“ถึงแล้วขอรับ” ลุงเจ้าของเกวียนวัวช่วยขนของลงจากรถ และเอาไปวางไว้หน้าบ้านให้พวกเธอ อี้เฉิงจ่ายเงินให้ลุงไปสองตำลึง เธอเห็นสีหน้าของลุงดูดีใจเป็นอย่างมาก และลุงก็ขับเกวียนวัวจากไป

เธอหันกลับมามองบ้านของชายหนุ่ม มันช่างมืดมาก เธอมองไม่เห็นอะไรเลย เธอเลยไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้หน้าตาเป็นแบบไหน รู้แค่ว่ากำแพงบ้านสูงและก็แข็งแรงมาก เขาทำไมต้องสร้างกำแพงบ้านที่สูงมากขนาดนี้ด้วย เขาเปิดประตูบ้าน เธอเข้ามาในบริเวณของตัวบ้าน ก็เห็นว่าด้านในกำแพงนั้น มีบ้านอิฐหลังไม่ใหญ่เท่าไหร่ บริเวณโดยรอบเธอมองไม่ค่อยชัดเพราะมันมืดมาก พรุ่งนี้เธอค่อยออกมาสำรวจรอบๆ อีกครั้ง

เธอเดินตามเขาเข้ามาภายในบ้าน ก็เห็นว่าเป็นบ้านอิฐธรรมดาที่สะอาด มีหนึ่งห้องนอน และมีห้องทำกับข้าวเท่านั้น แล้วเขาจะให้เธอนอนที่ไหนกัน

“ท่านจะให้ข้านอนตรงไหน” เพราะเธอเห็นว่ามีห้องนอนแค่ห้องเดียวเท่านั้น

“เจ้าก็นอนภายในห้อง”

เขาให้เธอนอนภายในห้องนอน “แล้วท่านจะนอนที่ไหนกัน

“ข้าก็นอนในห้องเหมือนกัน”

“ท่านจะให้ข้านอนกับท่านหรือ เราตกลงกันไว้ไม่ใช่แบบนี้นี่น่า” เธอเริ่มที่จะกลัวเขาขึ้นมาแล้วสิ

“เจ้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ข้าก็อยากจะคุยเรื่องที่เราตกลงกันไว้อยู่พอดี”

เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะให้เธอช่วยทำอะไร “ท่านจะให้ข้าช่วยทำสิ่งใดกัน”

“สิ่งที่ข้าอยากให้เจ้าช่วยไม่ยากหรอก ข้าอยากให้เจ้าแกล้งมาเป็นภรรยาของข้า เจ้าทำได้หรือไม่”

แกล้งเป็นภรรยา ถ้าแค่แสดงเฉยๆ เธอก็พอจะทำได้

“ถ้าแค่แกล้งเฉยๆ ข้าพอช่วยท่านได้ แต่เราต้องตกลงกันก่อน ว่าจะไม่มีการร่วมหลับนอนหรือทำไม่ดีต่อตัวข้า”

“ตกลง ตามที่เจ้าว่า ข้าแค่อยากหาใครสักคนมาเป็นภรรยาก็แค่นั้น” ที่เขาต้องการภรรยา ก็เพราะว่ามีหญิงสาวบางคนที่เคยเห็นหน้าตาของเขาตอนที่เขายังไม่มีหนวดเคราอยู่ และเขาก็เป็นนายพรานที่หาเงินได้เยอะ ชาวบ้านแถวนี้จึงพยายามยัดเยียดลูกหลานตัวเองให้เขา เขารำคาญเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว ที่เขาต้องสร้างกำแพงบ้านสูงก็เพราะมีหญิงสาวบางคนใจกล้าเคยแอบเข้ามานอนในบ้านของเขา ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวผู้หญิงในหมู่บ้านแห่งนี้มาก

“เหตุผลที่ท่านอยากมีภรรยาเพราะเหตุใด ท่านน่าจะหาภรรยาได้ไม่ยาก เพราะท่านหาเงินได้มาก”

“ข้าแค่พอใจเจ้าก็แค่นั้น เจ้ามีหน้าที่กันผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาหาข้า และเจ้าต้องแกล้งทำเป็นภรรยาของข้าให้ดี อย่าให้ผู้อื่นจับได้”

“ข้าตกลง ข้าจะแกล้งเป็นภรรยาให้ท่านเอง แต่ท่านต้องสัญญาว่าจะไม่ห้ามข้า ถ้าข้าต้องการทำสิ่งใดเพื่อหาเงินให้ตัวของข้าเอง และข้าจะคอยช่วยท่านดูแลบ้านและทำอาหารให้ท่านเป็นการตอบแทน”

“ได้ข้าตกลง เจ้าเอาผ้าห่มเข้าไปปูบนเตียงในห้องเถิด”