บทนำ-บทที่ 1ตรอมใจ

 "น้องหญิง อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะน้องหญิง พี่สัญญาว่าจะเข้าโรงพนันหาเงินมาปรนเปรอน้องหญิง"

 "ท่านพี่ ยามนี้แม้แต่ผ้าห่มเราก็ไม่มี เพราะท่านขายทุกอย่างไปหมดแล้ว ท่านยังจะเข้าโรงพนันอีกหรือเจ้าคะ แค่กแค่ก"

 หลี่จื่อเวยอ่านนิยายมาได้เพียงไม่กี่หน้าเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนอีกสามคนที่กำลังสนทนากันอยู่

“พวกเธอรู้ไหม นิยายเรื่องล่าสุดที่ฉันรับมารีวิว นางร้ายมีชื่อเหมือนฉันทุกตัวอักษรเลย น่าเสียดายที่คนเขียนให้เป็นแค่นางร้ายตัวประกอบ ทั้งเรื่องโผล่ออกมารวมกันยังไม่ถึงสามหน้าก็ถูกพระเอกฆ่าแล้ว”

ซ่งไป๋ลู่ เพื่อนในกลุ่มรีวิวนิยายของเธอกำลังหันมาบ่นกับเพื่อนๆ ด้วยน้ำเสียงที่ทอดถอนใจไม่น้อย

“ทำไมบังเอิญจัง นิยายเรื่องล่าสุดที่ฉันรับมารีวิว นางร้ายก็มีชื่อเหมือนฉันทุกตัวอักษรเหมือนกัน”

ตอนแรกที่หลี่จื่อเวยรับนิยายมาอ่าน เธอก็รู้สึกแปลกใจที่ชื่อนางเอกเหมือนกับชื่อของเธอ แต่ที่เธอไม่ชอบใจก็คือทำไมนางเอกคนนี้อ่อนแอแบบนี้ไม่เข้าท่าเลย เธอคิดผิดไหมนะที่รับนิยายเรื่องนี้มารีวิว หากเธอเป็นนางจะทุบสามีผู้นี้ให้หลังหักเลย

เธอเป็นนักรีวิวนิยายมาสองปีมียอดติดตามหลายล้านคน ทุกเรื่องที่รีวิวนางเอกล้วนฉลาดและเอาตัวรอด เพิ่งจะเคยเจอนิยายเรื่องนี้ที่นางเอกอ่อนแอจนน่ารำคาญ หากเป็นตัวเธอละก็สามีแบบนี้โดนซ้อมไปนานแล้ว ที่ต้องมารีวิวก็เพราะรับงานเอาไว้แล้วไม่อาจปฏิเสธได้เสียด้วย

 เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอจึงหันไปเอ่ยกับเพื่อนๆ ทันที

 "ของฉันหนักกว่าอีก นางเอกทั้งอ่อนแอ แต่งกับสามีไม่เอาไหน ขายหมดแม้กระทั่งผ้าห่มในจวน มันน่านัก แล้วยังชื่อเหมือนฉันอีกด้วย"

หลี่จื่อเวยบ่นออกมาไม่หยุด แต่ทว่าต่อมาเมื่อสนทนากันได้เพียงชั่วโมงเศษ พนักงานร้านกาแฟก็ทำกาแฟหกใส่ปลั๊กไฟข้างโต๊ะที่พวกนางนั่ง กระแสไฟฟ้าไหลผ่านร่างของซ่งไป๋ลู่และเพื่อนๆ ก่อนที่สติของพวกนางทั้งสี่จะดับวูบไปพร้อมกัน

แคว้นต้าเซี่ย

สายลมกลางฤดูหนาวค่อนข้างเหน็บหนาวไม่น้อย ยามนี้ หลี่จื่อเวย กำลังนอนอยู่บนเตียง พลางส่งเสียงไอออกมาเป็นระยะ นางค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่ง ร่างบางพลันสั่นเทาด้วยความหนาวเย็น เมื่อเหม่อมองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่าง ก็พบว่ายามนี้หิมะเริ่มบางตาลงไปไม่น้อยแล้ว แต่ทว่าอากาศภายนอกกลับยังคงหนาวเย็นอยู่

"แค่กแค่ก"

หลี่จื่อเวยรู้สึกคอแห้งเหลือเกิน นางหันมองไปที่โต๊ะไม้ซึ่งอยู่ข้างเตียงนอน เพื่อมองหาน้ำชาร้อนๆ มาดื่มเพื่อขับไอเย็นออกจากร่างกาย แต่ทว่าเมื่อนางยื่นมือไปจับกาชา กลับพบว่าในกาชานั้นไม่มีน้ำชาเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย 

"เถาเถา เถาเถา นำชาร้อนมาให้ข้าที แค่กแค่ก"

เสียงเรียกของนางค่อนข้างอ่อนแรง อีกทั้งยังไอออกมาไม่หยุด นางไอเสียจนเจ็บระบมไปทั่วทั้งลำคอ 

"ฮูหยินน้อย บ่าวมาแล้วเจ้าค่ะ"

สตรีน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มวิ่งเข้ามาด้วยความร้อนใจ ก่อนจะนำผ้าห่มที่นางนำติดมือมาด้วยห่มให้หลี่จื่อเวยเพิ่มอีกผืนหนึ่ง

"ฮูหยินน้อย ห่มผ้าเพิ่มอีกหน่อยนะเจ้าคะ ยามนี้ในห้องเก็บของมีเพียงผ้าห่มผืนนี้ที่ยังเหลืออยู่ เอ่อ บ่าวจะไปต้มน้ำร้อนมาให้ท่านดื่ม ชาดีๆ ล้วนถูกนายน้อยนำไปขายเป็นเงินหมดแล้วเจ้าค่ะ"

หลี่จื่อเวยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มขมขื่นออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะหวนนึกถึงเรื่องราวเมื่อสองปีก่อน

นางคือบุตรสาวคนโตของจวนตระกูลหลี่บิดาของนางเป็นตระกูลคหบดีที่ค่อนข้างมีฐานะ แต่เพราะท่านพ่อติดการพนันจนครอบครัวตกอับ และได้รับการยุยงจากอนุฉินให้ส่งนางมาแต่งเข้าจวนตระกูลมู่หรง ตระกูลคหบดีที่มีเงินทองอยู่ไม่น้อย นางจึงต้องแต่งงานกับ มู่หรงซาน คุณชายใหญ่ตระกูลมู่หรงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สินสอดที่ทางตระกูลมู่หรงมอบให้ก็ถูกท่านพ่อนำไปใช้หนี้การพนันจนหมดแล้ว สินเดิมที่นางนำติดตัวมาก็มีไม่มาก ยามนี้ก็ถูกมู่หรงซานใช้ไปเกือบหมดแล้ว

มารดาของนางตายจากไปเมื่อสามปีก่อน ท่านพ่อหลงอนุจนไม่สนใจนาง ชีวิตของนางลำบากตั้งแต่ไร้ท่านแม่คอยปกป้อง ท่านแม่ของนางนั้นเดิมทีเป็นเพียงบุตรสาวของพ่อค้าที่ไม่ได้ร่ำรวย ไหนเลยจะทำให้ท่านพ่อใส่ใจรักใคร่เท่าอนุฉินที่มากเล่ห์กล อนุฉินนั้นเดิมทีเป็นม้าผอมที่ถูกขายออกมาจากหอนางโลม ท่านพ่อไปพบเจอนางเข้าและพานางเข้าจวน นางนั้นมีบุตรสาวหนึ่งคนและบุตรชายหนึ่งคน ท่านพ่อไม่สนใจกฎระเบียบอันใด นานวันเข้าก็ยกยอนางขึ้นมาเป็นภรรยาเอกแทนที่ท่านแม่ของนาง

เมื่อนางแต่งเข้าจวนตระกูลมู่หรงได้ไม่นาน บิดาของมู่หรงซานก็มอบร้านอาหารให้นางหนึ่งร้าน เป็นร้านเล็กๆ อีกทั้งยังมีโรงน้ำชา และเงินทองอีกไม่น้อย มอบให้นางและเขาเป็นของขวัญวันแต่งงาน ตระกูลมู่หรงมีบุตรชายที่เกิดจากบ้านใหญ่หนึ่งคนก็คือมู่หรงซาน ส่วนบ้านรองคือบ้านของท่านอารอง ซึ่งก็คือน้องชายของท่านพ่อของมู่หรงซาน บ้านรองนั้นมีบุตรชายหนึ่งคนเช่นกันมีนามว่ามู่หรงเฉิน ได้ยินว่าเพิ่งจะแต่งงานไปเมื่อไม่นานมานี้ อีกทั้งสะใภ้บ้านรองยังเป็นลูกสาวของบัณฑิตที่มีหน้ามีตาอีกด้วย

เพราะถูกเลี้ยงดูตามใจมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้เขานิสัยเสีย ไม่เห็นหัวใคร ติดการพนัน ดื่มสุรา คบหาสหายชั่ว แรกเริ่มเขาก็ดีกับนาง รับปากนางทุกอย่าง แต่ทว่าผ่านไปเพียงไม่นาน เขาก็เริ่มนำสินเดิมที่นางมีไปขาย จากนั้นก็เริ่มนำสมบัติที่มีไปขายอีกเพื่อแลกเงินไปเข้าโรงพนัน พ่อแม่สามีเองก็ปวดหัวไม่น้อย แต่ไม่รู้ว่าจะห้ามปรามเช่นไรดี อีกทั้งมู่หรงซานยังเถียงบิดามารดาของตนและไม่เชื่อฟัง เขาหยิ่งผยองไม่เห็นหัวใคร เขาพานางย้ายมาอยู่ที่เรือนเล็กท้ายจวนเพราะรำคาญเสียงบ่นของผู้เป็นมารดา เมื่อเขาอวดเก่งเช่นนี้บิดามารดาของเขาจึงไม่สนใจไยดีเขาและนางอีก

นางยังไม่ได้มีบุตรหรือตั้งครรภ์เนื่องจากสุขภาพไม่สู้ดี จนกระทั่งสามเดือนก่อนนางล้มป่วย ไม่มีเงินไปรักษาร่างกาย อาการจึงทรุดหนักลงเช่นนี้ อีกทั้งยังไม่กล้าบอกแม่สามีเพราะไม่อยากให้ต้องวุ่นวายกันไปทั้งจวน อีกอย่างตัวนางเองก็เหมือนแต่งงานเข้ามาใช้หนี้ จึงไม่กล้ามีปากมีเสียงอะไร

หลี่จื่อเวยที่นึกถึงอดีตอันขมขื่นก็ยิ่งเจ็บปวดจนไอออกมาเป็นโลหิต ความหนาวเย็นเกาะกินร่างกายของนาง นางล้มตัวลงนอน ก่อนจะเริ่มหายใจถี่กระชั้น หลี่จื่อเวยเริ่มรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเลือนรางลงไปทุกขณะ ก่อนจะมืดดับไป

นางได้ตายไปพร้อมกับความขมขื่นที่กัดกินจิตใจมานานปีเสียแล้ว

หลังจากหลี่จื่อเวยตายไปได้หนึ่งวัน มู่หรงซานก็กลับจวนมาพอดี เขาไปใช้ชีวิตอยู่ที่โรงพนันมาถึงสามวันสามคืน แต่ทว่ากลับเสียพนันจนหมดตัว เขาโมโหเป็นอย่างยิ่ง มารดามันเถอะ!!! เขาขายยันผ้าห่มแล้วนะ เหลือแค่ขายเมียเท่านั้น

ไม่สิ!!! เมียขายไม่ได้ 

เมื่อนึกถึงใบหน้าของหลี่จื่อเวยขึ้นมา มู่หรงซานก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที ภรรยาของเขางดงามเป็นที่สุด นางทั้งอ่อนโยน อีกทั้งยังไม่มีปากมีเสียง เขาจะทำสิ่งใดนางก็ไม่เคยปริปากบ่นเขาเลยแม้แต่ประโยคเดียว

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงตั้งใจจะเดินไปหานางที่ห้องนอนทันที แต่ว่าพอเดินเข้ามาในจวนก็พบว่าทั่วทั้งจวนต่างประดับผ้าสีขาวดำราวกับจัดงานศพ มู่หรงซานขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะครุ่นคิดในใจ

ที่บ้านมีใครตายเช่นนั้นหรือ ถึงเอาผ้ามาประดับเช่นนี้ อัปมงคลสิ้นดี

“ซานเอ๋อร์ เจ้ารีบไปดูภรรยาเจ้าเถิด นางตายแล้ว!!!”

เสียงของผู้เป็นมารดาทำให้มู่หรงซานต้องชะงักไปชั่วขณะ เขาหันขวับมามองท่านแม่ของตน ก่อนจะเอ่ย

“ท่านแม่ ไม่พอใจที่ข้าไม่ช่วยงานก็ช่างเถิด เหตุใดจึงต้องมาแช่งเมียข้าให้ตายด้วย!!!”

“แช่งกับผีน่ะสิ นางตายจริงๆ!!! เพราะเจ้านั่นแหละ นางป่วยหนักถึงเพียงนี้เจ้ายังอวดดีไม่มาบอกข้าสักคำ”

มู่หรงซานที่เห็นสีหน้าของมารดาว่าไม่ได้พูดเล่นก็รู้สึกใจคอไม่ดี เขาไม่ถามสิ่งใดอีกก็รีบพุ่งเข้าไปในเรือนเล็กทันที

 เมื่อเดินเข้าไปก็พบว่าภรรยารักกำลังนอนอยู่บนเตียงไม่ขยับเคลื่อนไหว ใบหน้างามซีดเผือด มู่หรงซานที่เห็นเช่นนั้นก็ตกใจจนหน้าถอดสี

"เถาเถา!!! เกิดอันใดขึ้น เหตุใดจือจือจึงนอนหน้าซีดเช่นนั้น"

"ฮือ นายน้อย ฮูหยินน้อยตายแล้วเจ้าค่ะ"

"ฮะ!!!"

มู่หรงซานตกใจจนหน้าซีด เขารีบเดินเข้าไปหาหลี่จื่อเวยทันที ก่อนจะยื่นนิ้วไปแตะที่ปลายจมูกของนาง ฉับพลันเขาก็รู้สึกชาไปทั้งร่าง ก่อนจะรีบอุ้มนางมากอดเอาไว้ 

"จือจือ!!! จือจือ เจ้าตื่นสิ ฮือ จือจือ!!!"

เขากอดร่างที่ไร้วิญญาณของนางและร้องไห้ออกมา ก่อนจะค่อยๆ ครุ่นคิด

หากเขากลับมาจากโรงพนันเร็วกว่านี้ นางก็คงไม่ตาย

แต่จะให้ทำเช่นใดได้ ยามนั้นมือเขากำลังขึ้นนี่นา จะรีบกลับมาก็เสียดาย!!!

ฉับพลันเขารู้สึกว่าสตรีที่ตนกอดเอาไว้คล้ายจะขยับตัวเล็กน้อย เมื่อมู่หรงซานก้มลงมองก็พบกับหลี่จื่อเวยที่กำลังเหลือบตาขึ้นมามองเขา ใบหน้าของนางซีดขาว ท่าทีเช่นนี้ราวกับผีอาฆาตที่กำลังจ้องมองเขาอย่างไรอย่างนั้น

มู่หรงซานรีบผละออกจากนางทันที ก่อนจะขยับไปกอดเสาเตียงเอาไว้แน่น ปากก็ร้องไม่เป็นภาษา

"จือจือ!!! เจ้าอย่ามาหลอกข้าเลย ข้ารู้ว่าข้าน่ะหล่อเหลา ลีลาก็เร่าร้อน เจ้าตัดใจจากข้าไม่ได้ แต่มาทำเช่นนี้มันไม่ถูกต้อง เจ้าต้องไปเกิดนะ ข้าสัญญาว่าจะเข้าโรงพนันหาเงินมาซื้อของเซ่นไหว้เจ้าทุกวัน!!!"

หลี่จื่อเวยเอียงคอมองมู่หรงซานคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดในใจ

ไอ้คนบัดซบนี่มันเป็นใครวะเนี่ย?