บทที่ 3 ชีวิตของสาวใช้ในหอนางโลม

ขณะที่ก้มหน้าก้มถูกพื้นลงมาเรื่อยๆจากชั้นบนสุดค่อยๆทำความสะอาดมาเรื่อยๆจนกระทั่งลงมาที่พื้นด้านล่างสุด ระหว่างที่ทำงานมาเรื่อยๆนั้น ก็ได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิกของหญิงสาวและชายหนุ่มหนุ่มดังเป็นระยะ บางชั้นก็มีหญิงคณิกาที่กำลังบรรเลงเพลงอยู่ด้านใน อดีตนางแบบที่ก็ชื่นชอบการดูซีรี่ย์จีนมากอยู่เหมือนกััน จึงพอจะทำความเข้าใจกับการใช้ชีวิตในยุคโบราณของเหล่าผู้คนในหอคณิกานี้

นางเห็นมีผู้ชายจีนโบราณ ที่แต่งตัวลักษณะคล้ายคุณชายที่แต่งตัวเหมือนกับซีรี่ย์ที่เคยเห็นเลย บางคนถือพัดเอาไว้ในมือ บางคนก็เดินมามือเปล่า มาเพียงคนเดียว หรือมีคนติดตามหรือไม่ก็มาพร้อมๆกันหลายคนที่ต่างก็เดินเข้ามาในหอคณิกาแห่งนี้  เริ่มตั้งแต่กลางวันเป็นต้นไปที่มีการเล่นดนตรีจีีนโบราณมีหญิงคณิกาที่ชำนาญเกี่ยวกับการวาดภาพ มีการหญิงคณิกาที่เล่นหมากรุกเป็นเพื่อนกับแขกเหรืื่อที่ชอบการละเล่นพวกนั้น  และคงจะมีอีกหลายอย่างแต่อันอันไม่เห็น แอบมองเข้าไปในห้องเหล่านั้นเห็นแค่บางห้องเท่านั้น จึงพอจะสรุปได้ว่านอกจากเขาจะมาหอนางโลมเพื่อเชยชมเหล่าคณิกาแล้ว ยังมีความบรรเทิงอื่นๆอีก และในสมัยโบราณศิลปะเหล่านี้คงจะเป็นที่นิยม

ในห้องต่างๆที่หอมหมื่นลี้ลอบสังเกตุขณะที่ทำความสะอาดมาเรื่อยๆนั้น บางห้องก็มีการแสดงร่ายรำประกอบดนตรี เพราะเห็นนางรำแต่งกายคล้ายกับระบำแขก นางก็แต่งกายคล้ายชนเผ่า หรือไม่ก็เป็นชุดยาวกรุยกรายที่เป็นกางเกงและเวลาร่ายรำก็สะบัดแขนขาให้อาภรณ์ยาวนั้นพริ้วไหวไปตามจังหวะของเจ้าตัวที่คลื่่่นไหวไปตามเสียงเพลง บางห้องที่นางแอบมองลอดเข้าไปก็เป็นการวาดภาพเขียน และมีบุรุษที่ืชื่นชอบสิ่งเหล่านั้นมานั่งชมหญิงงามวาดภาพเขียนให้ดูและก็หยอกล้อกันไปด้วย และบางคนก็จิบสุราไปด้วย ที่จิบอยู่ที่นั่นอาจจะเป็นน้ำชาก็ได้ แต่หอมหมื่นลี้คิดว่าน่าจะเป็นสุรามากกว่า  บางคนก็นั่งฟังหญิงคณิกาดีดพิณ เล่นกู้เจิ้งก็มี บางคนก็สีซอ นางเองก็ไม่รู้ว่าเครื่องดนตรีโบราณนั้นเขาเรียกว่าอะไร แต่มองดูก็คล้ายๆซอบ้านเราอยู่  

ขณะที่แอบมองก็ครุ่นคิดว่าหากเป็นสมัยนี้คงจะการเต้นระบำไปด้วยกระมัง คงจะมีการแด๊นซ์ให้ผู้ชายซื้อเวลามานั่งดู จะว่าไปบุรุษสมัยโบราณนี่ก็มีความละเมียดละไมอยู่มากนะ อารัมภบทก็มาก ชอบศิลปะแต่ต้องมานั่งซื้อเวลานั่งดูในหอคณิกา  ก็แปลกๆอยู่ในความรู้สึกของหญิงยุคใหม่เช่นหอมหมื่นลี้  นางค่อยๆทำงานไปเรื่อยๆและแอบดูผู้คนแต่ละชั้นว่าทำกิจกรรมอะไรกันบ้าง บางห้องก็เงียบกริบไม่มีคนใช้งาน  และเมื่อลงมาถึงชั้นล่างก็เข้าใจ หอคณิกาแม้จะเปิดทำการแล้วแต่แขกเหรื่อมักจะชอบมาตอนเย็นจนล่วงเข้าสู่ค่ำคืน ตอนเย็นๆก็จะมีการแสดงบนเวที แต่วันนี้ทำงานเป็นวันแรกก็ยังไม่รู้ว่าบนเวทีนั้นมีการแสดงอะไรบ้าง 

นางทำความสะอาดด้านล่างไปเรื่อยๆ อย่างเร่งรีบ ให้เสร็จก่อนที่หอคณิกานี่จะมีแขกเข้ามาใช้บริการมาก  ขณะนั้นอยู่ๆหอมหมื่นลี้ก็รู้สึกว่ามีคนจับจ้องอยู่จึงได้หันไปตามสายตานั้น ก็พบเข้ากับเจ้าชายในฝันเข้า หรือจะเรียกว่าพระเอกซีรี่ย์จีนก็ได้ เขาหล่อมาก หล่อเหลือร้ายแต่หน้าตาบึ้งตึงไปหน่อย การแต่งตัวก็ดีมาก ก็เหมือนกับคุณชายหลายๆคนที่เห็นอยู่บนทางเดินข้างบน แต่เขาจ้องมาที่หอมหมื่นลี้อย่างไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าใดนัก จนทำเอาหอมหมื่นลี้หันไปมองทางด้านหลังว่ามีคนอื่นยืนอยู่หรือไม่ เพราะคิดว่าหนุ่มหล่อคนนี้อาจจะมองคนอื่นอย่างไม่พอใจแต่ไม่ใช่นางก็เป็นได้ แต่เมื่อหันไปมองด้านหลังก็ไม่พบใครยืนอยู่ มองไปทางด้านข้างสองข้างแล้วก็ไม่มี เราก็ยืนอยู่แค่คนเดียว ตาคนนั้นจะจ้องมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อไปทำไมกัน  

แต่เมื่อนางหันไปอีกครั้ง บุรุษคนนั้นก็หันไปพูดคุยกับหญิงวัยกลางคนที่นางพบบนชั้นห้านั่นแล้ว หรือว่าข้าอาจจะคิดไปเองก็ได้ หอมหมื่นลี้คิดปลอบใจตนเอง คงไม่มีใครจะมาเกลียดฉันขนาดนั้นหรอกนะ เพิ่งมาแท้ๆ หรือจะเป็นโจทย์ของแม่หนูคนนี้เสียก็ไม่รู้้ หอมหมื่นลีี้เรียกเจ้าของร่างเดิมนี้ว่าแม่หนู เพราะเด็กสาวคนนี้น่าจะอายุแค่เพียงสิบห้าหรือสิบหกปีเท่านั้น จากที่เห็นใบหน้าและผิวพรรณน่าจะไม่เกินนี้ ส่วนอายุจริงของอดีตนางแบบสาวนั้นเกือบจะสามสิบเข้าไปแล้ว นับว่าได้กำไรไม่น้อย เกิดใหม่ย้อนเวลามายุคจีนโบราณ แถมยังย้อนวัยมาเป็นสาวรุ่นอีก อย่างน้อยนี่ก็เป็นสิ่งที่ดีนะ….

หอมหมื่นลี้รีบปัดความคิดเรื่องพ่อหนุ่มนั่นไปเสีย เขาอาจจะแค่สงสัยว่านางทำไมทำท่าทางแปลกๆก็ได้ หรือคนสมัยโบราณหน้าตาเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วก็ได้นะ  แล้วนางก็รีบตั้งหน้าตั้งตาทำงานตรงหน้าไปอย่างรวดเร็ว รีบทำจะได้รีบเสร็จก่อนที่จะมีคนมากมันจะทำไม่สะดวก  ขณะที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานจนเกือบจะเสร็จอยู่แล้วนั่นก็มีเสียงเรียกดังขึ้นทางด้านหลัง “ อันอัน เจ้าเดินตามข้ามา มีเรื่องจะพูดกับเจ้า ”

นางหันไปตามเสียงเรียกก็พบเข้ากับใบหน้าของหญิงวัยกลางคนที่พบที่บนชั้นห้าคนเดิม จึงได้เดินตามนางไปในห้องๆหนึี่งที่มีทางแยกไปอีกด้าน และเดินตามไปเรื่อยๆจนนางเดินไปเปิดประตูห้องสุดท้ายของทางเดินออก แล้วก็เดินเข้าไป อันอันจึงได้เดินตามเข้าไปเช่นกัน 

“ เอาละ วันพรุ่งนี้หลังจากที่เจ้ามาที่หอคณิกานี้ ให้มาเปลี่ยนอาภรณ์ที่ห้องนี่ก่อนนะ เมื่อเปลี่ยนเสร็จแล้วก็สวมเสื้อคลุมนี่แล้วขึ้นไปหานายท่านด้านบนชั้นห้า แล้วเดินไปที่ห้องสุดท้าย บนชั้นห้ามีห้องแค่สามห้อง ให้ไปที่ห้องทางปีกขวาที่เป็นห้องที่ใหญ่ที่สุด นายท่านมีเรื่องจะพูดกับเจ้า พรุ่งนี้ไม่ต้องทำความสะอาดหอ ข้าจะให้สาวใช้คนอื่นทำแทนเจ้า ”  อันอันพยักหน้าช้าๆ อย่างไม่เข้าใจนัก แต่ก็จำต้องทำตาม “ ท่านคือมาม่าอี้หลานใช่หรือไม่  ข้าเป็นสาวใช้ที่นี่ ได้รับเงินเดือนเท่าไหร่คะ แล้วจะลาออกได้หรือไม่ ” หญิงตรงหน้าชะงักไป ทำหน้างงงันน้อยๆ

“ ใช่ข้าคือมาม่าอี้หลาน เจ้าตกน้ำไปได้ยินเสี่ยวหลินว่าเจ้าความจำเสื่อมไปบ้าง แต่ไม่เป็นไรข้าจะเรียนถามนายท่านว่าจะให้ท่านหมอมาตรวจอาการเจ้าหรือไม่  ข้าจะทบทวนความจำให้เจ้าก็แล้วกันนะ เจ้าคือหลิวอันอันเป็นทาสที่นายท่านซื้อตัวมาจากทางการ เพราะบิดาของเจ้าถูกจับข้อหาร่วมกันฉ้อราษฎร์ฯ   บิดาและครอบครัวของเจ้าทั้งหมด รวมถึงบริวารหรือใครก็ตามที่อยู่ในตระกูลของเจ้าถูกเนรเทศไปพ้นแคว้นนี้แล้ว  บิดาของเจ้านั้นเดิมเป็นขุนนางที่เมืองฉงชิ่งแต่ตอนนี้ที่นั่นเจ้าไม่เหลือใครแล้ว นายท่านใช้เส้นสายขอซื้อตัวของเจ้ามาเป็นทาส คำว่าทาสเจ้าคงจะเข้าใจนะว่าไม่ได้เงินค่าจ้าง แต่มันก็อาจจะมีคนเมตตาให้รางวัลเจ้าบ้างเวลาทำงานเจ้าก็อาจจะเก็บเอาไว้ได้  

ส่วนที่ว่าเจ้าจะเป็นอิสระได้เมื่อไหร่ ให้เจ้าสอบถามกับนายท่านเอง ว่าเจ้าจะไถ่ตัวได้หรือไม่ เพราะมันไม่เหมือนกับทาสคนอื่นที่เขาสมัครใจมากขายตัวเอง หรือบิดามารดาของเขาพามาขายเป็นทาส หรือนำบุตรมาขัดดอกเพราะไม่มีเงินใช้หนี้  ที่นี่ก็มีหลายๆคนที่เป็นเช่นนั้น แต่ที่เป็นแบบเจ้านั้นมีแค่เพียงเจ้าคนเดียว  เอาละ ข้าตอบคำถามของเจ้าแล้ว ต่อไปเจ้าก็ตั้งใจทำงานไปก่อน แล้วค่อยถามนายท่านในภายหลังว่าจะสามารถไถ่ถอนตัวเองได้หรือไม่ ”

มาม่าอี้หลานมองอันอันอย่างเห็นใจไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก แล้วนางก็เดินออกไปจากห้องนั้น ทิ้งให้อันอันทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องนั้น อย่างอึ้งงันไปนานที่รู้ว่าเจ้าของร่างเดิมนี้ถูกขายมาเป็นทาส แถมตระกูลของตนเองก็ล่มสลายไปเสียแล้ว ไม่มีญาติมิตรเหลืออยู่ แต่ถึงมีหอมหมื่นลี้วิญญาณที่มาเข้าร่างของเด็กสาวคนนี้ก็ไม่รู้จัก หลิวอันอันเอ๋ย เจ้าตายไปเสียก็พ้นทุกข์ไปแล้ว ข้ามารับช่วงชีวิตของเจ้าก็ยังอดเศร้าสลดไม่ได้ เพราะยังมองไม่เห็นว่าอนาคตต่อไปจะเป็นอย่างไร แค่เริ่มต้นก็ท้อเสียแล้ว