บทที่ 5 อดใจไม่ไหว nc

จบเสียงกระซิบที่ระคายหูนั้น ใบหน้าหล่อคมเหลือร้ายนั่นก็พยายามซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของนางทันที  อ้อมแขนแกร่งรัดนางเอาไว้จนแน่น     มือหนานั้นแหวกสาปเสื้อผ้าบางเบาของนางออกจนมันเปิดเผยตู้โต้วสีชมพูแก่สายตาของเขา  และยังไม่พอมือซุกซนนั้นก็ยังเลื่อนขึ้นไปดึงเชือกที่ผูกรัดตู้โต้วนั้นเอาไว้จนมันหลุดออกจากลำคอระหงของนาง   นางร้องหวีดขึ้นอย่างตกใจ  

แต่เสนาบดีหนุ่มตาค้างเขาจ้องมองทรวงอกอวบใหญ่ที่มีผลอิงเถาสองผลชูชันออกมาเหมือนล่อลวงเขา  เสนาบดีหนุ่มทนไม่ไหว ใบหน้าคมคายก้มลงไปจนชิดอกอวบใหญ่นั้น ลิ้นสากไล้เลียมันไปมาจนผลอิงเถานั้นแข็งเป็นไต แล้วเขาจึงอ้าปากดูดดึงมันอย่ามัวเมา “อ๊าย ไม่ อย่านะะ อย่า  ตาแก่หื่นไม่นะ ไม่  อย่านะ ไม่เอา อย่านะ อ๊ายยย  ” ร่างอวบทุบไหล่หนาอย่างรุนแรง  นางพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดที่รัดรึงนั้น  

นายท่านหนุ่มรัดนางไว้แน่น และดูดดื่มผลอิงเถานั้นอย่างดูดดื่มมากยิ่งขึ้น เขาทั้งดูดทั้งไล้เลียอย่างไม่ปราณี “อู๊ยยย อู๊ยยยย  อ๊าย อ๊าย อ๊ะ ”  หอมหมื่นลี้ในร่างของอันอันร้องครางกระเส่า นางแอ่นอกร่อนไปมาอย่างทนไม่ไหว  นายท่านหนุ่มยิ่งดึงดูดมันยิ่งขึ้นจนร่างอวบครางออกมาอย่างเสียวซ่าน มือหนาของเขาแหวกชายชุดผ้าเนื้อหยาบของนางเข้าไปแล้วคลำหาจนพบเนินอวบนั้น มือหนาขยำมันเบาๆ อย่างมันมือ นิ้วแกร่งสอดเข้าไปขยี้เมล็ดดอกไม้ด้านล่างไปมา ร่างอวบสะท้าน ร้องครวญครางเสียงสั่น

“อย่านะ ตาแก่บ้า ตาแก่หื่น อย่า  อ๊าย อ๊าย อู๊ยยยย อู๊ยยยย ”  จากนั้นเขาค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปทีละน้อยๆ ค่อยๆ ถอกเข้าออกร่องอวบไปมา แล้วสะกิดผ่านเมล็ดดอกไม้นางไปมาอีกด้วย  หอมหมื่นลี้ที่ไม่เคยเสียพรหมจรรย์มาก่อน ไม่เคยแม้ถูกผู้ชายรุกรานถึงขนาดนี้  นางครวญครางกระเส่าอย่างทนไม่ไหว ห้ามตนเองไม่ได้  นางรู้สึกทั้งแสบทั้งเจ็บและที่สำคัญมันเสียว เสียวจนแทบจะขาดใจ 

ขณะที่ทั้งสองกำลังเคลิบเคลิ้มในรสเสน่หาที่มีต่อกันอยู่นั้น  ก็มีเสียงร้องเรียกดังอยู่ด้านนอก “ นายท่านขอรับ ท่านผู้ตรวจการมาเยี่ยมท่านขอรับ ท่านอยู่แถวนี้หรือไม่  ”  

นายท่านหนุ่มคายเต้าหวานที่เขากำลังดูดดื่มอย่างเมามันนั้นอย่างเสียดาย มือของเขาก็ค่อยถอดถอนออกมาจากร่องอวบของคนตรงหน้า ใบหน้าทั้งสองที่จ้องมองกันนั้นแดงซ่านและร้อนผ่าว ดวงตาหรี่ปรือด้วยความซานซ่านของอันอันค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ  “ เจ้าจัดการอาภรณ์ให้เรียบร้อยแล้วค่อยออกไปนะ ” ใบหน้าคมคายของเขาก็แดงซ่านเช่นกัน  เขาจ้องมองใบหน้าหวานที่บัดนี้ตาหรี่ปรือเพราะความเคลิบเคลิ้มที่เขาเป็นผู้ปลุกมันขึ้นมา อย่างแสนจะเสียดาย  

เขาปล่อยมือจากร่างอวบที่อ่อนระทวยของอันอันหลังจากวางร่างนางบนเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้ว  จึงได้เปิดประตูเดินออกไป แล้วอันอันก็ได้ยินเสียงเขาพูดกับใครบางคนแล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินห่างไปจากห้องนี้  ใจของอันอันเต้นตึกตัก  นางเอนร่างพิงผนังอย่างอ่อนแรง  หอมหมื่นลี้อดีตนางแบบสาวขาวีนตัวแม่ ทำเป็นปากกล้า และเป็นสาวมั่น แต่ที่จริงแล้วไม่เคยแม้จะจูบกับผู้ชายมาก่อนเลยด้วยซ้ำ เมื่อมาถูกบุรุษโบราณจู่โจมเช่นนี้ ทำเอาอ่อนระทวยไปหมด ไม่น่าเชื่อเลย แม้ปากของอันอันจะเรียกเขาว่าตาแก่  

ถ้าจะว่าการตามจริงร่างของอันอันนั้นวัยสาวรุ่นก็จริง แต่วิญญาณภายในคือสาววัยสามสิบ และบุรุษคนเมื่อครู่นั้น วัยก็คงจะใกล้เคียงกับหอมหมื่นลี้ นับว่าก็ไม่ได้แก่หรอก อาจจะหนุ่มกว่าหอมหมื่นลี้สักปีสองปีด้วยซ้ำ  แต่เขาก็เด็ดมากนะ เด็ดมากทำเอาร่างนี้อ่อนระทวยและเสียวซ่านไปหมด ตอนนี้ปลายถันยังรู้สึกถึงริมฝีปากที่ร้อนรุ่มนั่นอยู่เลย แถมที่ร่องอวบด้านล่างยังร้อนผ่าวและตอดตุบๆ  ยังรู้สึกถึงนิ้วแกร่งที่ทรงพลังของเขาอยู่เลย นี่ฉันจะมาใจแตกตอนอายุสามสิบหรือนี่ หอมหมื่นลี้รำพึงกับตนเอง ก่อนจะรวบรวมสติ แล้วเงี่ยฟังเสียงด้านนอก เมื่อไม่มีเสียงใดๆ ก็ค่อยเปิดประตูออกไปแล้ว รีบเดินอย่างเร่งรีบกลับไปห้องพักที่เรือนแถวด้านหลัง ลืมไปเลยว่าตนเองยังไม่ได้กินข้าวเย็นสักคำ เพราะมัวแต่ตื่นตะหนกกับเรื่องที่อยู่ๆก็เกิดขึ้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว 

เมื่อเปิดประตูห้องพักเข้าไป ก็พบเข้ากับใบหน้าของเสี่ยวหลิน “ อ้าว ข้าตามหาเจ้าตั้งนานไม่เห็นอยู่ในหอเลย และเมื่อกลับมาก็ไม่พบเจ้า ข้าไปตามที่ครัว ป้าเผยก็บอกว่าเจ้ายังไม่เข้ามาในครัวเลย ข้าก็รู้ว่าเจ้ายังไม่ได้กินข้าว ข้าห่อเสี่ยวหลงเปามาให้เจ้าสามลูกนะ กับผิงก้วยสองผล เผื่อเจ้ายังไม่ได้กินอะไร  ” มีคนใช้งานเจ้าหรือ ถึงกลับมาเอาป่านนี้ "  นางเอ่ยถามอย่างสงสัย  อันอันจึงพยักหน้าให้นาง เพราะไม่รู้จะบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างไร และยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนหน้าหล่อที่รุกรานนั้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวในวันนี้ แถมยังเรียกนางว่าหญิงแพศยาอีกด้วย สงสัยว่าร่างเดิมจะเป็นศัตรูของเขาหรือว่าเคยทำอะไรให้เขาเจ็บช้ำหรือไม่ จึงได้มีท่าทางไม่ค่อยชอบหน้าร่างเดิมเช่นนี้  

คิดไปอีกทีเขาแสดงออกตั้งแต่ตอนที่มองสบตากันตอนที่กำลังถูกพื้นด้านล่างอยู่ แล้วหันไปสบตากับเขาเข้า ยังคิดว่าเขามองคนอื่นหรือเปล่า เพราะไม่ได้รู้จักกันเสียหน่อย แต่มาคิดอีกที เขามองหลิวอันอัน ไม่ใช่หอมหมื่นลี้เสียหน่อย อาจจะเป็นได้  ร่างเดิมนี้อาจจะเป็นศัตรูกับเขาหรือว่าเคยทำอะไรให้เขาโกรธเคืองหรือไม่ เธอก็คงจะต้องคนหาเหตุผลต่อไป และยังจะต้องค้นหาอีกด้วยว่าผู้ชายคนนี้คือใครกัน แต่ดูเหมือนคนที่มาร้องเรียกเขาที่หน้าห้องเรียกเขาว่านายท่าน หรือว่าเขาจะเป็นเจ้าของหอคณิกานี้

“ เสี่ยวหลิน เจ้าขอหอคณิกานี้ยังไม่แก่ใช่หรือไม่ และเป็นผู้ชาย ” เสี่ยวหลินพยักหน้า “ ใช่แล้ว นายท่านยังไม่แก่หรอก ยังหนุ่มๆ และหล่อเหลาไม่น้อย เขาเป็นเจ้าของหอคณิกาและกิจการค้าอีกหลายอย่าง ส่วนมาม้าอี้หลานนั้นช่วยเขาดูแลหอคณิกาแห่งนี้ เมื่อก่อนนายท่านจะมาที่นี่นานๆครั้งเพื่อมาตรวจงาน  แต่หลายวันมานี้เขาพักอยู่ที่นี่  ไม่รู้มีอะไรเหมือนกัน  เจ้ากินอาหารเสียเถิดนะ แล้วไปอาบน้ำนอนพักผ่อนเสีย สาวใช้อย่างเราเวลาไม่ค่อยมีเป็นของตนเอง มีเวลาก็รีบกินรีบนอนเสีย จะได้พักผ่อนร่างกายเสียบ้าง " เสี่ยวหลินเอ่ยขึ้น 

“เสี่ยวหลิน ขอบใจนะ ที่อุตส่าห์คิดถึงข้า เก็บอาหารไว้ไม่อย่างนั้นเย็นนี้ก็คงจะไม่ได้กินอะไร ” เสี่ยวหลินพยักหน้า “ ไม่เป็นไรหรอก วันหลังหากมีคนใช้งานเจ้าจนเลยเวลาอาหารนะ ให้เจ้าแวะที่โรงครัวถามคนในครัวว่าพอมีอะไรเหลือไหม ส่วนมากจะมีเหลือนะ เจ้าหอมากินที่ห้องก็ได้้ มีอะไรรองท้องบ้างยังดีกว่าไม่ได้กินอะไรเลย ”  

อันอันพยักหน้ารับ ขณะที่ก้มหน้ากินเสี่ยวหลงเปาไส้หมูสับที่รสชาติอร่อยไม่น้อย แล้วก็ปอกแอปเปิ้ลกินอีกหนึ่งลูก แล้วจึงได้เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วห่มผ้าผืนใหญ่ออกไปอาบน้ำที่เรือนแถว หยิบสบู่ที่ทำจากมันแพะที่เสี่ยวหลินหยิบส่งให้ติดมือไปด้วย สบู่นี้กลิ่นเหม็นหืนมาก แต่ก็ไม่มีอะไรจะใช้นอกจากนี้แล้ว ก็คงจะต้องปรับตัวอยู่ให้ได้ เพราะตอนนี้มองไม่เห็นทางเลือกใดๆ เลย