บทที่ 10 มาเป็นครูฝึกนางโลม

หลายวันต่อมา ขณะที่อันอันกำลังถูพื้นอยู่ที่ชั้นล่างไม่ไกลจากเวทีที่กำลังมีการฝึกสอนนางโลมให้เดินเยื้องย่างเหมือนโชว์ตัวแก่แขกเหรื่ออย่่างงั้นแหละ อันอันจ้องมองเพราะนางเบื่อหน่ายกับชีวิตประจำวันจึงได้หาอะไรแก้เบื่อจึงจ้องมองไปอย่างนั้น และอาภรณ์ของนางโลมเหล่านี้ก็น่าสนใจไม่น้อย แต่ถ้าเป็นเธอจะออกแบบให้มันเร้าใจและดึงดูดใจกว่านี้

ขณะนั้นมาม่าอี้หลานกำลังดุว่านางโลมใหม่ที่เพิ่งเข้ามาอยู่และการเดินโชว์ตัวก็ขาดความั่นใจและดูเก้อเขินจนน่ารำคาญขณะนั้นอันอันก็ใกล้จะเสร็จงานแล้ว จึงได้เดินไปดูที่ข้างเวทีนั้น และก็ลืมตัวออกปากไปอย่างห้ามตนเองไม่ทันว่า “ ท่าเดินอย่างนี้ใครจะอยากสนใจดูกัน ข้าจะเดินให้พวกเจ้าดูเป็นตัวอย่าง “ เมื่อได้ยินเสียงของอันอันสาวใช้ที่ทำความสะอาดหอคณิกา หญิงงามบางคนที่เป็นรุ่นพี่ของหอคณิกาแห่งนี้ก็พากันหัวเราะออกมาเบาๆ สาวใช้ถูพื้นจะมาสอนท่าทางการเดินของหญิงคณิกา มันก็น่าหัวเราะอยู่ แต่มาม่าอี้หลานกลับเอ่ยขึ้นว่า

” เจ้าจะลองเดินให้หญิงพวกนี้ดูก็ได้ ถ้าเจ้าทำได้ข้าจะเลื่อนขั้นให้เจ้ามาสอนพวกนางเดินโชว์ตัว ” อันอันจึงได้เดินขึ้นไปบนเวทีอย่างมั่นใจ แล้วก็ออกวาดลวดลายของน