บทที่ 2 ข้าคือสาวใช้ในหอคณิกา

หลังจากนั้นผ่านไปอีกสามวัน ก็ได้แต่นั่งๆนอนๆอยู่ในห้องพัก จะมีก็แค่ลองออกไปเดินที่หน้าห้องพักก็รู้สึกว่าตนเองคงจะปกติแล้ว สามวันที่ผ่านมาก็ได้ลองสวมเสื้อผ้าของคนโบราณจนพอจะทำได้ และได้ไปสำรวจห้องสุขาและห้องอาบน้ำที่แยกไปอีกเรือนหนึ่ง   เพราะที่นี่เป็นห้องพักของสาวใช้และคนงานที่ทำงานที่นี่   เรือนพักนี้เป็นเรือนแถวยาวแบ่งซอยเป็นห้องน่าจะมีสามสี่สิบห้องด้วยกัน  ทุกห้องแบ่งซอยเป็นห้องๆเช่นเดียวกับห้องที่เธอพักอยู่กับเสี่ยวหลินที่บัดนี้เริ่มพูดคุยกันมากขึ้นและพอจะรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายก็เป็นเพื่อนที่ใช้ได้ทีเดียว  

ห้องสุขาและห้องอาบน้ำนั้นแยกกัน แต่อยู่ภายในเรือนแถวเดียวกัน เพราะมีจำนวนคนมากจึงได้มีห้องสุขาและห้องอาบน้ำนับสิบกว่าห้อง  เธอสังเกตุดูว่าเรือนแถวยาวแบบนี้มีสี่ห้าหลังด้วยกัน คงจะแยกเป็นเรือนของหญิงชายด้วย และมีเรือนหลังเล็กอีกหลายๆหลัังกระจายกันไปทางด้านหลัง และทางซ้ายมือมีเรือนแถวยาวอีกหลังหนึ่งแต่หลังนั้นการก่อสร้างและการตกแต่งดูดีกว่าเรือนแถวยาวที่ให้สาวใช้และคนงานพักอยู่ แถมด้านหน้ายังมีสวนดอกไม้งดงามจนเต็มหน้าเรือนมองเข้าไปดูงดงามไม่น้อย

และเธอก็เห็นมีหญิงสาวที่แต่งตัวในชุดจีนโบราณที่เธอเห็นตามซีรี่ย์แต่ชุดที่พวกหล่อนสวมนั้นมีหลากสีสัน  มองดูไกลๆ ก็สวยงามไม่น้อย แสดงว่าเรือนหลังนั้นน่าจะเป็นที่พักของนางโลมแน่ๆเลย ฉันคงจะได้เห็นบรรยากาศหอคณิกาจริงๆแล้วสินะ 

เช้าวันนี้เป็นวันแรกที่เธอจะต้องกลับไปทำงานแล้ว  “ อันอันเจ้าไปกับข้า วันนี้เจ้าหายดีแล้วก็ไปกินข้าวที่ในครัวก็แล้วกัน แล้วเจ้าก็ไปทำความสะอาดในหอคณิกาตามหน้าที่ของเจ้าได้แล้ว จะมาทำเป็นเจ็บป่วยอีกไม่ได้ เพราะเมื่อวานมาม่าอี้หลานถามข้าว่าเจ้าหายดีแล้วหรือยัง เพราะนายท่านถามหลายครั้งแล้ว เพราะฉะนั้นวันนี้เจ้าก็ควรกลับไปทำงานได้แล้ว   " เสี่ยวหลินบอกขณะที่ทั้งสองพากันเดินตรงไปที่โรงครัว  

หอมหมื่นลี้หันมองไปรอบๆ ด้านหน้าของเธอคือเรือนไม้หลังใหญ่มาก มีหลายชั้นด้วยน่าจะประมาณห้าชั้นได้ และนี่คงจะเป็นหอคณิกาที่ว่านั่นแหละ ด้านหลังมีโรงเรือนที่สร้างเป็นแถวยาวน่าจะเป็นโรงครัว เห็นมีคนเดินเข้าออกและเดินขึ้นบันไดไปที่อาคารหลังนั้นเป็นระยะ  ด้านล่างนั้นเป็นสวนที่มีหญ้าสีเขียวขจีสลับกับดอกไม้และต้นไม้ใหญ่น้อย   แต่ก็ดูเป็นสวนที่มีคนดูแลเพราะจัดต้นไม่้และดอกไม้เป็นระเบียบดูงามตา ทั้งหญ้านั้นก็ได้รับการตัดจนเรียบ ดูรวมๆ หอคณิกาสมัยโบราณนี่ก็น่าอยู่ไม่น้อย ถ้ามองจากภายนอก  เหมือนๆอาคารบ้านเรือนที่เคยเห็นในซี่รี่ย์จีนเลย 

ขณะที่ทั้งสองกำลังจะเข้าไปในโรงครัวนั้น ก็มีเสียงทักทายดังขึ้น “ อ้าว เสี่ยวหลินสหายของเจ้าหายดีแล้วหรือ กลับมาทำงานได้แล้ว ก็ดีนะ เห็นมาม่าถามหาอยู่เหมือนกัน รีบเข้าไปกินอาหารเสียแล้วรีบไปทำงาน " หญิงวัยกลางคนที่เดินตามหลังพวกนางมาเอ่ยถามขึ้น แล้วทั้งหมดก็ก้าวเข้าไปในโรงครัว อันอันจึงรู้ว่าหญิงวัยกลางคนนั้นคือป้าเผย เป็นแม่ครัวที่นี่ ทั้งสองพากันเดินไปตักข้าวในหม้อดินเผาขนาดใหญ่ใส่จานแล้วก็ตักผัดผักและหมูทอดวางลงบนจาน แล้วก็ไปนั่งที่ม้านั่งริมผนังเพื่อกินข้าว

อันอันเห็นเสี่ยวหลินทำอย่างไรนางก็เรียนรู้ที่จะทำอย่างนั้น  ขณะที่กำลังจะพุ้ยข้าวเข้าปากก็อดสะท้อนใจไม่ได้ อยู่ในโลกยุคปัจจุบันแม้เป็นนางแบบที่ไม่ค่อยจะมีงานนัก แต่ก็ใช้ชีวิตสะดวกสบายกว่านี้ ทุกอย่างทันสมัยอาหารการกินก็ดีกว่านี้  แต่ก็ไม่แน่หากยังคงไม่มีงานต่อไปอีก คอนโดก็ยังผ่อนไม่หมดรถแม้จะปลอดภาระแต่ก็ไม่ใช่รุ่นใหม่นัก หากขายเพราะไม่มีเงินใช้ก็จะไม่มีรถใช้  นั่นแหละชีิวิตที่นั่นก็ยังไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป 

ในขณะนี้ชีวิตที่นี่ก็เป็นสาวใช้ที่ต้องทำงานรับใช้คนอื่น  แต่เอาวะเพิ่งมายังไม่รู้สถานการณ์ของเจ้าของร่างคนนี้ทั้งหมดว่านางเป็นอย่างไร เกิดอะไรขึ้นถึงมาเป็นสาวใช้อยู่ที่นี่ คงจำเป็นต้องก้มหน้าก้มตาทำงานที่นี่ไปก่อน อย่างน้อยมีที่พักและมีอาหารกิน และยังมีเพื่อนอีกด้วย อันอันจึงได้ลงมือพุ้ยข้าวตรงหน้ากิน โชคดีที่พุ้ยข้าวจากตะเกียบเป็นนะเนี๊ยะไม่อย่างนั้นคงจะลำบากน่าดู เพราะมองหาช้อนก็ไม่เห็น  จึงพุ้ยกินไปอย่างนั้นแบบเก้ๆกัง ๆ 

เมื่อกินข้าวและกินน้ำเสร็จแล้ว เสี่ยวหลินยังอุตส่าห์เดินไปส่งบนหอคณิกาแล้วเริ่มสอนงานของอันอันใหม่ทั้งหมด ทั้งที่ร่างเดิมทำงานมาหลายวันแล้ว หอมหมื่นลี้อดีตนางแบบอ้างว่านางความจำเสื่อมไปบางอย่าง  เสี่ยวหลินเชื่อเช่นนั้นเพราะว่าอันอันก็มีความสับสนและท่าทางแปลกๆหลายอย่าง คงจะความจำเสื่อมไปบ้างจริงๆ จึงได้เริ่มต้นสอนงานใหม่ทุกอย่าง  หน้าที่ของอันอันคือต้องทำความสะอาดหอคณิกาแห่งนี้ตั้งแต่ด้านบนจนด้านล่างโดยไม่มีคนช่วย แต่นางไม่ได้ทำความสะอาดในห้องพักที่แขกมาใช้บริการเพราะมีสาวใช้อีกสองคนที่แบ่งหน้าที่กันทำอยู่แล้ว นางเพียงทำที่บริเวณระเบียงและทางเดินที่เหลือทั้งหมดเท่านั้น  หอมหมื่นลี้คิดว่าก็ยังดี ถ้าให้ทำทั้งหมดวันเดียวคงไม่พอหรอก และคงจะเหนื่อยมากเป็นแน่

นางเดินขึ้นไปที่ชั้นห้าโดยหยิบไม้กวาดและไม้ถูพื้นไปด้วย คิดว่าจะเริ่มทำจากด้านบนลงไปจนสิ้นสุดที่ชั้นล่างก่อน  ขณะที่กำลังก้มลงถูพื้นอยู่นั้น ก็มีเสียงเปิดประตูและมีร่างอวบอิ่มของหญิงวัยกลางคนเดินตรงมา “ มาทำงานแล้วหรือหลิวอันอัน ดีแล้วรีบทำให้เสร็จเสียวันนี้ เจ้าหยุดงานไปหลายวันแล้ว นายท่านถามหาอยู่ ”

อันอันเงยหน้าไปยิ้มให้หญิงคนนั้นอย่างไม่รู้จะพูดอะไร แต่ก็พอจะเดาได้จากการแต่งกายและวัยของนางน่าจะเป็นมาม่าซังหรือเปล่า หรือไม่ก็คงจะเป็นหญิงคณิกาอาวุโส แล้วร่่่างอวบอิ่มที่มีกลิ่นหอมกรุ่นก็เดินจากไป แต่กลิ่นนั้นก็ยังอบอวลอยู่บริเวณนั้นทั้งๆที่ร่างของนางเดินจากไปไกลแล้ว อันอันทำจมูดฟุดฟิดอย่างไม่ชินกับกลิ่นน้ำหอมที่รุนแรงขนาดนี้  แล้วจึงได้ก้มหน้าถูพื้นต่อไป เพื่อจะให้งานเสร็จเร็วๆ  ขณะนั้นก็บ่นพึมพำกับตนเองไปด้วย อดีตนางแบบอย่างฉันต้องมาถูพื้นเหยงๆอยู่นี่  โอ้ย มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตคนสวยอย่างฉันกัน แล้วก็ทอดถอนใจอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านี้ แล้วก็ทำงานของตนเองต่อไป