บทที่ 1 เกิดใหม่ในร่างใครก็ไม่รู้

เสียงไอโขลกๆดังขึ้นในห้้องด้านหลังที่เสี่ยวหลินยืนกอดอกอยู่ นางจึงได้เดินกลับเข้าไปในห้องพักด้านหลังเพื่อเข้าไปดูอาการของเพื่อนร่วมห้องของนางที่ตกน้ำตกท่าไปตั้งแต่เมื่อวาน แต่ไปทำอย่างไรให้ตกลงไปได้ก็ไม่รู้  “ ฟื้นแล้วหรือ เป็นอย่างไรบ้าง ” เสี่ยวหลินเอ่ยถามร่างบางที่ค่อยๆยันกายลุกขึ้น แต่ไม่ได้ตอบสิ่งใด กลับจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่พองโตและจ้องมองนางนิ่งดังเช่นไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างนั้นแหละ  

“ อันอันเจ้าเป็นอะไร มองข้าทำไมกัน หรือว่าตกน้ำไปหัวกระแทกอะไรเข้าหรือไม่ ถึงได้ทำท่าทางแปลกๆ เช่นนี้ ” เสี่ยวหลินถามนางทันทีอย่างแปลกใจกับท่าทางแปลกๆที่อันอันเป็นหลังจากที่นางเพิ่งฟื้นคืนสติ   อันอันโชคดีมากที่มีคนไปช่วยนางขึ้นมาจากบึงบัวได้ทันท่วงที

“ เธอคือใครกัน ” หอมหมื่นลี้อดีตนางแบบตกอับที่วีนจนไม่ค่อยจะมีคนจ้าง สมัยที่ยังโด่งดังจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนนั้นก็เล่นตัวบ้าง ไปสายบ้าง วีนบ้าง เรื่องมากก็ที่หนึ่ง จนทำให้ทุกวันนี้เมื่อคลื่นลูกใหม่ไล่หลังมาเรื่อยๆจนเมื่อวันหนึ่งตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองไม่มีงานทำ ไม่มีใครติดต่อมาและเมื่อติดต่อใครไปก็ไม่มีใครติดต่อกลับ หลายเดือนเข้าก็กลายเป็นนางแบบที่ว่างงาน เหลือแต่งานที่ยังจะพอมีติดต่อมาบ้างก็คือนางแบบชุดชั้นใน แต่ก็นะ คนที่เคยเป็นนางเป็นมีชื่อมาก่อน แม้ไม่ดังมากแต่ก็เป็นที่รู้จัก ค่าตัวเคยมากถึงหกหลักมาก่อนด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้หรือขอสี่หลักให้ได้ก่อนก็ยังไม่มีใครจ้าง แต่ก็ยังไม่อาจห้าญที่จะถ่ายแบบชุดชั้นใน  

วันหนึ่งหอมหมื่นลี้กลุ้มใจและว่างจัดเมื่อจะขับรถกลับเข้ามาที่บ้านของตัวเองก็เหลือบไปพบแผงยาดองที่ปกติไม่เคยสนใจมาก่อนมันตั้งอยู่หน้าปากซอยทางเข้าคอนโดพอดี จึงตัดสินใจนำรถไปจอดแล้วย้อนกลับมาสั่งยาดองดื่ม ตอนแรกก็รู้สึกว่ามันแรงเกินไปและมีรสชาติแปลก ๆ แต่พอดื่มไปเรื่อยๆก็รู้สึกว่ามันรสชาติดีไม่น้อย และพอดื่มๆไปเรื่อยก็ฟุบหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้  แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ในห้องที่มีเฟอร์นิเจอร์แปลกตา และไม่คิดว่ามันจะมีในยุคของตนเอง และยิ่งเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดจีนโบราณที่เคยเห็นในซีรี่ย์จีนที่เคยดู และหันมองไปรอบๆก็ยิ่งใช่เลย มันคล้ายกับฉากในเรือนของจีนโบราณชัดๆ 

“ เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ ” เพื่อความแน่ใจ หอมหมื่นลี้ก็เอ่ยถามคนตรงหน้าที่ยังคงจ้องมองเธออยู่ “ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ จำชื่อของตนเองยังไม่ได้เลย เจ้าคือหลิวอันอันอย่างไรเล่า  เจ้าเป็นหญิงรับใช้ที่หอคณิกาแห่งนี้  แล้วมัวแต่ซุ่มซ่านเดินไม่ดูทางจนจมไปในบึงบัวด้านหลังนี่แหละ โชคดีที่มีคนไปช่วยเจ้าขึ้นมาได้  เจ้าสลบไปถึงสองวันเชียวนะ ข้าก็ยังเกรงว่าเจ้าจะไม่ฟื้น  ” เสี่ยวหลินพยายามทบทวนความจำของร่างบางที่ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียงหลังเล็กที่เหมือนจะสับสนกับตนเองไม่น้อย และท่าทางของนางดูแปลกๆไป หรือนางจะหัวฟาดกับสิ่งใดก็ไม่รู้ใต้น้ำหรือไม่ จึงทำให้นางเหมือนความจำเสื่อมจึงได้ดูเลอะเลือนแช่นนี้ 

“ ขอกระจก เอ่อ… หรืออะไรก็ได้ที่พวกเจ้าใช่ส่องหน้า มีหรืือไม่ ” เสี่ยวหลินยิ่งทำหน้าแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร นางเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งหลังเล็กในห้องนั้นแล้วหยิบคันฉ่องที่ดูมัวๆมาบานหนึ่ง แล้วส่งให้กับหอมหมื่นลี้  

เมื่อรับกระจกมัวๆนั่นมาส่องมองใบหน้าของตนเอง หอมหมื่นลี้แทบจะร้องกรี๊ดออกมาดังๆ ใบหน้าหวานนั่นจ้องมองนางเขม็งในกระจก นับว่าเป็นคนที่สวยไม่น้อย ก็น่าจะดีใจอยู่ที่เป็นคนสวยขนาดนี้ แต่นั่นไม่ใช่ฉัน ก็ไม่อยากจะบอกว่าตนเองขี้เหร่กว่านี้ แต่ว่าใบหน้าที่แม้จะสวยที่อยู่ในกระจกนั่นแต่มันไม่ใช่ฉันน่ะสิ  ขณะที่นั่งตกตะลึงทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง แต่ดีนะที่เป็นคนที่ชอบอ่่านนิยายมาตั้งแต่เด็กและก็ชอบอ่านแนวย้อนยุคไปเกิดใหม่เสียด้วย จึงพอจะเข้าใจเรื่องราวเหล่านี้ ได้บ้าง  และเรื่องราวมันจะต้องเป็นแบบ…….

อย่าบอกนะว่าฉันตุยไปแล้ว จากนั้นวิญญาณก็มาเข้าร่างนางร้ายที่แอบหลงรักพระเอก และพระเอกนั่นก็ต้องรังเกียจและรำคาญนางร้าย แต่ไม่น่าจะใช่  เมื่อกี้ผู้หญิงที่ยังยืนจ้องมองมาอยู่นั่น บอกว่านางเป็นสาวใช้  โอ้โห จะทะลุมิติทั้งทีขอเป็นคุณหนูในห้องหอกับเขาไม่ได้หรือไง  เป็นเจ้าหญิงที่ไหนก็ได้ แต่ไหงมาเข้าร่างสาวใช้ในหอคณิกา  แต่ฉันเป็นอดีตนางแบบนะ  หรือว่ามันจะไม่จริง   แต่ขอลองก่อนว่านี่มันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ว่าแล้วก็หยิกแขนตัวเองไปหนึ่งที โอ้ย !!! เจ็บ เจ็บ เจ็บ…..จริงๆด้วย  

ดวงตาของเสี่ยวหลินพองขยายกว่าเดิม ขณะที่จ้องมองท่าทางแปลกๆของหลินอันอัน  และก็คิดว่านางคงจะหัวกระแทกอะไรบางอย่างใต้น้ำ และศีรษะคงจะได้รับความกระทบกระเทือนจะมีท่าทางแปลกๆเช่นนี้  “ เจ้าหิวไหม เจ้าสลบไปตั้งแต่บ่ายวานนี้ อยากจะกินข้าวหรือไม่ ข้าจะไปเอามาให้ ”  หอมหมื่นลี้หันไปจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าแล้วถามขึ้น  “ เธอ..เอ่อ เจ้าชื่ออะไรนะ ”  ผู้หญิงตรงหน้าชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวออกไปยกอาหารมาให้คนเจ็บ

“ ข้าชื่อเสี่ยวหลินเป็นเพื่อนร่วมห้องของเจ้า เตียงของข้าอยู่นั่น ห้องนี้เราใช้ร่วมกันแบ่งกันคนละครึ่ง ถ้าเจ้ากระหายน้ำ ก็วางอยู่ที่โต๊ะนั่น ข้าจะไปยกสำรับเข้ามาให้เจ้ากิน ตอนนี้เลยเวลาอาหารกลางวันมาแล้ว แต่ก็คงจะพอหาอะไรมาให้เจ้ากินได้บ้าง รอที่นี่ก่อนนะ " แล้วเสี่ยวหลินก็ก้าวออกไปจากห้องแล้วปิดประตูตามหลัง  จากนั้นเสียงฝีเท้าของนางก็ค่อยๆ ดังห่างออกไป และทุกอย่างก็เงียบสงบลง 

หอมหมื่นลี้หรือชื่อใหม่คือหลินอันอัน ก็หันไปยกเหยือกน้ำเทลงในถ้วยที่วางคว่ำในจานรองที่วางอยู่ข้างๆกันจนเต็มถ้วย แล้วจึงค่อยๆยกขึ้นจิบ สำรวจร่างกายตนเองโดยการก้มมองไปทั่วร่างก็ไม่เห็นร่องรอยบาดเจ็บอะไร สำรวจความรู้สึกก็ไม่พบว่าเป็นอะไรมาก แข้งขาก็คงจะไม่ได้หัก แต่แค่ปวดหัวน้อยๆ แต่ก็พอจะทนได้ จึงได้ยกคันฉ่องนั่น ส่องดูใบหน้าและศีรษะของตนเองพบว่าปกติดี ร่างนี้เสียชีวิตจากการจมน้ำหรือ ไม่เห็นร่องรองบาดเจ็บอะไร  และที่นี่แน่ๆตอนนี้แม้ฉันอยากจะกลับเข้าร่างของตนเอง ก็ยังไม่รู้จะทำอย่างไรกัน และก็ไม่รู้ว่าตนเองมาที่นี่ได้อย่างไรกันด้วย