ภาคย์ภูมิไม่รอช้าที่จะประกบปากเธอไปในทันที เขาทำมันโดยไม่รู้ตัว ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยจะจูบผู้หญิงคนไหนมาก่อนเพราะเขาเห็นพวกเธอเป็นแค่เครื่องระบายความใคร่เท่านั้น ผู้หญิงพวกนั้นก็นอนกับเขาเพื่อแลกกับเงินเท่านั้น
แต่กับเธอเขารู้สึกว่าอยากจะสัมผัสไปทุกอย่าง ยิ่งค่อย ๆ เลื่อนตัวลงไปและดึงชุดคลุมออก เนินอกและผิวขาวเนียนตรงหน้ายิ่งทำให้เขารู้สึกอยากครอบครองทั้งหมดเอาไว้ทั้งหมด
“ให้ตายเถอะ คุณสวยมาก”
“อ๊ะ…คุณคะ อื้อ…..”
“เอามือออกสิ…ไม่ต้องอายหรอกน่าจนป่านนี้แล้วนะ”
เธอยังไม่ยอมเอามือออกเขาจึงจับข้อมือเล็กทั้งสองของเธอและจับตรึงขึ้นด้านบน ลิ้นหนาค่อย ๆ เลื้อยลงไปโลมเลียบนปลายยอดจนมันเด้งรับกับปากของเขา หมอภาคย์รู้ว่าเขาใกล้จะบ้าเต็มทีแล้ว เธอทั้งสวยและหอมหวานขนาดนี้เขาจะทนต่อไปได้อีกนานแค่ไหนกัน
“อื้อ….อื้อ….อ๊าาา”
“ใช่ ร้องดัง ๆ อย่ากัดปากสิ ที่นี่ไม่มีใครได้ยินเสียงคุณหรอกนะนอกจากผม ไม่ต้องกลัวครางเสียงดัง ๆ ออกมาได้เลย การปลดปล่อยอารมณ์เป็นเรื่องปกติ เข้าใจไหม”
“คุณคะ…อ๊า….ขิงรู้สึก…”
“เธอเสียวสินะเพราะยังไม่เคยถูกกระตุ้นแบบนี้ หน้าอกของผู้หญิงโดยเฉพาะตรงบริเวณหัวนม เป็นจุดที่อ่อนไหวมากของผู้หญิง หากโดนลิ้นแบบนี้เข้าไป อาา….ก็จะเริ่มเสียว อีกที่หนึ่งก็…”
มือหนาค่อย ๆ เลื่อนลงไปยังร่องสวาทด้านล่างที่ปิดสนิทอยู่ เขาเชื่อแล้วว่าเธอเป็นสาวบริสุทธิ์จริง ๆ และไม่ได้เสแสร้งแต่ตอนนี้เขาไม่สนใจเพราะอารมณ์ของเขากำลังปรารถนาที่จะครอบครองทุกอย่างของเธอ ไม่ยกเว้นแม้แต่ที่เดียว
“อย่าค่ะ!!…มัน…น่าอาย อ๊าา!!”
เสียงของเธอปลุกอารมณ์ของเขาให้ร้อนแรงขึ้นได้มากกว่าเดิม นอนกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วนแต่เขา…ไม่เคยเลยสักครั้งที่อยากจะลิ้มลองเท่ากับเธอคนนี้ที่เขายินยอมใช้ปากและลิ้นกับส่วนนี้ของผู้หญิง
“ไม่นะ!! อ๊าา ไม่ไหวแล้ว อื้อ….อ๊าา”
“แค่นิ้วเอง ความรู้สึกไวไม่เบาเลยนี่ ขออีกนิดนะเดี๋ยวจะไปที่อื่นแล้ว”
แต่เขากลับทำไม่ได้ ลิ้นของเขาไม่สามารถผละออกมาจากร่องสวาทที่เริ่มมีน้ำหล่อลื่นนั้นออกมาได้เลย แม้แต่น้ำที่ไหลออกมาเขาก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอีกทั้งยังกลืนมันเข้าไปและใช้ลิ้นดันไม่หยุดจนเธอเสร็จ
“อร๊างงง อ๊าาา…..”
ร่างบางกระตุกเกร็งรุนแรง เขาจับเธอเอาไว้และช่วยเธออีกแรงเพื่อให้เธอถึงฝั่งได้เร็วขึ้น นึกไม่ถึงว่าเธอจะตอบสนองเขาได้รวดเร็วแบบนี้ แต่เขายังกินไม่อิ่มเลย คืนนี้ยังอีกนานและเขาไม่มีทางปล่อยเธอไป
“แฮก แฮก….”
“เหนื่อยแล้วเหรอ พึ่งเริ่มเองนะ”
“คือว่า….อ๊าา อยะ….อ๊าาา อึ๊ยยย….”
เธอจับผ้าปูที่นอนของเขาเอาไว้แน่นเมื่อลิ้นของเขาเริ่มชอนไชเข้าไปอีกครั้ง นี่เขาจะอยู่อย่างนั้นทั้งคืนเลยงั้นเหรอเธอคิดในใจเพราะเขาทำแบบนี้มากว่าสิบนาทีแล้วก่อนจะลุกขึ้นไปและถอดชุดที่เหลือออกจนหมด
สรีระของผู้ชายเปลือยตรงหน้าทำให้น้ำขิงถึงกับใจเต้นกระตุกรุนแรงเมื่อได้เห็นชัด ๆ โดยเฉพาะเจ้าโลกของเขาที่พุ่งตระหง่านชี้มาที่เธอ
“กลัวเหรอ”
“คือ…คือว่า…”
“ไม่ต้องกลัว เจ็บแค่นิดหน่อยแล้วมันจะค่อย ๆ พาเธอขึ้นสวรรค์”
หมอภาคย์จูบเธออีกครั้งและดันตัวน้ำขิงลงไปนอนหงายที่เตียง เขาใช้ขาเพื่อแยกเรียวขาของเธอให้กางออกเพื่อเปิดทางให้น้องชายเขาได้สัมผัสปากถ้ำสวรรค์นั้นก่อนจะเข้าไป เพียงแค่เสียดสีปากทางเขาก็เสียวจนแทบจะเสร็จอีกครั้ง หรือว่าเขาเล้าโลมเธอนานเกินไปกันนะถึงได้เสียวขนาดนี้
“อาา…ทนไม่ไหว เธอ…ช่วยใช้ปากให้ก่อนได้ไหม”
“อะ…อะไรนะคะ”
“ขอแตกรอบหนึ่งก่อนยังไงล่ะ มันจะทนไม่ไหวถ้าใส่ไปตอนนี้เธอเจ็บแน่เพราะมันใหญ่ มานี่ก่อน”
เขาดึงเธอขึ้นมาจากเตียง ใบหน้าที่แดงนิด ๆ ของเธอมันดูมีเสน่ห์มากเมื่อมองแบบนี้ เธอไม่ได้แต่งหน้าเลยแต่ก็ยังสวยตามธรรมชาติ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่นอนกับเขาแล้วล้างเครื่องสำอางออกก่อน เพราะพวกเธอกลัวเขาจะเห็นหน้าสดของพวกเธอ
“อ้าปากสิ….เร็ว ๆ เข้าจะทนไม่ไหวแล้ว…”
เธอทำตามที่เขาสั่ง ไม่นานเขาก็จับเจ้าแท่งแกร่งนั่นเข้าไปในปากของเธอ ใบหน้าชายหนุ่มแหงนหงายไปเพราะความเสียว ในปากของเธออบอุ่นและเร่าร้อนได้อารมณ์มากกว่าที่เขาคิด ฟันที่ยังขบอยู่เพราะนี่เป็นการทำแบบนี้ครั้งแรก ดูแล้วเขาคงต้องสอนเธอทุกอย่างจริง ๆ
“หุบ..ฟันเข้าไปก่อน ใช้แค่ปาก อาา….แบบนั้นแหละ ทีนี้ก็รูดและดึงเข้าออก อาา…!! เสียวมาก ผมจะ…ไม่ไหวแล้ว อาา….”
น้ำขิงไม่นึกมาก่อนว่าจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ ไม่คิดว่าขั้นตอนการมีเพศสัมพันธ์จะต้องทำอย่างนี้ด้วยแต่เธอกลับรู้สึกตื่นเต้นและอยากรู้ว่าเขาจะพาเธอทำอะไรต่อไปมากกว่ารู้สึกทุเรศตัวเอง เมื่อเริ่มขยับปากและอมให้เขาและเริ่มใช้ลิ้นกับปลายหัวบาน ๆ นั้น คนตรงหน้าร้องครางราวกับคนบ้าแต่เธอกลับรู้สึกพอใจเมื่อเขาทำเช่นนั้น อย่างน้อยในตอนนี้เธอก็รู้สึกว่าเขาตกอยู่ในกำมือของเธอ
“อาา…ไม่ไหว จะแตกแล้ว รอก่อน รอก่อนช้างลงหน่อยเดี๋ยวจะเลอะ อ๊าา!!!”
เพราะเป็นครั้งแรกของเธอที่ทำแบบนี้ และหมอภาคย์เองก็ไม่เคยเสียวขนาดนี้มาก่อน ทั้งเขาและเธอจึงไม่ทันที่จะห้ามการหลั่งในครั้งนี้ได้ น้ำขุ่นใสจำนวนมากพุ่งใส่หน้าของน้ำขิงโดยที่เธอเองก็ตกใจเพราะไม่เคยรู้ว่าจะมีสิ่งนี้ออกมา
“ว๊าย…คุณคะ นี่คือ….”
“อาาา แตก…แตกแล้ว….”
ราวกับเขื่อนแตกอย่างไม่ต้องสงสัย ทั้งใบหน้าและตัวเธอเต็มไปด้วยน้ำรักของหมอภาคย์ เขาหายใจหอบถี่เมื่อเสร็จกิจ รู้สึกราวกับวิ่งมาแล้วสักสิบกิโลเมตร ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาแตกโดยไม่รู้ตัวแบบเธอมาก่อนเลย และเธอยังนั่งทำหน้าราวกับทำตัวไม่ถูกอยู่บนเตียงเขาในตอนนี้อีก มันช่างน่า….
“รอเดี๋ยวก่อนนะ อย่าพึ่งขยับ”
เธอนั่งเปลือยอยู่อย่างนั้นเมื่อเขาเดินไปเอาทิชชูมาเช็ดคราบน้ำกามที่เขาพึ่งหลั่งออกมา เมื่อเขาเช็ดจนเสร็จแล้วถึงได้รู้ว่าเธอนั่งสั่นเพราะความหนาวอยู่ นั่นทำให้เขาแข็งขืนขึ้นอีกรอบเพราะเธอช่างน่ากินเสียเหลือเกิน
“…เมื่อกี้นี้แค่อุ่นเครื่อง คราวนี้จะเป็นของจริงแล้วนะ”
“อะไรนะคะ…อ๊ะ”
เขาระดมจูบเธออย่างหิวโหยอีกครั้งและเริ่มเล้าโลมเธอจนร่องสวาทของเธอเปียกชื้นเต็มนิ้วมือของเขาอีกครั้ง ถุงยางถูกแกะออกและสวมเข้าไปเพื่อพร้อมทำศึก ครั้งนี้เขาจะไม่พลาดอีกแล้ว เมื่อค่อย ๆ สอดใส่เข้าไปเธอก็เริ่มเกร็งตัวขึ้น
“อย่ากัดฟันแน่นแบบนั้นมันจะยิ่งทำให้เจ็บ ผมจะช่วยคุณเอง”
หากว่าต้องทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเขาคงรำคาญจนหมดอารมณ์ไปแล้วเป็นแน่ แต่น่าแปลกที่เขาอยากจะใส่ใจทุกขั้นตอนกับเธอและไม่เบื่อที่จะพูดแบบนี้ด้วยเมื่อเขาค่อย ๆ สอดใส่เข้าไปจนเธอเริ่มปรับตัวได้
“อื้อ….เจ็บ….”
“อย่าพึ่งดิ้นนะ ผมจะทนไม่ไหวเอา มันแน่นมาก อ๊าาา คุณสุดยอดมากเลย มาจูบหน่อยสิ”
“อื้อ….”
“แลบลิ้นออกมา แบบนั้นแหละ อาาา ขิง…. เสียวมากเลย”
เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อผู้หญิงที่นอนด้วย ที่ผ่านมาเขาแทบจะไม่ถามชื่อพวกเธอด้วยซ้ำไปแต่กับคนตรงหน้านี้ เขาแทบอยากจะกินเธอไปทั้งตัว เมื่อเธอเริ่มผ่อนคลายลงเขาก็เริ่มซอยถี่ขึ้น จากเสียงกัดฟันตอนนี้เธอเริ่มครางส่งสัญญาณให้เขารู้ว่าเธอต้องการมันแล้ว
“อ๊าา อึ๊ยย อ๊าา”
"เสียวไหม"
“อื้อ….อร๊างงงง!!!!”
เธอเสร็จอีกรอบหนึ่งแล้ว เขารู้ดีเพราะเขาเองก็เริ่มจะทนไม่ไหวกับการบีบรัดและตอดแน่นจากข้างใน เขารู้สึกว่าน้องชายของเขายาวและกระแทกโดนผนังมดลูกเธอแต่เธอก็ยังไม่โวยวายและยังตอบรับเขา
“ขิง ผมจะเสร็จอีกแล้ว ขออีกครั้งนะ”
“แต่ว่า…ข้อตกลงนั่น…”
“ไม่ต้องห่วง ผมไม่เอาเปรียบคุณแน่ ผมทนไม่ไหวแล้ว อาา…..”
น้ำขิงไม่รู้เลยว่าเวลานี้กี่โมงแล้ว ผ่านไปนานเท่าไหร่แต่เธอยังคงอยู่บนเตียงกับชายหนุ่มที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกอบโกยความสุขจากเรือนร่างของเธอน้ำขิงเองก็ยังไม่อยากให้เขาหยุดเช่นกันเพราะเธอราวกับถูกสาปให้ตอบสนองเขาโดยไม่รู้ตัว ร่างกายเหมือนจะไม่ฟังคำสั่งเลย ทุกครั้งที่ถูกเขากระตุ้นเธอเองก็พร้อมที่จะตอบสนองเขาทันที“อ๊าา คุณ….”“หันหลังอีกทีนะ เดี๋ยวจะให้พักแล้ว”“อื้อ…อ๊าา คุณ!! เข้ามาลึกเกินไปแล้ว อ๊าา”“โทษทีนะ แต่มัน…อาาา เสียวมากจน….อาา”เสียงครางของทั้งคู่ยังดังต่อเนื่องจนถึงตอนดึกที่คุณหมอหนุ่มหมดแรงจริง ๆ และนอนหลับสนิทอยู่ข้าง ๆ เธอ มือหนายังก่ายกอดเธออยู่ราวกับกลัวว่าเธอจะแอบหนีไปเมื่อน้ำขิงเริ่มขยับตัว คนข้าง ๆ ก็ดึงเอาไว้“จะไปไหน”“ขิง…จะไปล้างตัวค่ะ”“อืม…กี่โมงแล้วล่ะนี่ ตีสามแล้ว ไปสิ ไปอาบด้วยกัน”“ไม่นะคะ ขิง…”“ทำไมล่ะ มานึกอายอะไรตอนนี้ไม่ทันแล้ว มาเถอะผมยังมีเรื่องต้องเคลียร์กับคุณอีกนี่”“แต่…ขิงไม่สะดวก คุณ…ไม่ต้องจ่ายเพิ่มแล้วก็ได้….”“เรื่องมากจังเลย มานี่..อย่าดื้อน่ะ”เขาเดินลงจากเตียงและรวบตัวเธอขึ้นมาอุ้มและพาเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเริ่มอาบน้ำให้เธอ ทั้งตัวขอ
“แม่ อนาคตของขิงก็คือแม่นะ แม่อย่าพึ่งยอมแพ้สิ คุณหมอบอกว่า….”“ก๊อก ก๊อก”เสียงของหมอเจ้าของไข้เดินเข้ามาพร้อมกับพยาบาลสาวที่คุ้นเคยกับพวกเธอ เมื่อเดินเข้ามาและวัดชีพจรและความดันเสร็จแล้วหมอก็เรียกเธอไปนั่งปรึกษาที่ห้อง“แม่คุณบอกแล้วใช่ไหมครับว่าเธอจะไม่ยอมผ่าตัด”“แต่ว่าคุณหมอคะ ทำไมเราไม่ผ่าละคะ หากว่าติดขัดเรื่องเงินตอนนี้ขิงจัดการได้แล้วนะคะ”“ฟังหมอก่อนนะครับคุณณัฐชา คือแบบนี้ครับที่คุณแม่คุณไม่ยอมผ่าตัดมันมีสาเหตุนะครับและก็…เอ่อ…นี่คือภาพล่าสุดที่เราพบหลังจากผลคีโมครั้งล่าสุดครับ”“หมายความว่า….ยังไงเหรอคะ”หมอนำภาพปอดที่ติดเชื้อของแม่เธอมาให้ดูเพื่อร่วมกันตัดสินใจครั้งสุดท้ายโดยหมอนพดลเองก็ต่อสู้ร่วมกับพวกเธอสองแม่ลูกมาร่วมหนึ่งปีตั้งแต่เริ่มรู้ว่าแม่ของเธอเริ่มไอไม่หยุดจนพบสาเหตุของโรคมะเร็งนี้“หมายความว่าแม่….”“ตอนนี้มะเร็งมันลุกลามเข้าสู่ระยะที่สามแล้ว หมอเลยคิดว่า…”“ไม่นะคะ เรา…ทำคีโม บำบัดกินยาผ่าตัด ทำทุกอย่างแล้ว…ทำไมถึง….”“แต่ถ้าคุณอยากจะลองผมก็อาจจะปรึกษาแพทย์ที่ชำนาญเฉพาะทางมะเร็งอีกท่านหนึ่งให้ช่วยได้นะครับ”เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาแต่สีหน้าแห
น้ำขิงหันมามองใบหน้าของหมออีกคนที่เดินเข้ามาอย่างไร้มารยาทและพูดกระแทกเสียงใส่เธอ แต่ใบหน้าของหมอหนุ่มที่สวมแว่นตาอยู่พร้อมกับชุดแพทย์และเสื้อกาวน์ตรงหน้าทำให้น้ำขิงตกใจจนตัวแข็งทื่อไปทันที“หมอภาคย์ ใจเย็น ๆ ก่อนนะ น้ำขิงเธอก็แค่ตกใจน่ะ เธอพึ่งจะ….”ดูเหมือนว่าหมอภาคย์เองก็ตกใจไม่ต่างกับเธอ หมอนพดลที่พึ่งจะสังเกตเห็นท่าทีของทั้งคู่ก็หยุดพูดเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของหมอภาคย์ที่มองญาติคนไข้ของเขาราวกับรู้จักกัน และไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรต่อหมอภาคย์ก็ดึงแขนของน้ำขิงที่ร้องไห้ตาแดงก่ำตรงหน้าออกไป“มานี่!! เราต้องคุยกัน!!”“เฮ้ย!! หมอภาคย์ ใจเย็น ๆ ก่อน”น้ำขิงเองก็ตกใจแต่ก็ถูกหมอภาคย์ดึงตัวมาอีกห้องหนึ่งทันที เขาพาเธอเข้ามาและปิดล็อกประตูทันทีพร้อมกับน้ำขิงที่เริ่มตั้งสติได้และสะบัดมือจากแขนของเขา“ปล่อยนะ”เธอสะบัดออกมาและถอยห่างจากเขา ผู้ชายตรงหน้านี้เป็นถึงคุณหมอที่หมอนพดลบอกว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญงั้นเหรอ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเขา ไม่คิดว่าจะมาพบกันอีกครั้งในรูปแบบนี้“นั่งลง คุยกันก่อน”“คุณหมอไม่ใช่หมอเจ้าของไข้”“ตอนนี้ใช่แล้ว นั่งลง!!”“หมายความว่ายังไง….คะ”“หึ….ผมจะไม่พูดอีกเป็นรอบที่สาม
“แต่ว่า…”“ไหนคุณบอกว่าเข้าใจไงล่ะ คุณไม่อยากฟังแนวทางการรักษาต่อของแม่คุณงั้นเหรอ”“ก็ได้ค่ะ”“งั้นรอผมเดี๋ยวนะ ขอถอดเสื้อกาวน์นี่ก่อน”“ขิงไปรอข้างนอกนะคะ”“ไม่ต้อง เดี๋ยวออกไปพร้อมกัน”“แต่ว่าแบบนี้คุณหมอจะไม่สะดวกนะคะ”“ทำอย่างกับไม่เคยเห็น”“จะดีมากหากว่าคุณหมอไม่พูดเรื่องในคืนนั้นอีก”หมอภาคย์เดินเข้ามาหาเธอจนเธอถอยไปชิดกับประตูห้องของเขาอีกครั้ง เธอหันซ้ายขวาก็เจอแต่แขนของเขาที่ยกขึ้นมาบังเอาไว้“ทำไม คุณกลัวว่าผมจะจับคุณกินหรือกลัวหัวใจตัวเองจะหวั่นไหวเพราะผม”“คุณหมอคะ เราไม่ควรทำอะไรแบบนี้”“แกล้งคุณเล่นน่ะ เอาล่ะเสร็จแล้วรีบไปกันเถอะ”เขาหันไปหยิบกระเป๋าของเธอและจับมือเธอเดินออกจากห้องแต่น้ำขิงรีบสะบัดออกทันทีและแย่งกระเป๋าคืนมา“ขิงถือเองได้ค่ะ ขอบคุณ”“อ้อ ผมก็แค่กลัวคุณจะลืมน่ะ”“คุณหมอนำทางไปเถอะค่ะ”เขาเดินยิ้มออกมาด้วยอารมณ์ที่ดีกว่าทุก ๆ วัน เมื่อพาเธอเดินมาที่ลิฟต์และกดลง คนที่เข้ามาในลิฟต์เริ่มเยอะทำให้พวกเขาต้องเบียดกันด้านใน หัวใจของน้ำขิงเริ่มสั่นอีกครั้งเพราะหมอภาคย์ใช้ตัวของเขาบังเอาไว้ กลิ่นน้ำหอมของเขาโชยมาทำเอาเธอใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้ “ถึงแล้ว ออกไปกันเ
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณหมอดูเหนื่อยมากเลยนะคะ อดนอนมาเหรอคะ”เขาหาวและบิดขี้เกียจเล็กน้อยใกล้ ๆ เธอ กลิ่นน้ำหอมที่เย้ายวนนี้ทำให้เธอใจสั่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ เขาแบบนี้เลยเพราะมันจะทำให้เธอกลัวหัวใจตัวเองและเผลอคิดเรื่องในคืนนั้นเสมอเมื่ออยู่กับเขาแบบนี้“อืม ใช่ เมื่อคืนนี้มีผ่าตัดสองเคส ใช้เวลาไปเกือบสิบสองชั่วโมงกลับมาล้างมือกินข้าวได้แค่สามคำก็ต้องวิ่งเข้าห้องผ่าตัดฉุกเฉินอีก นี่พึ่งจะได้พักถ้าขับรถกลับไม่ไหวคงต้องค้างที่โรงพยาบาลอีกคืน”“แต่ถ้าค้างที่นี่ จะไม่ถูกเรียกอีกเหรอคะ”“ทำยังไงได้ล่ะ มันเป็นงานน่ะ”“แต่คอนโดคุณหมออยู่ใกล้ ๆ โรงพยาบาลนี่เองนะคะ”“แต่คนไข้เองก็รอไม่ได้นะถ้าฉุกเฉินขึ้นมาจริง ๆ จะดีกว่าถ้าไม่ต้องขับรถเองไป ๆ มา ๆ ว่าแต่คุณเมื่อยไหม ผมหลับไปโอโห…เกือบหนึ่งชั่วโมงเลยนะ ไหล่คุณคงไม่ทรุดหรอกนะ”“ขิงไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะคะคุณหมอ ถ้าอย่างนั้นขิงขอตัวไปดูคุณแม่ก่อนนะคะ”“ไปสิ กลับไปด้วยกัน”“ค่ะ”เธอไม่ได้พูดอะไรอีกเมื่อเขาค่อย ๆ ลุกขึ้นและบิดตัวไปมา เธอเก็บของและสะพายกระเป๋าแต่เขาดึงกระเป๋าไปถือให้อย่างถือวิสาสะ“ถือว่าตอบแทนที่ให้ผมยืมไหล่ก็แล้วกันนะ ไป
หมอภาคย์อมยิ้มไม่หยุดพร้อมด้วยเสียงแซวไม่หยุดของทั้งเบลและหมอนพดลในห้อง “แม่พูดอะไรแบบนั้นคะแบบนี้คุณหมอจะเสียหายนะคะ”“เสียหาย แกจะบ้าเหรอหมอเขายังไม่เห็นว่าอะไรเลย ใช่ไหมคะคุณหมอภาคย์”เขาหันมามองหน้าที่โกรธจนแดงจัดของน้ำขิง นาน ๆ ทีจะเห็นท่าทีแบบนี้ของเธอสักครั้ง เขาหันไปยิ้มตอบกลับให้หญิงสูงวัยตรงหน้าอย่างเต็มใจ“ครับคุณแม่ ไม่ผิดหรอกครับเรียกได้ตามสบายเลย”“นั่นยังไง ฉันบอกแกแล้วว่าลูกเขยฉันใจดีเห็นไหม ไม่อย่างนั้นจะขอมารักษาแม่เองเหรอใช่ไหมลูก”“แม่คะ ขิงจะโกรธแล้วนะคะพอทีเถอะค่ะ ขิงกับคุณหมอ….”“เราก็แค่พึ่งเริ่มคบกันครับ ขิงอาจจะยังไม่ค่อยชินคุณแม่ก็อย่าไปแซวเธอบ่อยเลยครับ”น้ำขิงหันไปมองค้อนเขาอีกครั้ง สายตาโตที่เธอมองเขาทำให้เขานึกอยากจะหิ้วตัวเธอกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยหากไม่ติดว่าตอนนี้ยืนอยู่ต่อหน้าแม่ของเธอ“นั่นยังไงทีนี้จะโกหกอีกไหมขิง”“เอาล่ะครับตรวจเสร็จแล้ว วันนี้พักผ่อนก่อนนะครับคุณแม่ พรุ่งนี้เช้ามีนัดตรวจเลือดแต่เช้า อืม…สองทุ่มเริ่มงดอาหารนะครับ”“ได้จ๊ะ ๆ เชื่อฟังอยู่แล้ว ไป๊ ๆ เด็ก ๆ กลับไปได้แล้ว ได้ยินไหมว่าลูกเขยสั่งแล้วว่าต้องรีบพักผ่อน”“แม่ แต่ขิงยังไม่ได้
เขาเองก็กำลังพยายามหาทางที่จะคุยกับน้ำขิง แต่ดูท่าทางของเธอแล้วก็ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มรู้และเริ่มทำใจแล้วเช่นกันเกี่ยวกับอาการของแม่แก้วตาถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่ได้บอกเธอ“หมอคะ…”“ครับ มาแล้ว”เขาเดินออกจากห้องนอนออกมา เธอยังสวมชุดคลุมตัวเดิมที่เคยมาในครั้งที่แล้ว แต่เขาในวันนี้กับในวันนั้นแตกต่างจากเดิมมาก เขาไม่ได้มองเธอเป็นแค่คนที่บำบัดความใคร่หรือคนคลายเหงาให้เขาอีกต่อไปแล้ว“หิวไหม ผมจะสั่งข้าวมาให้กิน”“หมอบอกว่า..จะให้ขิงทำให้กินไม่ใช่เหรอคะ”“คุณจะทำเหรอ แต่ว่าผมไม่แน่ใจว่า…มีอะไรเหลือบ้างเราสั่งมากินก็ได้ผมเองก็ไม่ได้กลับมาที่นี่หลายวันแล้ว”“คุณนอนค้างที่โรงพยาบาลตลอดเลยเหรอคะ”“เอ่อ…”“หมอคะ เวลาของคุณแม่….เหลืออีกไม่นานแล้วใช่ไหมคะ”นับตั้งแต่ที่เขามารับหน้าที่ต่อจากหมอนพ นี่เป็นครั้งแรกที่น้ำขิงจะกล้าถามเขาตรง ๆ เกี่ยวกับอาการของคุณแม่ของเธอ“น้ำขิง….คือ…”“ขิงทำใจเอาไว้แล้วค่ะ คุณแม่…จะทรมานไหมคะ คุณทำให้แม่….ทรมานน้อยที่สุดได้ไหม”“ผม….”เขาเดินมาและดึงเธอเข้ามากอด เธอตัวสั่นแม้ว่าจะถามเขาด้วยเสียงที่ปกติ เขารู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้เสมอ เขาเป็นหมอและพบเจอเหตุการณ์
น้ำขิงมองหน้าของคุณหมอภาคย์ที่ยังจับมือเธออยู่ข้าง ๆ เขาค่อย ๆ ดึงเธอมากอดให้กำลังใจ สิ่งนี้น่าจะเป็นสิ่งที่เธอต้องการที่สุดในตอนนี้และเป็นสิ่งที่หมอภาคย์พอจะทำได้เพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น เธอไม่ต้องเผชิญกับเรื่องนี้คนเดียวอีกต่อไปแล้ว“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”“รีบกินข้าวเถอะ ร้านนี้ทำอร่อยมากนะจะได้รีบนอนพักเอาแรง”หนึ่งเดือนถัดมา“เดี๋ยวผลตรวจออกแล้วผมจะรีบเอามาให้ดู”“ขอบคุณค่ะหมอภาคย์”“ตอนนี้งดของที่มีรสเค็มก่อนนะ ผมกลัวว่ามันจะไม่ดีกับกระเพาะ”“ได้ค่ะ ขิงจำได้แล้วค่ะ”“คุณส่งงานหมดแล้วใช่ไหม คืนนี้จะได้นอนพักเต็มที่”“เอ่อ..ยังเหลืออีกงานหนึ่งค่ะ แต่ทำร่วมกับทีมงานอีกคน ขิงนัดกับพี่ในทีมเอาไว้น่าจะใกล้มาถึงแล้ว”“นัดที่ไหนล่ะ”“ร้านกาแฟใต้ตึกนี้แหละค่ะพอดีว่าเขาจะมาเยี่ยมคุณแม่ด้วย”“อืม งั้นก็รีบไปเถอะทางนี้มีผมอยู่ไม่ต้องห่วง”“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”“เรียกที่รักสิ”“หมอ!!”“เปลี่ยนได้แล้วน่า นี่ก็เดือนหนึ่งแล้วนะ”เขากับเธอตกลงคบหากันแล้ว แม่แก้วตาก็รับรู้แล้วส่วนหนึ่งเพราะน้ำขิงอยากให้แม่สบายใจและไม่ต้องห่วงเธอมากจนเกินไปหมอภาคย์ขอให้เธอย้ายมาอยู่ด้วยที่คอนโดแต่เธอปฏิเสธซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่า
“มะ…ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ฉัน พวกแกตัดต่อคลิป!!”คุณประพิณหน้าตาตื่นเมื่อเธอไม่รู้ตัวเลยว่าถูกอัดคลิปตั้งแต่เมื่อไหร่ ซึ่งเครื่องนี้ถูกติดเอาไว้ที่พุ่มต้นไม้หน้างาน แน่นอนว่าต้องเป็นฝีมือของเฮียหมิงและเสกสรรค์ เจ้าของโรงแรมแห่งนี้ ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทของภาคย์ภูมินั่นเอง“พวกคุณหมายถึงเรื่องนี้เหรอ ผมว่าคนอย่างขิงคิดและทำอย่างที่พวกคุณทำไม่ได้แน่ ๆ แล้วก็...ไม่เอาน่าผมคงไม่ใช่คนโง่ขนาดนั้นมั้งครับ…”หมอภาคย์พูดพร้อมกับหันไปมองที่นิรุตน์ซึ่งโกรธจนหน้าแดงตัวสั่นเมื่อได้ยินสิ่งที่สองแม่ลูกนี้พูดออกมา “พวกคุณ….สารเลวที่สุดแผนการทำร้ายน้ำขิง เป็นฝีมือพวกคุณตั้งแต่แรก ผมมันโง่เองที่เชื่อพวกคุณ วันนี้คุณไม่ต้องมาถอนหมั้นกับผม ผมนี่แหละที่จะเป็นฝ่ายถอนหมั้นเอง ส่วนเรื่องค่าเสียหาย คุณประพิณผมจะฟ้องร้องให้ถึงที่สุด!!”“เดี๋ยวก่อนค่ะพี่รุตน์ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับวิวนะคะ พี่รุตน์คะ”แต่คลิปยังไม่หมดเพียงแค่นั้นเมื่อหมอภาคย์กดให้คลิปเริ่มขยับอีกครั้ง....“แม่คะ ทำไมนังขิงมันคว้าได้แต่ผู้ชายดี ๆ ทำไมตอนนั้นแม่ต้องให้วิวไปอ่อยพี่รุตน์ด้วยนะ เสียดายหมอภาคย์ทั้งหล่อทั้งรวย ถ้าวิวได้นอนกับเขาสักครั้ง….”“แก
“อะไรนะ!!”เสียงฮือฮารอบ ๆ งานดังขึ้นพร้อมกับนักข่าวในงานที่เริ่มหันมารัวชัตเตอร์ที่พวกเขาแต่ก็ไม่ทันหมอภาคย์ เขาขยับเป็นครั้งแรกและเพียงแค่หันไปมอง นักข่าวก็ไม่กล้าที่จะถ่ายรูปเขาอีก เขาหันไปมองคนที่ยืนพูดอยู่หน้าเวทีที่จงใจส่งสายตาให้เขา“เป็นเรื่องจริงค่ะคุณหมอภาคย์ วิวหลงกลถูกมอมเหล้าและส่งไปที่ห้องพี่รุตน์ซึ่งเป็นแฟนกับพี่ขิง พี่รุตน์เองก็เมาและ…คิดว่าวิวเป็นพี่ขิงก็เลย….วิวมารู้ตอนหลังว่าพี่ขิงอยากสลัดพี่รุตน์ทิ้งและไปคว้า….ฮือ…ก็เลยโยนพี่รุตน์ให้วิวและให้วิวแต่งงานแทนแล้วตัวเองก็ไปคว้าหมอภาคย์ค่ะ”หมอภาคย์ลุกขึ้นเป็นครั้งแรก บรรดานักข่าวและแขกในงานต่างพากันตกใจและยื่นไมค์ให้หมอภาคย์ที่ยืนพูดกลับมา เขายิ้มให้วิวและคนบนเวที“เอ่อ…แฟนผมหนาว พอจะมีชาร้อน ๆ ให้เราสักชุดไหมครับ”ทั้งนักข่าวและคนอื่น ๆ รวมถึงวิวต่างมองหน้าหมอภาคย์ด้วยความตะลึง เขาเพียงไม่สนใจที่วิวพูดกล่าวหาน้ำขิง อีกทั้งยังขอชาร้อนมาให้น้ำขิงอีกด้วย คุณวิศาลยิ้มและหันไปสั่งบริกรทันที“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะให้คนจัดชามาให้นะครับ”“ขอบคุณครับ อ้อ ผมขอน้ำตาลอ้อยธรรมชาตินะครับ แฟนผมไม่กินน้ำตาลขัดสี แล้วก็…จะดีมากหากช่วยเบาแ
“ทำไมเจ้าบ่าวเอาแต่มองคุณไม่หยุด ผมชักจะหึงแล้วนะ”“คุณนี่หึงง่ายจังเลยนะคะ ถ้าจะหึงก็กรุณามองหน้าขิงก่อนด้วยค่ะ”“ที่รักผมคิดว่าเราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยนะครับคืนนี้”“ให้ผ่านเวลานี้ไปให้ได้ก่อนเถอะค่ะ ขิงเริ่มจะอึดอัดแล้ว”“ไม่ต้องห่วง มีผมอยู่คุณยังกลัวพวกสุนัขที่เห่าข้าง ๆ ทางนั่นอีกเหรอ”“ไม่ใช่ค่ะ ขิงไม่อยากให้นักข่าวเอาไปเขียนจนทำให้คุณหมอเสียหาย”“ผมไม่เสียหายหรอกไม่ต้องห่วง นั่งเถอะ”เขายกเก้าอี้ออกเพื่อให้เธอนั่งและเขาก็ลงไปนั่งตามเธอข้าง ๆ คุณพ่อที่เอาแต่ถามถึงสารทุกข์สุกดิบของลูกสาวที่ไม่ได้เจอหน้ากันนาน“พ่อไปเยี่ยมแม่มาแล้ว พ่ออยากจะให้แม่รักษาต่อแต่ว่าแม่…”“พ่อคะแม่ตัดสินใจแล้ว เราก็เคารพการตัดสินใจของแม่เถอะนะคะ”“ขิง แล้วขิงกับภาคย์…”“อ๋อ ผมเป็นหมอเจ้าของไข้คุณแม่แก้วตาครับคุณอา”“แบบนี้นี่เอง ดังนั้นก็เลย…”“ครับ แบบนั้นแหละครับ”“อืม ถ้าเป็นภาคย์อาก็หายห่วง อาผิดเองที่ดูแลทั้งคู่ไม่ดี”“พ่อคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพ่อนะคะคนที่ต้องรับผิดชอบไม่ใช่พ่อค่ะ”“ขิง แต่ยังไงที่ขิงกับแม่ต้องเป็นแบบนี้เพราะพ่อเสียรู้คน”“แต่พ่อก็ทำเพื่อรักษาบริษัทเอาไว้นะคะ โชคดีที่พ่อโอน
เขาอ่านประวัติเธอจนจบและกำหมัดแน่นและมองออกไปนอกหน้าต่างของคอนโด สายตาของเขาราวกับมีไฟแค้นอยู่แต่ก็ไม่นานเพราะเสียงของน้ำขิงเรียกสติเขากลับมาอีกครั้งเธอเดินออกมาในชุดเดรสพอดีตัวสีชมพูอ่อน ๆ ที่ขับกับสีผิวขาวของเธอ วันนี้เธอแต่งหน้าอ่อน ๆ และรวบผมพร้อมกับสวมเครื่องประดับที่เข้าชุดกัน“สวยมาก”“ขอบคุณค่ะ รอนานไหมคะขิงมัวแต่ใช้รองพื้นกลบรอยอยู่”“นี่คุณโทษผมเหรอครับ ที่จริงไม่เห็นต้องปิดเลยเซ็กซี่ดีออกนะ”“จะบ้าเหรอคะใครเห็นคงต้องนินทาแน่ ไปกันหรือยังคะ”“เดี๋ยวก่อนสิ คอคุณมันดูโล่ง ๆ นะ”“เหรอคะ ไม่งั้นหาเข็มกลัดสวมไปที่ปกชุดหน่อยดีไหมคะ”“ไม่ดี มานี่ก่อนสิ”เขาเดินมาดึงกล่องกำมะหยี่ที่เตรียมเอาไว้ ที่จริงเครื่องประดับชุดนี้มาพร้อมกับชุด เป็นต่างหู สร้อยคอและกำไลเพชรที่เข้ากับชุดซึ่งเขาสั่งมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ“นี่..อะไรคะ”“ของหมั้น”“หมอคะ!! คุณชอบล้อเล่นอยู่เรื่อยเลย”“คุณก็รู้ว่าผมล้อเล่น เอาไว้ใส่เล่น ๆ น่ะ ของหมั้นน่ะต้องพิเศษกว่านี้สิจริงไหม ไปกันเถอะเดี๋ยวจะไปงานสายนะ”“ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ ก็แค่ไปเป็นพิธีเท่านั้นไปให้เห็นหน้าแล้วก็กลับแล้ว”“แต่งตัวสวยขนาดนี้ไปแค่เป็นพิธีน่ะเหรอ
“ผมไม่ชอบเลยทำไมคุณต้องทำงานกับเขา คุณไม่เห็นสายตาเขาที่มองคุณเหรอขิง”“หมอคะ ใจเย็น ๆ ก่อน อ๊ะ หมอ เดี๋ยวค่ะขิงยังไม่พร้อม หมอ!! ฮึก!!….หมอภาคย์ อ๊าา”เขาสอดใส่จากด้านหลังเข้าไปในทันที น้ำขิงที่กำลังตกใจเมื่อถูกเขาจู่โจมเข้ามาในทันทีก็เริ่มกลัวแต่เมื่อเขาพูดแบบนี้ออกมาเธอก็พอจะเริ่มเข้าใจหมอภาคย์แล้วว่าเขากำลัง “หึง” นี่เอง“หมอคะ อ๊าา อื้อ….หมอ อ๊าาา สะ..เสียว อื้อ…”“ขิง ผมไม่ชอบเลยที่คุณคุยกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้”เธอหันมาและจับเขามาจูบทันที หมอภาคย์เมื่อถูกเธอจูบก็ยิ่งได้ใจเร่งกระแทกจนเธอทนไม่ไหวอีกครั้ง“อ๊าา หมอคะ ขิงจะ…เสร็จ หมอ!!”เขายกบั้นท้ายเธอขึ้นมาและขย่มกลับไปอีกครั้ง คราวนี้ทั้งแรงและถี่จนเธอและเขาถึงสวรรค์ไปพร้อม ๆ กัน หมอภาคย์ล้มตัวลงข้าง ๆ น้ำขิงที่ยังนอนคว่ำหอบอยู่ข้าง ๆ เขา เธอแอบดีใจที่เขาหึงเธอแต่เธอเองก็อยากให้เขารู้ว่าภาวัตรเป็นแค่เพื่อนร่วมงานของเธอเท่านั้น เธอค่อย ๆ ขยับตัวขึ้นมาคร่อมทับบนตัวเขาอีกครั้ง“หมอคะ หมอโกรธขิงเหรอคะ”“ผมไม่ชอบเขา”“หมอกำลังหึงเหรอคะ”“อยากโดนอีกรอบเหรอขิง ผมยังทำต่อได้นะถ้าคุณยังถามยั่วอารมณ์ผมแบบนี้”“เดี๋ยวสิคะไม่ต้องรีบร้อน ตอบข
น้ำขิงมองหน้าของคุณหมอภาคย์ที่ยังจับมือเธออยู่ข้าง ๆ เขาค่อย ๆ ดึงเธอมากอดให้กำลังใจ สิ่งนี้น่าจะเป็นสิ่งที่เธอต้องการที่สุดในตอนนี้และเป็นสิ่งที่หมอภาคย์พอจะทำได้เพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น เธอไม่ต้องเผชิญกับเรื่องนี้คนเดียวอีกต่อไปแล้ว“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”“รีบกินข้าวเถอะ ร้านนี้ทำอร่อยมากนะจะได้รีบนอนพักเอาแรง”หนึ่งเดือนถัดมา“เดี๋ยวผลตรวจออกแล้วผมจะรีบเอามาให้ดู”“ขอบคุณค่ะหมอภาคย์”“ตอนนี้งดของที่มีรสเค็มก่อนนะ ผมกลัวว่ามันจะไม่ดีกับกระเพาะ”“ได้ค่ะ ขิงจำได้แล้วค่ะ”“คุณส่งงานหมดแล้วใช่ไหม คืนนี้จะได้นอนพักเต็มที่”“เอ่อ..ยังเหลืออีกงานหนึ่งค่ะ แต่ทำร่วมกับทีมงานอีกคน ขิงนัดกับพี่ในทีมเอาไว้น่าจะใกล้มาถึงแล้ว”“นัดที่ไหนล่ะ”“ร้านกาแฟใต้ตึกนี้แหละค่ะพอดีว่าเขาจะมาเยี่ยมคุณแม่ด้วย”“อืม งั้นก็รีบไปเถอะทางนี้มีผมอยู่ไม่ต้องห่วง”“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”“เรียกที่รักสิ”“หมอ!!”“เปลี่ยนได้แล้วน่า นี่ก็เดือนหนึ่งแล้วนะ”เขากับเธอตกลงคบหากันแล้ว แม่แก้วตาก็รับรู้แล้วส่วนหนึ่งเพราะน้ำขิงอยากให้แม่สบายใจและไม่ต้องห่วงเธอมากจนเกินไปหมอภาคย์ขอให้เธอย้ายมาอยู่ด้วยที่คอนโดแต่เธอปฏิเสธซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่า
เขาเองก็กำลังพยายามหาทางที่จะคุยกับน้ำขิง แต่ดูท่าทางของเธอแล้วก็ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มรู้และเริ่มทำใจแล้วเช่นกันเกี่ยวกับอาการของแม่แก้วตาถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่ได้บอกเธอ“หมอคะ…”“ครับ มาแล้ว”เขาเดินออกจากห้องนอนออกมา เธอยังสวมชุดคลุมตัวเดิมที่เคยมาในครั้งที่แล้ว แต่เขาในวันนี้กับในวันนั้นแตกต่างจากเดิมมาก เขาไม่ได้มองเธอเป็นแค่คนที่บำบัดความใคร่หรือคนคลายเหงาให้เขาอีกต่อไปแล้ว“หิวไหม ผมจะสั่งข้าวมาให้กิน”“หมอบอกว่า..จะให้ขิงทำให้กินไม่ใช่เหรอคะ”“คุณจะทำเหรอ แต่ว่าผมไม่แน่ใจว่า…มีอะไรเหลือบ้างเราสั่งมากินก็ได้ผมเองก็ไม่ได้กลับมาที่นี่หลายวันแล้ว”“คุณนอนค้างที่โรงพยาบาลตลอดเลยเหรอคะ”“เอ่อ…”“หมอคะ เวลาของคุณแม่….เหลืออีกไม่นานแล้วใช่ไหมคะ”นับตั้งแต่ที่เขามารับหน้าที่ต่อจากหมอนพ นี่เป็นครั้งแรกที่น้ำขิงจะกล้าถามเขาตรง ๆ เกี่ยวกับอาการของคุณแม่ของเธอ“น้ำขิง….คือ…”“ขิงทำใจเอาไว้แล้วค่ะ คุณแม่…จะทรมานไหมคะ คุณทำให้แม่….ทรมานน้อยที่สุดได้ไหม”“ผม….”เขาเดินมาและดึงเธอเข้ามากอด เธอตัวสั่นแม้ว่าจะถามเขาด้วยเสียงที่ปกติ เขารู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้เสมอ เขาเป็นหมอและพบเจอเหตุการณ์
หมอภาคย์อมยิ้มไม่หยุดพร้อมด้วยเสียงแซวไม่หยุดของทั้งเบลและหมอนพดลในห้อง “แม่พูดอะไรแบบนั้นคะแบบนี้คุณหมอจะเสียหายนะคะ”“เสียหาย แกจะบ้าเหรอหมอเขายังไม่เห็นว่าอะไรเลย ใช่ไหมคะคุณหมอภาคย์”เขาหันมามองหน้าที่โกรธจนแดงจัดของน้ำขิง นาน ๆ ทีจะเห็นท่าทีแบบนี้ของเธอสักครั้ง เขาหันไปยิ้มตอบกลับให้หญิงสูงวัยตรงหน้าอย่างเต็มใจ“ครับคุณแม่ ไม่ผิดหรอกครับเรียกได้ตามสบายเลย”“นั่นยังไง ฉันบอกแกแล้วว่าลูกเขยฉันใจดีเห็นไหม ไม่อย่างนั้นจะขอมารักษาแม่เองเหรอใช่ไหมลูก”“แม่คะ ขิงจะโกรธแล้วนะคะพอทีเถอะค่ะ ขิงกับคุณหมอ….”“เราก็แค่พึ่งเริ่มคบกันครับ ขิงอาจจะยังไม่ค่อยชินคุณแม่ก็อย่าไปแซวเธอบ่อยเลยครับ”น้ำขิงหันไปมองค้อนเขาอีกครั้ง สายตาโตที่เธอมองเขาทำให้เขานึกอยากจะหิ้วตัวเธอกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยหากไม่ติดว่าตอนนี้ยืนอยู่ต่อหน้าแม่ของเธอ“นั่นยังไงทีนี้จะโกหกอีกไหมขิง”“เอาล่ะครับตรวจเสร็จแล้ว วันนี้พักผ่อนก่อนนะครับคุณแม่ พรุ่งนี้เช้ามีนัดตรวจเลือดแต่เช้า อืม…สองทุ่มเริ่มงดอาหารนะครับ”“ได้จ๊ะ ๆ เชื่อฟังอยู่แล้ว ไป๊ ๆ เด็ก ๆ กลับไปได้แล้ว ได้ยินไหมว่าลูกเขยสั่งแล้วว่าต้องรีบพักผ่อน”“แม่ แต่ขิงยังไม่ได้
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณหมอดูเหนื่อยมากเลยนะคะ อดนอนมาเหรอคะ”เขาหาวและบิดขี้เกียจเล็กน้อยใกล้ ๆ เธอ กลิ่นน้ำหอมที่เย้ายวนนี้ทำให้เธอใจสั่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ เขาแบบนี้เลยเพราะมันจะทำให้เธอกลัวหัวใจตัวเองและเผลอคิดเรื่องในคืนนั้นเสมอเมื่ออยู่กับเขาแบบนี้“อืม ใช่ เมื่อคืนนี้มีผ่าตัดสองเคส ใช้เวลาไปเกือบสิบสองชั่วโมงกลับมาล้างมือกินข้าวได้แค่สามคำก็ต้องวิ่งเข้าห้องผ่าตัดฉุกเฉินอีก นี่พึ่งจะได้พักถ้าขับรถกลับไม่ไหวคงต้องค้างที่โรงพยาบาลอีกคืน”“แต่ถ้าค้างที่นี่ จะไม่ถูกเรียกอีกเหรอคะ”“ทำยังไงได้ล่ะ มันเป็นงานน่ะ”“แต่คอนโดคุณหมออยู่ใกล้ ๆ โรงพยาบาลนี่เองนะคะ”“แต่คนไข้เองก็รอไม่ได้นะถ้าฉุกเฉินขึ้นมาจริง ๆ จะดีกว่าถ้าไม่ต้องขับรถเองไป ๆ มา ๆ ว่าแต่คุณเมื่อยไหม ผมหลับไปโอโห…เกือบหนึ่งชั่วโมงเลยนะ ไหล่คุณคงไม่ทรุดหรอกนะ”“ขิงไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะคะคุณหมอ ถ้าอย่างนั้นขิงขอตัวไปดูคุณแม่ก่อนนะคะ”“ไปสิ กลับไปด้วยกัน”“ค่ะ”เธอไม่ได้พูดอะไรอีกเมื่อเขาค่อย ๆ ลุกขึ้นและบิดตัวไปมา เธอเก็บของและสะพายกระเป๋าแต่เขาดึงกระเป๋าไปถือให้อย่างถือวิสาสะ“ถือว่าตอบแทนที่ให้ผมยืมไหล่ก็แล้วกันนะ ไป