สองเดือนถัดมา“ไม่เอา ๆ หนึ่งเอาขึ้นสูงกว่านี้อีกนิด แบบนั้นแหละ หมอนพคะ แขวนเลยค่ะ”“ผึ้ง อันนี้ให้เอาวางไว้ตรงไหน”“อะไรนะเบล อ๋อ แชมเปญวางไว้ตรงนั้นก่อนเบล ๆๆ อย่าลืม ๆ โบที่เราคิดกันเอาไว้”“โอเค ๆ ไม่ลืม ๆ ตายแล้ว!!”เบลร้องขึ้นมาด้วยความตกใจจนน้ำผึ้งหันมามองและรีบเดินมาหาเธอทันที“อะไรเบล ลืมอะไร”“ลืมไปเอาเค้ก ทำยังไงดีล่ะเมื่อกี้มัวแต่นึกถึงแชมเปญ”“อ๋อ เรื่องนั้นให้คุณพ่อแวะเอาให้แล้ว”“พ่อไหนอ่ะ”“พ่อวิศาลไง แกประชุมเสร็จพอดีแกโทรมาถามผึ้งแล้วว่าจะให้แวะซื้ออะไรเข้ามาไหม”“เฮ้อ โล่งอกไป ว่าแต่หมอภาคย์กับขิงจะมาถึงกี่โมง หมอนพ ทำไมแค่ตรวจครรภ์ถึงไปกันครึ่งค่อนวันแบบนี้ล่ะ”“ผมเองก็ไม่รู้ก็คุณยังไม่เคยท้องนี่ ลองท้องก่อนสิจะได้รู้ว่าทำไมตรวจนานขนาดนี้”“หมอนพ!!”“พอเลย ๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว หนึ่งคะให้เด็ก ๆ ไปช่วยปูผ้าทางโน้นทีนะคะ”“ได้เลยฮะ หมอฮะ หนึ่งขอตัวไปทางโน้นก่อน”“โอเคครับขอบใจมากคุณหนึ่ง”“อะไรล่ะผึ้งอย่าห้าม หมอนพนี่นับวันยิ่งปากเสีย มันน่าตีปากนัก….”“มานี่เลย ๆ มันใช่เวลาไหม เอานี่กรรไกรไปจัดดอกไม้ใส่แจกันเร็ว ดูทำหน้าเข้าเร็ว ๆ เดี๋ยวอีหมอภาคย์กลับมาก็บ่นอีกว่า
ห้องส่งตัวพ่อทั้งสองรออยู่ในห้องส่งตัว เมื่อเบล หนึ่งและน้ำผึ้งพาน้ำขิงออกมาจากห้องแต่งตัวของคู่บ่าวสาวก็เจอหมอภาคย์และหมอนพยืนรออยู่หน้าห้องแล้ว“เข้าไปกันเถอะ”“ค่ะ”หมอนพและเบลเป็นคนเปิดประตูให้ทั้งคู่เดินเข้าไปและกราบพ่อของทั้งสอง“ขอให้ลูก ๆ ทั้งสองรักและเข้าใจกันนาน ๆ มีสติในการครองคู่ มีปัญหาก็อย่าได้หนีต้องหันหน้าเข้าหากันและคุยให้จบ อย่าให้มือที่สามเข้ามายุ่งเกี่ยวและอย่าทำปัญหาให้ลุกลาม ไฟในอย่านำออก ไฟนอกอย่าได้นำเข้า ภาคย์ ต่อไปต้องจัดการเวลาให้ครอบครัวมากขึ้นอย่าให้น้องรู้สึกน้อยใจ ต่อไปมีลูกก็ต้องใช้ความอดทนให้มากกว่านี้ แล้วที่สำคัญอย่าลืมมีหลานให้ปู่กับตาหลาย ๆ คนนะลูกนะ”ทั้งสองก้มลงกราบคุณสุรศักดิ์เมื่อเขาให้พรทั้งคู่จบจากนั้นจึงเป็นคุณวิศาลที่มองมาที่ทั้งคู่และยิ้มให้“น้องอาจจะดื้อหน่อย ภาคย์ก็ใจเย็น ๆ กับน้องหน่อยนะ น้ำขิงต่อไปก็ต้องลดทิฐิลงอ่อนน้อมถ่อมตนให้มากขึ้นเราไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว นับจากนี้จะเป็นแม่คนแล้วต้องหัดใจเย็น จากนับหนึ่งถึงสิบ มีชีวิตคู่ต้องนับถึงร้อย มีลูกให้นับถึงพัน ค่อย ๆคิดนะลูกนะ ตอนนี้มีสองคนแล้วอย่าคิดเองคนเดียว สองคนรวมเป็นหนึ่งสร้างครอบค
คอนโดหรูใจกลางเมือง“ว่าไงหมอภาคย์”“มีเด็กน่าสนใจบ้างไหม ขี้เกียจเสี่ยงดวงในแอปบ้านั่น”“อ้าว แหม หายไปเกือบสองเดือนนึกว่าของไม่ขาดแล้วเสียอีก อยากได้แบบไหนล่ะเฮียหมิงจะจัดให้”“สะอาด ว่าง่ายไม่งี่เง่าไม่เซ้าซี้ ไม่พูดมากยิ่งดี”“ชั่วคราวเหรอ”“อืม ก็แค่มาสนุกด้วยกันชั่วคราวก็พอ”“หน้าตาล่ะ เฮ้ย ไอ้หมอโว้ย มีเข้ามาคนหนึ่ง แหม่ โปรไฟล์นี่….เหมือนเจ้าหญิงมาเลย อายุยี่สิบสอง”“เด็กเกินไปกลัวจะมางี่เง่าทีหลัง ไม่เอา”เฮียหมิงผู้จัดหาสาว ๆ เพื่อเดทกับหนุ่ม ๆ และคลายเหงาหากว่าทั้งคู่ตกลงกันเองหลังจากนั้นได้ แต่หน้าที่ของเขาคือรวบรวมโปรไฟล์จากแอปพลิเคชันหาคู่ชื่อดัง แต่ในกรณีเร่งด่วนและเงินที่หนาพอก็สามารถโทรคุยโดยตรงได้เลย“ไม่สนโปรไฟล์หรูหรา แค่น้ำแตกแล้วแยกทางแต่เอาไม่เรื่องมากไม่เวิ่นเว้อไม่ต่อรองจนน่าเบื่อที่สำคัญไม่ตามติดหลังจากจบภารกิจแล้ว มีไหม”“โจทย์ของมึงนี่มันโคตรยากเลยว่ะไอ้หมอ ด่วนไหมเห็นทีว่ากูคงต้องคัดกรองก่อน ส่วนใหญ่สาว ๆ ก็จะแค่นัดเดท แต่เรื่องอื่น ๆ ก็เอาไว้คุยกันเอง แต่อย่างว่า หล่อ ๆ อย่างมึงก็ไม่เห็นจะรอดกลับมาสักราย”“ไม่เอาเหมือนครั้งที่แล้ว ยัยมิ้นท์อะไรนั่น น่ารำค
“เดี๋ยวก่อนนะ นี่มึงจะไม่เดท ไม่กินข้าวดูหนังสักหน่อยเลยเหรอวะ”“ไม่ล่ะ เสียเวลา มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้อยากหาแฟนแค่หาคนแก้เหงา เงื่อนไขที่ขอมากูไม่ติดปัญหา”“ให้ไปที่ไหน คอนโดมึงเหรอ”“เออ วันนี้ที่นี่แหละขี้เกียจออกไปที่อื่น สักสองทุ่มก็แล้วกัน”“ได้ จัดการให้”สองทุ่มคืนนั้นภาคย์ภูมิเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จแล้ว เสียงมือถือของเขาดังขึ้นเขาจึงรับ เป็น รปภ ข้างล่างตึกที่เขาอยู่นั่นเอง“ขอโทษที่รบกวนครับคุณเจ้าของห้อง 8018 หรือเปล่าครับ”“ครับ”“คือว่ามีแขกผู้หญิงมาครับ เขาบอกว่ามีนัดกับคุณจะให้ขึ้นไปได้เลยไหมครับ”“ผมขอดูหน้าเธอหน่อยครับ”“ครับ ๆ ได้ครับ…เอ่อ คุณผู้หญิงครับ เชิญทางนี้ครับ”ภาคย์เดินมาที่จอมอนิเตอร์หน้าประตูห้องของเขาที่เชื่อมต่อกับกล้องด้านล่างกับจอด้านล่าง รปภ กำลังพาเธอมายืน เขามองแล้วต้องรู้สึกสะดุดตาทันที เพราะเธอที่อยู่หน้าจอมือถือก่อนหน้านี้กับที่อยู่ในมอนิเตอร์ในตอนนี้แทบจะไม่ต่างกันเลย“ตรงปกไม่เบานี่...ใช้ได้”“ครับผม ตกลงว่า…”“อ้อ ขอโทษทีครับใช่ครับเธอเป็นแขกห้องผม ให้ขึ้นมาได้เลยครับขอบคุณครับ”“ครับ ๆ คุณผู้หญิงเชิญครับ”ภาคย์ยังคงมองตอนที
ภาคย์ภูมิไม่รอช้าที่จะประกบปากเธอไปในทันที เขาทำมันโดยไม่รู้ตัว ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยจะจูบผู้หญิงคนไหนมาก่อนเพราะเขาเห็นพวกเธอเป็นแค่เครื่องระบายความใคร่เท่านั้น ผู้หญิงพวกนั้นก็นอนกับเขาเพื่อแลกกับเงินเท่านั้นแต่กับเธอเขารู้สึกว่าอยากจะสัมผัสไปทุกอย่าง ยิ่งค่อย ๆ เลื่อนตัวลงไปและดึงชุดคลุมออก เนินอกและผิวขาวเนียนตรงหน้ายิ่งทำให้เขารู้สึกอยากครอบครองทั้งหมดเอาไว้ทั้งหมด“ให้ตายเถอะ คุณสวยมาก”“อ๊ะ…คุณคะ อื้อ…..”“เอามือออกสิ…ไม่ต้องอายหรอกน่าจนป่านนี้แล้วนะ”เธอยังไม่ยอมเอามือออกเขาจึงจับข้อมือเล็กทั้งสองของเธอและจับตรึงขึ้นด้านบน ลิ้นหนาค่อย ๆ เลื้อยลงไปโลมเลียบนปลายยอดจนมันเด้งรับกับปากของเขา หมอภาคย์รู้ว่าเขาใกล้จะบ้าเต็มทีแล้ว เธอทั้งสวยและหอมหวานขนาดนี้เขาจะทนต่อไปได้อีกนานแค่ไหนกัน“อื้อ….อื้อ….อ๊าาา”“ใช่ ร้องดัง ๆ อย่ากัดปากสิ ที่นี่ไม่มีใครได้ยินเสียงคุณหรอกนะนอกจากผม ไม่ต้องกลัวครางเสียงดัง ๆ ออกมาได้เลย การปลดปล่อยอารมณ์เป็นเรื่องปกติ เข้าใจไหม”“คุณคะ…อ๊า….ขิงรู้สึก…”“เธอเสียวสินะเพราะยังไม่เคยถูกกระตุ้นแบบนี้ หน้าอกของผู้หญิงโดยเฉพาะตรงบริเวณหัวนม เป็นจุดที่อ่อนไหวมากของ
น้ำขิงไม่รู้เลยว่าเวลานี้กี่โมงแล้ว ผ่านไปนานเท่าไหร่แต่เธอยังคงอยู่บนเตียงกับชายหนุ่มที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกอบโกยความสุขจากเรือนร่างของเธอน้ำขิงเองก็ยังไม่อยากให้เขาหยุดเช่นกันเพราะเธอราวกับถูกสาปให้ตอบสนองเขาโดยไม่รู้ตัว ร่างกายเหมือนจะไม่ฟังคำสั่งเลย ทุกครั้งที่ถูกเขากระตุ้นเธอเองก็พร้อมที่จะตอบสนองเขาทันที“อ๊าา คุณ….”“หันหลังอีกทีนะ เดี๋ยวจะให้พักแล้ว”“อื้อ…อ๊าา คุณ!! เข้ามาลึกเกินไปแล้ว อ๊าา”“โทษทีนะ แต่มัน…อาาา เสียวมากจน….อาา”เสียงครางของทั้งคู่ยังดังต่อเนื่องจนถึงตอนดึกที่คุณหมอหนุ่มหมดแรงจริง ๆ และนอนหลับสนิทอยู่ข้าง ๆ เธอ มือหนายังก่ายกอดเธออยู่ราวกับกลัวว่าเธอจะแอบหนีไปเมื่อน้ำขิงเริ่มขยับตัว คนข้าง ๆ ก็ดึงเอาไว้“จะไปไหน”“ขิง…จะไปล้างตัวค่ะ”“อืม…กี่โมงแล้วล่ะนี่ ตีสามแล้ว ไปสิ ไปอาบด้วยกัน”“ไม่นะคะ ขิง…”“ทำไมล่ะ มานึกอายอะไรตอนนี้ไม่ทันแล้ว มาเถอะผมยังมีเรื่องต้องเคลียร์กับคุณอีกนี่”“แต่…ขิงไม่สะดวก คุณ…ไม่ต้องจ่ายเพิ่มแล้วก็ได้….”“เรื่องมากจังเลย มานี่..อย่าดื้อน่ะ”เขาเดินลงจากเตียงและรวบตัวเธอขึ้นมาอุ้มและพาเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเริ่มอาบน้ำให้เธอ ทั้งตัวขอ
“แม่ อนาคตของขิงก็คือแม่นะ แม่อย่าพึ่งยอมแพ้สิ คุณหมอบอกว่า….”“ก๊อก ก๊อก”เสียงของหมอเจ้าของไข้เดินเข้ามาพร้อมกับพยาบาลสาวที่คุ้นเคยกับพวกเธอ เมื่อเดินเข้ามาและวัดชีพจรและความดันเสร็จแล้วหมอก็เรียกเธอไปนั่งปรึกษาที่ห้อง“แม่คุณบอกแล้วใช่ไหมครับว่าเธอจะไม่ยอมผ่าตัด”“แต่ว่าคุณหมอคะ ทำไมเราไม่ผ่าละคะ หากว่าติดขัดเรื่องเงินตอนนี้ขิงจัดการได้แล้วนะคะ”“ฟังหมอก่อนนะครับคุณณัฐชา คือแบบนี้ครับที่คุณแม่คุณไม่ยอมผ่าตัดมันมีสาเหตุนะครับและก็…เอ่อ…นี่คือภาพล่าสุดที่เราพบหลังจากผลคีโมครั้งล่าสุดครับ”“หมายความว่า….ยังไงเหรอคะ”หมอนำภาพปอดที่ติดเชื้อของแม่เธอมาให้ดูเพื่อร่วมกันตัดสินใจครั้งสุดท้ายโดยหมอนพดลเองก็ต่อสู้ร่วมกับพวกเธอสองแม่ลูกมาร่วมหนึ่งปีตั้งแต่เริ่มรู้ว่าแม่ของเธอเริ่มไอไม่หยุดจนพบสาเหตุของโรคมะเร็งนี้“หมายความว่าแม่….”“ตอนนี้มะเร็งมันลุกลามเข้าสู่ระยะที่สามแล้ว หมอเลยคิดว่า…”“ไม่นะคะ เรา…ทำคีโม บำบัดกินยาผ่าตัด ทำทุกอย่างแล้ว…ทำไมถึง….”“แต่ถ้าคุณอยากจะลองผมก็อาจจะปรึกษาแพทย์ที่ชำนาญเฉพาะทางมะเร็งอีกท่านหนึ่งให้ช่วยได้นะครับ”เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาแต่สีหน้าแห
น้ำขิงหันมามองใบหน้าของหมออีกคนที่เดินเข้ามาอย่างไร้มารยาทและพูดกระแทกเสียงใส่เธอ แต่ใบหน้าของหมอหนุ่มที่สวมแว่นตาอยู่พร้อมกับชุดแพทย์และเสื้อกาวน์ตรงหน้าทำให้น้ำขิงตกใจจนตัวแข็งทื่อไปทันที“หมอภาคย์ ใจเย็น ๆ ก่อนนะ น้ำขิงเธอก็แค่ตกใจน่ะ เธอพึ่งจะ….”ดูเหมือนว่าหมอภาคย์เองก็ตกใจไม่ต่างกับเธอ หมอนพดลที่พึ่งจะสังเกตเห็นท่าทีของทั้งคู่ก็หยุดพูดเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของหมอภาคย์ที่มองญาติคนไข้ของเขาราวกับรู้จักกัน และไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรต่อหมอภาคย์ก็ดึงแขนของน้ำขิงที่ร้องไห้ตาแดงก่ำตรงหน้าออกไป“มานี่!! เราต้องคุยกัน!!”“เฮ้ย!! หมอภาคย์ ใจเย็น ๆ ก่อน”น้ำขิงเองก็ตกใจแต่ก็ถูกหมอภาคย์ดึงตัวมาอีกห้องหนึ่งทันที เขาพาเธอเข้ามาและปิดล็อกประตูทันทีพร้อมกับน้ำขิงที่เริ่มตั้งสติได้และสะบัดมือจากแขนของเขา“ปล่อยนะ”เธอสะบัดออกมาและถอยห่างจากเขา ผู้ชายตรงหน้านี้เป็นถึงคุณหมอที่หมอนพดลบอกว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญงั้นเหรอ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเขา ไม่คิดว่าจะมาพบกันอีกครั้งในรูปแบบนี้“นั่งลง คุยกันก่อน”“คุณหมอไม่ใช่หมอเจ้าของไข้”“ตอนนี้ใช่แล้ว นั่งลง!!”“หมายความว่ายังไง….คะ”“หึ….ผมจะไม่พูดอีกเป็นรอบที่สาม
ห้องส่งตัวพ่อทั้งสองรออยู่ในห้องส่งตัว เมื่อเบล หนึ่งและน้ำผึ้งพาน้ำขิงออกมาจากห้องแต่งตัวของคู่บ่าวสาวก็เจอหมอภาคย์และหมอนพยืนรออยู่หน้าห้องแล้ว“เข้าไปกันเถอะ”“ค่ะ”หมอนพและเบลเป็นคนเปิดประตูให้ทั้งคู่เดินเข้าไปและกราบพ่อของทั้งสอง“ขอให้ลูก ๆ ทั้งสองรักและเข้าใจกันนาน ๆ มีสติในการครองคู่ มีปัญหาก็อย่าได้หนีต้องหันหน้าเข้าหากันและคุยให้จบ อย่าให้มือที่สามเข้ามายุ่งเกี่ยวและอย่าทำปัญหาให้ลุกลาม ไฟในอย่านำออก ไฟนอกอย่าได้นำเข้า ภาคย์ ต่อไปต้องจัดการเวลาให้ครอบครัวมากขึ้นอย่าให้น้องรู้สึกน้อยใจ ต่อไปมีลูกก็ต้องใช้ความอดทนให้มากกว่านี้ แล้วที่สำคัญอย่าลืมมีหลานให้ปู่กับตาหลาย ๆ คนนะลูกนะ”ทั้งสองก้มลงกราบคุณสุรศักดิ์เมื่อเขาให้พรทั้งคู่จบจากนั้นจึงเป็นคุณวิศาลที่มองมาที่ทั้งคู่และยิ้มให้“น้องอาจจะดื้อหน่อย ภาคย์ก็ใจเย็น ๆ กับน้องหน่อยนะ น้ำขิงต่อไปก็ต้องลดทิฐิลงอ่อนน้อมถ่อมตนให้มากขึ้นเราไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว นับจากนี้จะเป็นแม่คนแล้วต้องหัดใจเย็น จากนับหนึ่งถึงสิบ มีชีวิตคู่ต้องนับถึงร้อย มีลูกให้นับถึงพัน ค่อย ๆคิดนะลูกนะ ตอนนี้มีสองคนแล้วอย่าคิดเองคนเดียว สองคนรวมเป็นหนึ่งสร้างครอบค
สองเดือนถัดมา“ไม่เอา ๆ หนึ่งเอาขึ้นสูงกว่านี้อีกนิด แบบนั้นแหละ หมอนพคะ แขวนเลยค่ะ”“ผึ้ง อันนี้ให้เอาวางไว้ตรงไหน”“อะไรนะเบล อ๋อ แชมเปญวางไว้ตรงนั้นก่อนเบล ๆๆ อย่าลืม ๆ โบที่เราคิดกันเอาไว้”“โอเค ๆ ไม่ลืม ๆ ตายแล้ว!!”เบลร้องขึ้นมาด้วยความตกใจจนน้ำผึ้งหันมามองและรีบเดินมาหาเธอทันที“อะไรเบล ลืมอะไร”“ลืมไปเอาเค้ก ทำยังไงดีล่ะเมื่อกี้มัวแต่นึกถึงแชมเปญ”“อ๋อ เรื่องนั้นให้คุณพ่อแวะเอาให้แล้ว”“พ่อไหนอ่ะ”“พ่อวิศาลไง แกประชุมเสร็จพอดีแกโทรมาถามผึ้งแล้วว่าจะให้แวะซื้ออะไรเข้ามาไหม”“เฮ้อ โล่งอกไป ว่าแต่หมอภาคย์กับขิงจะมาถึงกี่โมง หมอนพ ทำไมแค่ตรวจครรภ์ถึงไปกันครึ่งค่อนวันแบบนี้ล่ะ”“ผมเองก็ไม่รู้ก็คุณยังไม่เคยท้องนี่ ลองท้องก่อนสิจะได้รู้ว่าทำไมตรวจนานขนาดนี้”“หมอนพ!!”“พอเลย ๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว หนึ่งคะให้เด็ก ๆ ไปช่วยปูผ้าทางโน้นทีนะคะ”“ได้เลยฮะ หมอฮะ หนึ่งขอตัวไปทางโน้นก่อน”“โอเคครับขอบใจมากคุณหนึ่ง”“อะไรล่ะผึ้งอย่าห้าม หมอนพนี่นับวันยิ่งปากเสีย มันน่าตีปากนัก….”“มานี่เลย ๆ มันใช่เวลาไหม เอานี่กรรไกรไปจัดดอกไม้ใส่แจกันเร็ว ดูทำหน้าเข้าเร็ว ๆ เดี๋ยวอีหมอภาคย์กลับมาก็บ่นอีกว่า
“ค่ะ งั้นขิงไม่รอกินข้าวนะคะ”"ครับผม แล้วคุณต้องไปบริษัทนั้นอีกหรือเปล่า"“อืม ถ้าไม่มีแก้งานแล้วก็ไม่ต้องไปแล้วค่ะ”“แล้ว…จะรับงานอีกหรือเปล่า ผมว่าแค่ดูแลบ้านกับดูแลผมก็เหนื่อยแล้วนะ”“แต่ขิงรักงานนี้นะคะแล้วก็ไม่ได้รับบ่อย ๆ ส่วนมากแค่รับวาดปกนิยายตารางงานก็เต็มแล้วค่ะ โปรเจคใหญ่ ๆ แบบนี้ขิงไม่ค่อยได้รับหรอกค่ะเพราะมันกินเวลาแล้วบางครั้งก็ต้องออกไปนอกสถานที่”“เหมือนกับครั้งก่อนที่หนีผมไปเชียงใหม่”“ใช่ค่ะ นอนได้แล้วค่ะพรุ่งนี้มีผ่าตัดตอนเช้านะคะ ลืมแล้วเหรอ”“ก็ได้ ๆ ดุยิ่งกว่าแม่อีกจะเป็นเมียหรือจะเป็นแม่ครับ”“งั้นไม่เป็นอะไรเลยดีกว่า”“ไม่เอา ๆ ผมล้อเล่น จูบก่อนสิครับ กู๊ดไนท์คิสไง”“จูบอย่างเดียวนะ”“อืม จูบ….”เมื่อจับตัวเธอหันมาได้และเริ่มจูบเขาก็เริ่มล้วงเข้าไปในชุดนอนของเธอโดยอัตโนมัติ จูบอย่างเดียวของหมอภาคย์ไม่เคยมีจริงเลยสักครั้ง รวมถึงคืนนี้ด้วยแต่เธอต้องจับแขนเขาเอาไว้“พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะคะ ห้ามเกินสองรอบ”“รับทราบครับผม มีคำสั่งอื่นอีกไหมครับหลังจากนี้ไม่อนุญาตให้พูดแล้วนะที่รัก”“อื้อ…คนบ้า อ๊าา”นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาห้ามเธอใช้มือถือก่อนที่จะนอนเพราะมั
“คุณลืมไปแล้วเหรอคะว่าวันนี้ติดไฟแดง”“คุณเองนั่นแหละที่ทะลึ่งคิดไปเอง ผมหมายถึงทำอย่างอื่น เช่น…คุณอยากดูอัลบั้มรูปผมตอนเด็ก ๆ ไหม”“หืม…อยากสิคะ ไปค่ะ”เขาพาเธอเดินกลับเข้าไปในห้องและปิดประตูระเบียง หมอภาคย์เริ่มขนอัลบั้มออกมาและเปิดให้เธอดูรูปของเขาตั้งแต่เขายังเด็กและค่อย ๆ เติบโต “ตายจริงคุณหมออ้วนขนาดนี้เชียว เอ๊ะ แต่ตอนนี้ทำไมชอบสวมชุดทหารล่ะคะ”“ตอนนั้นผมบ้าหนังสงครามมาก อินจนอยากเป็นทหารน่ะ”“ดูสิ มิน่าล่ะ คุณนี่หล่อตั้งแต่เด็ก ๆ เลยนี่คะ”“มันแน่นอนอยู่แล้วครับ คนอย่างผมฮอตตั้งแต่เด็ก ๆ เลยนะจำได้ว่าครั้งหนึ่งวิ่งหนีสาว ๆ รุ่นพี่ที่ชอบมาจับแก้มเล่น….น้ำขิง….คงจะเหนื่อยสินะ”เธอหลับไปที่ตักของเขาโดยที่ยังไม่ทันฟังเขาพูดจบ หมอภาคย์ปิดอัลบั้มรูปและค่อย ๆ อุ้มเธอขึ้นมานอนบนเตียงและห่มผ้าให้ เขาเดินมาเก็บอัลบั้มรูปเก่า ๆ ไปเก็บที่ชั้นและเดินมานอนข้าง ๆ เธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็จำไม่ได้แล้วว่าเขาจะหลับสนิทถ้ามีเธอนอนอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ และมักจะสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกหากว่าวันนั้นไม่มีเธอนอนอยู่ด้วยสองวันถัดมา “ห้องนี้แหละ”หมอภาคย์พาน้ำขิงและเบลเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยที่มีน้ำผึ้ง
“คุณเห็นหรือยัง พิษของการที่ไม่คุยกันและหนีปัญหา มันลุกลามจนน่ากลัวขนาดไหน”“ขิงจะจำเอาไว้ค่ะ ก็ขิง…พึ่งจะเคยมีแฟนจริง ๆ จัง ๆ นี่คะก็เลยไม่รู้ว่าควรทำยังไง”“เฮ้อ…เกือบเสียเมียไปแล้วไงล่ะ โชคดีนะที่วันนี้เป็นฮีโร่ช่วยสาวงามก็เลยได้เมียคืนมา”“คุณนี่นะ!!”“โอ๊ย!! ผมบาดเจ็บอยู่นะครับ เบา ๆ หน่อยสิ เรารีบอาบน้ำกันเถอะ เดี๋ยวต้องไปที่วัดอีก”“ลุกไหวไหมคะ”“ค่อย ๆ ลุกพอไหวอยู่ คุณลุกก่อนเถอะ” งานศพคืนสุดท้ายน้ำขิงเข้มแข็งขึ้นแล้วเมื่อมีหมอภาคย์อยู่ข้าง ๆ และเธอจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป พ่อของเธอเดินมาและกอดเธอเอาไว้เพื่อปลอบใจเธอ คืนนี้พ่อของหมอภาคย์ก็มาด้วยเมื่อเห็นว่าหมอภาคย์ยืนกอดเธอเอาไว้เขาก็เข้าใจในทันที“ภาคย์ หลังจากจบงานนี้เรียบร้อยแล้วก็ต้องเตรียมตัวแล้วนะ”“ครับพ่อ”“อะไรกันผมยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะครับคุณสุรศักดิ์”“แหมคุณวิศาลอย่างเรายังต้องพูดกันมาก ๆ ด้วยเหรอ หุ้นของคุณที่โรงพยาบาลก็ไม่ได้มีน้อยกว่าผมนะ คนละสามสิบเปอร์เซ็นต์เท่ากัน”""อะไรนะคะ/ครับ""สุรศักดิ์และวิศาลหันมาหัวเราะให้กับทั้งคู่ที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณวิศาล พ่อของน้ำขิงก็มีหุ้นอยู่ในโรงพยาบาลนี้ด้วย“คุณวิศาล
เธอค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อให้เขาและค่อย ๆ ช่วยเขาถอดเสื้อผ้าออก เขาเองก็เริ่มปลดชุดที่บดบังสายตาของเขาออกอย่างชำนาญราวกับไม่ได้บาดเจ็บ ใช่แล้วเพราะมีดนั้นเฉียดแค่ถาก ๆ เท่านั้นแต่แค่นั้นก็ทำให้เลือดไหลออกมามากพอที่จะทำให้น้ำขิงตกใจและยอมยกโทษกับเรื่องทั้งหมดนั้นและยอมกลับมาที่นี่กับเขา ก็นับว่าการที่เขาเจ็บตัวครั้งนี้คุ้มค่ามาก“อื้ม…..ขิง ผมอยากกินคุณแล้ว”“หมอคะ เบาหน่อยค่ะ อ๊าา”“ไม่ไหวแล้วผมหิวมาก เดี๋ยวนี้เลยได้ไหมผมไม่ได้รักคุณมานานแล้วนะที่รัก อย่าห้ามอีกเลยนะ”“แต่ว่าขิง…อ๊าา ยังไม่ได้อาบน้ำ อ๊าา หมอ!!”เขาไม่สนที่เธอร้องขอ ลิ้นของเขาก้มลงไปยังจุดสงวนขอเธอในทันทีขาที่กางออกนั้นเริ่มดิ้นเกร็งเพราะความเร่าร้อนของปลายลิ้นที่กระดกรุนแรงและนิ้วที่สอดเข้าไป ไม่นานเธอก็เสร็จไปถึงสองรอบเพราะถูกเขากระตุ้น“หมอคะ เข้ามาได้แล้วอย่าเอา….แต่เลีย อ๊าา หมอ!! ขิงจะทนไม่ไหวแล้ว”“ที่รักคุณใจร้อนไปแล้ว จะเสร็จอีกสักทีผมก็ไม่ว่าคุณหรอกแต่ผมยังกินไม่อิ่มเลย”“อ๊าา อย่ายก!!”เขาดันเรียวขาและบั้นท้ายเธอยกขึ้นเพื่อจะได้เอื้อมมาบีบและเคล้นยอดอกของเธอได้พร้อม ๆ กับโลมเลียที่ร่องสวาทที่เต็มไปด้วยน้ำหล่อ
“เอ่อ….”เป็นเบลที่ค่อย ๆ หดตัวและนั่งลงอย่างหมดแรง ดีนะที่หมอนพเตือนเธอก่อนหน้านี้ว่าอย่าออกตัวแรงเกินไป แต่เธอเคยตบหมดภาคย์ไปแล้ว และยัง….ด่าพวกเขาอย่างแรงด้วย “คุณทำอะไรคะนั่น ไม่เอาเดี๋ยวผึ้งอายุสั้น”“ขอโทษค่ะ ๆๆๆ”เบลยกมือขึ้นขอโทษน้ำผึ้งทันที น้ำผึ้งรีบดึงมือขอเบลออกพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ไม่ค่อยได้ยินมานานแล้วและพวกเธอก็เริ่มคุยกันเมื่อเบลยอมลดมือออกพร้อมกับหัวเราะให้กับความใจร้อนของตัวเองในวันนั้น“จริง ๆ ตอนตรวจก็รู้แล้วค่ะว่าไม่ใช่เนื้อร้ายแต่หมอที่โรงพยาบาลเดิมกลับวินิจฉัยมาอีกอย่างผึ้งก็เลยมาขอร้องภาคย์ให้ตรวจอีกครั้งและทำการผ่าตัด”“ดังนั้นตอนนี้แฟนคุณผึ้งก็…”“ใช่ค่ะ พึ่งผ่าตัดเสร็จไปไม่กี่วัน อีกไม่นานก็หายดีแล้วกลับไปสอนเทควันโดต่อได้แล้ว”“เทควันโด”“ใช่ค่ะ พวกเราเปิดโรงเรียนสอนเทควันโดอยู่ค่ะ นี่ว่าก็ว่าเถอะนะคะ คุณเบลกับคุณน้ำขิงก็น่าจะไปเรียนหน่อยนะ เอาไว้ป้องกันตัว ดูสิ ใบหน้างาม ๆ นี่ต้องมาโดนอีบ้านั่นตบ คิดแล้วเจ็บใจ”“จริงด้วยค่ะคุณผึ้งพูดถูก พูดแล้วเบลมีไฟเลยนะคะเนี่ย”“เดี๋ยวก่อนนะครับคุณผู้หญิงทั้งหลาย ก่อนที่จะพากันไปต่อยตีอะไรนั่น ช่วยถามพวกผมก่อนนะครับ”
“ภาคย์ คุณพาแฟนคุณออกไปก่อน!! ผึ้งจะจัดการอีหมาบ้านี่เอง!!”หมอภาคย์วิ่งเข้าไปรับตัวน้ำขิงเอาไว้ได้ทันเพราะน้ำผึ้งลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าหมอภาคย์บาดเจ็บจนเลือดออก น้ำขิงเมื่อเห็นเลือดของเขาเธอก็ตกใจ“หมอคะ เลือด!!....คุณบาดเจ็บ”“ผมไม่เป็นไร ไม่เป็นไรที่รักคุณ…นี่คุณ…บาดเจ็บ”เขาหันมามองหน้าเธอที่มีเลือดออกที่มุมปากด้วยความตกใจและโมโหตัวเองที่มาช้าเกินไป“ขิง..ขิงไม่เป็นไร แต่ว่า….แขนคุณ…บาดเจ็บ”“ภาคย์คุณรีบพาแฟนคุณออกไปก่อน ทางนี้ขอผึ้งจัดเอง มานี่อีเด็กเวร ไม่รู้เสียแล้วว่าแม่มาเอง มานี่เลยแม่จะสอยให้ยับ”“ผึ้ง!!….”“อะไรอีก!! รีบพูดมา!!”“อย่า…แรงมาก พอเป็นพิธีก็พอเดี๋ยวจะยุ่งยาก”“โอเค หุบปากแล้วรีบพาแฟนคุณออกไป ที่นี่กำลังจะนองเลือดแล้ว”น้ำขิงงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้ามากแต่ในตอนนี้ที่เธอห่วงที่สุดคือบาดแผลที่ต้นแขนของหมอภาคย์ ที่เลือดเริ่มไหลออกมาไม่หยุด“หมอคะ รีบไปทำแผลเถอะค่ะ”“คุณออกมาก่อน หลับตานะที่รักอย่ามองผึ้งไม่ฆ่าเธอหรอก แค่จะสั่งสอนนิดหน่อย”“เธอ…”“เดี๋ยวค่อยคุยกัน เข้าไปข้างในก่อนผมเริ่มเจ็บแผลแล้ว”“รีบไปทำแผลก่อนเถอะค่ะ”“คุณผู้หญิง!! หยุดก่อนครับอย่าพึ่งทำร้ายเธอครั
เมื่อพระสวดอภิธรรมจบแล้วหมอภาคย์ที่เดินไปคุยกับคุณวิศาลไม่นานก็ขอตัวกลับทันทีโดยที่ไม่ได้เข้ามาทักทายเธอเลยแม้แต่คำเดียว เบลที่เดินพยุงน้ำขิงออกมามองเขาที่เดินไปที่รถอยู่ที่ศาลาก็นึกแปลกใจจนต้องถาม“คงรู้ตัวว่าไม่มีหน้ามาคุยกับแก ขิงแกไหวไหม”“อืม ไม่เป็นไร”“กลับไปนอนพักนะ วันนี้หมอนพดลไม่ได้มาคงรอแกอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ”“อืม เดี๋ยวไปบอกคุณพ่อก่อน”“ได้สิ ไปกันเถอะ”โรงพยาบาล“หมอคะขิงต้องนอนที่นี่ไปอีกกี่วันเหรอคะ”“อืม ขอหมอเช็กอาการคุณพรุ่งนี้อีกสักรอบนะครับถ้าความดันคุณปกติแล้วคืนพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องนอนที่โรงพยาบาลแล้วครับ”“ขอบคุณค่ะ ขิงไม่นึกอยากจะนอนที่นี่เท่าไหร่”“ผมเข้าใจคุณนะ ทำใจให้สบายนะครับหมอจะฉีดยาคลายเครียดให้แล้ว ยานี้จะทำให้คุณนอนประมาณแปดชั่วโมง ตื่นมาก็น่าจะเหมือนเมื่อเช้าวันนี้ ราว ๆ เก้าโมง”“ขอบคุณค่ะคุณหมอนพดล”ไม่นานเธอก็หลับตาลง ราวกับถูกมนต์สะกดเพราะน้ำขิงหลับสนิทหลังจากนั้นไม่นาน แต่ก่อนที่จะหลับเธอกลับได้ยินเสียงของบางคน เสียงที่คุ้นหูนั้นคุยบางอย่างกับหมอนพดลแต่เธอจับใจความอะไรไม่ได้เลย…..“วันนี้คุณก็ยังเย็นชากับผมเหมือนเดิม ผมไม่รู้ว่าที่ทำอยู่นี่มันถ