บทที่ 671

“ตอนนี้อารมณ์เป็นยังไงบ้าง?” ฟู่เจิงมาข้าง ๆ เธอ “ยังไม่ดีขึ้นเหรอ?”

เวินเหลียงสัมผัสได้โดยไม่รู้ตัว ที่ฟู่เจิงพาเธอออกมารับลม เป็นเพราะอารมณ์เธอไม่ดี

ในใจของเธอผุดความอบอุ่นขึ้นมาสายหนึ่ง จากนั้นเธอก็หันไปยิ้มให้เขา “ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณนะ”

ไม่ใช่แค่รู้สึกขอบคุณที่เขาพาเธอออกมารับลม ยังมีตอนบ่ายด้วย เขามาถึงได้ทันเวลาพอดี ได้ทวงความยุติธรรมให้ฟู่ซือฝานและเธอ

ฟู่เจิงมองเธอตาไม่กะพริบ

แสงไฟจากอีกฟากหนึ่งของทะเลสาบสว่างจ้า ทิ้งเงาแสงสะท้อนที่แสนสะดุดตาจุดหนึ่งเอาไว้บนนัยน์ตาของเขา สะท้อนจนนัยน์ตาของเขาเปล่งประกายราวกับแสงวิบวับในน้ำ ประกายวับวาบ

เส้นแสงสว่างจ้าทอดมาบนใบหน้าด้านข้างของเขา เจียระไนเค้าโครงของเขาให้ดูยิ่งมีมติมากยิ่งขึ้น

เวินเหลียงเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง

หลังจากนั้นฟู่เจิงก็เอ่ยประโยคหนึ่งที่ทำให้เวินเหลียงอยากจะเอามีดแทงเขาให้ตายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ถ้าอยากขอบคุณฉันจริง ๆ ก็จูบฉันทีหนึ่งสิ”

เวินเหลียง: “...”

ความสวยงามและความซาบซึ้งทั้งหมดพลันมลายหายไปทันที

เธอได้สติกลับมา พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากพลางกลอกตาขาวมองฟู่เจิงทีหนึ่ง “ฝันหวานไปเถอะ”

เวินเหลียงหมุนตัวเดินอ