บทที่ 678

“ปล่อยมือ” เวินเหลียงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

โจวอวี่มองเธอ นิ้วมือทั้งห้าพลางเริ่มกำแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

“ปล่อยเธอนะ!”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงผู้ชายเสียงหนึ่งแว่วดังขึ้นมาจากตรงมุมเลี้ยว

เวินเหลียงพลันหัวใจเต้นผิดจังหวะ

จบเห่แล้ว ฟู่เจิงมาได้ยังไงเนี่ย?

คำพูดที่เธอพูดออกไปเมื่อครู่ เขาได้ยินหมดทุกอย่าง? จะเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า?

ฟู่เจิงสาวเท้าก้าวยาวเข้ามา จากนั้นก็ปัดข้อมือของโจวอวี่ออกไป ก่อนจะยืนขวางอยู่ตรงหน้าเวินเหลียง จ้องโจวอวี่ด้วยแววตาแหลมคม ประกาศกร้าวอำนาจเด็ดขาด “เธอพูดชัดเจนแล้ว โจวอวี่ เธอไม่ชอบคุณ ต่อไปไม่ต้องมาตามตอแยเธออีก!”

“เราไปกันเถอะ”

ฟู่เจิงเดินไปข้างหน้าพร้อมจูงมือของเวินเหลียงไปด้วย

เวินเหลียงสองจิตสองใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินตามไป

โจวอวี่ยืนอยู่ที่เดิม มองเงาเบื้องหลังของทั้งสองคนที่เดินจากไป ก่อนจะหลับตาลงอย่างขมขื่น

เมื่อเดินเลี้ยวออกไปตรงมุม ฝีเท้าของเวินเหลียงก็ช้าลง พร้อมถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

“ทำไม? ปวดใจเหรอ?” ฟู่เจิงชำเลืองมองเธอทีหนึ่ง มุมปากพลางกระตุกรอยยิ้มขึ้น

โจวอวี่เป็นเหมือนผีที่ตามหลอกตามหลอนจริง ๆ

แต่ว่าเขาเองก็ต้องขอบคุณโจวอวี่เหมือนกั