บทที่ 672

ในใจฟู่เจิงผุดความดีใจเป็นบ้าเป็นหลังขึ้นมา พลางหรี่ตาจ้องเงาเบื้องหลังของเวินเหลียง ก่อนจะสาวเท้าไปด้านหน้าราวกับเห็นเหยื่อ

บนแก้มของเวินเหลียงค่อย ๆ ร้อนผ่าวขึ้นทีละนิ้ว ๆ พร้อมเดินเร็วขึ้น

ฝีเท้าที่อยู่เบื้องหลังเริ่มเข้ามาใกล้ตัวเรื่อย ๆ เธอใกล้จะวิ่งเหยาะขึ้นมาอยู่แล้ว

เธอจ้องมองพื้น เห็นเงาชายหนุ่มใกล้เข้ามาขึ้นเรื่อย ๆ ใกล้จะซ้อนทับเงาของตนแล้ว หัวใจพลันเต้นผิดจังหวะไปเลย เธอรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เว้นระยะห่างกับฟู่เจิง

ฟู่เจิงกระตุกยิ้มมุมปาก นัยน์ตาพลางประกายการเลี่ยงไม่ได้ออกมาสายหนึ่ง เขาก้าวตามทันเวินเหลียงในสามก้าว จากนั้นใช้แขนคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมอก พลางจ้องเธอด้วยนัยน์ตาคมกริบ “เธอหนีอะไร?”

“แล้วคุณไล่ตามฉันทำไม?” นัยน์ตาเวินเหลียงเปล่งประกาย พลางผละไหล่ของเขาหาเรื่องเขากลับ

“เธอว่าทำไมฉันถึงไล่ตามเธอล่ะ?” ฟู่เจิงเลิกคิ้ว ฉีกยิ้มทว่าราวกับไม่ยิ้ม

“ไม่รู้” เวินเหลียงแกล้งโง่

ปากไม่ตรงกับใจ

“งั้นฉันจะทำให้เธอรู้เอง”

มือใหญ่ของฟู่เจิงกดที่ท้ายทอยของเธอเอาไว้ พลางโน้มตัวลงมาจูบ

ทั้งสองคนแลกลิ้นและริมฝีปากของกันและกัน ลมหายใจอุ่นร้