บทที่ 400

“ฝานฝาน” เวินเหลียงยิ้มเล็กน้อยพลางโน้มตัวลงไป แล้วอุ้มฟู่ซือฝานขึ้นมา บีบหน้าแดง ๆ ของเจ้าตัวน้อยอย่างสนิทสนม “ทำไมเธอถึงมาเมืองเจียงเฉิงได้ล่ะ?”

ฟู่ซือฝานจูบลงบนหน้าเวินเหลียงดังจุ๊บ ๆ ก่อนจะผงกศีรษะน้อย ๆ ขึ้นมา “หนูปิดเทอมแล้วน่ะค่ะ คุณย่ามีธุระ เลยดูแลหนูไม่ได้”

เธอยัดกล่องใสในมือให้เวินเหลียง “คุณป้าคะ นี่เป็นของขวัญที่หนูเอามาให้คุณป้าค่ะ”

ดวงตากลมดิ๊กของฟู่ซือฝาน อย่างกับปุ๊กลุกตอนมุดอยู่ใต้โต๊ะเป๊ะ ๆ เวินเหลียงมองไปแล้วก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน “ขอบคุณนะฝานฝานเรื่องของขวัญน่ะ จะขึ้นไปเล่นกับป้าไหม?”

ไม่รู้เพราะอะไร เธอมักมีความรู้สึกสนิทสนมกับฟู่ซือฝานขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

ถ้าลูกของเธอได้คลอดออกมา จะน่ารักเหมือนฝานฝานไหมนะ?

ฟู่ซือฝานพยักหน้าหนัก ๆ “ไปค่ะ!”

“ไปกัน ไปเล่นข้างบนกับป้า”

เวินเหลียงจูงมือฟู่ซือฝานเดินเข้าไปในย่าน

เมื่อฟู่เจิงเห็นว่าผู้ใหญ่อย่างตนถูกละเลยอยู่คนเดียว เขาก็ลูบจมูก และเดินตามอยู่ด้านหลังไปเงียบ ๆ

เวินเหลียงเดินไปได้สองก้าวก็หยุดฝีเท้าลง ก่อนจะหันหน้าไปมองฟู่เจิง

ฟู่เจิงเองก็หยุดฝีเท้าลงอย่างแรง สีหน้าเหยเกอยู่เล็กน้อย

“ส่วนคุณน่ะไม่ต้องตามไป” เ