Share
บทที่ 174 ข้าอาจช่วยเจ้าได้อีกแรง
Related chapters
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 175 ทุกสิ่งจากนี้เป็นเพียงการเริ่มต้นใหม่
ขณะนี้ เสียงฝีเท้าอยู่ที่หน้าประตูแล้วเสียงเครื่องประดับกระทบกันดังมาจากด้านนอก เสียงอ่อนโยนพูดขึ้น "เสด็จน้องสิบสาม ไม่พบกันมานาน สบายดีหรือไม่!"ผู้มาเยือนถอดหมวกไม้ไผ่สานที่คลุมศีรษะออก เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามและสง่าผ่าเผยเย่จั้นยกเสื้อคลุมของเขาและคุกเข่าลงบนพื้น"กระหม่อมเย่จั้น ถวายบังคมไทเฮา!""เสด็จน้องสิบสามรีบลุกขึ้นเถอะ"ไทเฮาพยุงเย่จั้นขึ้น และนั่งลงบนเก้าอี้อย่างสง่างามนางมองเย่จั้น และพูดขึ้นอย่างเศร้าโศก "เพียงชั่วพริบตา เราก็ไม่ได้เจอกันนานหลายปี ข้าแต่งงานกับฮ่องเต้ผู้ล่วงลับตอนที่เจ้าอายุยังน้อย ปัจจุบันเป็นถึงขุนนางคนสำคัญที่ดูแลประเทศ เมื่อมองย้อนกลับไปในอดีต รู้สึกเหมือนกับเป็นเรื่องของเมื่อวาน"เย่จั้นถอนหายใจเล็กน้อยและพูดว่า "เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และวันเวลามักทำให้คนแก่ลงอย่างไร้ความปรานี ไทเฮายังมีร่างกายที่แข็งแรง ถือเป็นวาสนาของต้าโจวแล้วพ่ะย่ะค่ะ"ไทเฮายิ้มและพูดขึ้น "ข้าเป็นเพียงผู้ไร้ประโยชน์คนหนึ่ง จะเป็นวาสนาของต้าโจวได้อย่างไร ชะตากรรมของประเทศข้าไม่อาจตัดสินใจได้ ตอนนี้ฝ่าบาทมีอำนาจอันยิ่งใหญ่และเป็นผู้ควบคุมต้าโจวอย่างแท้จริง"
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 176 เจ้าเป็นห่วงข้ามากเลยหรือ
เย่จั้นตกใจเล็กน้อยนึกไม่ถึงว่าอินชิงเสวียนสามารถพูดคำพูดที่ลึกซึ้งและเฉียบแหลมเช่นนี้ได้เสียงทุ้มลึกควบคู่ไปกับใบหน้าที่ครุ่นคิดเล็กน้อย ทำให้เย่จั้นอึ้งไปชั่วขณะหนึ่งทว่าเพียงพริบตาเดียว เขาก็กลับสู่สภาพปกติ"ในเมื่อเจ้ามีทางออกสำหรับตัวเองแล้ว ก็อย่าได้เสียใจไปเลย"อินชิงเสวียนยิ้มอ่อนๆ และพูดขึ้น "ท่านอ๋องวางใจได้ หม่อมฉันไม่ใช่ผู้ที่พูดกลับไปกลับมา การตัดสินใจทั้งหมดเกิดขึ้นจากการพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว หวังเพียงจะทำได้รอบคอบและไม่พัวพันถึงท่านอ๋องเพคะ"เย่จั้นคิดในใจ ตัวเองได้เข้าไปพัวพัน นับตั้งแต่เขารับข้อความผ้ามาจากอินจ้ง ตอนนี้มีเพียงคำถามว่าเขาสามารถไว้วางใจหลานชายของเขาได้มากแค่ไหนเขาพูดขึ้นเสียงเรียบ "ข้ามีวิธีเอาตัวรอดด้วยตัวเอง เจ้าเพียงรอฟังข่าวจากข้าก็พอ"อินชิงเสวียนคุกเข่าลงข้างหนึ่ง แสดงความเคารพแล้วพูดว่า "เช่นนั้นหม่อมฉันขอขอบพระทัยท่านอ๋องมาก บุญคุณอันใหญ่หลวงครานี้ อินชิงเสวียนจะจดจำไว้ในใจ หากมีโอกาส หม่อมฉันก็จะขอตอบแทน"เย่จั้นยื่นมือไปพยุงกลางอากาศ"ไม่ต้องพูดคำพิธีรีตองกันแล้ว รอให้ข้าเตรียมการเสร็จเรียบร้อย ข้าจะติดต่อเจ้าไปเอง"
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 177 ฟ้าถล่มดินทลายก็ไม่มีทางแก้
"คนคนหนึ่ง? หรือท่านทำเพื่อสวีจือย่วน?"อินชิงเสวียนถามด้วยความตกใจอินสิงอวิ๋นประหลาดใจเล็กน้อย "เจ้ารู้จักสวีจือย่วนงั้นหรือ?"อินชิงเสวียนคิดในใจ แน่นอนสิ ตั้งแต่สมัยโบราณวีรบุรุษต้องเสียใจให้กับสาวงาม!"ใช่สิ ตอนนี้นางได้เข้าวังแล้ว นอกเสียจากท่านจะลักตัวนางออกมาจากวังได้ มิเช่นนั้น เกรงว่าทั้งชาตินี้คงไม่ได้พบหน้ากันอีก"สีหน้าของอินสิงอวิ๋นไร้อารมณ์ความรู้สึกในทันที"ข้าไม่ได้ทำเพื่อนาง"อินชิงเสวียนถามอย่างแปลกใจ "เช่นนั้นทำเพื่อสิ่งใด?""เป็นเพราะว่า..."อินสิงอวิ๋นพูดครึ่งหนึ่ง และพูดต่อ "เรื่องพวกนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ ข้าขอถามเพียงว่า เจ้าอยากออกจากเมืองหลวงหรือไม่?""แน่นอนว่าข้าอยากไป แต่ตอนนี้ท่านยังเอาตัวเองไม่รอด แล้วจะพาข้าไปได้อย่างไร?"อินสิงอวิ๋นยิ้มแล้วถามว่า "เจ้าเห็นข้าเหมือนคนเอาตัวไม่รอดงั้นหรือ?""แต่ท่านเป็นผู้ต้องหาคนสำคัญของราชสำนัก เอ่อ ข้าหมายถึง..."อินชิงเสวียนไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรแล้วอินสิงอวิ๋นไม่ได้รู้สึกโกรธ พลางดึงมือของอินชิงเสวียนและพูดอย่างอ่อนโยน "เจ้าวางใจได้ ข้ายังคงอยู่ในเมืองหลวง และมีหนทางสำหรับการเข้าออก ขอเ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 178 เฝ้าสังเกตตำหนักจินหวูอย่างใกล้ชิด
"พ่ะย่ะค่ะ"อินชิงเสวียนลุกขึ้น และถอยออกไปจากห้องหนังสือเมื่อออกมานอกประตู ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองกลับเห็นเย่จิ่งอวี้ร่างสูงตระหง่าน ยืนอยู่ด้านหน้าของหน้าต่าง และกำลังมองมาที่นางดวงตาของทั้งสองสบกันในอากาศ และทันใดนั้นบางสิ่งที่อธิบายไม่ได้ก็ปรากฏขึ้นในใจของอินชิงเสวียนยังไม่ทันจับใจความได้ คนก็เดินออกจากห้องหนังสือไปแล้วจนกระทั่งอินชิงเสวียนหายไปจากสายตา เย่จิ่งอวี้จึงกลับไปนั่งบนเก้าอี้รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา กลับคืนสู่ความน่ายำเกรงของฮ่องเต้ทันที"ได้อะไรมาบ้าง?"เงาของเจวี๋ยอิ่งปรากฏอยู่ด้านหลังที่บังลม และพูดขึ้นด้วยความเคารพ "เสี่ยวเสวียนจื่อกงกงไปยังจวนอ๋องจิ้ง และได้พบกับคนคนหนึ่งในบ้านที่ฝ่าบาททรงมอบให้ ข้าน้อยไร้ความสามารถ เดิมกระหม่อมอยากตามไปสืบว่าเขาคือใคร แต่กลับถูกพรรคพวกของเขาขัดขวางไว้พ่ะย่ะค่ะ"เย่จิ่งอวี้หยิบพู่กันขึ้นมาเพื่ออ่านฎีกา และถามขึ้นเสียงเรียบ "เห็นชัดหรือไม่ว่าเป็นหญิงหรือชาย?"เจวี๋ยอิ่งก้มหน้าลงและพูดว่า "ผู้ชายพ่ะย่ะค่ะ แต่พรรคพวกของเขาเป็นผู้หญิง"เย่จิ่งอวี้ขานรับ "บนกายของผู้หญิงมักจะมีกลิ่นหอมอยู่เสมอ จมูกของเจ้ามี
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 179 วันนี้เจ้าไปที่ใด
ร่างสูงเดินเข้ามาจากด้านนอกเมื่อเห็นคนนั้น อวิ๋นฉ่ายและยายหลี่รีบคุกเข่าลงพื้น"กระหม่อมขอถวายบังคมฝ่าบาท!""ลุกขึ้นเถอะ เสี่ยวหนานเฟิงเป็นอย่างไรบ้าง?"อินชิงเสวียนกำลังจะอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงที่กำลังวิ่งวุ่นอยู่บนพื้น"ถูกยุงกัดเพคะ""ให้ข้าดูหน่อย"เย่จิ่งอวี้ยื่นมือไปรับตัวเสี่ยวหนานเฟิง เสี่ยวหนานเฟิงหยุดร้องไห้ในทันที แต่ยังคงมีน้ำตาอยู่ในดวงตาที่เหมือนไข่มุกสีดำคู่นั้น ซึ่งดูน่าสงสารมากเย่จิ่งอวี้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจ เขาพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน "ไม่ร้องนะ เด็กดี"จากนั้นก็หันไปสั่งเสี่ยวอานจื่อว่า "ไปนำอำพันปลาวาฬมา ขอสิ่งนั้นสามารถป้องกันยุงได้ และจุดรอบๆ ตำหนักจินหวู""พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปเดี๋ยวนี้"ยายหลี่อดไม่ได้ที่จะรุ้สึกประหลาดใจอำพันปลาวาฬเป็นสิ่งที่มีเพียงฝ่าบาท ฮองเฮา และไทเฮาที่สามารถใช้ได้ ฝ่าบาทกลับประทานให้แก่เสี่ยวหนานเฟิง ถือเป็นสายใยแห่งพ่อลูกจริงๆเมื่อเห็นฝ่าบาทอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงเข้าไปด้านในตำหนัก ยายหลี่ส่งสัญญาณให้อวิ๋นฉ่าย ทั้งสองจึงออกไปอย่างเงียบๆอินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า หรือเสี่ยวหนานเฟิงรู้ว่าคนที่กำลังอุ้มเขา คือท
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 180 ม่ายพรหมจรรย์กลัวหนุ่มผู้ดี
อินชิงเสวียนใจเต้นตุบตับ"กระหม่อมไปสนามฝึก จากนั้นก็กลับไปที่บ้าน จากนั้นก็ไปยังบ้านที่ฝ่าบาททรงมอบให้กระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ?"เมื่อหันหลังกลับมาก็พบว่าเย่จิ่งอวี้ได้ยืนอยู่ด้านหลังของนาง ร่างสูงใหญ่ของเขาปรากฏขึ้นเหนือหัวของอินชิงเสวียน ทำให้รู้สึกถึงความกดดันขึ้นในทันใด"เจ้าไม่ได้ไปที่อื่นจริงๆ ใช่หรือไม่?"เย่จิ่งอวี้หรี่ตาลงและมองนาง ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา ซึ่งทำให้ไม่กล้าสบตามองอินชิงเสวียนครูดถอยหลังหนึ่งก้าว แต่ไร้ซึ่งทางไป นางจึงนั่งลงบนขอบเตียง รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยในใจเหตุใดเย่จิ่งอวี้จึงถามเช่นนี้ หรือว่าเขาให้คนสะกดรอยตามตัวเอง?เมื่อคิดได้ว่าฉินเทียนและหลี่ชีไม่ได้ตามนางไป เพราะเรื่องแบบนี้ดูไม่ใช่วิถีการทำงานของพวกเขาหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง อินชิงเสวียนก็เปลี่ยนคำพูด"ความจริงกระหม่อมได้ไปอีกที่หนึ่งมา"นางชี้ไปยังกล่องไม้ที่บรรจุชาคั่ว และก้มหน้าพูดอย่างว่าง่าย "กระหม่อมได้ไปยังจวนอ๋องจิ้ง เพื่อขอบพระทัยท่านอ๋อง""หึ เจ้าช่างอยู่เป็นเสียจริง""ทั้งหมดเป็นเพราะฝ่าบาททรงสอนไว้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมติดตามฝ่าบาทมานาน แน่นอนว่าต้องเข้าใจหลักก
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่181 ไปเดินเล่นกับข้า
วันรุ่งขึ้นหลังจากเล่นกับเสี่ยวหนานเฟิงมาตลอดทั้งบ่าย อินชิงเสวียนเหนื่อยจนแทบหมดแรงเด็กๆ มีพลังไม่จำกัดอยู่เสมอ และก็ชอบผมของนางโดยเฉพาะหลักจากที่กล่อมเสี่ยวหนานเฟิงจอหลับ อินชิงเสวียนก็อยากงีบหลับสักหน่อย แต่ทันทีที่หัวถึงหมอน เสี่ยวอานจื่อก็วิ่งเข้ามา“เสี่ยวเสวียนจื่อ ฝ่าบาทให้เจ้ารีบไปที่ห้องหนังสือ ตรัสว่ามีเรื่องด่วน”อินชิงเสวียนลุกขึ้นมาด้วยความมึนงง“ได้ตรัสหรือไม่ว่ามีสิ่งใด?”“ไม่เลย ท่านอาจารย์ของข้าก็บอกกับข้าเช่นนี้เหมือนกัน”“รู้แล้ว”อินชิงเสวียนยืดตัวบิดขี้เกี้ยจ สวมหมวกและจัดระเบียบเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นก็เดินไปยังห้องหนังสือด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เย่จิ่งอวี้ได้เปลี่ยนไปใส่ชุดลำลองเรียบร้อยแล้วร่างที่สวมเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อน ทำให้ร่างกายสูงและสง่างามของเขาดูเหมือนองอาจห้าวหาญชายเสื้อและปลายแขนปักด้วยด้ายเงิน ทุกท่าทางอิริยบทล้วนเผยให้เห็นถึงความสูงส่งมาแต่กำเนิด“กระหม่อมขอถวายบังคมฝ่าบาท!” อินชิงเสวียนแอบเหลือบมองเขา ต้องยอมรับเลยว่าใบหน้าของเย่จิ่งอวี้หล่อเหลาเป็นอย่างมาก เรียกได้ว่าสามร้อยหกสิบองศาฆ่าไม่ตายจริงๆใบหน้าที่มี
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่182 เจ้ายินดีอยู่กับข้าตลอดชีวิตหรือไม่
ฉินเทียนรีบนำทหารองครักษ์ตามขึ้นมา“เหล่าข้าน้อยจะไปพร้อมด้วยฝ่าบาท!” เย่จิ่งอวี้พูดขึ้นเสียงเรียบ “ไม่จำเป็น หมู่บ้านอยู่ไม่ไกล ให้เสี่ยวเสวียนจื่อและไป๋เสวี่ยไปกับข้าก็พอ”“คือว่า...”ฉินเทียนและคนอื่นๆ ต่างก็สงสัยสีหน้าเย่จิ่งอวี้เคร่งขรึมเล็กน้อย“นี่คือคำสั่ง!” “พ่ะย่ะค่ะ” ฉินเทียนจึงพาคนถอยออกไปทันทีเมื่อได้ยินว่าจะพาไป๋เสวี่ยไปด้วย อินชิงเสวียนก็สบายใจขึ้นมากสุนัขมีขนาดใหญ่ และติดตามอยู่ด้านหลังเหมือนม้าตัวเล็กๆ คนส่วนใหญ่ยังไม่กล้าก้าวเข้าไปใกล้เย่จิ่งอวี้กลับยังคงอยู่ในท่าทางที่สงบเช่นเดิมเสื้อผ้าของเขาปลิวไสว และย่างกรายเดินช้าๆ ไปตามถนนในชนบท ใบหน้าต้านกับสายลมอ่อนๆ เดินเล่นสบายๆ ด้วยท่าทางเอ้อระเหยอินชิงเสวียนและไป๋เสวี่ยเดินตามอยู่ข้างหลังเขา จังหวะช้าเร็วปะปนกันเวลาเพียงสิบห้านาทีก็เดินถึงหน้าหมู่บ้านในเวลานี้คนส่วนใหญ่กำลังทําสวนในไร่นา มีเพียงหญิงชราไม่กี่คนและเด็กหลายคนนั่งอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านเมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้และอินชิงเสวียนสวมชุดหรูหรา ทุกคนต่างมองไปยังทั้งสองคนด้วยความประหลาดใจเย่จิ่งอวี้เดินไปด้านหน้า ถามด้วยน้ำเสียงอ
Latest chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1320 พูดผิดไป
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1319 ตื่นจากฝันโดยไร้ร่องรอย
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1318 ฝันหวาน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1317 บ้านดองพบกัน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1316 คนตายไม่อาจฟื้นคืนชีพได้
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1315 วีรบุรุษในยามบั้นปลาย
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1314 เสียชีวิตเพราะสิ้นแรง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1313 โชคชะตาฟ้าลิขิตคือสิ่งใด
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1312 ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
