Share
บทที่181 ไปเดินเล่นกับข้า
Related chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่182 เจ้ายินดีอยู่กับข้าตลอดชีวิตหรือไม่
ฉินเทียนรีบนำทหารองครักษ์ตามขึ้นมา“เหล่าข้าน้อยจะไปพร้อมด้วยฝ่าบาท!” เย่จิ่งอวี้พูดขึ้นเสียงเรียบ “ไม่จำเป็น หมู่บ้านอยู่ไม่ไกล ให้เสี่ยวเสวียนจื่อและไป๋เสวี่ยไปกับข้าก็พอ”“คือว่า...”ฉินเทียนและคนอื่นๆ ต่างก็สงสัยสีหน้าเย่จิ่งอวี้เคร่งขรึมเล็กน้อย“นี่คือคำสั่ง!” “พ่ะย่ะค่ะ” ฉินเทียนจึงพาคนถอยออกไปทันทีเมื่อได้ยินว่าจะพาไป๋เสวี่ยไปด้วย อินชิงเสวียนก็สบายใจขึ้นมากสุนัขมีขนาดใหญ่ และติดตามอยู่ด้านหลังเหมือนม้าตัวเล็กๆ คนส่วนใหญ่ยังไม่กล้าก้าวเข้าไปใกล้เย่จิ่งอวี้กลับยังคงอยู่ในท่าทางที่สงบเช่นเดิมเสื้อผ้าของเขาปลิวไสว และย่างกรายเดินช้าๆ ไปตามถนนในชนบท ใบหน้าต้านกับสายลมอ่อนๆ เดินเล่นสบายๆ ด้วยท่าทางเอ้อระเหยอินชิงเสวียนและไป๋เสวี่ยเดินตามอยู่ข้างหลังเขา จังหวะช้าเร็วปะปนกันเวลาเพียงสิบห้านาทีก็เดินถึงหน้าหมู่บ้านในเวลานี้คนส่วนใหญ่กำลังทําสวนในไร่นา มีเพียงหญิงชราไม่กี่คนและเด็กหลายคนนั่งอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านเมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้และอินชิงเสวียนสวมชุดหรูหรา ทุกคนต่างมองไปยังทั้งสองคนด้วยความประหลาดใจเย่จิ่งอวี้เดินไปด้านหน้า ถามด้วยน้ำเสียงอ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่183 ข้าอยากได้ยินความจริง
อินชิงเสวียนหัวเราะแห้งๆ และถามว่า “ฝ่าบาท... เหตุใดพระองค์จึงถามขึ้นมาเช่นนี้”เย่จิ่งอวี้มองไปข้างหน้า และความคมบนใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นทันทีไม่รอให้อินชิงเสวียนตอบคำถาม เขาก็หันหน้ากลับมา ดวงตาที่ลึกล้ำและแหลมคม“เจ้าโกหกข้ามาหลายครั้ง ครั้งนี้ข้าเพียงอยากเพียงอยากได้ยินความจริง”อินชิงเสวียนเงยศีรษะขึ้น กลับไม่กล้าสบตากับความแหลมคมนั้น จึงก้มหน้าลงอีกครั้ง“กระหม่อม...”นางกัดริมฝีปากและพูดอย่างโหดร้าย “หากว่ามีโอกาส กระหม่อมอยากออกไปจากวังพ่ะย่ะค่ะ”“ทำไม? ข้าไม่ดีกับเจ้ามากพองั้นหรือ?”เย่จิ่งอวี้หันตัวกลับมา สายตาข่มว่าตนเหนือกว่าอินชิงเสวียนถอยหลังหนึ่งก้าวพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “ฝ่าบาททรงดีต่อกระหม่อมมากพอพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่กระหม่อมยังคงโหยหาชีวิตฟ้าที่สูงแล้วแต่นกจะบิน ทะเลที่กว้างใหญ่แล้วแต่ปลาจะว่ายวน”เย่จิ่งอวี้เดินไปด้านหน้าหนึ่งก้าว จ้องนางและถามว่า “อยู่ในวังเจ้าโบยบินไม่ได้? หรือว่ายวนไม่ได้งั้นหรือ?”อินชิงเสวียนมองไปที่ปลายรองเท้าของนางแล้วพูดว่า “ในวังมีกฎระเบียบมากเกินไป กระหม่อมเกรงว่าหากไม่ระวังอาจจะไร้เงาหัว”เย่จิ่งอวี้เสียงเข้
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่184 อุบัติภัย
เมื่อมองดูเสื้อผ้าของเย่จิ่งอวี้ที่ถูกลมพัดปลิว หัวใจของอินชิงเสวียนก็อดที่จะปั่นป่วนไม่ได้หลังจากยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตามไป๋เสวี่ยไปเย่จิ่งอวี้ขึ้นรถไปแล้ว พูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “กลับวัง”รถม้าก็ออกจากทุ่งข้าวสาลีโดยไวระหว่างทาง สีหน้าของเย่จิ่งอวี้นิ่งดั่งสายน้ำ อินชิงเสวียนจึงไม่กล้าพูดมากโชคดีที่มีไป๋เสวี่ยอยู่ การหยอกล้อกับสุนัขช่วยบรรเทาความลำบากใจได้บ้างหนึ่งชั่วโมงต่อมา รถม้าก็มาถึงหน้าห้องหนังสือฉินเทียนพูดอย่างเคารพ “ฝ่าบาท ถึงห้องหนังสือแล้วพ่ะย่ะค่ะ”อินชิงเสวียนรีบพาสุนัขลงจากรถ พร้อมยื่นมือไปพยุงเย่จิ่งอวี้เย่จิ่งอวี้เลี่ยงมือของนาง และกระโดดลงไปที่พื้นอย่างเรียบร้อยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเล็กน้อย “กลับไปคิดมาเถอะ สามวันนี้เจ้าอยู่ที่ตำหนักจินหวูก็พอ”“พ่ะย่ะค่ะ”อินชิงเสวียนโค้งคำนับและถอยกลับไปหลังรถ จากนั้นเดินอย่างรวดเร็วไปยังตำหนักจินหวูจิตใจสับสนวุ่นวายเหมือนด้ายพันกันนางมีความรู้สึกว่า เย่จิ่งอวี้อาจรู้ตัวตนของนางแล้วอาจถึงขั้นที่เดาได้ว่าเสี่ยวหนานเฟิงเป็นลูกของเขาเองถ้าไม่เป็นเช่นนั้น เหตุใดเขาจึงแต่งตังให้เส
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่185 ผงบนเสื้อผ้า
อวิ๋นฉ่ายตกใจมาก“พระสนม เสี่ยวหนานเฟิงเป็นอะไรเจ้าคะ?”ยายหลี่ก็เสียสติไปชั่วขณะ“นี่มันอะไรกัน เมื่อครู่ยังดีๆ อยู่เลย”เสี่ยวหนานเฟิงร้องไห้โวยวายหนักขึ้น และดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของอินชิงเสวียน“ไม่ร้องนะ เด็กดี!” อินชิงเสวียนปลอบเสี่ยวหนานเฟิงไปด้วย พลางมองตุ่มสีแดงบนตัวของเขาอย่างใจเย็นนี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่าเย่ไห่ถังทำอะไรลงไป?นางไม่ใช่สนมในวังหลัง แทบไม่จำเป็นต้องทำเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำเมื่อมองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ที่มีอาการแดงขึ้นของเสี่ยวหนานเฟิง ในใจของอินชิงเสวียนก็ยิ่งรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย“อวิ๋นฉ่าย เจ้ารีบไปแจ้งให้ทหารองครักษ์ที่เฝ้าหน้าประตู รีบให้พวกเขาไปตามหมอหลวง”อวิ๋นฉ่ายตอบรับ และวิ่งไปยังด้านนอกเสี่ยวหนานเฟิงร้องไห้มากขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเขาเจ็บหรือคันกันแน่ แต่เพียงครู่เดียว ผิวหนังทุกส่วนบนร่างกายของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงและร้อนขึ้นมาก“เหมือนลูกจะตัวร้อนขึ้น แบบนี้ควรทำอย่างไรดี?”ยายหลี่สงสารเด็กน้อย น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอินชิงเสวียนเกิดความสับสนในใจ พูดตำหนิเสียงแข็ง “ร้องไห้แล้วจะได้ประโยชน์อะไร รีบช่วยกันคิดว่าใครโดนตัวเด็กบ้า
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่186 ความโกรธของฮ่องเต้
เย่จิ่งอวี้เดินไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว และคว้าข้อเท้าของเสี่ยวหนานเฟิงไว้ด้วยมือที่ใหญ่และข้อต่อที่เด่นชัดของเขา“อย่ามัวโอ้เอ้ รีบฝังเข็มเข้าสิ ร้องสักหน่อยคงไม่เป็นไร ชีวิตสำคัญกว่ามาก!” “พ่ะย่ะค่ะ”หมอหลวงเหลียงหยิบเข็มเงินออกมา และทิ่มลงไปบนเนื้อที่อ่อนนุ่มของเสี่ยวหนานเฟิงเด็กน้อยร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้งในทันที ลิ้นสีชมพูสั่นในปากของเขา และน้ำตาก็ไหลออกมาขนานกันสองข้างหัวใจอินชิงเสวียนแทบสลาย นางรู้สึกหน่วงที่จมูก น้ำตาก็ไหลออกมาในที่สุดนางก็เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่ ขอเพียงเสี่ยวหนานเฟิงหายดี นางยอมทำทุกอย่างเมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลลงบนหน้าอกของเสี่ยวหนานเฟิง ดวงตาของเย่จิ่งอวี้ก็เคร่งขรึมขึ้นมาก“ยังต้องเจาะอีกนานเท่าใด?”“ใกล้เสร็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ เหลืออีกหนึ่งเข็ม”หมอหลวงเหลียงหยิบเข็มเงินขึ้นมาด้วยความสั่น และเจาะเข้าไปที่จุดถันจงของเสี่ยวหนานเฟิงไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์จากการฝังเข็ม หรือเสี่ยวหนานเฟิงที่ร้องไห้จนเหนื่อย เสียงเริ่มค่อยๆ เงียบลงอินชิงเสวียนตกใจมาก รีบไปตรวจดูลมหายใจของเสี่ยวหนานเฟิงโชคดี ยังหายใจอยู่เย่จิ่งอวี้ก็ปล่อยมือลงอย่างช้าๆ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่187 อย่ากลัวข้าอยู่นี่
ไทเฮาตกใจอย่างมาก นางตบโต๊ะหนึ่งฉาดและพูดขึ้นด้วยความโมโห “บังอาจนัก พวกเจ้ากล้าลงไม้ลงมือในตำหนักฉือหนิง หรือว่ามองไม่เห็นหัวข้าแล้ว?”ผู้เป็นหัวหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “นี่คือคำสั่งของฝ่าบาท เหล่ากระหม่อมเพียงทำตามพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ นำตัวไป!” พวกเขาหิ้วตัวของหลิวหมัวมัวออกไปจากตำหนักฉือหนิงทันทีไทเฮารีบตามออกมาในทันใด “บ่าวจอมโอหัง พวกเจ้าคิดก่อกบฏงั้นหรือ?”ทหารองครักษ์แทบไม่สนใจนาง ลากตัวของหลิวหมัวมัวไปราวกับลากสุนัขที่ตายแล้วไทเฮาตัวเซ และเกือบล้มลงกลางตำหนักชุยไห่รีบเข้ามาพยุงนางไว้ “ไทเฮา ระวังพระวรกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ”ไทเฮารีบพูดขึ้นอย่างรีบร้อน “ยังต้องระวังอะไรอีก รีบตามข้าไปที่ตำหนักจินหวู”หลิวหมัวมัวคอยติดตามรับใช้นางตั้งแต่ยังเล็ก เพียงพริบตาเดียวก็ผ่านไปถึงสี่สิบปีแล้ว จะไม่สนใจได้อย่างไรฝีเท้าของเหล่าทหารองครักษ์ว่องไวมาก เมื่อไทเฮาเสด็จออกมาจากพระตำหนัก ก็ไม่พบเงาของผู้ใดเลยในตำหนักจินหวู เหล่านางสนมยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นดวงอาทิตย์ที่แผดเผากำลังสาดส่องพวกนาง แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำลู่จิ้งเสียนกลับยิ่งร้อนรนเป็นอย่างมาก นางออกแรงกำผ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่188 เจ้าจะพาลูกไปที่ใด
อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตา สูดลมหายใจเข้าและถามว่า “ลูก... จะไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหม?”เย่จิ่งอวี้เพิ่งเคยเห็นอินชิงเสวียนเป็นเช่นนี้ครั้งแรก เมื่อก่อนนางมักจะเต็มไปด้วยจิตวิญญาณและวิธีการ วันนี้กลับบอบบางและซีดเซียว อ่อนแอราวกับดอกไม้ที่ละเอียดอ่อน ช่างน่าสงสารยิ่งนักความอ่อนโยนในใจของเย่จิ่งอวี้ถูกสัมผัสได้ในทันที เขาอดไม่ได้ที่จะอ้าแขนออกกว้าง และโอบอินชิงเสวียนไว้ในอ้อมอกลดสายตาลงแล้วพูดว่า “ข้าบอกว่าไม่เป็นไร เสี่ยวหนานเฟิงก็จะต้องไม่เป็นไร”กลิ่นดอกไม้ที่หอมจางๆ พุ่งเข้าสู่จมูกของนาง เมื่อมองไปที่คอเสื้อปักเงินอันงดงามที่อยู่ตรงหน้า อินชิงเสวียนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วผลักเย่จิ่งอวี้ออกไป“ฝ่าบาท... คือว่า... ตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว ฝ่าบาทกลับไปปพักผ่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ”นางลุกขึ้นจากเตียงด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความตื่นตระหนกเย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ข้าไม่ไป คืนนี้ข้าจะอยู่ที่ตำหนักจินหวู”อินชิงเสวียนหันหลังและพูดว่า “เสี่ยวหนานเฟิงป่วยอยู่ ฝ่าบาททรงอยู่ที่นี่ กระหม่อมเกรงว่าจะดูแลได้ไม่ทั่วถึง”“ข้าไม่ต้องการให้เจ้าดูแล เจ้าดูแลลูกให
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่189 เจ้าปีศาจตัวน้อย
เมื่อมองดูดวงตาที่แดงก่ำเล็กน้อยเหล่านั้น อินชิงเสวียนหายใจเล็กน้อยแล้วรีบก้มศีรษะลง“กระหม่อมอยากอาบน้ำให้เสี่ยวหนานเฟิงพ่ะย่ะค่ะ”เย่จิ่งอวี้ลุกขึ้นจากเตียง พลางตำหนิเสียงต่ำ “ไร้สาระ ลูกยังนอนหลับอยู่ จะอาบน้ำได้อย่างไร?”อินชิงเสวียนไกวเสี่ยวหนานเฟิง และพูดเสียงเบาว่า “กระหม่อมจึงอยากปลุกเสี่ยวหนานเฟิงไงเล่าพ่ะย่ะค่ะ”เย่จิ่งอวี้ก็มองไปเห็นไป๋เสวี่ย ขมวดคิ้วและถามว่า “เจ้ามาได้อย่างไร?”ร่างกายที่เหมือนลูกม้าน้อยของไป๋เสวี่ยยืดตรง ยื่นลิ้นใหญ่ไปเลียตุ่มแดงที่ขาของเสี่ยวหนานเฟิงเย่จิ่งอวี้รีบดึงขนบนหัวของไป๋เสวี่ย ตะคอกเสียงเบาว่า “ลุกขึ้น”ไป๋เสวี่ยส่งเสียงร้องคร่ำครวญด้วยควานน้อยใจออกมา สายตาคู่นั้นจับจ้องไปที่อินชิงเสวียน“มันคงเป็นห่วงเสี่ยวหนานเฟิง พระองค์อย่าได้ตำหนิมันเลยพ่ะย่ะค่ะ”ทันทีที่พูดจบ เย่จิ่งอวี้ก็ส่งเสียงแปลกใจออกมาส่วนที่โดนไป๋เสวี่ยเลีย จุดแดงก็ค่อยๆ จางลงไปเย่จิ่งอวี้รีบปล่อยมือออกทันที และลูบขนไป๋เสวี่ยสองครั้งอินชิงเสวียนก็เห็นเช่นกัน จึงอดแปลกใจไม่ได้ในเวลาเพียงไม่นาน ตุ่มสีแดงบนข้อเท้าของเสี่ยวหนานเฟิงก็หายวับไปเมื่อเห็นรอย
Latest chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1320 พูดผิดไป
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1319 ตื่นจากฝันโดยไร้ร่องรอย
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1318 ฝันหวาน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1317 บ้านดองพบกัน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1316 คนตายไม่อาจฟื้นคืนชีพได้
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1315 วีรบุรุษในยามบั้นปลาย
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1314 เสียชีวิตเพราะสิ้นแรง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1313 โชคชะตาฟ้าลิขิตคือสิ่งใด
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1312 ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
