ณ เทือกเขาเชื่อมเมฆาทหารม้าจำนวนมากมุ่งหน้ามาที่นี่ชิงฮุยอยู่ข้างๆ นักพรตเทียนชิง กำลังมองดูดวงดาวบนท้องฟ้านักนักพรตเทียนชิงลูบเคราแล้วพูดว่า “ดวงดาวเคลื่อนย้าย อันเป็นสัญญาณของความสับสนวุ่นวายครั้งใหญ่ในโลก เกรงว่าภัยพิบัติกำลังจะเกิดขึ้น ชิงฮุย เจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้”ชิงฮุยละสายตาที่จ้องมองไปยังท้องฟ้า ดวงตาทั้งคู่นั้นชัดเจนและสงบราวกับธารน้ำใสที่ส่องประกายเข้าไปในหัวใจคนเขาโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ศิษย์คิดว่า สถานการณ์ของโลกมักเป็นเช่นนี้เสมอ เมื่อแยกกันมานานแล้วก็จะต้องรวมกัน และถ้ารวมกันเป็นเวลานานก็ต้องแตกแยก เช่นเดียวกับสุริยันจันทราเปลี่ยนผัน ขึ้นทิศบูรพาตกทิศประจิม เฉกเช่นอำนาจแห่งราชวงศ์ ผู้คนมักพูดว่าความมั่งคั่งจะอยู่ได้ไม่เกินสามชั่วอายุคน เกรงว่าจะเป็นหลักการเช่นนี้”นักพรตเทียนชิงพยักหน้า“ที่เจ้ากล่าวมานั้นก็ถูกต้อง แต่ถ้าเกิดสงคราม ผู้ที่ต้องทนทุกข์ทรมานคือราษฎร”ชิงฮุยถอนหายใจเบาๆ และพูดอย่างรู้สึกเห็นใจ “เจ็บปวดนานมิสู้เจ็บปวดระยะสั้น ความเจ็บปวดชั่วคราว แลกกับความสงบสุขชั่วนิรันดร์ได้ ก็คุ้มค่าแล้ว”นักพรตเทียนชิงยิ้มและพูดว่า “ผู้ใดเล่
“เสวียนเอ๋อร์กำลังคิดอะไรอยู่”เสียงของเย่จิ่งอวี้ดังอยู่ข้างๆ กระแสเสียงที่อ่อนโยนและมั่นคงนั้น ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมากอินชิงเสวียนหันกลับมาด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน“ความเงียบกะทันหัน กลับทำให้รู้สึกไม่สบายใจ”เย่จิ่งอวี้ก้มมองนาง ดวงตาเต็มไปด้วยความรัก“เสวียนเอ๋อร์หมายถึงแคว้นเฟยเหยา?”อินชิงเสวียนพยักหน้า“ถูกต้อง ตั้งแต่มีคนจำนวนมากมาที่อิ๋นเฉิง พวกเขาก็เงียบไป พวกเขาวางแผนมานานมาก แล้วจู่ๆ จะหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้อย่างไร พวกเขาต้องมีแผนอื่นแน่ๆ ข้ากังวล ว่านี่อาจจะเป็นกลอุบายอะไรบางอย่างหรือเปล่า”“แผนล่อท่านเข้าไปในหม้อดิน? ข้าคิดว่าเสวียนเอ๋อร์กังวลมากเกินไป ลูกหลานของชาวเฟยเหยา ไม่เหมือนกับชาวเฟยเหยาที่แท้จริง เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะมีความปรารถนาที่จะฟื้นฟูแคว้น ความสามารถด้านวรยุทธ์ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะมีสูงกว่าราชาแห่งแคว้นเฟยเหยา ทั้งหมดนั้นก็เป็นเพียงฝูงชนที่ไร้สติ อีกทั้งชาวยุทธ์ทุกคนในยุทธจักรก็มารวมกันที่นี่ สำนักใหญ่ๆ หลายสิบสำนักร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู ผู้ใดจะสามารถต้านทานได้ หรือว่าคนเหล่านั้นแข็งแกร่งมากกว่าผีแคระตงหลิวที่เคลื่อนไหวรวดเร็วอย่างนั้นหรือ”คำพ
เฮ่อยวนกับเหมยชิงเกอผ่านความยากลำบากและอันตรายมากมาย ถึงจะกลับมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขอีกครั้งในวันนี้ อินชิงเสวียนไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ถูกทำลายโดยเด็กสาวคนนี้แม้ว่านางจะเชื่อว่าเฮ่อยวนเป็นผู้ชายที่ดี แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อผู้หญิงตามจีบผู้ชายมักจะสำเร็จง่ายราวกับกั้นด้วยผ้าบางๆ เท่านั้น ตราบใดที่ผู้หญิงเป็นฝ่ายรุกมาก แถมยังเป็นเด็กสาวขนาดนี้ เฮ่อยวนจะสามารถทนไหวหรือไม่นั้นก็ยังไม่สามารถบอกได้นางหลบไปที่ทางเดินเล็กข้างๆ แกล้งทำเป็นพบกันโดยบังเอิญ“คุณชายหลิว ดึกมากขนาดนี้ ยังไม่พักผ่อนหรือ”หลิวซือจวินพูดอย่างเป็นมิตร “ข้ายังไม่ง่วง เมื่อครู่เพิ่งทำอาหารบำรุงสุขภาพไปมอบให้เจ้าเมือง หลายวันนี้เขาดื่มสุราหนักมาก อาจทำร้ายตับได้”“คุณชายหลิวเป็นคนเอาใจใส่มาก ข้าในฐานะลูกสาวรู้สึกละอายใจจริงๆ ต้องขอขอบคุณแล้ว”อินชิงเสวียนประกบมือคำนับและกล่าวขอบคุณ หลิวซือจวินก็ยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ“แม่นางอินอย่าขอบคุณข้าเลย ที่เจ้าเมืองยอมรับข้าเข้ามา หลิวซือจวินก็รู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก ทำได้เพียงเท่าที่สามารถทำได้”อินชิงเสวียนนั่งลงบนทางเดินด้านหนึ่ง และตบเก้าอี้ข้างๆ“คิ
สีหน้าท่าทางของนางไม่ได้ดูเสแสร้งจอมปลอม อินชิงเสวียนก็ไม่รู้สึกถึงความอาฆาตพยาบาทใดๆ หรือว่าตัวเองคิดมากไป?แต่กลับพูดด้วยรอยยิ้ม “ย่อมเป็นไปได้อยู่แล้ว ถ้าคุณชายหลิวเต็มใจ ข้าจะไปคุยกับท่านแม่พรุ่งนี้”หลิวซือจวินคุกเข่าลงอย่างตื่นเต้น“หากได้คำนับท่านเจ้าเมืองและฮูหยินเป็นพ่อแม่ ซือจวินจะพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อสานต่อทักษะทางการแพทย์ของอิ๋นเฉิง”อินชิงเสวียนรีบคว้าตัวนางไว้“เจ้าคุกเข่าก็อย่ามาคุกเข่าให้ข้าสิ ข้าเชื่อในความสามารถของเจ้า นี่ก็ดึกมากแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนก่อนเถิด!”“ได้ พรุ่งนี้เจอกัน”หลิวซือจวินกล่าวลาอินชิงเสวียนด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น อินชิงเสวียนพิจารณาดูนางอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็นึกในใจว่า แม่นางน้อยคนนี้ดูจิตใจใสซื่อบริสุทธิ์ บางทีตั้งแต่ข้ามภพมาก็ต้องประสบพบเจอกับการหลอกลวงแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันมากเกินไป จนทำให้นางรู้สึกน่าสงสัยทุกคนที่เจอ คงใช้ความคิดของคนเลวไปคาดการณ์ความคิดของคนดีแล้วกระมังถ้านางมีเจตนาชั่วร้ายจริงๆ คงไม่สวมเสื้อผ้าปลอมตัวผู้ชายตลอดเวลาแม้ว่าหลิวซือจวินจะเป็นศิษย์ของนักพรตเทียนจี แต่ก็ไม่ได้มีภูมิหลังเดียวกับชาวเฟยเหยา นางได้รักษาคน
“ท่านพ่อ...คิดว่าไม่เหมาะสมหรือเจ้าคะ”เฮ่อยวนเป็นคนดีมีเมตตา เพิ่มตะเกียบสักคู่เพิ่มชามสักชามก็คงไม่ถึงขั้นเดือดร้อนขนาดนั้นเฮ่อยวนพยักหน้า“มีบางอย่างไม่เหมาะ”เหมยชิงเกอถามอย่างไม่เข้าใจ “นั่นเพราะอะไรหรือ ขนาดฉางเฟิงท่านยัง...”เพื่อหลีกเลี่ยงกำแพงมีหูประตูมีช่อง เหมยชิงเกอจึงไม่ได้พูดอะไรมากเฮ่อยวนยืนขึ้นจากเก้าอี้ ถอนหายใจและมองไปที่อินชิงเสวียน“พ่อติดค้างเจ้ามากมายนัก ไม่ต้องการให้มีใครมาแบ่งความรักที่พ่อแม่มีต่อเจ้าไป แม้ว่าเจ้าจะไม่อยู่ในเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงนาน พ่อก็หวังว่าในขอบเขตเวลาที่จำกัดนี้ ความรักของข้ากับแม่ของเจ้า จะทุ่มเทให้กับเจ้าจนหมด”อินชิงเสวียนครุ่นคิดไปนานาประการ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะเป็นเหตุผลนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจเฮ่อยวนเป็นคนดี เป็นสามีที่ดี และเป็นพ่อที่ดีอย่างไรก็ตาม อินชิงเสวียนไม่รู้สึกผูกพันกับเขามากนัก ถึงอย่างไรก็ไม่ผูกพันเท่าอินจ้งความทรงจำทั้งหมดของเจ้าของร่างเดิมล้วนอยู่ที่ตระกูลอิน ความรู้สึกที่นางมีต่อตระกูลอินนั้น อินชิงเสวียนสามารถเข้าใจความรู้สึกได้อย่างลึกซึ้ง แม้ว่าเฮ่อยวนและเหมยชิงเกอจะดีกับนางมาก แต่ในใจนั้น ก็
นางเหลือบมองเฮ่อยวนที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถามด้วยความประหลาดใจ “ทำไมท่านดูไม่เต็มใจนัก หรือว่าอิ๋นเฉิงไม่สามารถเลี้ยงเด็กผู้หญิงแค่คนเดียวไม่ได้?”เฮ่อยวนส่ายหัว กระซิบเสียงแผ่วเบา “อาจมีความเข้าใจผิด”“เข้าใจผิดอะไร”หลังจากได้ยินสิ่งนี้เหมยชิงเกอก็รู้สึกสับสนเฮ่อยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ข้าบังเอิญเห็นภาพบุคคล คนในภาพวาดนั้นคล้ายกับข้ามาก และภาพนี้เป็นของหลิวซือจวิน”เหมยชิงเกอมองเฮ่อยวนด้วยความตกใจ“ท่านหมายความว่า ที่นางยืนกรานที่จะอยู่ที่อิ๋นเฉิง เพราะท่าน? หรือว่านางได้ยินชื่อเสียงของท่าน จึงเกิดตกหลุมรัก?”เฮ่อยวนโอบแขนไว้รอบไหล่เหมยชิงเกอ เม้มริมฝีปากยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าคิดเหลวไหลอะไรอยู่ ข้าเป็นตาแก่ที่ก้าวขาเข้าโลงศพไปแล้วครึ่งหนึ่ง จะไปหาเด็กสาวๆ มาชอบได้อย่างไร”เหมยชิงเกอแค่นเสียงหึและพูดว่า “ฉีอวิ๋นจื่อและกงซวินอวิ๋นเฟิ่งก็ต่อสู้จนตายเพื่อท่านไม่ใช่หรือ”“คราวนี้สถานการณ์แตกต่างออกไป ทุกครั้งที่น้องชายหลิวมองมาที่ข้า มันไม่ใช่ความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิง กลับเหมือนกับว่ากำลังมองพ่อ”“หรือว่าท่านทำอะไรโดยไม่ยั้งคิดข้างนอก มีสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น?”
หลังจากออกจากที่พักของเฮ่อยวนแล้ว อินชิงเสวียนก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นในห้อง เย่จิ่งอวี้กำลังมองเสี่ยวหนานเฟิงด้วยสายตาอ่อนโยน เขามีเค้าหน้าคล้ายกับพ่อมากนับตั้งแต่กลับมาที่อิ๋นเฉิง เสี่ยวหนานเฟิงแทบจะกลายเป็นม้าป่า เล่นอยู่ในเมืองอย่างสนุกสนานเฟิงเอ้อร์เหนียงกับฮวาเชียนช่วยกันดูแลเขา ทั้งคู่เป็นคนที่อินชิงเสวียนไว้ใจ เย่จิ่งอวี้ก็ดีใจที่ได้เห็นลูกชายปลดปล่อยด้านธรรมชาติเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วถามด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนว่า ความปรารถนาของเสวียนเอ๋อร์จะเป็นจริงแล้ว”“ใช่แล้ว ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ลูกหลับหรือยัง”อินชิงเสวียนเดินช้าๆ มองไปยังเสี่ยวหนานเฟิงที่ละม้ายคล้ายคลึงกับเย่จิ่งอวี้มากขึ้นเรื่อยๆ ก็รู้สึกทอดถอนใจเพียงพริบตา ลูกก็โตขึ้นมาก ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเดิมที่อยู่ในโลกอนาคตจะสบายดีหรือไม่เย่จิ่งอวี้ห่มผ้าให้ลูกชาย แล้วพูดด้วยอารมณ์ทอดถอนใจ “นอนหลับนานแล้ว เจ้าหมอนี่ยิ่งโตก็ยิ่งแข็งแรง ความเร็วในการวิ่งของเขาแทบจะไล่ตามไป๋เสวี่ยทันเลย”อินชิงเสวียนพูดด้วยความภาคภูมิใจ “นี่คือลูกที่ข้าเลี้ยงด้วยน้ำพุวิญญาณ จะไม่แตกต่างจากคนทั่วไปได้หรือ”เย่จินอวี้หัวเ
ผู้ที่เป็นผู้นำอยู่ในวัยสามสิบเศษ สวมเครื่องแบบบัณฑิต ทว่าดวงตากลับไม่มีความสง่างามแบบบัณฑิตเลย แต่กลับเต็มไปด้วยความหื่นกระหายโดยเฉพาะไฝขนที่แก้มขวา ทำให้อินชิงเสวียนรู้สึกขยะแขยงอย่างยิ่ง“ฮ่าๆ ที่แท้ก็เป็นแม่นางน้อย ดูเหมือนว่าเราจะโชคดีทีเดียว”“ปากสุนัขคายงาช้างออกมาไม่ได้ ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ”อินชิงเสวียนใช้ฝ่ามือโจมตี บัณฑิตคนนั้นแทนที่จะหลบ แต่กลับคว้าข้อมือของอินชิงเสวียน“สาวน้อย พระจันทร์มืดมนลมพัดแรง ค่ำคืนฤดูใบไม้ผลิก็สั้นนัก ทำไมต้องเจ้ากับข้าต้องต่อสู้กันด้วยเล่า มิสู้ไปหาความสำราญกันดีหรือไม่”“หาความสำราญบ้านเตี่ยแกน่ะสิ!”เมื่อมองดูใบหน้าที่น่ารังเกียจของชายคนนั้น อินชิงเสวียนก็รู้สึกคลื่นไส้ แสงสีม่วงเปล่งออกมาจากฝ่ามือ ก่อนที่นิ้วของชายคนนั้นจะเข้าใกล้ ก็ถูกแทงด้วยกำลังภายในที่กดขี่คุกคาม เขาส่งเสียงกรีดร้องออกมาอีกสามคนเหาะขึ้นไปบนหอสังเกตการณ์อย่างรวดเร็ว ตะโกนลั่น“มั่วเหล่าชี!”“พวกเจ้าเป็นใคร จงบอกชื่อมาเดี๋ยวนี้”ขณะที่อินชิงเสวียนตะโกนถาม ทั้งสามชักดาบออกมาโจมตีแล้ว อย่างไรก็ตามคนที่พวกเขาโจมตีไม่ใช่อินชิงเสวียน แต่เป็นมั่วเหล่าชีอินชิงเสวียน