บทที่ 1172 ถกเถียงเรื่องเป่ยไห่

เย่จิ่งอวี้ใช้วิชาตัวเบา หลังจากผลุบๆ โผล่ๆ ไม่กี่ครั้งก็ไม่เห็นเงาคนอีก

อินชิงเสวียนทั้งเป็นห่วงเย่จิ่งอวี้ และเป็นห่วงเย่จิ่งหลาน แต่ไม่ต้องการให้เสี่ยวหนานเฟิงเห็นฉากที่รุนแรงเช่นนี้

ทว่าเสี่ยวหนานเฟิงคุ้นเคยกับสิ่งแปลกๆ มานานแล้ว ตั้งแต่เขาเกิดมา ก็มีความรุนแรงและการนองเลือดอยู่ตลอดเวลา ทำให้เขาไม่ขี้ขลาดตาขาวเหมือนเด็กคนอื่นๆ อยู่แล้ว

ในความคิดแบบเด็กๆ ของเขา เด็จพ่อและเด็จแม่คือผู้ที่เก่งกาจมากที่สุดในโลกมาโดยตลอด

จากนั้นก็โอบแขนรอบคอของอินชิงเสวียน พูดด้วยเสียงแหลมใดอันไร้เดียงสาแบบเด็กๆ ว่า “เด็จแม่ไปหาเด็จพ่อเถอะ ลูกอยู่เล่นทรานส์ฟอร์เมอร์สในมิติเองได้”

อินชิงเสวียนทำใจไม่ได้

“เจ้าอยู่คนเดียว จะสนุกหรือ”

เสี่ยวหนานเฟิงพยักหน้าอย่างรู้ความ

“สนุกสิ ทรานส์ฟอร์เมอร์สสามารถสู้กับอุลตร้าแมนได้ ลูกชอบ”

“งั้นก็ได้ ไปจะดูหน่อย ถ้าไม่มีอะไร แม่จะมาหาเจ้า”

“อื้อ เด็จแม่ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงลูก”

เสี่ยวหนานเฟิงเม้มริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม แล้วจูบบนใบหน้าอินชิงเสวียนอย่างแรง

“แล้วพบกันใหม่น้า”

เขาโบกมือเล็กๆ ไปมา

“ได้ เป็นเด็กดีรอแม่นะ”

อินชิงเสวียนนึกในใจ ครั้นแล้วเสี่ยวหนานเฟิงก็