บทที่ 1171 ดวงตะวันดวงน้อย

อินชิงเสวียนถอนหายใจเบาๆ ก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ข้ารู้แล้ว”

เมื่อเห็นหญิงสาวก้มหน้าหดหัวอันแสดงท่าทางจำนน หัวใจของเย่จิ่งอวี้ก็เต้นรัว ไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงหานาง

“เด็จพ่อ เด็จแม่~”

เสียงแหลมใสไร้เดียงสาแบบเด็กๆ ของเสี่ยวหนานเฟิงดังมาจากด้านหลัง ใบหน้าของอินชิงเสวียนก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

นางกระแอมไอเบาๆ แล้วหันกลับมาอุ้มเสี่ยวหนานเฟิง

“ลูกรักหลับสบายดีหรือไม่”

เสี่ยวหนานเฟิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ยิ้มเห็นฟันแล้วกล่าวว่า “ดี อุ่นสบาย”

เสี่ยวหนานเฟิงหันตัวกลับมาพิงร่างของอินชิงเสวียน ทันใดนั้นก็เห็นลูกกลมๆ เรืองแสงที่เหนือศีรษะ จึงอดไม่ได้ที่จะตะโกนอย่างตื่นเต้น “เด็จแม่ เด็จพ่อ อาทิตย์ขึ้น~”

ครั้นมองตามทิศทางปลายนิ้วของเสี่ยวหนานเฟิง ก็เห็นดวงตะวันลอยอยู่บนท้องฟ้า เปล่งรัศมีอันอบอุ่นออกมา

อินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจ

เป็นดวงอาทิตย์จริงๆ เมื่อแสงตะวันสาดส่องพืชผลที่เติบโตอย่างดุเดือด ก็รู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง

นางหลับตาลง และพบว่ามีดวงตะวันดวงเล็กๆ อยู่ในร่างกาย

หรือว่ามิติถึงขั้นสูงสุดนั้นเป็นการเปลี่ยนแปลงตามสภาพร่างกายของนาง? ที่ทำให้มิติเกิดการเปลี่ยนแปลงไปด้วย

เย่จิ่งอวี้ก็ประหล