ตอนที่ 5 - 1 สิ้นฮีโร่

“ไข่หวาน!!! พี่ต้าเป็นยังไงบ้าง” อรุณเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ครู… พี่ต้า…. พี่ต้าเสียแล้วจ้ะ หมอบอกว่าพี่ต้าทนพิษบาดแผลไม่ไหว เธอเสียเลือดมากก่อนที่จะมาถึงโรงพยาบาล ฮือๆๆ ครูจ๋า พี่ต้าไม่อยู่แล้ว ฮือๆๆๆ”

ไข่หวานบอกครูมวยของเธอออกมาทั้งน้ำตา อรุณเกิดอาการช็อกจนเป็นลมล้มลงไป ดีที่นักมวยหนุ่มๆ รีบเข้าประคองร่างของเจ้าของค่ายมวยได้ทันควัน เขาจึงไม่ได้ล้มลงไปบนพื้นของโรงพยาบาล เมื่อได้สติอรุณจึงเข้าไปดูร่างของบุตรสาว น้ำตาของลูกผู้ชายไหลลงมาอาบแก้ม เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าบุตรสาวของเขาจะมีอายุสั้นถึงเพียงนี้ เจ้าของกระเป๋าเมื่อรู้ข่าวเธอจึงเดินทางมาขอบคุณและขอโทษอรุณที่ทำให้เขาต้องสูญเสียบุตรสาวเพียงคนเดียวไป อรุณไม่ได้โกรธใคร เขาภูมิใจด้วยซ้ำที่บุตรสาวของเขาจากไปเพราะทำความดี

ข่าวการเสียชีวิตของนักมวยสาวดาวรุ่งวัยสิบเก้าปี ที่กำลังจะย่างเข้าสู่วัยยี่สิบปีในวันถัดมาถูกตีแผ่ออกไปอย่างรวดเร็ว ข่าวนี้นับเป็นข่าวที่หดหู่ สร้างความเสียใจให้กับแฟนมวยทั้งประเทศและต่างประเทศเป็นอย่างมาก นอกจากเธอจะเป็นนักมวยที่มีฝีมือและชื่อเสียงแล้ว เธอยังเป็นฮีโร่ของประชาชนอีกด้วย หากวันนั้นเธอไม่เข้าไปช่วยจับขโมย เธอก็คงจะไม่ต้องพบกับความสูญเสียถึงชีวิตเช่นนี้

“ฮือๆๆๆ ไข่หวานจะตั้งใจฝึกซ้อม จะเป็นแชมป์ให้พี่ต้าได้ภูมิใจให้ได้นะ”

ไข่หวานเอ่ยขึ้นขณะที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าโลงศพของไอดอลของเธอ งานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดในวันนี้ แทนที่จะมีเสียงหัวเราะสนุกสนาน กลับกลายเป็นเสียงร้องไห้เพราะความโศกเศร้า ไข่หวานรู้สึกทำใจไม่ได้ คนดีๆ ทำไมถึงจากไปเร็วนัก ทีคนชั่วทำไมอายุยาวนานเหลือเกิน ไข่หวานไม่เข้าใจ

“ผมว่าแล้ว ฮือๆๆๆ ก่อนหน้านี้ผมเห็นพี่ต้าไม่มีหัว แต่ผมไม่กล้าพูดออกมา ถ้าผมรู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ผมจะบอกครูอรุณ ให้ครูอรุณพาพี่ต้าไปสะเดาะเคราะห์แล้ว ฮือๆๆๆ”

บอสเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา โทษแต่ว่าเป็นความผิดของเขาที่เห็นมีสัญญาณเตือนว่านักมวยรุ่นพี่สาวกำลังจะมีอันเป็นไป แต่เขาก็ไม่ยอมเอ่ยออกมา

“พวกเอ็งอย่าร้องไห้ให้ต้ามันจากไปแบบไม่สงบเลย ครูรู้ว่าต้าทำดีที่สุดแล้ว”

อรุณเอ่ยออกมา ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บปวดกับการสูญเสียลูกสาวเพียงคนเดียวไป แต่เขาก็รับรู้ได้ว่า อมิตานั้นไม่อยากให้ทุกคนจมอยู่กับความโศกเศร้า

งานศพของฮีโร่สาวถูกจัดขึ้นสามวันสามคืน เธอได้รับพระราชทานน้ำหลวงอาบศพและพระราชทานเพลิงศพเพราะวาระสุดท้ายของนักมวยสาวนั้นได้กระทำความดี ตัวจากไปแต่ความดียังเป็นที่พูดถึง อรุณแม้จะเสียใจแต่เขาก็ต้องทำหน้าที่ของตนเองต่อไป แฟนๆ มวยต่างพากันไว้อาลัยและรำลึกถึงความดีของเธอ แม้จะเสียดายแค่ไหนแต่สุดท้ายทุกคนก็ต้องจากไปเช่นกันเมื่อถึงเวลา วิญญาณของอมิตาลอยล่องผ่านภพไปยังภพอื่น เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังกลับชาติไปเกิดใหม่ในเมืองที่เธอไม่คิดว่าจะมีอยู่จริง

เมืองหนานอัน แคว้นต้าตง

ร่างบางที่นอนแน่นิ่งมาถึงสามวันเริ่มขยับตัวบนฟูกนอน เสี่ยวเอ๋อที่นอนกุมมือคุณหนูของนางอยู่พลอยรู้สึกตัวไปด้วย นางเด้งตัวขึ้นก่อนที่จะร้องเรียกทั้งคุณหนูห้าและนายหญิงของนาง

“คุณหนู…ฮือๆๆ คุณหนูฟื้นแล้ว นายหญิง…คุณหนู คุณหนูฟื้นแล้วเจ้าค่ะ” เสียงของเสี่ยวเอ๋อที่ดังขึ้นทำให้อนุซูฉีรีบวิ่งเข้ามาดูบุตรสาวด้วยความดีใจ

ร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรงกระแอมไอขึ้นมา เธอค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมาช้าๆ ก่อนที่จะพบว่าภาพที่เธอเห็นยามนี้นั้นเป็นภาพเช่นเดียวกับซีรีส์ที่เธอชอบดูอยู่เป็นประจำ มองไปยังบุคคลเบื้องหน้าที่ร้องเรียกเธอเป็นภาษาจีนเช่นเดียวกับในซีรีส์ออกมา หญิงวัยกลางคนที่เอาแต่ร้องเรียกชื่อที่เธอไม่เคยได้ยิน ส่วนหญิงสาวที่ย่างเข้าสู่วัยรุ่นอีกคนก็ร้องไห้ออกมาราวกับว่าดีใจกับการได้พบเธอ

อมิตารู้สึกงุนงงปนตกใจก่อนที่จะหลับตาลงอีกครั้ง เธอเข้าใจว่าตนเองกำลังอยู่ในความฝัน ทั้งนายหญิงและเด็กรับใช้มองหน้ากันอย่างงุนงง อมิตาพยายามทบทวนเหตุการณ์ก่อนที่เธอจะฟื้นคืนสติในครั้งนี้ ก่อนหน้านั้นเธอวิ่งตามขโมยจากนั้นจึงถูกแทงเข้าที่หน้าท้อง

‘นี่เธอ!! เสียชีวิตแล้วหรือนี่ แล้วบิดาของเธอล่ะ เขาจะอยู่ได้อย่างไร’

อมิตาแทบสิ้นสติ เธอปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาแต่ทว่าไม่ได้ส่งเสียงร้องไห้ฟูมฟายอย่างที่ควรจะเป็น ร่างบางที่ผ่ายผอมค่อยๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้น เสี่ยวเอ๋อรีบเข้าช่วยประคองคุณหนูห้าให้ลุกขึ้นนั่งตามที่นางต้องการ

มือบางยกขึ้นมากุมขมับก่อนที่ภาพหลากหลายซึ่งเป็นอดีตของเด็กสาวไหลวนกลับเข้ามาในห้วงของความทรงจำ ภาพของเด็กสาวที่ถูกกลั่นแกล้งรังแกมาตั้งแต่วัยเยาว์ เรื่องราวต่างๆ ไหลเวียนมาราวกับภาพในซีรีส์ อมิตาจึงรับรู้ได้ว่าตอนนี้เธอได้มาอยู่ในร่างของเด็กสาวที่มีนามว่า ‘หลินซูเหมย’ บุตรีของเจ้ากรมการกลาโหมกับอนุซูฉี แห่งเมืองหนานอัน และแน่นอนว่าเด็กสาวคือลูกอนุ ‘นี่เธอตายแล้วกลับชาติมาเกิดในร่างของเด็กสาวผู้นี้หรือนี่’

“โอ๊ย!!! ปวดหัว”

เธออุทานออกมา อนุซูฉีมารดาของหลินซูเหมยจึงรีบให้เด็กรับใช้ไปเรียกหมอหวงที่มีโรงหมออยู่ไม่ไกลจากจวนแห่งนี้ ไม่กี่เค่อต่อมา หมอหวงก็เดินทางมาถึงเรือนสี่ของอนุซูฉี หลินหยางมาดูอาการบุตรีพร้อมกับหลินฮูหยิน ท่านหมอหวงตรวจดูอาการอยู่สักพักก่อนที่จะเผยรอยยิ้มออกมา

“นายท่านหลิน หลินฮูหยิน อนุซูฉี คุณหนูห้าปลอดภัยแล้วขอรับ เพียงแต่ให้นางนอนพักอีกสักหน่อย ยานี่นำไปต้มเพื่อฟื้นกำลังของนาง อีกไม่เกินสองสามวัน ข้าคิดว่านางคงจะแข็งแรงขึ้นแล้วล่ะขอรับ”

หมอหวงบอกอาการที่เขาตรวจได้จากการจับชีพจรของคุณหนูห้า เขารู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่อาการป่วยของคุณหนูห้าดูจะมีอาการดีขึ้นกว่าแต่ก่อน แถมร่างกายของนางยังแข็งแรงมากขึ้นกว่าเก่าอีกด้วย

เมื่อผู้เป็นบิดาและมารดาได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับดีใจ ส่วนคนที่เพิ่งให้ท่านหมอตรวจมองหน้าผู้คนที่อยู่รอบๆ ด้วยความงุนงง เธอต้องการที่จะรับรู้เรื่องราวของเด็กสาวที่เธอมาอยู่ในร่างนี้ให้มากกว่านี้ เปลือกตาบางจึงค่อยๆ ปิดลง ท่านหมอจึงบอกกับทุกคนว่าคุณหนูห้าต้องการพักผ่อน หลินหยางกับหลินฮูหยินจึงพากันกลับเรือนใหญ่ไป ส่วนคนที่เพิ่งรู้ข่าวว่าหลินซูเหมยยังไม่ตายก็เกิดอาการร้อนใจ หากนางจำได้ว่านางไม่ได้ตกน้ำไปด้วยตนเอง แต่ทว่ามีคนผลักนาง เรื่องนี้คงไม่จบเพียงเท่านี้แน่ๆ ร่างบางรีบสาวเท้าเดินกลับเรือนสามไปอย่างเร่งรีบเพื่อรายงานให้นายหญิงกับคุณหนูสี่ได้รับทราบถึงเรื่องที่เกิดขึ้น