ตอนที่ 6 ชีวิตใหม่...เริ่มต้นขึ้นแล้ว

อมิตาหลับไปจากอาการอ่อนเพลียที่ยังคงมีอยู่ เธอยังคงมีความหวังว่าตื่นขึ้นมาแล้วเธอจะสามารถกลับไปยังโลกเดิม โลกที่เธอจากมา หากเธอยังไม่ตายจากโลกนั้นจริงๆ แต่ถ้าหากเธอตายแล้ว เธอก็จะขอเริ่มต้นชีวิตใหม่ในร่างของเด็กสาวผู้อ่อนแอผู้นี้ ภาษาการพูดการฟังเธอสามารถรับฟังและพูดภาษาของคนที่นี่ได้ออกมาอัตโนมัติ ราวกับว่าเป็นคนที่อยู่เมืองแห่งนี้มานานอย่างไรอย่างนั้น นั่นอาจจะเป็นผลพลอยได้จากเจ้าของร่างนี้ที่ทิ้งความเคียดแค้นเอาไว้ให้เธอ เพื่อทวงคืนความยุติธรรมและนำร่างนี้ทำความดีต่อไป

“คุณหนู… เมื่อไหร่จะตื่นเสียทีล่ะเจ้าคะ บ่าวรอคุณหนูตื่นมาคุยกับบ่าวตั้งนานแล้วนะเจ้าคะ ท่านแม่ของคุณหนูก็รอคุณหนูอยู่ รีบตื่นขึ้นมาเถอะเจ้าค่ะ” เสี่ยวเอ๋อร้องเรียกคุณหนูห้าอยู่ที่ข้างเตียง ถึงแม้ท่านหมอจะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ทว่านางเองก็ไม่ยอมวางใจ

“ขอน้ำหน่อย…” เปลือกตาบางที่เปิดออกพร้อมกับริมฝีปากที่แห้งผาก

“คุณหนู!!!! คุณหนูฟื้นแล้ว!!! นี่เจ้าค่ะน้ำ” เสี่ยวเอ๋อรีบประคองคุณหนูห้าขึ้นมาแล้วนำน้ำในถ้วยชาให้เธอดื่ม

“แค่กๆๆ” อมิตาในร่างของหลินซูเหมยไอออกมา เธอกำลังสำลักน้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไป

‘นี่ร่างกายของเด็กนี่อ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย’ อดีตนักมวยสาวคิดในใจ

“เสี่ยวเอ๋อ…. เจ้าชื่อเสี่ยวเอ๋อใช่ไหม” เธอเอ่ยถามออกมา

“ใช่เจ้าค่ะ คุณหนู….คุณหนูไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมคะ” เสี่ยวเอ๋อตอบอย่างงุนงงก่อนที่จะเอ่ยถามคุณหนูของนางออกมาด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว แต่เสี่ยวเอ๋อ…..”

“คุณหนู… คุณหนูมีอะไรจะสั่งข้า สั่งบ่าวมาได้เลยเจ้าค่ะ บ่าวจะไปจัดการให้ประเดี๋ยวนี้เลย” เสี่ยวเอ๋อรีบเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงยินดี

“ข้าหิว…” สาวรับใช้ยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินคุณหนูเอ่ยออกมาเช่นนั้น

“คุณหนู… ท่านรอบ่าวประเดี๋ยวเดียวนะเจ้าคะ บ่าวจะรีบไปจัดสำรับมาให้คุณหนูเดี๋ยวนี้”

เสี่ยวเอ๋อค่อยๆ พาร่างบางของหลินซูเหมยไปนั่งพิงที่หัวเตียงก่อนที่จะลุกจากที่ตรงนั้นตรงเข้าไปในครัว นางไม่ลืมสั่งสาวใช้ในเรือนให้ไปเรียนนายท่านกับหลินฮูหยิน และนายหญิงเล็ก ผ่านไปไม่นานอาหารที่ได้มาจากแม่ครัวก็ถูกนำมาวางไว้ที่ข้างเตียง อมิตาในร่างของเด็กสาวผู้อ่อนแออย่างหลินซูเหมยหรือคุณหนูห้าแห่งสกุลหลินก็ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง นาทีนี้เธอต้องมีแรงเพื่อที่จะได้ฟื้นฟูร่างกายของตน จากนั้นจึงค่อยสะสางเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตกับเด็กสาวผู้น่าสงสารผู้นี้

“คุณหนูอยากทานอะไรอีกสั่งบ่าวมาได้เลยนะเจ้าคะ บ่าวจะรีบไปจัดการมาให้คุณหนูประเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ” เสี่ยวเอ๋อที่พาคุณหนูลุกจากเตียงมานั่งที่โต๊ะเพื่อรับประทานอาหารมื้อแรกหลังจากที่สลบไปหลายวัน

“ข้าไม่เป็นไรแล้วเสี่ยวเอ๋อ ขอบใจเจ้ามากนะ”

อมิตาบอกเด็กสาวรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของหลินซูเหมยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอมองไปยังอาหารเบื้องหน้าพบว่ามีเพียงโจ๊กเละๆ เพียงเท่านั้น หน้าตาช่างแตกต่างจากโลกที่เธอจากมายิ่งนัก นาทีนี้เธอต้องเพิ่มกำลังของตนเองให้มีเรี่ยวแรง มือบางจึงหยิบช้อนขึ้นมาก่อนที่จะค่อยๆ ตักโจ๊กในชามใส่ปาก เสี่ยวเอ๋อที่แอบลุ้นไปด้วยยิ้มออกมาทันทีที่คุณหนูทานอาหารได้

“เหมยเอ๋อร์… ลูกเป็นอย่างไรบ้าง”

มารดาที่เข้ามาดูอาการบุตรสาวคนแรกหลังจากที่เด็กรับใช้ไปบอกกล่าว นางจึงรีบละมือจากการเย็บผ้าแล้วมาหาบุตรสาวในทันที

ใบหน้าเล็กของเด็กสาววัยสิบห้าที่ยังคงซีดเซียวเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง ก่อนที่เธอจะนึกขึ้นได้ว่างหญิงวัยสามสิบปลายๆ ผู้นี้คือมารดาของหลินซูเหมย อมิตาค่อยๆ พยุงตัวเองให้นั่งดีๆ ก่อนที่จะคำนับอีกฝ่าย เธอเกิดใหม่ในร่างนี้เธอก็ต้องดูแลหญิงผู้นี้แทนหลินซูเหมยแล้ว หวังว่าบิดาของเธอในชาติภพนั้นคงจะมีคนคอยดูแลเขาแทนเธอเช่นกัน

“ท่านแม่… ลูกดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่อย่าห่วงลูกไปเลยนะเจ้าคะ” อมิตาในร่างของหลินซูเหมยเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

“คุณหนูห้าทานอาหารได้มากทีเดียวเจ้าค่ะ นายหญิงเล็กไม่ต้องเป็นห่วงไปนะเจ้าคะ ข้าว่าอีกไม่กี่ชั่วยาม คุณหนูจะต้องมีเรี่ยวมีแรงอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ” เสี่ยวเอ๋อเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สดใสขึ้น

“ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดี…. แต่ถึงอย่างไร แม่ก็อดเป็นห่วงเจ้าไม่ได้”

อนุซูฉีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน น้ำตาคลอเบ้าตาทั้งสองข้าง อมิตาถึงกับรู้สึกไม่ดี

“ท่านแม่… จากนี้ไปลูกจะเข้มแข็ง ลูกจะปกป้องท่าน ปกป้องตัวเอง และปกป้องคนที่รักลูก”

ริมฝีปากที่เริ่มชุ่มน้ำเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง อนุซูฉีมองบุตรสาวด้วยแววตาแปลกใจ แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่บุตรสาวลุกขึ้นสู้กับความอ่อนแอที่เป็นอยู่

“คุณหนู…. บ่าวเชื่อว่าคุณหนูจะต้องกลับมาแข็งแรงกว่าเดิมเจ้าค่ะ”

เสี่ยวเอ๋อเอ่ยออกมาน้ำตาคลอ อมิตาตั้งใจแล้วว่าเธอจะใช้ชีวิตเป็นคุณหนูห้าให้ดีๆ ชาติภพก่อนผ่านมาแล้วชาติภพนี้เธอจะใช้ชีวิตบนความไม่ประมาท

หลินหยางและหลินฮูหยินมาถึงเรือนของอนุซูฉีหลังจากที่เด็กรับใช้ไปรายงานว่าคุณหนูห้าฟื้นคืนได้สติแล้ว หลินเยว่หรู บุตรีคนเล็กของหลินฮูหยินก็ได้ติดตามทั้งสองมาด้วย

“คารวะท่านพ่อ คารวะแม่ใหญ่ พี่หญิงรองเจ้าค่ะ” ร่างบางลุกขึ้นคำนับบิดาและหลินฮูหยิน รวมไปถึงพี่รองบุตรีของหลินฮูหยินด้วย

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง… เหมยเอ๋อร์” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามออกมาด้วยความห่วงใย

“นั่นสิ… แล้วเหตุใดเจ้าถึงตกลงไปในสระน้ำนั่นได้”

หลินฮูหยินเอ่ยถามออกมาเช่นกัน แม้นางจะไม่ได้รักลูกๆ ของเหล่าอนุเท่าลูกของนาง แต่นางก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำที่จะไม่ถามไถ่หรือแสดงความห่วงใยออกมา

“ลูกดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ” ริมฝีปากเล็กเอื้อนเอ่ยออกมา

“ลูกจำได้ว่าตอนที่ลูกกำลังเดินชมดอกไม้ในสวนอยู่นั้น ลูกได้ยินเสียงลูกแมวร้องดังมาจากริมสระน้ำ ลูกเลยเดินเข้าไปดู พออุ้มมันขึ้นมาลูกก็ตกลงไปในสระน้ำแล้วเจ้าค่ะแม่ใหญ่”

อมิตาในร่างหลินซูเหมยนั้นเลือกที่จะยังไม่บอกความจริง ว่าอันที่จริงแล้วเด็กสาวไม่ได้ตกลงไปในสระน้ำเอง แต่เป็นเพราะนางถูกลอบทำร้ายต่างหาก เธอจะเก็บความแค้นครั้งนี้เอาไว้เพื่อรอดูว่าใครในจวนแห่งนี้ ที่ใจกล้าถึงขั้นวางแผนลงมือฆ่าคุณหนูห้าของจวนได้