ตอนที่ 9 รู้ทัน

เทศกาลโคมไฟวันหยวนเซียว*ของเมืองหนานอันเพิ่งเริ่มขึ้นวันนี้วันแรก หลินเยว่หรูจึงได้ชักชวนน้องสาวทั้งสองให้ออกไปเที่ยวกับนางด้วย สร้างความดีใจให้กับหลินจินหรูเป็นอย่างมาก ส่วนหลินซูเหมยก็รู้สึกตื่นเต้นเช่นกันเพราะเจ้าของร่างเดิมที่นางมาเกิดใหม่นี้ไม่เคยก้าวเท้าออกจากจวนแห่งนี้เลยสักครั้ง ครั้งนี้ก็ถือเป็นโอกาสดีที่นางจะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาและดูโลกแห่งความเป็นจริงว่ามันต่างจากที่เธอรับรู้มาอย่างไร

“เหมยเอ๋อ…. อย่าดื้ออย่าซนนะลูก คอยติดตามคุณหนูรองนางให้ดีๆ อย่าอยู่ห่างจากนางเด็ดขาด” อนุซูฉีบอกบุตรสาวเพียงคนเดียวด้วยความเป็นห่วง วันนี้จะเป็นครั้งแรกที่บุตรสาวออกไปเที่ยวนอกจวน

“เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าจะติดตามพี่หญิงรองไม่ให้ห่างเลยเจ้าค่ะ”

น้ำเสียงสดใสที่ดังมาจากริมฝีปากอิ่มของบุตรสาวทำให้นางฉีกยิ้มออกมาก่อนที่จะหันไปสั่งสาวรับใช้ข้างกายของบุตรสาว

“เสี่ยวเอ๋อ… ดูแลคุณหนูห้าด้วยนะ อย่าละสายตาไปจากนางเด็ดขาด”

“เจ้าค่ะ… นายหญิงเล็ก บ่าวจะดูแลคุณหนูห้าให้ดี ไม่ให้คาดสายตาเลยเจ้าค่ะ” นี่ก็เป็นครั้งแรกของเสี่ยวเอ๋อเช่นกันที่จะได้ออกไปข้างนอกจวน ตั้งแต่มารดาขายนางมาเป็นบ่าวอยู่ที่จวนแห่งนี้นางก็ยังมิเคยออกไปที่ใดเลยสักครั้ง

“ไปเถอะลูก เดี๋ยวคุณหนูรองนางจะรอนาน”

อนุซูฉีถึงแม้จะรู้สึกเป็นห่วงบุตรสาวแต่ทว่านางก็อยากจะให้หลินซูเหมยได้ออกไปเปิดหูเปิดตา ได้เห็นโลกภายนอกเสียบ้าง บุตรสาวของนางนั้นน่าสงสารเกิดมาก็มีร่างกายไม่แข็งแรงเช่นคนอื่น หลังจากที่นางตกน้ำไปเหมือนสวรรค์เห็นใจถึงทำให้นางกลับมามีร่างกายที่แข็งแรง

เรือนอนุจินหรง เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นสวมใส่ชุดสวยงามสมกับวัยกำลังเดินออกจากเรือนของตนเพื่อไปยังเรือนใหญ่ แต่แล้วเสียงร้องเรียกจากมารดาก็ทำให้นางชะงักเท้าแล้วเดินกลับไปหาคนที่เพิ่งจะร้องเรียกนางเอาไว้

“คืนนี้เป็นโอกาสดีที่เจ้าจะได้ระบายความคับแค้นในใจต่อนังเด็กนั่น แม่คงไม่ต้องสอนเจ้าใช่ไหมว่าควรทำเช่นไร”

อนุจินหรงบอกบุตรสาวน้ำเสียงราวกับกระซิบ นางได้สั่งให้สองสาวรับใช้ข้างกายของบุตรสาวให้คอยช่วยเหลือคุณหนูสี่เกี่ยวกับแผนการของค่ำคืนนี้ซึ่งนางคุยกับหลินจินหรูเอาไว้แล้ว

“เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าจะไม่พลาด นางจะไม่ได้กลับมาที่จวนนี้อีก…ตลอดกาล” หลินจินหรูกระซิบบอกมารดาเช่นกัน

“ถ้าเช่นนั้นเจ้ารีบไปเถอะ อย่าลืมว่าเจ้ามีโอกาสแค่คืนนี้อีกคืนเดียวเท่านั้น หากผ่านคืนนี้ไปแม่ว่าเจ้าคงจะต้องมีนางเป็นหนามที่คอยทิ่มแทงใจของเจ้าไปอีกนาน”

อนุจินหรงแนะนำบุตรสาวของตนโดยไม่ได้คำนึงว่าสิ่งที่บอกที่สอนนางนั้นมันผิด ใบหน้างามของหลินจินหรูพยักลง ดวงตาเรียววาวโรจน์ขึ้นมาก่อนที่นางจะคำนับลามารดาแล้วเดินไปยังเรือนใหญ่ ด้านหลังมีสองสาวรับใช้ที่คอยติดตามไปดูแลนางด้วย

เรือนใหญ่

หลินหยางและหลินฮูหยินได้ตัดสินใจพาบุตรีทั้งสามนางในจวนออกไปเที่ยวเทศกาลโคมไฟของเมืองหนานอันในปีนี้เพราะเห็นว่าบุตรีคนรองนั้นจะออกเรือนแล้ว ส่วนบุตรีของเหล่าอนุนั้นก็เริ่มที่จะเติบโตเป็นสาวแล้ว หลินฮูหยินจึงมีความคิดว่าให้พวกนางได้ออกไปเปิดตัวต่อสาธารณชนบ้าง เผื่อบุตรชายจากจวนอื่นพบเห็นเข้าจะได้มาตกแต่งออกไป

“ท่านพ่อ แม่ใหญ่ ลูกกับน้องสี่และน้องห้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”

หลินเยว่หรูหรือคุณหนูรองของภรรยาเอกอย่างหลินฮูหยินเป็นผู้บอกกล่าวบิดามารดาหลังจากน้องๆ มารวมตัวกันที่เรือนใหญ่เรียบร้อยแล้ว

“คารวะท่านพ่อ คารวะแม่ใหญ่”

สองบุตรีคำนับผู้ใหญ่ทั้งสองพร้อมๆ กัน หลินหยางและหลินฮูหยินพยักหน้ารับก่อนที่เขาจะเอ่ยถามบุตรีคนเล็กที่บัดนี้หน้าตาของนางดูแจ่มใสมากขึ้นกว่าเดิมยิ่งนัก

“เหมยเอ๋อ….เจ้ามิเป็นอันใดแน่ใช่ไหม พ่อยังคงเป็นห่วงกลัวเจ้าพบเจอคนมากแล้วจะไม่สบายขึ้นมาอีก”

หลินจินหรูที่ได้ฟังเช่นนั้นถึงกับรู้สึกอิจฉาผู้เป็นน้องสาวต่างมารดาที่บิดานั้นคอยถามไถ่และใส่ใจอยู่เสมอ ต่างจากนางที่เขาไม่เคยสนใจเลยสักนิด

“ลูกมิเป็นอันใดแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ ร่างกายของข้าแข็งแรงมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้วเจ้าค่ะ” นางตอบออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

“ถ้าเช่นนั้นเราก็ไปกันเถอะ อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย”

หลินฮูหยินเอ่ยออกมา เจ้ากรมการกลาโหมจึงได้เดินนำทุกคนออกไปหน้าจวน เขาและหลินฮูหยินนั่งรถม้าคันเดียวกัน ส่วนบุตรีทั้งสามก็นั่งรถม้ากันไปอีกคัน บรรดาสาวรับใช้ที่ติดตามนายท่าน ฮูหยินใหญ่และคุณหนูทั้งสามต่างพากันเดินตามรถม้าไปด้วยความตื่นเต้น

ผู้คนมากมายเดินสวนทางกันไปมามีทั้งชาวบ้านธรรมดาและพวกที่มียศถาบรรดาศักดิ์ บุตรชายและบุตรีของตระกูลขุนนางและตระกูลพ่อค้าต่างพากันแต่งกายมาอวดโฉมดูละลานตา ร้านค้ามากมายตั้งเรียงรายมีทั้งถังหูลู่ น้ำตาลปั้น หมั่นโถว รวมทั้งมีโคมไฟรูปร่างต่างๆ ดูสวยงามตระการตา สาวใช้ที่ติดตามนายท่านหลิน นายหญิงใหญ่และเหล่าคุณหนูมาต่างพากันรู้สึกตื่นตาตื่นใจ เพียงไม่นานรถม้าของจวนสกุลหลินทั้งสองคันก็จอดลงเพื่อให้เหล่าเจ้านายได้เดินเที่ยวชมภายในงาน

“เป็นอย่างไรบ้างน้องหญิงห้า ตื่นเต้นหรือเปล่า” หลินเยว่หรูเอ่ยถามน้องสาวต่างมารดาของตนขณะที่ทั้งสามลงมายืนอยู่ด้านล่างรถม้ากันครบแล้ว

“น่าสนุกดีนะคะพี่หญิงรอง ข้าว่าบนถนนแห่งนี้ต้องมีอะไรให้แปลกใจอีกมากแน่ๆ เลยเจ้าค่ะ” หลินจินหรูเป็นฝ่ายเอ่ยแทรกขึ้นมาทั้งๆ ที่หลินเยว่หรูยังไม่ทันได้เอ่ยถามความคิดเห็นของนางเลยสักนิด

“ปีนี้เจ้ามาเป็นปีที่สองแล้วใช่ไหม แสดงว่าเจ้าคงจะเคยเห็นมาบ้างแล้ว แต่น้องห้ายังไม่เคยเห็นงานที่รื่นเริงและผู้คนมากมายแบบนี้มาก่อน น้องห้า เจ้าจงอยู่ใกล้กับพี่เอาไว้นะ เจ้ายังไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมเช่นนี้”

พี่หญิงรองเอ่ยถามหลินจินหรูออกมาก่อนที่จะหันไปบอกหลินซูเหมยให้คอยเดินใกล้นางเพราะเป็นห่วงว่าน้องสาวมาสถานที่แบบนี้ครั้งแรกจะรู้สึกอึดอัด หรือไม่ชิน แต่ทว่าการบอกเช่นนี้มันกลับทำให้หลินจินหรูรู้สึกว่าพี่หญิงรองนั้นสนใจน้องห้ามากกว่าตน

“ไปกันเถิดลูก ไปเดินชมภายในงานกัน พวกเจ้าอยากจะได้อันใดก็บอกพ่อกับแม่ใหญ่ได้นะ นานๆ ครั้งจะออกมาเที่ยวด้วยกันพร้อมหน้าสักที”

หลินหยางกล่าวออกมาอย่างใจดี บุตรีทั้งสามจึงฉีกยิ้มออกมาแล้วพากันเดินไปตามเส้นทางที่ทั้งสองฝั่งมีโคมไฟวางขายเรียงราย แสงสว่างจากโคมไฟสีเหลืองนวลทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกเพลิดเพลิน เสียงเพลงพิณดังขึ้นปะปนกับเสียงขับร้อง คุณหนูรองกับคุณหนูห้าแห่งจวนสกุลหลินเดินควงแขนสนิทสนมกันนำไป เรียกสายตาหมั่นไส้จากคุณหนูสี่ที่เดินตามหลัง หลินจินหรูหันไปกระซิบกับสาวใช้ทั้งสองของนางเพื่อที่จะเริ่มแผนการที่มารดานางวางแผนเอาไว้ให้

*วันหยวนเซียว จัดขึ้นในวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 1 นั้น เป็นวันฉลองเทศกาลเทพแห่งฟ้าประทานพร

*ปิงปู้ หรือ เสนาบดีกรมกลาโหม

*ตูจวิน คือ สารวัตรทหาร