ตอนที่ 9 - 1 รู้ทัน

หลังจากเดินไปหยุดอยู่ที่โรงเตี๊ยมเพื่อพักเท้า หลินจินหรูก็ออกอุบายเพื่อแยกพี่รองกับน้องห้าออกจากกัน และก็เป็นไปตามที่นางต้องการ เพราะว่าที่พี่เขยอย่างบัณฑิตโจวนั้นมาชักชวนพี่รองอย่างหลินเยว่หรูไปเที่ยวชมงานพอดี แม้หลินเยว่หรูนางจะไม่อยากทิ้งน้องห้าเอาไว้กับน้องสี่ แต่ก็เพราะเห็นแก่หน้าว่าที่สามีในอนาคตนางจึงต้องตัดสินใจไปกับเขา แต่ทว่าก่อนแยกกัน หลินเยว่หรูไม่ลืมที่จะสั่งให้เสี่ยวเอ๋อดูแลน้องห้าของนางให้ดีๆ ซึ่งสาวรับใช้คนสนิทของน้องสาวก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะทำให้นางรู้สึกวางใจขึ้นมาอีกเปราะนึง

“น้องหญิงห้า พี่สี่ว่าเราไปดูพลุที่ริมน้ำกันเถิดหนา เอ… หรือเจ้ากลัวน้ำจนมิกล้าเดินไปใกล้” คุณหนูสี่นางเอ่ยชวนหลินซูเหมยออกมาขณะที่ผู้เป็นพี่สาวเดินจากไป

เสี่ยวเอ๋อพยายามสะกิดแขนเตือนให้คุณหนูห้าของนางหลีกเลี่ยง แต่ทว่าหลินซูเหมยกลับตอบรับคำชวนของอีกฝ่ายโดยง่าย เด็กรับใช้คนสนิทอย่างนางจึงต้องตามติดคุณหนูเพื่อไม่ให้เกิดอันตราย นางรู้ดีว่าคุณหนูสี่นั้นไม่ได้คิดหวังดีต่อคุณหนูของนาง

หญิงงามสองนางเดินนำหน้าสาวรับใช้ทั้งสามออกไป มีชายหนุ่มมากมายอยู่ไม่น้อยที่มองมาที่ดอกไม้งามที่กำลังอยู่ในวัยแรกแย้มทั้งสอง หลินจินหรูที่อายุมากกว่าน้องสาวไปถึงสองปีย่อมมีจิตใจเสน่หาและพิศวาสในเพศตรงข้ามมากกว่า นางเขินอายยามที่บรรดาชายหนุ่มมองมา แตกต่างจากหลินซูเหมยที่หาชายตามองใครไม่ นางสนใจเพียงแต่โคมไฟหลากสีกับพลุที่ถูกจุดสว่างไสวอยู่บนท้องฟ้าในยามนี้เท่านั้น

สายตาคมของชายหนุ่มในชุดทหารดูองอาจ เขาจ้องมองไปยังร่างเล็กของดอกไม้แรกแย้มที่มีรอยยิ้มสดใส ใบหน้างามของนางดึงดูดให้เขามองแทบไม่ละสายตา แต่ด้วยภาระหน้าที่ที่กำลังกระทำอยู่เขาจึงต้องละสายตาจากนางไป ส่วนสองสาวที่เดินไปถึงริมน้ำก็ได้ยืนมองพลุที่จุดขึ้นจนสว่างไสว หลินซูเหมยไม่ลืมที่จะระมัดระวังตนเองเพราะนางเองก็รู้ว่าคนข้างๆ นั้นไม่ได้หวังดีกับนางมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

“น้องหญิงห้า… เจ้าว่าน้ำเวลานี้เย็นหรือไม่” หลินจินหรูเอ่ยถามออกมาเสียงเย็น

“น้องจะไปรู้ได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ ว่าน้ำเวลานี้เย็นหรือไม่ เวลานี้มันมิใช่เวลาอาบน้ำนี่เจ้าคะ”

เสียงหวานตอบคำถามออกมา หลินจินหรูหันไปมองทางด้านหลังก็เห็นว่าสาวรับใช้ของนางส่งสัญญาณมาให้

จู่ๆ ก็มีชายฉกรรจ์สามคนทำท่าวิ่งไล่ทุบตีกันผ่านมาและทำท่าจะชนเข้ากับร่างบางของหลินซูเหมย แต่ทว่านางกลับพลิกกายหลบหลีกได้อย่างว่องไวทำให้คนที่ถูกชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นวิ่งชนจนตกลงไปในแม่น้ำเบื้องหน้ากลับกลายเป็นคุณหนูสี่แทน

“กรี๊ด!!!!!”

นางอุทานออกมาเพียงเท่านั้น ร่างของนางก็หงายหลังตกลงน้ำไปในทันที

ผู้คนที่กำลังสนุกสนานกันอยู่รีบเข้ามามุงดูทันที ส่วนสองสาวรับใช้ก็ได้แต่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เสี่ยวเอ๋อที่เห็นเหตุการณ์รีบเข้ามาสำรวจร่างกายของคุณหนูห้าทันที ก่อนที่จะมองไปยังร่างที่ดำผุดดำว่ายอยู่ในแม่น้ำราวกับลูกสุนัขที่กำลังตกน้ำอย่างไรอย่างนั้น หลินซูเหมยที่รู้ทันว่านางกำลังถูกพี่สาวต่างมารดาลอบทำร้ายเสแสร้งแกล้งตกใจร้องเรียกคนให้ลงไปช่วยพี่สี่ของนางทันที

“ช่วยด้วยจ้า!!! ช่วยพี่สี่ของข้าด้วย นางตกลงไปในแม่น้ำนั้นแล้ว ใครก็ได้ช่วยนางที”

เสียงหวานที่ตะโกนดังขึ้นทำให้นายทหารที่เดินตรวจตราความเรียบร้อยอยู่รีบวิ่งเข้ามาหาและกระโดดลงไปช่วยเหลือคนที่กำลังจะจมน้ำได้ทันควัน นายทหารหนุ่มผู้หนึ่งที่ดูจะเป็นหัวหน้าของเหล่าทหารรีบเข้ามาสอบถามก่อนที่จะเห็นว่าคนที่กำลังร้องเรียกให้คนช่วยอย่างเสียขวัญนั้นเป็นเด็กสาวที่ตนรู้สึกถูกตาต้องใจเมื่อก่อนหน้า

“แม่นาง!!! เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ แล้วเหตุใดแม่นางผู้นั้นถึงตกลงไปในแม่น้ำนั้นได้”

ฟางเซี่ยหมิน ซึ่งขณะนี้ทำหน้าที่เป็นตูจวิน* ที่มาดูแลความสงบเรียบร้อยในงานโคมไฟของเมืองหนานอันวันนี้เอ่ยถามเด็กสาวที่เขาสังเกตการแต่งกายของนางแล้ว เขาคิดว่านางจะต้องเป็นบุตรีของขุนนางสักคนในเมืองหนานอันแห่งนี้อย่างแน่แท้ ดวงตากลมราวกับดวงตาหงส์มองไปยังนายทหารหนุ่มที่ดูเหมือนจะอายุมากกว่านางไปถึงห้าปี ริมฝีปากบางก็เอื้อนเอ่ยออกมา

“ข้ามิเป็นอันใดหรอกเจ้าคะ เพียงแต่พี่หญิงสี่ของข้า นางถูกกลุ่มชายสามคนที่วิ่งขับไล่กันมาชนเข้า จนนางตกลงไปในสระน้ำนั่นแหละเจ้าค่ะ”

“เหมยเอ๋อ….เจ้าเป็นอันใดหรือไม่”

คลื่นฝูงชนแหวกทางให้กับเจ้ากรมการกลาโหมซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีของเมืองหนานอัน เพราะเขาเป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์และมีจิตใจเมตตาจึงทำให้ชาวบ้านเคารพนับถือ

“ข้าน้อย... ฟางเซี่ยหมิน คารวะท่านปิงปู้*” สารวัตรทหารหนุ่มรีบคำนับเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ใด

“ตามสบายตูจวิน แล้วนี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น"

เจ้ากรมการกลาโหมพยักหน้าให้เขาก่อนที่จะหันไปถามบุตรีของตนด้วยความห่วงใย ฟางเซี่ยหมินเมื่อเห็นว่ามันน่าจะเป็นอุบัติเหตุเขาจึงขอตัวลาและเดินนำเหล่าทหารของตนออกจากที่ตรงนั้นไปเพื่อไปตรวจสอบสถานที่ต่างๆ สายตาคมดุจเหยี่ยวก็ไม่ลืมที่จะเหลือบไปมองยังใบหน้าอ่อนวัยของเด็กสาวอีกครั้ง

“ข้ามิเป็นอันใดเจ้าค่ะท่านพ่อ แต่พี่หญิงสี่นางตกลงไปในน้ำเจ้าค่ะ นายทหารพวกนี้เขาเป็นผู้ที่ลงไปช่วยพี่หญิงสี่ขึ้นมาเจ้าค่ะ”

หลินซูเหมยตอบบิดาหลังจากที่กลุ่มของนายทหารหนุ่มเดินจากไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ราวกับว่ากำลังหวาดผวากับสิ่งที่ได้พบเจอจนคนเป็นบิดาต้องดึงร่างบางเข้ามากอดเพื่อปลอบประโลม

“เมื่อครู่มีกลุ่มชายสามคนวิ่งไล่กันผ่านมาตอนที่คุณหนูสี่และคุณหนูห้ายืนชมพลุอยู่ที่ริมน้ำพอดีเจ้าค่ะ ดีที่คุณหนูห้าหลบทัน มิเช่นนั้นนางคงตกลงไปในสระน้ำนั้นด้วย”

เสี่ยวเอ๋อรีบรายงานนายท่านทันที หลินหยางหันไปมองบุตรีอีกนางที่มีสาวรับใช้โอบประคองคุมผ้าเดินเข้ามาหาในสภาพเปียกปอน เขาจึงผละอ้อมกอดจากหลินซูเหมยไปหาหลินจินหรู

“เจ้ามิเป็นอันใดนะจินหรู พ่อบอกให้พวกเจ้าระวัง เหตุใดต้องพากันไปชมพลุที่ริมน้ำด้วย ยืนไกลๆ พวกเจ้าก็มองเห็นได้”

เขาไม่ได้เข้าไปกอดปลอบประโลมนางเฉกเช่นเดียวกับบุตรีคนเล็ก เขาเพียงเดินเข้ามาจับที่ไหล่บางของนางและเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพียงเท่านั้น คนที่มุงอยู่รีบพากันแยกย้ายเมื่อรู้ว่าผู้ที่ตกลงไปในน้ำนั้นปลอดภัยแล้ว

“เป็นความผิดของข้าเองเจ้าค่ะท่านพ่อ ดีแล้วที่คนที่ตกน้ำไปเป็นข้า ไม่ใช่น้องห้าที่เพิ่งจะหายป่วย”

หลินจินหรูกล่าวออกมาราวกับว่าสำนึกผิด พรางจ้องมองไปยังน้องสาวต่างมารดาด้วยแววตาเคียดแค้นยามเมื่อหลินหยางหันกลับไปปลอบใจน้องสาวของนาง ที่ดูเหมือนว่ากำลังตกใจ

‘เพราะเจ้าคนเดียวถึงทำให้ท่านพ่อมองข้าด้วยแววตาเช่นนี้ เหตุใดเจ้าถึงตายยากนัก’

แผนการในค่ำคืนนี้ล้มเหลวไปอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคช่วยหรือเพราะแผนการที่วางเอาไว้นั้นอีกฝ่ายรู้ทันกันแน่ เพราะดูจากการหลบหลีกของนางแล้วราวกับว่านางรับรู้ได้ว่ากำลังมีภัยจะเกิดขึ้นอย่างไรอย่างนั้น อารมณ์เที่ยวของหลินจินหรูหมดไปในทันที

หลินหยางจึงพาบุตรีทั้งสองไปสมทบกับหลินฮูหยินและหลินเยว่หรูบุตรีคนรอง ซึ่งพอทุกคนทราบเรื่องก็พากันแสดงความห่วงใยออกมา และคนที่ถูกถามไถ่แทนที่จะเป็นคนที่ตกน้ำไป กลับกลายเป็นคนที่สามารถหลบหลีกได้ราวกับมีวิชาติดตัว ยิ่งทำให้หลินจินหรูรู้สึกเคียดอีกฝ่ายเพิ่มขึ้นไปกว่าเดิม

*วันหยวนเซียว จัดขึ้นในวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 1 นั้น เป็นวันฉลองเทศกาลเทพแห่งฟ้าประทานพร

*ปิงปู้ หรือ เสนาบดีกรมกลาโหม

*ตูจวิน คือ สารวัตรทหาร