ตอนที่ 8 อิจฉาริษยา

หลังจากกลับจากเรือนใหญ่หลินจินหรูก็เอาแต่กรีดร้องออกมาด้วยความคับแค้นใจ คนที่นางไม่อยากเห็นหน้า คนที่นางหวังอยากให้ตายกลับมาแข็งแรง มีชีวิตที่น่าอิจฉา ใครๆ ต่างก็เอ็นดู ต่างจากนางที่ไร้ผู้ใดมาสนใจ แม้แต่ท่านพ่อก็ยังไม่สนใจนางเท่านางเด็กต่ำต้อยนั่น

“คุณหนูสี่ของพวกเจ้าเป็นอันใดไป เหตุใดถึงเอาแต่กรีดร้องเสียงดังเช่นนั้น" อนุจินหรงเอ่ยถามสองสาวรับใช้ของบุตรสาวที่เดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าห้อง

“นายหญิงเล็ก… คือคุณหนูห้าน่ะเจ้าค่ะ วันนี้ไม่รู้เป็นอันใดนางถึงได้ลุกขึ้นมาไปคารวะนายท่านกับนายหญิงใหญ่ได้ นางดูแข็งแรงขึ้นมากกว่าแต่ก่อนอีกเจ้าค่ะ” หุ้ยฉิน สาวใช้คนสนิทของหลินจินหรูรีบรายงานออกมา

“นังเด็กนั่นยังกลับมาแข็งแรงได้อีกอย่างนั้นหรือเนี่ย ข้านึกว่านางจะถึงแก่ชีวิตไปแล้ว” น้ำเสียงตกใจของอนุจินดังขึ้นแต่ทว่าไม่ดังมากนักเพราะเกรงว่าจะมีใครมาได้ยิน

“ราวกับเป็นคนล่ะคนเลยล่ะเจ้าค่ะ คุณหนูห้าในตอนนี้นางดูเหมือนกับว่าไม่เคยเป็นคนเจ็บป่วยมาก่อนอย่างไรอย่างนั้นเลยเจ้าค่ะ” รูอี้สาวใช้อีกนางของหลินจินหรูรีบบอกนายหญิงเล็ก

“แล้ว…. นางจำได้ไหมว่านางตกลงสระน้ำไปได้อย่างไร” อนุจินหรงกระซิบถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ถึงเรือนนี้จะเป็นของนางแต่ทว่านางก็ไม่ไว้วางใจในผู้ใด

“คุณหนูห้าบอกว่านางพลัดตกลงไปเพราะไปอุ้มลูกแมวเจ้าค่ะ”

พอได้ยินเช่นนั้นหลินจินหรงจึงค่อยถอนหายใจออกมาราวกับว่าคลายความกังวลใจ นางพยักหน้าก่อนที่จะหันไปสนใจบุตรสาวของตน

“ลูกหญิง… เปิดประตูให้แม่เข้าไปหน่อยสิลูก”

เสียงของมารดาที่ดังเข้ามาทำให้อารมณ์ขุ่นเคืองก่อนหน้าสงบลง นางเดินไปเปิดประตูให้ผู้เป็นมารดาก่อนที่จะร้องไห้ออกมา อนุจินประคองร่างบางของบุตรสาวไปนั่งลงที่เตียง ก่อนที่จะใช้สายตากวาดมองไปรอบๆ ห้องที่ตอนนี้เละจนดูไม่ได้ ข้าวของเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น มีบางส่วนที่แตกหักและเสียหาย

“เหตุใดเจ้าถึงทำลายข้าวของเช่นนี้กันล่ะจินหรู”

อนุจินหรงเอ่ยถามบุตรสาวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจก่อนที่จะส่งสายตาไปยังสองสาวรับใช้ให้ทั้งสองเก็บกวาดให้เรียบร้อย

“ท่านแม่…. ท่านไม่รู้อันใด เช้านี้ลูกอารมณ์ดีอยู่แท้ๆ แต่ข้าต้องไปเจอใครบางคนที่มันขวางหูขวางตาข้าเหลือเกิน ทำไมบ้านใหญ่รักและเอ็นดูมันต่างจากลูกยิ่งนัก” คุณหนูสี่ผู้แสนเอาแต่ใจตอบมารดาอย่างตัดพ้อ

“โถ่ลูก… เจ้าจะไปสนใจคนอื่นให้รำคาญใจไปทำไมกัน ใครจะไม่รักหรือเอ็นดูลูกก็ช่าง แต่ลูกจงรู้ไว้ว่าแม่คนนี้กับท่านตาท่านยายของลูกนั้นรักและเอ็นดูลูกเสมอ”

อนุจินหรงปลอบใจบุตรสาว ที่นางแต่งมาเป็นอนุของเจ้ากรมการกลาโหมเพราะตระกูลของนางต้องการรักษาอำนาจและหน้าตาเอาไว้หาใช่ความรักทั้งหมดไม่

“แต่ลูกอยากให้ท่านพ่อรักและเอ็นดูลูกบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เอ็นดูนังเด็กขี้โรคนั่น คนอะไรตายยากจริงๆ ขนาดตกลงไปในน้ำเย็นๆ แถมสลบไปถึงสามคืนเต็มๆ มันยังดวงแข็งฟื้นมาได้” อนุจินรีบยกมือขึ้นมาปิดปากบุตรสาวของตนทันที

“อย่าเอ่ยไป… หากมีคนมาได้ยินแล้วเราจะซวยเอาได้ ดีที่นังเด็กนั่นมันจำเรื่องราวตอนที่ตกลงไปได้ไม่หมด มิเช่นนั้นพ่อเจ้าได้สั่งไตร่สวนเรื่องนี้เป็นแน่”

อนุจินรู้ดีว่าผู้เป็นสามีนั้นยึดมั่นในความยุติธรรมถึงเพียงไหน หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปมีหวังเขาคงจัดการคนที่เกี่ยวข้องถึงขั้นเด็ดขาดแน่ๆ นางแอบหวั่นใจอยู่ไม่น้อย

“ท่านแม่…ข้าอยากให้นางตาย นางช่างเป็นหนามที่แทงใจข้ายิ่งนัก”

หลินจินหรูเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น บ่าวรับใช้สองคนที่ฟังถึงกับรู้สึกขนลุกกับความคิดของคุณหนูสี่ ขนาดพี่น้องร่วมสายเลือดนางยังคิดกำจัดได้ แล้วพวกนางเป็นเพียงบ่าวรับใช้ของคุณหนูเล่า นางจะทำมิได้เช่นนั้นหรือ ไม่มีทาง… เพราะฉะนั้นพวกนางต้องซื่อสัตย์ต่อคุณหนูสี่ให้มากๆ อย่าขัดใจนางให้นางขุ่นข้องหมองใจ

“ลูกแม่…. อย่าเพิ่งก่อเรื่องเลยนะ เรื่องนั้นมันเพิ่งเกิด หากจะเกิดขึ้นอีกครั้งท่านพ่อของเจ้าต้องสืบหาความจริงเรื่องนั้นแน่ แม่ว่าช่วงนี้พวกเราเงียบๆ กันไปก่อนจะดีกว่า” อนุจินบอกบุตรสาวด้วยเหตุและผล มือยางกำหมัดเอาไว้แน่นแต่ก็ยอมที่จะรามือเรื่องที่หมายจะเอาชีวิตอีกฝ่าย

‘ถึงข้าจะยังฆ่าเจ้าไม่ได้ แต่ข้าก็จะแกล้งเจ้าเช่นเดิม อยากจะรู้นักว่านางแข็งแรงเหมือนที่ปากว่าหรือเปล่า’ หลินจินหรูคิดอยู่ภายในใจก่อนที่จะยิ้มออกมาราวกับมีความสุข

หลังจากที่นั่งพูดคุยกับพี่หญิงรองอยู่ครู่ใหญ่ หลินซูเหมยจึงเอ่ยขอตัวลากลับเรือน นางแสร้งว่ารู้สึกเหนื่อย ทางพี่สาวคนรองจึงไม่ห้ามเพราะเห็นว่านางเพิ่งจะหายป่วย

“คุณหนูรองนี่ใจดีกับคุณหนูห้าตลอดเลยนะเจ้าคะ” ป้ามู่ แม่บ้านของเรือนใหญ่เอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าเด็กสาวรูปร่างผอมบางเดินจากไป

“น้องห้าของข้าผู้นี้นางอ่อนแอมาตั้งแต่เกิด เหตุใดข้าจะต้องใจร้ายกับนางด้วยเล่า” คำพูดของคุณหนูรองบุตรีของนายหญิงใหญ่ทำให้ป้ามู่รู้สึกนับถือ นางต้องเป็นนายหญิงของจวนหลังใหม่ได้ดีแน่ๆ

“คุณหนูรองเป็นผู้ใหญ่แล้วนะเจ้าคะ”

แม่บ้านมู่ฉีกยิ้มออกมาเมื่อกล่าวจบ หลินเยว่หรูฉีกยิ้มออกมา เพราะหลินซูเหมยนั้นเป็นน้องที่น่าสงสาร ชีวิตของนางนอกจากห้องนอนที่เรือนอนุซูฉีก็เห็นจะเป็นสวนดอกไม้ในจวนที่นางเคยไป ก่อนออกเรือนนางคงจะต้องพาน้องห้าไปเปิดหูเปิดตาเสียหน่อย

สวนดอกไม้ยามซื่อ* ร่างบอบบางของเด็กสาววัยสิบห้าปีเดินไปตามเส้นทางก่อนที่จะมองเห็นภาพที่เจ้าของร่างในอดีตนั้นถูกกลั่นแกล้งรังแกไหลวนมาเป็นฉากๆ หลินซูเหมยเยื้องย่างไปตามทางจนไปหยุดอยู่ที่ริมสระน้ำ ดวงตากลมจ้องมองไปยังน้ำในสระที่ผิวน้ำนั้นสงบนิ่ง ก่อนที่จะหลับตาลง เสี่ยวเอ๋อติดตามคุณหนูห้าของนางมาแทบไม่ละสายตา เพราะเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นมาอีก

“คุณหนูเจ้าคะ นายหญิงใหญ่สั่งห้ามไม่ให้คุณหนูเข้าไปใกล้สระน้ำนะเจ้าคะ” เสี่ยวเอ๋อรีบร้องบอก

“ไม่เป็นไรหรอกเสี่ยวเอ๋อ ข้าว่ายน้ำเป็น” เสี่ยวเอ๋อถึงกับงุนงงกับคำตอบของคุณหนูห้า เหตุใดนางถึงไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณหนูของนางว่ายน้ำเป็น แล้วถ้าว่ายน้ำเป็นทำไมครั้งก่อนที่ตกลงสระน้ำไปคุณหนูถึงจมน้ำได้

“คุณหนู… คุณหนูว่ายน้ำเป็นตอนไหนเจ้าคะ บ่าวไม่เคยเห็นคุณหนูว่ายน้ำมาก่อนเลยตั้งแต่ที่บ่าวอยู่กับคุณหนูมา” เสี่ยวเอ๋อตัดสินใจเอ่ยถามออกมา

“นั่นสิ!! พี่ก็ไม่เคยเห็นน้องหญิงห้าว่ายน้ำเป็นมาก่อน เจ้าไปฝึกแต่ใดมาหรือ”

เสียงหวานที่ดังมาทำให้หลินซูเหมยและสาวรับใช้ข้างกายหันกลับไปมอง หลินจินหรูที่เพิ่งสงบสติอารมณ์ได้มาเดินเล่นที่สวนแห่งนี้พอดี พอนางเห็นว่าคนที่ขวางหูขวางตายืนมองสระน้ำอยู่นางจึงเดินเข้ามาแกล้งถามเพื่อหยั่งเชิง ว่าเด็กสาวรับรู้เรื่องที่ตนตกลงไปในน้ำหรือไม่

“ฝึกตอนที่ข้าตกลงไปในน้ำนั่นแหละเจ้าค่ะ” หลินซูเหมยตอบก่อนที่จะเบือนหน้ากลับไปมองยังผิวน้ำที่ยังคงสงบนิ่ง

“คิกๆๆ พูดเป็นเล่นไป ข้ามิเคยเห็นผู้ใดที่ว่ายน้ำเป็นตอนตกน้ำหรอกนะ” หลินจินหรูหัวเราะก่อนที่จะเอ่ยออกมาราวกับไม่อยากเชื่อ

“อากาศเริ่มร้อนแล้ว ข้าขอตัวกลับเรือนก่อนนะเจ้าคะ เชิญท่านพี่ตามสบาย” หลินซูเหมยทำท่าจะเดินจากไป แต่ทว่าข้อมือเล็กกลับถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยมือที่โตกว่า นางจึงหันหน้ากลับไปมอง

“เดินเล่นเป็นเพื่อนพี่สักครู่เถิด เจ้าจะรีบร้อนเข้าเรือนไปทำไม อยู่แต่ในเรือนเจ้าไม่เบื่อบ้างหรืออย่างไร อยู่มาตั้งแต่เกิด พี่น่ะออกไปเที่ยวตลาดด้านนอก ไหนจะหออวี่ฉวินที่มีดนตรีให้ฟัง บางทีก็มีการเล่าเรื่องราวต่างๆ อาหารข้างนอกก็อร่อยกว่าในจวนของเราเสียอีก”

ฟังเหมือนว่าอีกฝ่ายจะดูหวังดีกับนาง แต่ทว่าหลินซูเหมยกลับจับใจความว่าอีกฝ่ายกำลังโอ้อวดกับตนเองอยู่ เป็นเพราะตนเองในอดีตนั้นป่วยกระออดกระแอดมาตั้งแต่เด็ก นางจึงไม่มีโอกาสได้ออกไปชื่นชมความงามภายนอก เสี่ยวเอ๋อที่ได้ฟังเช่นนั้นถึงกับรู้สึกขุ่นเคืองใจแทนคุณหนูห้าของนาง

“ก็เพราะคุณหนูห้าป่วยอย่างไรล่ะเจ้าคะ ถึงออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกจวนไม่ได้ ตอนนี้คุณหนูห้าหายป่วยแล้ว บ่าวว่าคุณหนูขออนุญาตนายท่านกับนายหญิงใหญ่ออกไปบ้าง พวกท่านก็คงจะไม่ขัดข้องหรอกเจ้าค่ะ” เสี่ยวเอ๋อเอ่ยออกมาทันทีเพราะไม่อยากให้คุณหนูของนางรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ

“เมื่อก่อนข้าอาจจะอ่อนแอ แต่เวลานี้ข้าแข็งแรงขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณพี่หญิงสี่ที่ห่วงใย”

ขณะที่หลินจินหรูจูงมือของหลินซูเหมยเดินไปตามทาง นางมองเห็นก้อนหินตรงเบื้องหน้าเข้าพอดี นางพยายามชวนน้องสาวคุยเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายมองเห็นก้อนหินที่ขวางทางแล้วจะได้เดินสะดุดแล้วล้มลงไป แต่ทว่าเมื่อเดินไปถึงเท้าเล็กของหลินซูเหมยกลับเตะก้อนหินนั้นออกไปข้างๆ ทางอย่างง่ายดาย นางรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ภายในใจอยู่ไม่น้อย

“น้องหญิงเจ้าช่างแรงเยอะดีเสียจริง ก้อนหินก้อนโตแต่น้องหญิงห้ากลับเตะมันลอยไปเสียไกลเลย” นางแกล้งเอ่ยออกมา

“โอ้… นี่ท่านพี่หญิงสี่มองเห็นหินก้อนนั้นด้วยหรือเจ้าคะ” หลินซูเหมยตอบกลับมาทำเอาคนที่มองเห็นก้อนหินก้อนนั้นจริงๆ ถึงกับร้อนตัว

“เจ้าจะบ้าเหรอ…หากข้ามองเห็นก่อนข้าก็บอกเจ้าแล้วสิ ข้าก็เพิ่งจะมองเห็นตอนที่มันถูกเจ้าเตะออกไปนั่นแหละ” นางรีบปล่อยมือที่รั้งท่อนแขนเล็กของอีกฝ่ายแล้วรีบเอ่ยแก้ตัวออกมาทันที

“อ่อ… เป็นแบบนี้นี่เอง ท่านพี่หญิงน้องว่า น้องขอตัวกลับเรือนก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ น้องเริ่มรู้สึกง่วงนอนแล้ว ได้นอนกลางวันสักหน่อยคงจะดีไม่น้อย”

หลินซูเหมยถอยหลังออกมาก่อนที่จะเอ่ยขอตัว นางรู้สึกเบื่อเต็มทนที่ต้องดูคนเสแสร้งแกล้งทำ กลับไปนอนพักเอาแรงจะดูมีประโยชน์กับนางเสียมากกว่า

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าไปเถอะ ข้าก็จะกลับเรือนแล้วเช่นกัน”

หลินจินหรูเอ่ยออกมาอย่างหมดสนุก ในเมื่อวันนี้นางกลั่นแกล้งหลินซูเหมยไม่ได้ นางก็จะถอยไปตั้งหลักเสียก่อน ดูเหมือนว่าน้องสาวนางผู้นี้จะดูแข็งแรงมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน ขนาดหินก้อนใหญ่นางยังใช้เท้าเตะกระเด็นลอยไปเสียไกล

หลินซูเหมยเดินจากไปโดยมีเสี่ยวเอ๋อเดินตามหลังนางไปติดๆ แววตาของคนที่มองตามหลังมานั้นมีแต่ความสงสัยปนแปลกใจ เหตุใดตกน้ำแล้วสลบไปสามคืนถึงทำให้น้องสาวต่างมารดาของนางผู้นี้กลับมามีร่างกายที่แข็งแรงยิ่งขึ้นกว่าเดิม นางส่ายใบหน้าไปมาก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไปยังเรือนนอนของตน สองสาวใช้ที่ติดตามนางมานานก็สงสัยไม่แพ้กัน จากเด็กขี้โรค ไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้านใดๆ ก่อนหน้า บัดนี้นางกลับมาเตะก้อนหินก้อนโตกระเด็นไปเสียไกล นางไปเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ใดกัน

“พวกเจ้า!!! มัวแต่มองสิ่งใดกัน รีบตามมาเร็วเข้า ข้าเมื่อยแล้ว” คุณหนูสี่ร้องเรียกสาวรับใช้ทั้งสองเสียงดังจนนางทั้งสองสะดุ้งสุดตัว

“เจ้าค่ะ…เจ้าค่ะ พวกบ่าวจะตามคุณหนูไปเดี๋ยวนี่ล่ะเจ้าค่ะ” รูอี้รีบขานรับก่อนที่สองสาวรับใช้จะรีบสาวเท้าก้าวตามคุณหนูสี่กลับไปที่เรือนของอนุจิน