ตอนที่ 7 ข้าไม่อ่อนแออีกแล้ว

จวนเจ้ากรมการกลาโหม

ที่เรือนรับรอง วันนี้มีการต้อนรับตระกูลโจวของเสนาบดีกรมยุติธรรมที่กำลังจะเกี่ยวดองกันในเร็ววันนี้ โจวถิงหลาน บัณฑิตหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่มีใบหน้าหล่อเหลาซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลโจว เขาดูเหมาะสมกับบุตรีของภรรยาเอกจากจวนเจ้ากรมการกลาโหมอย่างหลินเยว่หรูยิ่งนัก ชายหญิงทั้งสองนั่งเคียงข้างกันดูเหมาะสมราวกับคู่ที่ฟ้าดินสร้างมา

“อีกสองเดือนเราสองตระกูลก็จะเกี่ยวดองกันแล้ว ข้าล่ะดีใจยิ่งนัก”

เจ้ากรมการกลาโหมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงยินดี แววตาที่มองไปยังสองหนุ่มสาวนั้นล้วนแล้วแต่แสดงออกว่ามีความสุขที่บุตรสาวคนรองของตนกำลังจะได้ออกเรือนไปกับผู้ชายดีๆ

“ข้าก็ดีใจ และรู้สึกยินดีเช่นเดียวกันกับท่านใต้เท้า” โจวถิงเหวิน เสนาบดีกรมยุติธรรมเอ่ยออกมา

“แล้วบุตรชายคนโตของท่านล่ะ วันนี้เขามิได้กลับจวนหรอกหรือ”

“ช่วงนี้หลินชูจ้านไม่ว่างน่ะ เห็นบอกว่ามีงานที่ต้องทำให้เสร็จก่อนกลับมาเยี่ยมจวน ส่วนลูกสามของข้าก็ไม่ว่างเช่นกัน เขาก็ยุ่งอยู่กับงานไม่ต่างจากพี่ใหญ่ของเขา”

หลินหยางตอบด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ บุตรชายคนโตของตระกูลหลินนั้นเป็นขุนนางขั้นเจ็ด ได้เป็นนายอำเภอเล็กของเมืองหานไห่ซึ่งเป็นเมืองเล็กที่ติดกับเมืองหนานอัน ส่วนบุตรชายคนที่สามก็ได้รับราชการเป็นขุนนางขั้นเก้า ทำหน้าที่เป็นเสมียน

“อ้อ… อืม… ข้าได้ข่าวว่าบุตรีคนเล็กของท่านเจ็บป่วย บัดนี้นางเป็นอย่างไรบ้างล่ะ ข้ารู้จักท่านหมอเก่งๆ อยู่หลายคน หากนางยังไม่ดีขึ้นข้าแนะนำให้ท่านเอาไหม”

โจวถิงเหวินที่พอรับรู้มาว่าบุตรีที่เกิดจากอนุคนที่สองของเจ้ากรมการกลาโหมนั้นป่วยออดๆ แอดๆ มาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เขาจึงแสดงความห่วงใยออกมา เพราะอีกไม่นานทั้งสองสกุลก็จะได้เกี่ยวดองกัน

“ขอบใจท่านใต้เท้ามาก แต่นางดีขึ้นมากแล้วล่ะ” หลินหยางไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่บุตรีตกลงไปในสระน้ำที่ในสวนของจวน เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องภายใน

“อ้อ… ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดีแล้ว”

ทั้งสองครอบครัวนั่งพูดคุยเรื่องงานแต่งงานและรับประทานอาหารร่วมกันก่อนที่ตระกูลโจวจะขอตัวกลับจวนก่อนเพราะพระอาทิตย์ใกล้จะลาลับขอบฟ้าแล้ว

เรือนเล็กของอนุซูฉี

ร่างบางที่เริ่มออกกำลังกายตามแบบสมัยใหม่นั้นเริ่มออกกำลังกายท่าพื้นฐาน วันนี้ร่างกายของนางฟื้นตัวขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ ความอ่อนแอที่เคยมีราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของหลินซูเหมยมาก่อน ประตูห้องนอนถูกเคาะจากทางด้านนอก ก่อนที่เสี่ยวเอ๋อจะส่งเสียงเข้ามา

“คุณหนูเจ้าคะ นายหญิงเล็กให้มาเรียกไปรับมื้อเย็นเจ้าค่ะ”

“อือ…. ข้ากำลังจะออกไป” เสียงใสๆ ตะโกนบอกก่อนที่นางจะหยิบผ้าผืนบางมาเช็ดเหงื่อ จากนั้นจึงออกไปหามารดาที่โต๊ะอาหาร

“เป็นอย่างไรบ้างเหมยเอ๋อร์ อาการเจ้าดีขึ้นหรือไม่” อนุซูฉีเอ่ยถามบุตรสาวหลังจากรับประทานอาหารมื้อเย็นเสร็จ

“ลูกมีแรงขึ้นมามากแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ ท่านอย่าห่วงลูกไปเลย จากนี้ไปลูกไม่ใช่เด็กน้อยผู้อ่อนแอคนเดิมอีกแล้ว” บุตรสาวเงยหน้าตอบมารดา

“อย่าเพิ่งเร่งรีบไปนะเหมยเอ๋อร์ เจ้าเพิ่งจะหายป่วย แม่อยากให้เจ้าได้พักผ่อนให้เต็มที่ก่อน” นางเอ่ยเตือนบุตรสาวที่มีสายตามุ่งมั่น ช่างแตกต่างกับบุตรสาวคนเดิมของนางนัก

“อีกสองเดือนข้างหน้าคุณหนูรองก็จะออกเรือนแล้วนะเจ้าคะ หากจวนนี้ไร้นางไปอีกคน บ่าวว่าเราลำบากแน่เจ้าค่ะ” เสี่ยวเอ๋อเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา

“เจ้ามิต้องเป็นกังวลไปนะเสี่ยวเอ๋อ ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าต่อจากนี้ไปข้าจะปกป้องท่านแม่กับเจ้าเอง” คุณหนูห้ายกมือบางขึ้นไปจับมือของเสี่ยวเออแล้วเอ่ยออกมา

“เจ้าค่ะคุณหนู แต่ถึงอย่างไร บ่าวว่าเราอยู่ให้ห่างจากคนเรือนนั้นไว้ก็ดีนะเจ้าคะ” เสี่ยวเอ๋อไม่วายเป็นห่วงคุณหนูของนาง

“นั่นน่ะสิลูก อยู่ห่างๆ จากคนของเรือนอนุจินไว้แม่ก็ว่าดีแล้วล่ะ” อนุซูฉีเห็นด้วยกับเสี่ยวเอ๋อ เพราะบุตรสาวของนางผู้นี้มักจะโดนบุตรีของอนุจินรังแกอยู่เป็นประจำ

“เจ้าค่ะท่านแม่ ลูกขอตัวกลับห้องก่อนนะเจ้าคะ ลูกอยากนอนพักแล้ว” เสียงหวานเอ่ยออกมาบอกมารดา

“ไปเถอะลูก เสี่ยวเอ๋อ… ดูแลลูกสาวของข้าให้ดีๆ” นางไม่วายหันไปสั่งเด็กรับใช้ข้างกายของบุตรสาว

“เจ้าค่ะนายหญิงเล็ก”

เสี่ยวเอ๋อช่วยประคองร่างบอบบางของคุณหนูห้าให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ นางคำนับมารดาหนึ่งครั้งก่อนที่จะเดินออกจากที่ตรงนี้ไป สายตาห่วงใยมองไปยังร่างเล็กที่มีร่างที่ใหญ่กว่าคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง อนุซูฉีถอนหายใจหนักๆ ออกมา ถึงบุตรสาวของนางจะดูแข็งแรงขึ้นมาก แต่ทว่านางก็ยังอดที่จะรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้ เป็นเพราะนางที่มีฐานะต่ำต้อย เป็นเพียงลูกพ่อค้าจนๆ หาใช่ลูกขุนนางเฉกเช่นเดียวกับนายหญิงใหญ่และนายหญิงรองไม่

เมื่อกลับมาถึงห้องนอนของตน หลินซูเหมยก็ขึ้นไปนอนที่บนเตียงทันที ดวงตากลมมองดูชุดที่สาวใช้อย่างเสี่ยวเอ๋อสวมใส่ก็ฉีกยิ้มออกมา นางไม่เคยคิดมาก่อนมาตนเองจะมีโอกาสมาเกิดในสถานที่ที่นางชื่นชอบตอนมีชีวิตอยู่เช่นนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่นางไม่ชอบคือการถูกกลั่นแกล้งรังแก

“เสี่ยวเอ๋อ… เหนื่อยเจ้าแล้วนะ” ร่างบางที่นั่งหลังพิงหัวเตียงเอ่ยออกมา

“ไม่เหนื่อยเลยเจ้าค่ะ” รอยยิ้มจริงใจที่ออกมาจากใบหน้าขาวของคนที่ยืนอยู่นั้นทำให้คนที่นอนมองอยู่ฉีกยิ้มออกมาให้นางเช่นกัน

“นอนเถอะนะเจ้าคะ พรุ่งนี้คุณหนูต้องไปคารวะนายท่านกับนายหญิงใหญ่ที่เรือนใหญ่นะเจ้าคะ”

นั่นน่ะสินะ ตอนนี้นางร่างกายฟื้นตัวและแข็งแรงมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้ว นางต้องทำหน้าที่ที่นางควรจะทำเสียที ใบหน้างามของสาวน้อยวัยแรกแย้มขยับขึ้นลงก่อนที่จะล้มตัวลงนอนแต่โดยดี

เสี่ยวเอ๋อมองคุณหนูของนางด้วยแววตาที่มีความสุข ก่อนหน้านี้คุณหนูห้าอ่อนแอ จะลุกจะนั่งหรือจะเดินล้วนแล้วแต่เหนื่อยง่าย จึงเป็นเหตุผลที่คุณหนูของนางเอาแต่นอนอยู่บนเตียง แต่ทว่าเวลานี้คุณหนูดูเหมือนจะแข็งแรงกว่าแต่ก่อนแล้ว แววตาของนาง ใบหน้าของนางก็ดูสดใสสมวัยขึ้นมาก ริมฝีปากบางฉีกยิ้มออกมา ก่อนที่จะเยื้องย่างออกจากห้องนอนของคุณหนูห้าไป

เสียงเคาะไม้บอกเวลาในยามเช้าปลุกร่างบางให้ลุกขึ้นมา นางยืดเส้นยืดสายของตนเองเล็กน้อย เสียงลงน้ำหนักเท้าที่ดังอยู่ด้านนอกทำให้หลินซูเหมยนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง นางทำท่าทางบิดกายไปมาเมื่อเด็กรับใช้เข้ามาภายในห้อง

“คุณหนูเจ้าคะ วันนี้ท่านช่างตื่นเช้ายิ่งนัก” เสี่ยวเอ๋อเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม นางแปลกใจที่คุณหนูนั้นตื่นโดยนางไม่ต้องเข้ามาปลุก

“เจ้าเตรียมน้ำให้ข้าแล้วใช่ไหม” ริมฝีปากบางเอ่ยถามออกมา

“เจ้าค่ะ…ไปอาบน้ำก่อนนะเจ้าคะ แล้วค่อยเข้ามาแต่งตัว จากนั้นค่อยไปคารวะนายท่านกับนายหญิงใหญ่ที่เรือนใหญ่เจ้าค่ะ” เสี่ยวเอ๋อฉีกยิ้มออกมาก่อนที่จะบอกคุณหนูห้าด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น พรางสำรวจร่างบางของคุณหนูของนาง

ไม่กี่เค่อต่อมาร่างบางที่สวมใส่ชุดเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาจากห้องนอน ด้านหลังเป็นเสี่ยวเอ๋อที่คอยติดตามดูแลรับใช้นาง ขณะที่เดินไปถึงกลางจวนก็ได้พบกับคุณหนูสี่ที่เดินมาพร้อมกับสาวรับใช้สองคนของนาง

“อ้าว…. น้องหญิงห้า นี่เจ้ากำลังจะไปที่ใดกัน”

ทุกเช้านางต้องไปบ้านใหญ่เพื่อคารวะท่านพ่อกับแม่ใหญ่อยู่แล้ว แต่ทว่าวันนี้กลับแปลกใจที่ได้เห็นหน้าของคนที่นางไม่อยากเห็นเดินมาทางนี้เช่นกัน

“คารวะท่านพี่หญิงสี่ ข้ามาคารวะท่านพ่อกับท่านแม่ใหญ่เจ้าค่ะ” เมื่ออีกฝ่ายเสแสร้งแกล้งเอ่ยถามออกมา เหตุใดนางจะเสแสร้งตีหน้าซื่อใส่อีกฝ่ายไม่ได้กัน

“นี่เจ้าแข็งแรงดีแล้วอย่างนั้นหรือ” หลินจินหรูเอ่ยถามขึ้นมา หาใช่ความห่วงใยแต่ทว่าเป็นความอยากรู้ความเป็นไปของอีกฝ่ายมากกว่า

“ก็พอเดินไปไหนมาไหนสะดวกกว่าแต่ก่อนมากแล้วเจ้าค่ะ น้อง…มิใช่เด็กที่อ่อนแอเช่นเมื่อก่อนอีกแล้วเจ้าค่ะ” หลินซูเหมยตอบออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

“คุณหนูห้าเจ้าคะ บ่าวว่ารีบไปเรือนใหญ่เถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวเลยเวลานายท่านกับนายหญิงใหญ่จะว่าเอาได้นะเจ้าคะ” เสี่ยวเอ๋อขัดจังหวะขึ้น สองสาวใช้มองมายังนางด้วยสายตาที่หมั่นไส้

“เช่นนั้น… น้องว่าเราไปคารวะท่านพ่อกับแม่ใหญ่พร้อมกันเถอะเจ้าค่ะ”

ร่างบางเดินไปประชิดตัวของหลินจินหรูโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว นางมองคนที่กล้ามาถึงเนื้อถึงตัวเธอ ก่อนที่จะเดินเคียงข้างกันไป แม้ใจจะไม่อยากเดินร่วมทางแต่ก็จำต้องฝืนทน

เช่นเดียวกับหลินซูเหมยที่กำลังเสแสร้งแกล้งทำให้อีกฝ่ายตายใจอยู่ เหตุใดนางจะต้องมาเป็นมิตรกับคนที่กลั่นแกล้งรังแกนางมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กด้วยเล่า ริมฝีปากบางยกยิ้มเย็นขึ้นมาเพียงเล็กน้อยโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น เสี่ยวเอ๋อ กับอีกสองสาวใช้ของหลินจินหรูหันมองหน้ากันก่อนที่จะสะบัดหน้าไปคนละฝั่ง จากนั้นจึงรีบสาวเท้าก้าวตามคุณหนูของตนไปห่างๆ

“ลูกคารวะท่านพ่อ คารวะแม่ใหญ่” บุตรีจากอนุทั้งสองคนคำนับคนที่นั่งอยู่เก้าอี้เบื้องหน้าทั้งสอง

“เหมยเอ๋อร์….นี่เจ้าฟื้นตัวดีแล้วหรือเนี่ย” หลินฮูหยินเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกเสียด้วยซ้ำที่บุตรีคนเล็กของสามีมาทำความเคารพเขาและนาง

“เจ้าค่ะแม่ใหญ่ หลังจากวันที่ลูกฟื้นจากการจมน้ำในครานั้น ลูกก็รู้สึกว่าร่างกายของลูกแข็งแรงขึ้นมาก เห็นทีลูกคงต้องขอบใจลูกแมวตัวนั้นแล้วล่ะเจ้าค่ะ” หลินซูเหมยตอบหลินฮูหยินด้วยน้ำเสียงสดใส หลินเยว่หรูที่เห็นเช่นนั้นจึงฉีกยิ้มออกมา

“เป็นเช่นนั้นจริงๆ หรือ พ่อรู้สึกดีใจยิ่งนัก” นายท่านหลินหยางรีบลุกจากที่นั่งแล้วมาสำรวจร่างบางของบุตรสาว หลินซูเหมยหมุนไปตามแรงของบิดา

“จริงเจ้าค่ะท่านพ่อ” หลินฮูหยินยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าผู้เป็นสามีหมดความกังวล

“ดีๆๆ ต่อแต่นี้ไปพ่อจะได้หมดความกังวลเรื่องอาการเจ็บป่วยของเจ้า” หลินหยางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงดีใจอย่างปิดไม่มิด

“ถ้าเป็นเช่นนั้นวันนี้เจ้าอยู่เล่นที่เรือนของพี่ก่อนนะ พี่มีของจะให้เจ้า” พี่หญิงรองบอกน้องสาวคนเล็กออกมา

“เจ้าค่ะ...พี่หญิงรอง” หลินซูเหมยหันไปตอบพี่สาวต่างมารดาพร้อมกับฉีกยิ้มออกมา

“ไม่เป็นอันใดก็ดีแล้ว ต่อไปนี้ก็ใช้ชีวิตของเจ้าให้ดีเถิด สิ่งใดที่เจ้าอยากทำก็ขอให้บอก แม่ใหญ่ไม่ห้ามเจ้าหรอกนะ”

หลินฮูหยินบอกออกมาอย่างใจดี หลินหยางหันไปส่งยิ้มให้กับนาง เขาเลือกไม่ผิดที่มีนางเป็นภรรยาเอกของเรือน นอกจากนางจะจิตใจดีมีเมตตา หลินฮูหยินนั้นไม่เคยข่มเหงหรือรังแกทั้งอนุและบุตรที่เกิดจากอนุของเขาเลยสักครั้ง ชีวิตนี้เขาช่างโชคดีนัก

หลินจินหรูมองน้องสาวต่างมารดาด้วยความอิจฉาริษยา ทั้งท่านพ่อ แม่ใหญ่และพี่หญิงรองต่างไม่มีใครสนใจจะถามไถ่เรื่องอันใดนางสักนิด ทุกคนเอาแต่สนใจน้องสาวขี้โรคที่บัดนี้กลายเป็นเด็กสาวที่แข็งแรงราวกับว่าไม่เคยเจ็บป่วยมาก่อน

‘ทำไมฟ้าช่างเข้าข้างเจ้านัก ข้าอุตส่าห์มอบความตายให้เจ้า กลับกลายเป็นว่า ข้าทำให้เจ้ามีชีวิตใหม่ขึ้นมา’ หลินจินหรูคิดเคียดแค้นอยู่ภายในใจ แผนการทำลายชีวิตอีกฝ่ายเริ่มผุดขึ้นมาในหัวของนางอีกครั้ง