ตอนที่ 19 นางมิใช่สตรีที่ผู้ใดจะแตะต้องได้

“แม่นางที่คุณชายสนใจคือบุตรีคนเล็กของท่านเจ้ากรมการกลาโหมกับอนุขอรับ มารดาของนางเป็นเพียงสตรีที่เกิดจากชาวบ้านธรรมดา ตายายของแม่นางน้อยผู้นั้นเปิดร้านขายขนมอยู่ท้ายตลาดขอรับ แต่ว่าร้านนี้มีคนของจวนสกุลหลินมาคอยดูแลเลยทำให้มิมีผู้ใดสามารถไปสร้างความวุ่นวายได้” เสียงบ่าวชายร่างกำยำรายงานให้คุณชายจอมเสเพลของตนได้ทราบถึงเรื่องที่เขาไปสืบมาให้

“ดี…. เป็นลูกอนุเช่นนั้นก็ยิ่งง่ายสิ แต่ติดตรงเป็นบุตรีของเจ้ากรมกลาโหมนี่แหละ หึๆ ข้าไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับพวกขุนนางเสียด้วยสิ" หงอี้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ชอบใจแต่น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความหนักใจ

“แล้วนางกลับจวนของนางหรือยัง” เขาเอ่ยถามออกไปเสียงราบเรียบ

“ตอนข้ากลับมานางยังอยู่ที่ร้านขนมขอรับ” บ่าวรับใช้ชายตอบคำถามของคุณชายบุตรชายคนเดียวของท่านเศรษฐี

“ถ้าอย่างนั้นไปดักรอรถม้าของนาง ข้าอยากจะทำความรู้จักนางเสียหน่อยหึๆ”

บุรุษที่มีใบหน้าหล่อเหลาแต่เจ้าชู้เสเพลเอ่ยออกมา ก่อนที่จะลุกจากเก้าอี้ในหอสวีชุนแล้วเดินออกไปโดยไม่สนใจเหล่าสตรีที่กำลังร้องเรียกเขาอยู่สักนาง

“ท่านตาท่านยาย วันนี้หลานขอลากลับก่อนแล้วเจ้าค่ะ พรุ่งนี้หลานจะให้บ่าวที่จวนเอาขนมมาฝากท่านตาท่านยายขายนะเจ้าคะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาเมื่อรองแม่บ้านหลันกระซิบบอกนาง

“อืม…เจ้าไปเถอะ พรุ่งนี้ก็ให้บ่าวมาส่งก็แล้วกัน ออกเรือนมาบ่อยๆ เดี๋ยวท่านพ่อของเจ้ากับหลินฮูหยินท่านจะตำหนิเอา” ซูผิงหลันเอ่ยออกมา

“หลานลาเจ้าค่ะท่านตา ท่านยาย”

หลินซูเหมยคำนับลาก่อนที่จะเยื้องย่างกลับไปยังรถม้าของจวนที่จอดรอรับนางอยู่พร้อมกับรองแม่บ้านหลันและเสี่ยวเอ๋อ สาวรับใช้คนสนิทของนาง

รถม้าที่กำลังจะแล่นออกจากตลาดเขตตะวันตกกลับต้องมีอันต้องจอดลงเพราะมีคนล้มมาตัดหน้ารถม้า ทั้งหลินซูเหมย ป้าหลันและเสี่ยวเอ๋อถึงกับตกอกตกใจเพราะรถม้าเบรกกะทันหัน

“อาอวี้ มีเหตุอันใดเกิดขึ้นด้านนอกรึ” ป้าหลันตะโกนถามออกไปด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจ

“ข้าน้อยขออภัยคุณหนูห้า… ป้าหลัน พอดีมีคนวิ่งมาล้มตัดหน้ารถม้าของเราน่ะขอรับ” บ่าวรับใช้หนุ่มตะโกนบอก

“เจ้า!!! เป็นอันใดหรือไม่”

บ่าวรับใช้นามว่าอาอวี้ลงไปถามเอ่ยถามบุรุษที่วิ่งมาล้มตัดหน้ารถม้าของเขาด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกมาถึงความเป็นกังวล ตั้งแต่เขาขับรถม้ามายังมิเคยเฉี่ยวชนผู้ใด มองไปรอบๆ ก็ไม่มีผู้ใดผ่านมาเลยสักคน ถนนสายนี้ยามนี้มีเพียงรถม้าของเขาเท่านั้น คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็หามีไม่ ราวกับว่าถูกกันออกไปจากสถานที่แห่งนี้จนหมดแล้วก็ว่าได้ อาอวี้มองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

“โอ๊ยๆๆๆ ข้าเจ็บขา”

บุรุษหนุ่มที่ถูกรถม้าเฉี่ยวชนแกล้งร้องโวยวายออกมา ป้าหลันจึงลงมาดู แต่แล้วรถม้าของจวนสกุลหลินก็ถูกล้อมด้วยกลุ่มบุรุษร่างโต คนที่ล้มอยู่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วคุมตัวของอาอวี้ บ่าวชายที่ขับรถม้าเอาไว้ เขามาเพียงตัวคนเดียวจึงมิอาจสู้บุรุษร่างใหญ๋โตที่มีมากถึงห้าคนได้

“พวกเจ้า!!! พวกเจ้าเป็นผู้ใด รู้หรือไม่ว่าพวกเจ้ากำลังขวางรถม้าของจวนสกุลหลินของเจ้ากรมกลาโหมอยู่”

ป้าหลัน รองแม่บ้านของสกุลหลินตะโกนออกมาแต่ทว่าท่าทางของนางนั้นกลับแสดงอาการหวาดกลัว เพราะมีบุรุษที่มีร่างกายกำยำกำลังล้อมรถม้าอยู่ถึงห้าคน

“อย่าเสียงดังไปสิป้า คุณชายของพวกข้าแค่อยากทำความรู้จักคุณหนูของป้าที่อยู่ในรถม้าเพียงเท่านั้น” หนึ่งในห้าของบุรุษเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขำขัน ก่อนที่จะเปิดให้คุณชายของพวกตนเดินมาด้านหน้า

“พวกเจ้า!!! อย่ามายุ่งกับคุณหนูห้าของข้านะ ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ไปจนถึงวัยแก่เฒ่า” ป้าหลินยังคงปกป้องคุณหนู หากเรื่องนี้รู้ไปถึงหูของนายท่านแล้วล่ะก็ ถึงอย่างไรบุรุษพวกนี้ก็ต้องถูกจับไปลงโทษ เสียงหัวเราะจากชายฉกรรจ์ทั้งห้าคนดังขึ้น

“ป้าหลินเกิดอันใดขึ้นรึ” เสี่ยวเอ๋อชะโงกหน้าออกไปเอ่ยถามก่อนที่จะตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า

“คุณหนู… มีบุรุษแปลกหน้า มาล้อมรถม้าของเราอยู่เจ้าค่ะ” เสี่ยวเอ๋อรีบผลุบเข้าไปรายงานคุณหนูห้าของนางทันทีด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจ

“ใจเย็นๆ … ออกไปดูกันก่อน ว่าพวกเขาต้องการสิ่งใด”

หลินซูเหมยไม่มีความกลัวเลยสักนิด พรางคิดในใจอย่างสนุกว่าวิชาที่กักเก็บไว้มาตั้งแต่ชาติภพก่อนคงจะได้งัดออกมาใช้เสียที

“ไม่ได้นะเจ้าคะคุณหนู ข้างนอกนั่นอันตรายนะเจ้าคะ”

หลินซูเหมยจับแขนเล็กของเสี่ยวเอ๋อก่อนที่จะตบลงไปเบาๆ แล้วก้าวออกจากรถม้าไปยืนมองดูรอบๆ ก็เห็นกลุ่มคนที่ล้อมรถม้าของนางอยู่ หงอี้มองดวงหน้างามแทบจะตาไม่กะพริบ นางช่างงามถูกใจเขายิ่งนัก

“แม่นาง…เจ้าช่างงามนัก”

คำหวานหลุดออกมาจากปากของเขาราวกับละเมอ หลินซูเหมยหันไปมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ ให้คนมาล้อมรถม้าของนางแล้วยังมาทำเจ้าชู้ใส่นางอีก

“ท่านเป็นผู้ใดกัน… เหตุใดถึงต้องให้คนมาแสร้งทำเป็นถูกรถม้าของพวกข้าเฉี่ยวชนแล้วล้อมรถม้าของพวกข้าเอาไว้เยี่ยงนี้ด้วย”

คำพูดที่ไม่เกรงกลัวดังออกมาจากริมฝีปากอิ่ม เสียงทุ้มหัวเราะดังออกมาจากในลำคอ บุรุษหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาใกล้แต่ทว่าเหมยเอ๋อและป้าหลันกลับกางแขนขวางเอาไว้

“หยุดอยู่ตรงนั้น เจ้ารู้หรือไม่ว่าคุณหนูคือบุตรีของเจ้ากรมการกลาโหม แถมยังเป็นว่าที่สะใภ้ของจวนแม่ทัพ หากเจ้ากล้าเข้าใกล้นางแม้แต่ปลายผม หัวของพวกเจ้าได้หลุดออกจากคอแน่ๆ” ป้าหลันเอ่ยออกมาถึงแม้ว่าจะกลัวแต่ก็ต้องปกป้องคุณหนูห้าให้จงได้

“หลีกไป!!” มือหนาของหงอี้ผลักสตรีสูงวัยกับสตรีวัยแรกแย้มจนล้มไปกันคนละทิศละทาง เขาไม่ได้สนใจฟังว่านางเป็นว่าที่สะใภ้ของผู้ใดเลยสักนิด เพราะถ้าเขาสนใจเขาคงจะไม่ล่วงเกินนาง

บ่าวผู้ติดตามรีบไปจับร่างของเสี่ยวเอ๋อและป้าหลันเอาไว้ ท่าทางของหลินซูเหมยยามนี้นั้นมิได้แสดงความหวาดกลัวออกมาแม้แต่นิด นางจ้องมองการกระทำอันป่าเถื่อนของพวกนักเลงตรงหน้าด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว