ตอนที่ 22 ก่อนออกเรือน

แม่ทัพฟางเซี่ยหมินกล่าวลาคู่หมั้นของตนก่อนที่จะไปคำนับลาใต้เท้าหลินและหลินฮูหยิน จากนั้นจึงขี่ม้ากลับจวนเพื่อไปบอกกล่าวบิดามารดาถึงคำตอบของสตรีที่กำลังจะมาเป็นคู่ชีวิตของตนในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ เขาตื่นเต้นจนแทบจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มอยู่ตลอดระยะทาง จนผู้ติดตามอย่างตงหลงยังอดที่จะรู้สึกขบขันมิได้

“คุณชายขอรับ” เขาเรียกขานผู้ที่ขี่ม้านำหน้า

“อืม… ว่าอย่างไร” คนที่เพิ่งจะสมหวังกับคำตอบของคู่หมั้นขานรับอย่างอารมณ์ดี

“คุณหนูห้านางจะไม่กลัวหรือขอรับ ทิศเหนือยามนี้มิได้สงบเฉกเช่นแต่ก่อนแล้วนะขอรับ”

รองแม่ทัพทิศเหนือคนใหม่เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล เพราะถ้าหากคุณหนูห้าแต่งกับคุณชายของตนออกไป สตรีข้างกายของนางก็ต้องติดตามนางไปด้วยเช่นกัน ถึงแม้จะแอบดีใจอยู่ไม่น้อยแต่พอมาลองคิดดูอีกทีเขาก็อดเป็นห่วงมิได้

“ข้าเชื่อว่านางรู้ว่าหนทางที่นางเลือกเดินไปกับข้ามันมิได้สุขสบาย แต่ที่นางยินยอมแต่งกับข้า เพราะข้ากับนางมีหัวใจที่มีกันและกันต่างหาก”

ฟางเซี่ยหมินเอ่ยออกมาพร้อมกับมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า แต่คนฟังถึงกับแอบขำอยู่ภายในใจ เพราะเขามิเคยนึกภาพท่านแม่ทัพผู้น่าเกรงขามหลงใหลในสตรีเช่นนี้มาก่อน สงสัยว่าคุณหนูห้าแห่งจวนสกุลหลินจะกุมหัวใจของคุณชายฟางอยู่หมัดแล้ว

แม่ทัพฟางเซี่ยหมินไปบอกกล่าวข่าวดีให้กับบิดาและมารดาได้รับทราบหลังจากเดินทางไปถึงจวนแม่ทัพ เขาปิดบังสีหน้าที่แสดงออกมาถึงความดีใจไม่มิดจนท่านแม่ทัพฟางกับฟางฮูหยินพอจะเดาออกตั้งแต่ที่เขายังมิได้เปิดปากบอกเล่าเรื่องราวออกมา

“นางตกลงแต่งงานกับข้าแล้วขอรับ นางยินดีที่จะไปใช้ชีวิตอยู่กับข้าที่เมืองหนานถิงแล้วขอรับ” เขาบอกบิดาและมารดาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

“พ่อดีใจกับเจ้าด้วยนะหมินเอ๋อร์…” ใต้เท้าฟางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงยินดี

“แม่ก็ดีใจกับเจ้าด้วยนะ… ทีนี้ก็เหลือแต่เจ้าแล้วนะฉินเอ๋อร์” ฟางฮูหยินเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มก่อนที่จะหันไปพูดคุยกับบุตรีคนเล็กของตน นางแสดงสีหน้าเหวอๆ ออกมาจนพี่สะใภ้ทั้งสองที่นั่งอยู่พากันหัวเราะออกมาเบาๆ

“ท่านแม่… ชายผู้ใดจะมาทำให้ลูกชอบพอได้กัน ลูกยังมิได้พบกับเขาผู้นั้นเลยเจ้าค่ะ” ฟางเซี่ยฉินบอกผู้เป็นมารดาก่อนที่จะหันไปทำหน้ายับย่นให้กับผู้เป็นพี่ชายเรียกเสียงหัวเราะดังขึ้นมาจากทุกคนในครอบครัว

จวนของทั้งสองสกุลถูกประดับประดาด้วยโคมไฟทั้งเล็กใหญ่ ผ้าแพรสีแดงถูกนำมาประดับทั้งสองจวนเพื่อจัดสถานที่ในการทำพิธีมงคล บ่าวรับใช้ในบ้านทั้งบุรุษและสตรีช่วยกันคนละไม้คนละมือเพื่อให้สถานที่ออกมาสวยงามที่สุด รอยยิ้มประดับบนใบหน้าของบ่าวทุกคนเพราะคุณชายและคุณหนูของตนกำลังจะแต่งงาน สินสอดของมีค่าถูกนำมาวางเรียงรายตั้งแต่ทางเข้าจวนจนถึงเรือนรับรอง

พี่น้องที่ออกเรือนไปกลับมายังจวนสกุลหลินวันนี้ครอบครัวเลยได้อยู่พร้อมหน้า ยกเว้นก็เพียงแต่อนุจินที่ยังคงต้องอยู่บำเพ็ญประโยชน์อีกหนึ่งปี ถึงจะได้รับอนุญาตให้กลับมาอยู่ที่จวนดังเดิม เขยสี่และหลินจินหรูเดินทางกลับมายังจวนสกุลหลินเช่นเดียวกับพี่ชาย พี่สะใภ้และพี่หญิงรองกับพี่เขยรอง

สำหรับหลินจินหรูนางมิได้ยินยอมที่จะกลับมาร่วมงานมงคลของน้องเล็กผู้นี้เท่าใดนักแต่ก็ขัดผู้เป็นสามีมิได้ เพราะเขาเป็นเพื่อนกับพี่ชายของตน ที่ผ่านมานางต้องฝืนทนกับการต้องไปอาศัยอยู่ที่เมืองห่างไกล กับคู่ครองที่เป็นเพียงอาจารย์สอนเหล่าเด็กๆ ในสำนักศึกษาเท่านั้น

พอมาได้ยินว่าน้องหญิงห้าขี้โรคได้แต่งกับตระกูลแม่ทัพนางก็อดที่จะรู้สึกอิจฉาริษยาไม่ได้ แต่ก็ทำเพียงแค่เก็บความรู้สึกเหล่านี้เอาไว้ในใจเพราะความผิดก่อนเก่านั้นยังคงมิเลือนรางจางหายไป แม้จะผ่านไปนานเป็นปีๆ แต่ทุกคนในเรือนก็ยังคงมิลืมและมารดาของนางก็ยังคงถูกลงโทษอยู่

“พี่ดีใจด้วยนะน้องหญิงห้า ในที่สุดเจ้าก็ได้ออกเรือนไปกับคนดีๆ” หลินชูจ้านเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ภรรยาที่นั่งเคียงข้างกับเขาก็ส่งยิ้มยินดีมาให้นางผู้เป็นน้องสาวของสามีเช่นกัน

“พี่ก็ดีใจด้วยนะน้องหญิงห้า พี่ขอให้น้องมีความสุขมากๆ นะ”

หลินจางหลงแสดงความยินดีกับน้องสาวต่างมารดาบ้าง เขายังคงรู้สึกผิดแทนมารดาและน้องหญิงสี่ที่ทำผิดต่อน้องสาวผู้นี้มาโดยตลอด เห็นนางได้ออกเรือนไปกับคนดีๆ อย่างแม่ทัพเล็กฟาง เขาก็ยินดีกับนางด้วย

“ขอบพระคุณพี่ชายใหญ่ กับพี่สามเจ้าค่ะ” นางเอ่ยออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนที่จะหันไปฟาพี่หญิงรองที่คว้ามือของนางเข้าไปกุมเอาไว้

“น้องหญิงห้าของพี่โตเป็นสตรีที่งามสง่าแล้ว แต่ทว่าออกเรือนครานี้เจ้าต้องไปอยู่ไกลถึงเมืองหนานถิง เจ้าต้องระวังตัวให้มาก อย่าได้วางใจผู้ใดเด็ดขาด” หลินเยว่หรูบอกน้องสาวด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“ท่านพี่หญิงรองมิต้องกังวลไปนะเจ้าคะ น้องมีเสี่ยวเอ๋อกับป้าหลันไปด้วย รับรองว่ามิมีผู้ใดมารังแกน้องได้แน่นอน อีกอย่างท่านแม่ทัพคงมิให้น้องต้องพบกับอันตรายใดๆ หรอกเจ้าค่ะ”

เพราะนางดูแลตนเองได้แบบมิต้องกังวลต่างหาก มิได้เกี่ยวกับบ่าวรับใช้ที่ติดตามนางไป แต่เพื่อให้พี่สาวและพี่ชายสบายใจนางจึงเอ่ยเช่นนี้ออกมา

“ได้ยินเช่นนี้พี่ก็สบายใจ แต่ถ้าหากพบเจอปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลืออันใด เจ้าต้องให้คนส่งข่าวมาหาพี่นะเข้าใจไหม”

หลินเยว่หรูก็ยังคงเป็นหลินเยว่หรู นางยังคงห่วงใยน้องเล็กนางนี้เสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด แต่น้องสาวผู้นี้ก็ยังคงได้รับความเอ็นดูจากนางมิเปลี่ยนแปลง หลินจินหรูได้ฟังเช่นนั้นก็อดที่จะรู้สึกหมั่นไส้และอิจฉาน้องสาวต่างมารดาผู้นี้มิได้ มือบางกำหมัดแน่นโดยที่มิมีผู้ใดได้ทันสังเกตเห็น

ยามค่ำคืนในฤดูใบไม้ผลิ นัยน์ตากลมจดจ้องไปยังชุดผ้าแพรสีแดงที่กำลังปลิวไสวไปตามแรงลมที่พัดผ่านหน้าต่างเข้ามาในเรือนไม้กลางเก่ากลางใหม่ พรุ่งนี้ก็จะต้องเป็นวันที่สตรีที่มีดวงหน้างามดุจนางเซียนจากสรวงสวรรค์ผู้นี้ต้องแต่งงานออกจากเรือนแห่งนี้ไป นางมองไปรอบๆ ห้องหับที่เคยอยู่มาตั้งแต่จำความได้ พรุ่งนี้นางจะต้องจำจากทั้งเรือนหลังนี้ และมารดาผู้เป็นที่รักไปพำนักอยู่ยังเมืองที่ห่างไกลออกไปจากเมืองหนานอัน

“เหมยเอ๋อร์… นี่เจ้าทำไมยังไม่นอนอีก” อนุซูฉีที่เดินมาดูบุตรสาวเอ่ยถามขึ้นหลังจากเปิดประตูเข้ามาในห้องของนาง เพราะเห็นแสงไฟจากตะเกียงภายในห้องนอนนั้นยังส่องสว่างอยู่

“เจ้าค่ะท่านแม่ ลูกนอนไม่หลับ” หลินซูเหมยตอบมารดาพร้อมกับหันไปส่งยิ้มให้มารดาบางๆ

“อย่ากังวลไปเลยนะลูก สตรีเช่นเราเมื่อถึงเวลาก็ต้องออกเรือน มิมีผู้ใดอยู่เรือนกับพ่อแม่ไปจนแก่เฒ่าหรอกหนา” อนุซูฉีเดินไปนั่งบนเก้าอี้ตัวยาวที่บุตรสาวนั่งอยู่ นางเอ่ยออกมาก่อนที่จะยกมือขึ้นไปลูบเส้นผมยาวสลวยของบุตรสาวด้วยความอ่อนโยน

“ลูกห่วงท่านแม่เจ้าค่ะ พอลูกไม่อยู่ที่นี่แล้ว ท่านแม่ต้องรักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ พอแต่งออกไปแล้วลูกก็ไม่สะดวกกลับเรือนมาเพราะต้องติดตามท่านแม่ทัพไปยังเมืองหนานถิง” สองแขนเรียวสอดเข้าไปโอบกอดมารดาก่อนที่หลินซูเหมยจะเอ่ยออกมา

“แม่จะดูแลตัวเองให้ดี เจ้าเองก็เหมือนกัน เจ้าจงเป็นสตรีที่มีหลักสามเชื่อฟังสี่จรรยา เพื่อมิให้ผู้ใดมองเจ้าด้วยความดูถูก ที่เจ้านั้นเป็นเพียงลูกอนุ มิใช่ภรรยาเอกที่ผู้คนนับหน้าถือตา”

“ลูกจะจดจำเอาไว้ให้ดี และลูกจะมิให้ผู้ใดมาดูถูกลูกได้เจ้าค่ะ” สองแม่ลูกผละออกจากกันก่อนที่อนุซูฉีจะส่งกล่องที่ถือมาให้กับบุตรสาวของตน

“ในกล่องนี้มีโฉนดที่ดินหนึ่งหมู่ของท่านย่าของเจ้า และมีปิ่นทองที่ท่านพ่อของเจ้าให้แม่มา รวมไปถึงเงินอีกห้าตำลึงทอง เจ้าจงนำไปเป็นสินเดิม ตระกูลฟางเป็นตระกูลแม่ทัพและร่ำรวยอยู่ไม่น้อย แม่จึงอยากให้เจ้านำติดตัวไปเพื่อมิให้น้อยหน้าผู้ใด” อนุซูฉีบอกบุตรสาวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ บุตรสาวเมื่อเติบโตก็ต้องแต่งออกเรือนไปเป็นสตรีของสกุลอื่น เรื่องนี้นางพอจะเข้าใจ แต่พอถึงยามที่บุตรสาวของตนต้องแต่งออกเรือนไป นางก็อดที่จะรู้สึกใจหายไม่ได้อยู่ดี

“ท่ะ…ท่านแม่ เหตุใดท่านมิเก็เอาไว้เจ้าคะ เงินพวกนี้ข้ามิได้ต้องการเลยเจ้าค่ะ” หลินซูเหมยบอกมารดาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เจ้าเอาติดตัวไปเถิดหนา แม่เก็บไว้ก็มิได้ใช้อันใด ท่านพ่อของเจ้าก็ดูแลเรือนนี้เป็นอย่างดี อีกอย่างนายหญิงใหญ่ก็มิได้ใจร้ายกับแม่เหมือนภรรยาเอกของจวนอื่น”

อนุซูฉีบอกบุตรสาวด้วยรอยยิ้ม นางโชคดีที่มีนายหญิงใหญ่ที่มีจิตใจดี มีเมตตา ไม่เคยรังเกียจหรือรังแกนางเลยสักนิด หากเทียบกับอนุจินแล้ว หลินฮูหยินนั้นเหมาะสมแก่การเป็นภรรยาเอกมากที่สุด

“ลูกขออภัยท่านแม่ที่มิอาจได้อยู่ที่นี่เพื่อตอบแทนพระคุณของท่าน ลูกสัญญาว่าหากมีโอกาสลูกจะกลับมาเยี่ยมเยือนท่านบ่อยๆ นะเจ้าคะ”

อนุซูฉีพยักหน้าก่อนที่สองแม่ลูกจะกอดกันอีกครั้ง ก่อนที่อนุซูฉีจะบอกให้บุตรสาวนอนและนางก็ออกจากห้องของหลินซูเหมยไป แต่กว่าว่าที่เจ้าสาวจะข่มตาให้นอนหลับลงได้ ก็ล่วงเลยไปถึงยามจื่อ เสียงวิหคที่ร้องออกมาในยามนี้นั้นเปรียบเหมือนเสียงที่กำลังแสดงความยินดีกับว่าที่เจ้าสาวที่กำลังจะออกเรือนไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในวันรุ่งขึ้น

เสียงเคาะฆ้องดังบอกเวลายามเหม่า เจ้าสาวตื่นขึ้นมาเตรียมตัว รวมไปถึงบ่าวทุกคนในจวนที่ทำหน้าที่ของตนอย่างกระตือรือร้น รองแม่บ้านหลันมาช่วยคุณหนูห้าแต่งตัว หวีผมและแต่งหน้าให้กับนาง ความงดงามของผู้เป็นเจ้าสาวทำให้บ่าวที่เข้ามารับใช้หลายคนถึงกับตะลึง รวมไปถึงเสี่ยวเอ๋อด้วย นางมิเคยได้เห็นคุณหนูห้าของนางแต่งหน้าทำผมอย่างงดงามเช่นนี้มาก่อนจึงทำให้นางตกตะลึงไปกับความงามของเจ้าสาวในวันนี้อยู่ไม่น้อย

“งามยิ่งนักเจ้าค่ะ ถ้าท่านแม่ทัพฟางเห็นเขาต้องตกตะลึงในความงามของคุณหนูอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”

รองแม่บ้านหลันกล่าวชมออกมา นางจะต้องติดตามไปดูแลคุณหนูห้าถึงเมืองหนานถิง นางรู้สึกยินดีอยู่ไม่น้อยเพราะนางเชื่อว่าคุณหนูห้านั้นเหมาะสมแก่การเป็นฮูหยินของจวนแม่ทัพที่สุดแล้ว

เสียงดนตรีที่ดังมาตามเส้นทางพร้อมกับป้ายสกุลของสองตระกูลถูกถือนำมาพร้อมกับเจ้าบ่าวในชุดสีแดงที่ขี่ม้านำหน้าเกี้ยวรับเจ้าสาวและขบวนของมงคลมา ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มไปตลอดเส้นทางจากจวนแม่ทัพมาจนถึงจวนสกุลหลิน เมื่อถึงหน้าจวนก็ถูกบรรดาพี่ชายและพี่เขยของเจ้าสาวขวางประตูเอาไว้ ขบวนเจ้าบ่าวพากันจะฝ่าประตูของจวนเข้าไปแต่ก็ถูกขัดขวางเอาไว้ตามประเพณี

“ไม่ได้…ไม่ได้…ไม่ได้” เสียงของญาติพี่น้องฝั่งเจ้าสาวดังขึ้น

“พวกเราต้องขอทดสอบว่าที่น้องเขยของเรากันก่อน” หลินชูจ้านเอ่ยยิ้มๆ

“ทดสอบอันใดว่ามาเลยขอรับ” ฝ่ายเจ้าบ่าวเอ่ยถามขึ้นมา

“พวกข้าอยากขอให้ท่านรองแม่ทัพเล็กฟาง แต่งกลอนให้กับเจ้าสาวเสียหน่อย” เสียงโห่ร้องดังขึ้นมาทันที เพราะผู้ใดไม่รู้บ้างว่าเขาเป็นทหารที่เก่งกาจเรื่องการรบ แต่เรื่องบทกลอนหรือบทกวีของพวกนักปราชญ์เหล่านี้เขาจะรู้ได้เช่นไร แต่ดูเหมือนพี่ชายของเจ้าสาวจะคิดผิด

“แรกพบ สบตา หลงใหล ปักใจ ในเจ้า ห่วงหา

ผูกรัก สมัครใจ แต่ใดมา บุปเพ นำพา มาคู่กัน”

สิ้นเสียงท่องบทกลอนของเจ้าบ่าว ผู้เก่งกาจด้านการออกรบถึงกับทำให้พี่น้องฝั่งเจ้าสาวตะลึง เสียงปรบมือและโห่ร้องดังขึ้นมาและเจ้าบ่าวก็พุ่งกายเข้าไปข้างในจวนจนสำเร็จ ญาติของเจ้าบ่าวแจกอั่งเปาให้แก่ผู้ที่มาขวางประตูทุกคน รวมไปถึงผู้คนที่มายืนชื่นชมอยู่ที่ด้านหน้าจวนด้วย เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีดังปะปนกับเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขดังไปถ้วนทั่ว